The de Viron Castle is a castle in Dilbeek, which houses the offices of the local authority.

History

It was built in 1863 by the Jean-Pierre Cluysenaar, commissioned by the de Viron family, which settled in Dilbeek in 1775. The Tudor-style castle was built on the ruins of a 14th-century fortification which was destroyed in 1862. One of the medieval towers, the Sint-Alenatoren, can still be seen in the park surrounding the current building. It is named after Saint Alena, who lived in Dilbeek.

On his visit to this fort, Charles V was reportedly served rabbit instead of his favourite hare, which resulted in the nickname konijnenfretters (rabbit eaters) for the inhabitants of Dilbeek.

It became the town house of Dilbeek in 1923, and was protected as a monument in 1990.

Architectury

The castle counts 12 towers, 52 rooms, 365 windows and 7 staircases. This refers to the Julian Calendar which has 12 months, 52 weeks, 365 days and 7 days in a week. The castle lies in a parc, with several other buildings of interest : a farm, an ice cellar and a stagecoach building.

De Viron Castle

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Groot-Bijgaarden Castle is a 12th-century castle in Groot-Bijgaarden in the municipality of Dilbeek, Flemish Brabant, Belgium. The castle was built for Almaric Bigard, the first lord of Bigard. Groot-Bijgaarden Castle is situated at an elevation of 47 meters.

Architecture

Construction began in the early 12th century.

The castle is surrounded by a wide moat spanned by a bridge with five arches, leading to the drawbridge. The central part of the gatehouse dates from the 14th century.

A four-storey tower (the "dungeon", built 1347), 30 metres high, is by the side of the gatehouse.

The castle is in the Flemish Renaissance style, with red brick and a slate roof.

In 1902, the castle was very dilapidated and Raymond Pelgrims Bigard began renovations that lasted 30 years.

Parks and gardens

Garden architect Louis Fuchs created the 14-hectare park alongside the castle at the start of the 20th century. The park is open in spring every year since 2003 for an international flower exhibition with tulips from the Netherlands.

Groot-Bijgaarden Castle


Le Karreveld est le nom attribué à un ancien domaine de trois hectares et à une ferme-château à Molenbeek-Saint-Jean, une commune du nord-ouest de Bruxelles. Karreveld détermine également le nom d’un quartier de cette commune. Cet espace est également un parc public communal.

Un domaine vénérable

Le nom de Karreveld, en néerlandais Karel Veld ou «champ de Charles», trouverait son origine dans le passage de l'empereur Charles Quint à cet endroit. Ce récit folklorique est démenti par la datation d'actes officiels qui mentionnent le nom de « Karreveld » bien avant la naissance de Charles Quint.

Le nom Karreveld tire plus vraisemblablement son origine de « Karreelvelt » (champ de terre à briques), eu égard au fait que plusieurs briqueteries étaient encore en activité aux environs du domaine au début du xxe siècle.

Le nom de Carnevelt apparaît déjà dans un document, daté de 1253, à la suite de l'acte de donation fait par le Duc de Brabant, Jean Ier le Victorieux à son épouse Marguerite, fille de Saint Louis, Roi de France. La veuve de Jérôme Van Ghindertaelen vend le bien à un seigneur espagnol Don Garcia Osario y Borgia, en 1656. La famille de Villegas acquiert le bien, en 1780, pour le vendre à la commune en 1930.

Sur le tracé des boulevards de Grande Ceinture

Avant la Première Guerre mondiale déjà, le domaine est menacé de disparition. Abandonné par ses propriétaires, il est en outre sur le tracé des boulevards de Grande ceinture dont le prolongement au-delà du plateau de Koekelberg s’impose. Mais les amoureux du patrimoine et des espaces verts veillent au grain. Dans l’intervalle, le parc sert parfois de base aérienne pour les montgolfières, un vélodrome en bois y est ouvert lors de la fermeture de celui du bois de la Cambre et le château est reconverti en laiterie.

Une fois le tracé du boulevard officialisé, la commune de Molenbeek-Saint-Jean se préoccupe de son urbanisation. Pour avoir les coudées plus franches, elle rachète le domaine en 1930 à la famille du comte de Villegas pour la somme de 400 000 €. Il couvrait à l’époque 16 hectares qu’il s’agissait, pour partie, d’intégrer dans le boulevard de ceinture et les voiries adjacentes à lotir et de transformer le reste en parc autour au château restauré. Le nouveau bourgmestre Edmond Machtens (1902-1978) charge alors l’architecte communal Pierre De Bruyne de consolider le bâtiment qui menace ruine.

Un attrait pour le développement du quartier

La guerre et les priorités de la reconstruction retardent ensuite l’entreprise jusqu’au début des années 1950. À ce moment, la commune semble hésiter entre son ardent désir d’attirer la bourgeoisie dans le nouveau quartier et la conservation du patrimoine. Le classement du château et du site, effectif en 1955 seulement, met un terme à ses tergiversations. Enfin convaincue de l’atout que le Karreveld représente pour l’attrait du quartier, elle débloque les budgets nécessaires à sa restauration. Pour justifier la dépense auprès de ses administrés, le bourgmestre tire habilement prétexte de la proximité de l’exposition universelle de 1958 et s’arrange pour inaugurer le château restauré au mois d’août, alors que la manifestation bat son plein.

Au moment de son acquisition par la commune, en 1930, les murs du château étaient encore blanchis à la chaux, dissimulant ainsi la belle brique espagnole dont on peut profiter aujourd’hui. Les fondations ont d’abord été refaites, le château reposant jusque-là à même le sol, sur un terrain marécageux. Le château a ensuite été partiellement rebâti entre 1952 et 1958 selon le plan classique du manoir, à mi-chemin entre la ferme et le château seigneurial. La grange, située du côté est de la cour intérieure, a été reconstruite en premier lieu. À son extrémité sud, un podium met en valeur une cheminée monumentale provenant du château d’Havré. De l’autre côté se trouve une taverne surmontée d’une galerie à balustres de style élisabéthain.

À l’intérieur, l’ameublement ne s’est pas limité à une époque déterminée, reflétant ainsi les apports successifs de ses occupants. Le salon est de style renaissance tandis que les deux salles à l’étage sont francisées. Dans les combles, aux charpentes apparentes, se trouve aménagée une salle de réunion à caractère monacal, de style Meuse et Rhin. L’oratoire a été reconstitué dans l’aile gauche de l’ancienne hostellerie, sous la tourelle à campanile. De beaux bâtiments ont enfin été reconstruits sur les côtés ouest et nord.

Le parc a été réaménagé en tenant compte de ses particularités historiques. Les douves du château ont été converties en étang. Une demi-lune en moellons de pierre, formant corbeille de fleurs, a été dessinée juste devant. Elle abrite de nombreux bancs dans de petites alcôves. À l’arrière du bâtiment, derrière un écran de peupliers, un jardin à la française avec vasques de fleurs et haies d’ifs de forme géométrique a été créé. Il conduit vers une vaste frondaison protégeant le jardin du boulevard tout proche.

Deux chemins pavés bordent le site : le premier, bordé par un sous-bois, sert d’entrée monumentale éclairée depuis le boulevard Louis Mettewie ; le second, abrité derrière une haie, relie l’avenue Jean de La Hoese à l’avenue de la Liberté et sert de desserte aux villas riveraines. Il délimite une vaste pelouse plantée qui offre une belle perspective sur le flanc nord du château.On y observe de nombreuses essences rares comme des araucarias et des genévriers. Fait remarquable, pas moins de huit espèces de conifères sont présents sur le site : pins, thuyas, cèdres, douglas, faux cyprès, cryptomeria du Japon, ifs, épicéas.

Les autorités communales molenbeekoises y célèbrent les mariages, la grange du château est destinée aux manifestations culturelles de prestige, voire plus populaires tel le Marché de Noël. Depuis 1999, le château accueille en juillet, août et septembre le Festival Bruxellons!, un festival de théâtre, mais ouvert aux autres arts de la scène (magie, musique, cirque, ...). Le conseil communal y est également organisé.

Les studios du Karreveld

Une autre activité, artistique celle-là, débute pratiquement en même temps que l'organisation des courses cyclistes : Charles Pathé confie à Alfred Machin, la mission d'exploiter le premier studio de films en Belgique. C'est en 1912, chaussée de Gand, à Molenbeek-Saint-Jean, que prend naissance le cinéma belge. Plusieurs films de qualité dont les deux premiers longs métrages belges conservés La Fille de Delft mais aussi le prémonitoire Maudite soit la guerre sont tournés dans l'environnement des studios du Karreveld. Alfred Machin commande l'exécution dans ce lieu d'un studio vitré, des ateliers, une infrastructure pour les artistes ainsi qu'un mini-jardin zoologique qui accueillent des animaux exotiques tels que des ours, des chameaux et des panthères.

Kasteel Karreveld

Le château de Rivieren, un fleuron dans l'histoire de cette commune de Ganshoren (au nord-ouest de Bruxelles Capitale. Le château de Rivieren est situé au cœur d'un domaine entouré d'un étang (vestige des douves médiévales), dans un parc de 10 ha, le parc Albert Ier.

Origines

Il est mentionné sur une carte des environs de Bruxelles datant de 1665, mais son histoire commence déjà au xiiie siècle, puisqu'il tient son nom des Seigneurs de Rivieren d'Aerschot. Son allure actuelle lui sera donnée grâce à François II de Kinschot, comte de Jette-Saint-Pierre et conseiller des finances des Archiducs Albert et Isabelle, qui lui confère un statut de véritable lieu de plaisance.

Le château présente des caractéristiques architecturales des plus intéressantes. La fortification d'origine ne nous a laissée qu'une tour carrée, intégralement faite de pierres. Au fil du temps, différentes parties s'y sont ajoutées, constituées de briques et séparées par des bandeaux et chaînages de pierre, tandis que les superbes douves et le pont levis disparaissent à jamais.

La notoriété et le dynamisme de ses propriétaires successifs permettront au domaine d'être érigé en baronnie dès 1638, avant de devenir comté en 1659.

C'est ensuite Gérard-François de Villegas, petit-fils de François II de Kinschot, qui hérite de l'ensemble. Plus tard, dans le courant du xviiie siècle, le château sera laissé à l'abandon jusqu'à ressembler à une ruine. Différents travaux de rénovation seront entrepris par le comte Ulric, descendant des Villegas et héritier du domaine.

De nos jours

Après avoir été anéanti par de terribles incendies, le château connait une nouvelle phase de rénovations au début du xxe siècle. En 1973 décède la veuve d'Albert de Villegas et en 1977, les fils de la dernière châtelaine vendent le bien à une société suisse, qui restaure à grands frais le château et ses dépendances, avant de les exploiter comme lieux d'événements et de séminaires.

Le château et le parc sont classés depuis 1983, comme seul et unique vestige d'origine médiévale et de style féodal dans la région de Bruxelles-Capitale.

Enfin, depuis 1998, le château de Rivieren n'a plus ouvert ses portes au grand public. Il est toujours en parfait état, il a pu traverser les siècles et échapper de justesse à la folie urbanistique bruxelloise des années 1950-1960.

Rivieren Castle (Ganshoren)


Het kasteel combineerde een "maison de plaisance" met een landbouwfunctie. Het oorspronkelijke, rudimentaire aanlegpatroon bleef grotendeels bewaard, maar het gros van de beplantingen dateert van na de Eerste Wereldoorlog. Het domein is gelegen ten noordwesten van de dorpskern van Sint-Ulriks-Kapelle en ten zuiden van de autosnelweg E40, en heeft twee toegangsdreven van op de Lumbeekstraat die elkaar kruisen voor de toegang tot het kasteel.

Het kasteel

Historiek

Op de Ferrariskaart (circa 1770-1778) is reeds een omwalde site met gebouwen zichtbaar op deze locatie. Deze site stond nog niet weergegeven op een kaart van circa 1734 van Sint-Ulriks-Kapelle in het kaartenboek van de abdij van Groot-Bijgaarden. Bij de bouw van het nieuwe kasteel in 1773 bleef de oude omgrachting behouden met waarschijnlijk enkele wijzigingen: de oostelijke en de zuidelijke grachtarm werden rechtgetrokken ten opzichte van de Farrariskaart. Van de oorspronkelijke bebouwing op de site bleef niets bewaard in tegenstelling tot wat Verbesselt beweert, namelijk dat de twee hoektorens op de zijvleugels een overblijfsel zijn van een ouder kasteel op deze site. De naam van het nieuwe kasteel zou volgens Verbesselt afkomstig kunnen zijn van het kasteel van Kapelle (Walleweg nummers 3 en 5), gelegen ten oosten van het dorpscentrum, dat oorspronkelijk een motte was.

Architect Laurent-Benoît Dewez die in 1773 het kasteel bouwde was hofarchitect onder landvoogd Karel van Lotharingen (1741-1780) van 1767 tot 1780 en vertegenwoordigde de classicistische bouwstijl in de Oostenrijkse Nederlanden. Tot zijn belangrijkste realisaties hoorden onder andere het kasteel van Seneffe in Henegouwen (circa jaren 1760) en het tuchthuis in Vilvoorde (circa 1770). Zijn grafsteen bevindt zich in de kerk van Groot-Bijgaarden. Hij bouwde het kasteel voor zijn schoonmoeder, Petronella Servaes, de weduwe van Pierre-Jozef Mertens (zie ingemetste steen in de westgevel van het hoofdgebouw "Me Posuit/ P. Servaes Vid/ P.J. Mertens/ 1773"). In een artikel in het tijdschrift "Nos Châteaux historiques" (1934) wordt verkeerdelijk beweerd dat Dewez het kasteel voor zichzelf bouwde.

Het kasteel werd kort na de bouw in, 1822 of 1823, verkocht aan Philippe-Joseph-Antoine de Coullemont de Waterleet. Zijn grafsteen staat aan de binnenzijde van het plein tegen de afsluitingsmuur. Na zijn dood kwam het kasteel in handen van zijn erfgenamen en wisselde gedurende de 19de eeuw en begin 20ste eeuw verschillende malen van eigenaar.

Pas eind 19de eeuw werd het park uitgebreid en kon de toegangsdreef die van noord naar zuid loopt doorgetrokken worden tot aan de straat, weliswaar met een gebogen tracé. De samenvoeging van deze gronden werd op het kadaster geregistreerd in 1895. Het park kreeg eind 19de - begin 20ste eeuw ook een wat meer "landschappelijk" uitzicht, onder andere door het aanplanten van enkele bomen op het kasteeleiland. Toch bleven de laat-18de-eeuwse patronen bewaard.

Tussen de twee Wereldoorlogen was het kasteel eigendom van de familie Crützen de Velden. Deze eigenaar bezat het domein van 1930 tot 1941 (zie gedenksteen uit 1931 aan de binnenzijde van de tuinmuur – rechts naast de toegang). In 1941 werd het aangekocht door graaf François-Amedée Visart de Bocarmé (1898-1944). In 1952 wordt een eerste wijziging aan het kasteel geregistreerd op het kadaster, namelijk de nieuwe keuken die gebouwd werd tussen de hoofdvleugel en de oostelijke zijvleugel. In het park werd ten zuidoosten van het kasteel in het verlengde van een toegangsdreef in 1966 een schuur geregistreerd. Het goed bleef in handen van de erfgenamen van Visart de Bocarmé, tot de gemeente het kasteel met omringend park aankocht op 29 juni 1981. In 1994 startte de restauratie die opgedeeld werd in drie fases en recent afgerond werd. De restauratie bracht het exterieur van het kasteel terug in zijn oorspronkelijke toestand en in het interieur werd het gebouw aangepast aan zijn nieuwe functie als cultuurcentrum. In de hoek tussen het hoofdgebouw en de oostelijke vleugel werd een vroegere keuken afgebroken en vervangen door een nieuw zaaltje, in de westelijke hoek werd ook een nieuwe ruimte opgetrokken, beide van één bouwlaag.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/39060

Kasteel La Motte te Sint-Ulriks-Kapelle

Domein rond een L-vormig waterkasteel, gebouwd als 'huis van plaisantie' rond 1600 bij een watermolen met een historisch tuinperceel van 2 hectare. Het kasteel met koetshuis werd herbouwd rond 1750 en renaissancistisch gerestaureerd in 1928-1932 onder leiding van architect Paul Saintenoy. Toen werd ook de tuin historiserend heraangelegd overeenkomstig een 18de-eeuwse figuratieve kaart; monumentale onderaardse kelder met graatgewelf uit 1836 in het sterrenbos. De huidige molen dateert uit de 19de eeuw.

Historiek

Het kasteel werd reeds vermeld in de 15de eeuw en de watermolen wordt sinds de 15de eeuw vermeld als eigendom van de heren van Capelle. Het kasteel kende verschillende eigenaars en werd in de jaren 1580 verwoest tijdens de godsdienstoorlogen. In 1587 werd het goed verkocht aan Lodewijk Verreycke, diplomaat en eerste secretaris van Filips II. Hij liet de verwoeste watermolen waarschijnlijk herstellen in 1588. Verreycke liet ook het kasteel herbouwen rond 1596 en 1606, af te leiden uit de ankers op de westelijke vleugel.

In 1695 werd het kasteel verwoest en geplunderd door de troepen van Lodewijk XIV. Het goed blijft in handen van de familie Verreycke tot 1754. In de jaren 1750 werd het kasteel verbouwd, waarschijnlijk al door de nieuwe eigenaar, Joseph-Adrien Anne, die het kasteel in 1754 aankocht (tot 1858). De gebouwen werden aangepast aan de smaak van de tijd en de kruiskozijnen werden toen vervangen door de huidige hoge muuropeningen. Eveneens werden de dienstvleugels ten noorden afgebroken zodat het huidige L-vormige grondplan ontstond, die voorkomt vanaf de Ferrariskaart (circa 1771-1775). In 1794 werd het kasteel nogmaals geplunderd.

De huidige configuratie van het kasteel kwam al voor op het primitief kadaster (circa 1823). Nadien werden er geen wijzigingen meer geregistreerd aan het grondplan. De watermolen komt eveneens in zijn huidige configuratie al voor op het primitief kadaster.

Vanaf de 19de eeuw werd het kasteel door erfenis eigendom van de families Villers-Masbourg (1824), Huysman d’Honssem, de Nieulant, ’T Serclaes de Norderwyck en ten slotte in 1910 van de Ghellinck-Vaernewyck. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was het kasteel een onderkomen voor vluchtelingen uit West-Vlaanderen en leed het schade door de ontploffing van een zeppelin op het vliegveld van Zellik. Een eerste voorstel tot bescherming van het kasteel kwam er al in 1928 op initiatief van de "Touring-Club de Belgique". In het verslag van briefwisselend lid, J.-B. Siebenale, van de Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen, wordt verwezen naar de vervallen toestand van het kasteel ten gevolge van de oorlog. Marc de Ghellinck, de toenmalige eigenaar, wou het kasteel voorzien van modern comfort en startte met de restauratie van het kasteel in samenspraak met architect Paul Saintenoy (1862-1952). De restauratie vond plaats tussen 1928 en 1933. Men wou het kasteel herstellen in Vlaamserenaissance-stijl en herinrichten. Architect Leo van Bever was verantwoordelijk voor de buitenrestauratie, Paul Saintenoy voor de binnenrestauratie. De witte pleisterlaag uit de 18de of 19de eeuw werd van de gevels verwijderd, zodat de gebouwen terug hun bak- en zandstenen uitzicht kregen. In het interieur werd onder andere de hoofdtrap in empirestijl vervangen door een trap waarvoor 17de-eeuwse balustrades werden gebruikt en een aantal schouwen werden terug blootgelegd. Verder veranderde er ook een aantal ruimtes van functie en werden er kleinere kamers tot een grote eetzaal omgevormd. In de donjon werd de bepleistering van de ontvangstzaal op de gelijkvloerse verdieping met gewelf verwijderd zodat de natuursteen opnieuw bloot kwam te liggen. Het huidige uitzicht van het kasteel is nog steeds het resultaat van deze restauraties. Hierna gebeurden er geen grote aanpassingen meer aan het kasteel en het bijhorende domein.

Op 1 mei 1944 stortte er een Amerikaanse bommenwerper neer op het domein ten oosten van het kasteel, de resten hiervan werden in 2001 opgegraven door de Belgian Aviation History Association (BAHA). Over het domein Nieuwermolen en zijn kasteel is over het algemeen weinig bekend, een grondig onderzoek zou hier op zijn plaats zijn.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/39061

Kasteel Nieuwermolen

The Palace of Charles of Lorraine is a neoclassical palace in Brussels, Belgium. It served as the residence of Charles Alexander of Lorraine, the Governor-General of what was then Austrian Netherlands from 1744 to 1780. The palace currently houses a museum.

Located on what is now the Museum Square, the palace is located near the Coudenberg hill, not far from nearby institutions such as the Place Royale/Koningsplein (the Belgian Royal Palace), as well as the Royal Library, the national library of Belgium.

History
Charles of Lorraine was the governor of the Austrian Netherlands from 1744 to 1780. He was an avid art and science enthusiast and collector. His palace, the construction of which started in 1757, later housed the Royal Library’s reading rooms.

An impressive staircase, adorned with a statue of Hercules sculpted by Laurent Delvaux, leads up to the first-floor rotunda. The rotunda’s paving includes a central rosette made up of 28 types of Belgian marble, a sample of the Prince’s collection of 5,000 minerals. This wonderful floor art leads to five rooms decorated with stuccos and silk, where the governor would entertain his guests and take care of state affairs.

Since 2001, the palace has been listed as a protected monument.

https://www.kbr.be/en/venue/palace-of-charles-of-lorraine/

https://en.wikipedia.org/wiki/Palace_of_Charles_of_Lorraine

Palace of Charles of Lorraine

The Egmont Palace (French: Palais d'Egmont, Dutch: Egmontpaleis) is a neoclassical palace in Brussels, Belgium. It is situated in the Sablon/Zavel district, between Rue aux Laines/Wolstraat and the Petit Sablon Square. Today, it houses the Belgian Ministry of Foreign Affairs.

History

The original mansion was built between 1548 and 1560 by Françoise of Luxembourg and her son, Lamoral, Count of Egmont, first in a Flemish Gothic, and later Renaissance style. The fabric was dramatically transformed in the 18th century, when the property passed onto the Arenberg family, and the building was clothed in a neoclassical style. The plans for this stage are attributed to the early advocate of neoclassicism, Giovanni Niccolò Servandoni. After a fire demolished the oldest part of the building in 1891, it was reconstructed in a uniform neoclassical style.

The venue hosted the fencing events for the 1920 Summer Olympics in the garden.[1] After World War I, the German Arenberg family was forced to sell the building to the City of Brussels. In 1964, it was sold to the Belgian state. In 1977, the Egmont pact on the Belgian state reform was signed in the Egmont Palace during the second administration of then Prime Minister of Belgium Leo Tindemans.

Since 1992, the palace has been listed as a protected monument.[2] Nowadays, it is used for receptions and meetings by the Belgian Ministry of Foreign Affairs and hosts many events organised by the Royal Institute for International Relations.

Egmont Palace

The Royal Palace of Brussels is the official palace of the King and Queen of the Belgians in the centre of the nation's capital Brussels. However it is not used as a royal residence, as the king and his family live in the Royal Palace of Laeken on the outskirts of Brussels. The website of the Belgian Monarchy describes the function of the palace as follows:

The Palace is where His Majesty the King exercises his prerogatives as Head of State, grants audiences and deals with affairs of state. Apart from the offices of the King and the Queen, the Royal Palace houses the services of the Grand Marshal of the Court, the King's Head of Cabinet, the Head of the King's Military Household and the Intendant of the King's Civil List. The Palace also includes the State Rooms where large receptions are held, as well as the apartments provided for foreign Heads of State during official visits.

The palace is situated in front of Brussels Park. A long square called the Paleizenplein/Place des Palais separates the palace from the park. The middle axis of the park marks both the middle peristyle of the palace and the middle of the facing building on the other side of the park, which is the Palace of the Nation (the Belgian Federal Parliament building). The two facing buildings are said to symbolize Belgium's system of government: a constitutional monarchy.

As often mentioned, it has a facade 50% longer than that of Buckingham Palace but its floor area of 33,027 m2 is less than half of Buckingham Palace's floor area (77,000 m2).

History

The facade existing today was only built after 1900 on the initiative of King Leopold II. The first nucleus of the present-day building dates from the end of the 18th century. However, the grounds on which the palace stands were once part of the Coudenberg Palace a very old palatial complex that dated back to the Middle Ages.

The first building on the Coudenberg hill was constructed between the second half of the 11th and first half of the 12th century. At that time it probably looked like a fortified castle forming a part of the fortifications of the city of Brussels. It was the home of the Dukes of Brabant who also resided in the nearby city of Leuven and in the Castle of Tervuren. In the following centuries it was rebuilt, extended and improved in line with the increased prestige of the Dukes of Brabant and their successors; the Dukes of Burgundy, the Emperor Charles V, the Archduke Albert of Austria and Infanta Isabel of Spain and successive Governors of the Habsburg Netherlands.

The Aula Magna, or Throne Room, was built for Philip the Good in the 15th century. It was in this room that the Emperor Charles V abdicated in 1555 in favour of his son Philip II of Spain. This prestigious complex was unfortunately destroyed by a fire on February 3, 1731. The ruins only disappeared when the district was redeveloped after 1775. At that time the urban axes of the present-day Brussels Park were laid out. The Place Royale was built on top of the ruined palace. Excavations of the site by different archeological organisations have unearthed various remains of different parts of the Palace as well as the surrounding town. The monumental vaults remaining under the square and its surrounding buildings can be visited.

The New Palace
Charles Alexander of Lorraine, at that time Governor of the Habsburg Netherlands had a new palace, the Palace of Charles of Lorraine, built on the nearby site of the former palace of the Nassau family (Hof van Nassau). The Palace of Charles of Lorraine is now part of the Royal Library of Belgium. The old palace garden was redesigned as a public park. On the north side a new building for the Council of Brabant (Raad van Brabant / Conseil de Brabant) was built by the French architect Gilles Barnabé Guimard, which today houses the Belgian Federal Parliament and is known as the 'Palace of the Nation'. On the other side of the park (the building plot of the present-day palace) the middle axis of the park continued as a street between two newly built mansions. One served as the residence of the Abbot of the nearby Coudenberg Abbey, while the other was inhabited by important government members.

After the Congress of Vienna in 1814, Brussels became (together with The Hague) the joint capital of the new established United Kingdom of the Netherlands. It was under the rule of William I of the Netherlands that the street was covered and the two mansions were joined with a gallery. The newly created 'palace' received a new neo-classic facade designed by Tilman-François Suys with a peristyle in the middle, and a balcony with a wrought iron parapet surrounding the entire first floor.

The street running alongside the new palace was widened and thus the Place des Palais or Paleizenplein was created. The new square was called 'Square of the Palaces' in plural, because another palace was built on the left side of the Royal Palace. This new building (1823) was designed as the residence of the Crown Prince called the Prince of Orange (the later King William II of the Netherlands). Today it houses the Royal Academies of Sciences and Arts of Belgium and is consequently called Academiënpaleis / Palais des Academies. The rooms and 'Salons' of the old mansions were incorporated in the new Royal Palace and were only partly refurnished. Some of them survived al the 19th and 20th century renovations and are still partly intact today. A major addition to the interior decoration from the time of William I is the so-called 'Empire room' which was designed as a ballroom. It has a very refined cream and gold decoration designed and executed by the famous French sculptor François Rude.

Extensions by Leopold II

After the Belgian revolution the palace was offered to Leopold of Saxe-Coburg when he ascended the throne as the first King of the Belgians. Just like his predecessor William II he used the palace mainly for official receptions and other representational purposes and lived in the Royal Palace of Laeken. During his reign (until 1865) little was changed to the palace. It was his son and successor Leopold II who judged the building to be too modest for a king of his stature, and who kept on enlarging and embellishing the palace until his death in 1909. During his reign the palace nearly doubled in surface. After the designs of his architect Alphonse Balat, imposing rooms like the 'Grand Staircase', 'Throne Room' and the 'Grande Gallerie' were added. Balat also planned a new façade but died before the plans could be executed.

It was only after 1904 that the new façade was executed after new plans by Henri Maquet. The pediment sculpture shows an allegorical figure of Belgium flanked by groups representing Industry and Agriculture, by Belgian sculptor Thomas Vinçotte. The new design included a formal front garden separating the building from the 'Place des Palais'.

Royal Palace of Brussels

Cruykenbourg en néerlandais Kruikenburg (aussi Cruyckenbourgh ou Cruykenburg) était une seigneurie puis un comté du Brabant. Cette seigneurie se composait de la municipalité actuelle de Ternat, avec les hameaux de Wambeek et Lombeek-Sainte-Catherine. Maintenant cela  désigne le château siège de la seigneurie, à Ternat  à l'ouest de Bruxelles, dans la province du Brabant Flamand.

Le nom Cruykenbourg vient des cruches, kruiken en néerlandais, Cruyken en ancien néerlandais, qui se trouvaient sur les différentes tours du château. Ces cruches avaient été sculptées dans la pierre brute. Sur le dessus se trouvait une girouette. Il y a quelques années, le château a été équipé d'une nouvelle cruche. Sur le dessus de la tour d'entrée est là comme référence aux vieilles cruches, une cruches dorées servant de girouette.

Le château a, comme beaucoup d'autres châteaux médiévaux, une forme de "U". Celui-ci est formé par trois ailes autour d'une cour. Sur les coins se trouvent des tours cylindrique. Seule la tour d'entrée est carré.

Histoire
Au début du xiie siècle, les seigneurs de Wezemael essayérent, que ce soit ou non au nom du duc de Louvain, de saisir des forêts et des terrains de Wambeek. Au détriment de l'abbaye de Nivelles, ils ont construit leur tour de guet dans le nord de Wambeek, à savoir à Ternat, qui était à l'époque un hameau de Wambeek. Près de la frontière du comté de Flandre ce renforcement avait une importance stratégique pour le duché de Brabant. Le château a été, selon certaines sources, entouré de petites fortifications  à Steenvoorde et Lombeek-Sainte-Catherine.

Au xive siècle, Cruykenbourg a été  habité par chevalier et échevins de la ville de Bruxelles Éverard t'Serclaes (1320-1388). Il a réussi en 1356 à expluser la garnison flamande du comte Louis de Mâle de Bruxelles. Selon certains historiens, ce qui fait que le duché de Brabant est resté indépendant, et que l'annexion à la Flandre a pu être évitée. Éverard t'Serclaes acheté la seigneurie de Cruykenbourg et converti celui-ci en un chateau d'habitation.

Avec ces travaux, il a également construit  une glacière sur le site à la jonction entre le Sterrelaan et le Statiestraat. Le sous-sol a aujourd'hui été supprimée. C'était probablement Éverard t'Serclaes aussi le commanditaire du passage entre le château et l'église Sainte-Gertrude.  Celui-ci est maintenant fermé et sert de cave à vin.

Des années plus tard,  t'Serclaes est entré en conflit avec un protégé de la duchesse Jeanne de Brabant, le seigneur de Gaesbeek: Sweder d'Abcoude. À la grande colère des Bruxellois, il va faire tué t'Serclaes. Selon Jan van Boendale, t'Serclaes a été enterré dans l'église face au château.

Du xvie au xixe siècle, c’est la famille  de Fourneau qui vivait à Cruykenbourg. Ils ont transformé le  château et pour arriver à ce qu'il est actuellement au xviiie siècle, et ainsi terminer la conversion à château d'habitation. Sur les traces de ses anciens renforts, on peut cependant encore clairement voir à côté de la porte d'entrée  les crochets de l'ancien pont-levis. En 1662 sous la famille de Fourneau, Cruykenbourg  a été élevé au rang de comté. Les Français ont supprimé le comté de Cruykenbourg, mais le château lui n'a pas été détruit.

Dans le début du xxe siècle, le château a été habité par la famille de Lichtervelde. Actuellement, il est la propriété des Frères des Écoles Chrétiennes, qui y ont établi une partie de l'école primaire de 'De Brug'. Cruykenbourg est un monument protégé. Le parc autour du château est aujourd'hui propriété de la commune de Ternat et, par conséquent, librement accessible au public.

Lien avec Ternat
Les couleurs de la commune de Ternat avant la fusion étaient le blanc et rouge. C'est une référence au blason du comte de t'Serclaes qui consistait en de Gueules un lion d'argent. Lors de la fusion des communes de Ternat, Lombeek-Sainte-Catherine, et Wambeek, en 1976, l'ancien entité du comté de Cruykenbourg ou de la paroisse de Wambeek a été ramené à la vie mais sous le nom de Ternat. Le blason de la commune  de Ternat issu de la fusion est le blason de la famille de Fourneau aux pieds de la Sait patronne de la commune : Sainte-Gertrude. Le seigneur de Cruykenbourg était, après tout, en principe, un vassal de l'abbesse de Nivelles, qui, à son tour était sous la tutelle des ducs de Brabant.

Kasteel Kruikenburg

Historiek
In oorsprong een feodale motte op de Laekebeek, historici vermoeden zelfs een Gallo-Romeinse villa of castrum op dezelfde plaats, naderhand bezet door de Franken en uitgegroeid tot een landbouwbedrijf; in de middeleeuwen werd deze site versterkt tot een motte die naderhand werd vervangen door een versterkte burcht voor de Brabantse hertogen die de omgeving geleidelijk inpalmden ten nadele van de Sint-Pietersabdij van Keulen. Vooral de ligging schuin tegenover de kerk en nabij het kruispunt van twee oude wegen bracht J. Verbesselt ertoe de Helle te identificeren als het primitieve dorpshof of Hof te Ruysbroeck. De eerste concrete verwijzing naar een hof van Ruisbroek is te vinden in een charter van 1289 toen Edmond Birclin van Keulen het hof en de heerlijkheid van Ruisbroek ontving van hertog Jan van Brabant. In 1309 wordt De Helle nog steeds aangehaald als castrum met pachthof en aanhorigheden ofschoon de militaire functie toen vermoedelijk was opgeheven.

In de loop der eeuwen kende het goed onder meer volgende eigenaars, de heren van Perwez (1210), van Stalle (1277), Jan van Aa (1372), Nicolaes de Swaef (1393), Jan de Taye (1455), Hendrik van Witthem (1511), Karel de Lalaing (1613) en Jan de Mérode (1657). In 1711 werd Filips Antoon d'Yve (1669-1732) de nieuwe eigenaar; hij was burggraaf van Bavay, baron d'Ostiche en heer van Warelles en vermoedelijk de bouwheer van het huidige kasteel; in 1732 werd de heerlijkheid tot graafschap verheven ten voordele van G.H.R. d'Yve d'Ostiche. Het goed bleef eigendom van deze familie tot de openbare verkoop in 1859. Nadien kwam het kasteel onder meer in handen van J. Couteaux (1860), J. de Faudeur (1863), V. Misson (1864), de familie van prins de Looz-Corswarem (1873), E. de Baerdemaeker (1897), burgemeester van Ruisbroek van 1908 tot 1913 en de familie Reinhard die het in 1985 verkocht aan de huidige eigenaar.

Het huidige kasteel werd vermoedelijk gebouwd ter vervanging van en op de fundamenten van een ouder, doch veel grootser geheel zoals blijkt uit een afbeelding van circa 1594 op de figuratieve kaart van de Zenne vanaf Hombeek tot Ruisbroek, opgemaakt door Mathieu Bollin: deze kaart toont een omwaterd vierkant complex met vier hoektorens, mogelijk daterend uit de vijftiende of de zestiende eeuw als verbouwing van een oudere donjon. Vermoedelijk raakte dit complex danig in verval in de loop van de zeventiende eeuw en in het tweede kwart van de achttiende eeuw werd het door de familie d'Yve d'Ostiche vervangen door een riant doch aanmerkelijk kleiner landhuis dat in zijn huidige vorm, met uitzondering van de zuidelijke serre, al voorkomt op een tekening van 1733 van de hand van F.I. De Rons. In de literatuur werd het kasteel voorheen vermoedelijk gedateerd omstreeks 1730. Recent bouwhistorisch onderzoek door S. Heremans laat toe de bouwperiode nauwkeuriger te bepalen, als zijnde de periode 1725-1732. Hij baseert zich hiervoor op archiefstukken van de familie van markies Henri d'Yve de Bavai.

Circa 1830, bij de aanvang van het kadaster, was het geheel eigendom van gravin Marie-Thérèse d'Yve. Het bestond toen uit het kasteel met binnenplaats en "lusthof"(zone binnen de omgrachting) en een "lustvijver" (omgrachting) met lustdreef (de brede strook die aan drie zijden de buitenoever van de omgrachting vormde). Het perceel tussen het kasteel en de straat stond omschreven als "hof" en was door een afgebakende oprit verdeeld in twee geometrische perken. De rest van het park bestond voornamelijk uit hoogstammige randbeplanting. Enkele bomen van de negentiende-eeuwse aanleg, onder meer een witte paardenkastanje en een gele trompetboom, bleven bewaard. In het verlengde van de oprit lag een brede, lange dreef die verbinding gaf met de Bergensesteenweg. Deze dreef is ook al zichtbaar op de Ferrariskaart van 1771-1777, maar verloor haar belang bij de aanleg van het kanaal Brussel-Charleroi in 1827-1833.

De omringende tuin werd circa 1860 door Misson uitgebreid in noordelijke richting tot aan de huidige Beemdstraat; het gebied besloeg toen meer dan drie hectare; deze zone is momenteel grotendeels aangestort. Bij de jongste renovatie van het kasteel (tweede helft jaren 1990) werd ook een deel van de tuin heraangelegd. Elementen ontleend aan de klassieke tuinkunst werden toegevoegd: een moestuin, tuinbeelden met figuren uit de klassieke oudheid, omhaagde compartimenten en een vijvertje in serpentine met cascade als evocatie van een rivierlandschap.



https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/90849