Voormalig kasteel "Van Tieghem de ten Berghe", later zogenaamd "Les Muguets", heden dienstencentrum (vroegere gemeentehuis). In de middeleeuwen tot 1787 zetel van de heerlijkheid Schaubroeck. Tot in de 14de eeuw eigendom van de familie Van Vaernewijck, nadien onder meer van de families Triest en Borluut. Op een kaart van 1619 aangeduid als " 't Goet van Coolman". Circa 1700 overgegaan naar Leonard Mathijs van der Noodt en tenslotte in de 19de eeuw in bezit van de familie Van Tieghem de ten Berghe. Erfgenaam Paul Van Tieghem liet in 1889 het kasteel, slechts in 1875 wederopgebouwd, slopen; in 1890 was het nieuwe, huidige kasteel, toen zogenaamd "Les Muguets" voltooid. Door de Van Tieghems bewoond tot 1917 en nadien bezet door het Duitse leger en verhuurd aan verschillende families en instellingen. Na de tweede wereldoorlog verwaarloosd en onbewoond. In 1962 reeds gedeeltelijk onteigend voor de aanleg van de nieuwe brug over de Brugse Vaart. In 1963 aangekocht door de gemeente en in 1967 opening van het nieuwe gemeentehuis in het gerestaureerde kasteel, het park werd grotendeels verkaveld.

Alleenstaand herenhuis in neogotische stijl naar ontwerp van J. Schadde. Ruim gebouw van twee bouwlagen opgetrokken uit rode baksteen met verwerking van arduin. Rechthoekig gebouw met polygonaal hoektorentje op de noord-oostelijke hoek, afgedekt met schilddak (leien) met neogotische dakkapellen. Voor- en achtergevel gemarkeerd door breed, ver vooruitspringend middenrisaliet met fraai opengewerkte puntgevel geïnspireerd op de hooggotische stijl uit de 14de eeuw; portiek met steektrap aan voorgevelzijde. Verdiepte venstertravee met gotische traceringen op de borstweringen en in de koppen. Aflijnende blinde omloop met blinde spitsboogarcade. Hoektoren op de bovenste geleding uitgewerkt met galerij, de spitse torenbekroning is opengewerkt met galmgaten. Bordes met balustrade voor de rechterzijgevel. Op de linker hoekpenant van de voorgevel gesmeed ijzeren arm van lantaarn met gestileerde florale motieven. Interieur in aangepaste neogotische stijl. Op verschillende plaatsen stucversiering en schouwmantels met wapenschild en familieleuze "Me Stella luce".


https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/26612

Kasteel van Tieghem de Ten Berghe

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English


Auteur: Christophe Machiels

BE |  |  Publiek

Het kasteel werd omstreeks 1830 gebouwd in opdracht van Gustave Philippe Marie Ghislain Herry-Vispoel aan de westelijke rand van het Gentse, in de wijk Kolegem van de toenmalige gemeente Mariakerke (nu deelgemeente van Gent). Het heette oorspronkelijk “Chateau Herry” en later “Les Vignes Vierges”
In het bijhorende park werden in 1837 alle vijveraftakkingen gedempt en een grote vijverkom behouden. In 1872 stierf de eigenaar. Het kasteel, zoals het er nu bijstaat, is het resultaat van de verbouwingswerken die zijn erfgenamen in 1880 lieten uitvoeren door de bekende Antwerpse architect Joseph Schadde (architect van o.a. de Antwerpse Handelsbeurs). Een laatste verbouwing gebeurde in 1905. Nadien kwam het in bezit van de familie Victor Carpentier.

In 1940-1945, tijdens de tweede wereldoorlog werd het kasteel gedeeltelijk bezet door de Duitsers en werd in het voorhof nabij het kasteel een betonnen bunker gebouwd die begin de jaren negentig werd afgebroken.

In 1956 werd een deel van het omwalde kasteelpark verkaveld. In 1969 volgde er een tweede verkaveling waarbij op 24 april 1970 de vzw Kolle (later vzw Kollekasteel) het verwaarloosde kasteel - dat voorbestemd was om af te breken - van de familie Carpentier kocht. De vzw liet het kasteel met eigen middelen in verschillende fazen renoveren.
an 1970 tot 2005 werd hoofdzakelijk het interieur verbouwd en gerenoveerd. In 2006 werden, als kroon op het werk, het dak volledig gerestaureerd en de gevel gereinigd. Deze restauratiewerken werden uitgevoerd onder toezicht van de Dienst Monumentenzorg van de stad Gent, die het kasteel het statuut gaf van ‘niet-wettelijk beschermd merkwaardig gebouw’. Voorwaarden waren de identieke profilering van het schrijnwerk, het gebruik van natuurleien en het lichthellende, zinken roevendak.

Het kasteel kende enkele vooraanstaande bewoners. De bouwheer Gustave Philippe Marie Ghislain Herry-Vispoel (Gent, 18/01/1801 – Gent, 05/01/1873) was de toenmalige burgemeester van Mariakerke, evenals handelaar, provincieraadslid van Oost-Vlaanderen en parlementslid. Een andere bewoner was Victor Eugène Petrus Carpentier (Gent, 31/03/1878 – Gent, 24/10/1938). Deze speelde tijdens het interbellum een centrale rol binnen het Gentse stadsbestuur. Naast Gentse schepen was hij ook nog ingenieur, bankier, beheerder van vennootschappen en parlementslid.



https://www.routeyou.com/nl-be/location/view/47429430/kollekasteel-en-geschiedenig

Kollekasteel

Kasteel Claeys-Bouüaert, is een kasteel in Mariakerke bij Gent en eigendom van de stad. Het werd gebouwd in 1890-1892 voor Edmond Bracq-Hurraux naar ontwerp van Antwerps architect Joseph Schadde.

Het omwalde waterkasteel bevindt zich in een boomrijk domein. Het goed zelf is echter van feodale oorsprong. De vorm der walgrachten laat een soort van Frankische "motte" vermoeden waarschijnlijk eerst in het bezit geweest van de "heren van de heerlijkheid Mariakerke", Raas van Gavere en daarna de familie Van Vaernewijck, nadien nog meermaals van eigenaar veranderd. Wat de precieze geschiedenis betreft tast men in het duister. De huidige dreven die naar het kasteel leiden komen reeds voor op de kaart van Benthuys van 1729 en worden vermeld als de "mijnheere Pennemans dreve". In 1770 was het kasteel in het bezit van de Gentse lakenkoopman Ferdinand J. de Coninck. Het kasteel werd gesloopt en heropgebouwd in 1869-1870 door suikerhandelaar Pierre-Charles Bracq-Grenier (1799-1875). Zijn zoon, handelaar en senator Edmond Bracq-Huraux (1829-1896) betrok het domein in 1877, liet het vernieuwde kasteel in 1888-1889 opnieuw slopen en startte met de bouw van het huidige kasteel in 1890. De werf voor het nieuwe waterkasteel werd in 1892 door financiële moeilijkheden verkocht en het kasteel werd voltooid onder de laatste familie van privé-eigenaars, de familie Claeys-Bouüaert van den Peereboom. Deze bewoonde het kasteel tot in 1971. Het park met de omliggende gronden werden kort nadien aangekocht door de toenmalige gemeente Mariakerke. Het kasteel is een massief gebouw van bak- en hardsteen opgetrokken in neo-Vlaamse-renaissancestijl. Links van de ingang bevinden zich de kasteelhoeve, hoveniershuis en de paardenstallen in gelijkaardige stijl doch reeds daterend van 1879.

Sinds 1998 is er het Centrum voor Jonge Kunst gevestigd. Het CJK biedt een forum aan jonge kunstenaars. Een kleine theaterzaal biedt ook mogelijkheden voor theater- en muziekoptredens. Het CJK heeft een samenwerkingsverband met de Academie voor Beeldende Kunst van de stad Gent en richt onder andere Kasteelateliers in.

Het kasteel werd in 1996 als monument beschermd.

Kasteel Claeys-Bouüaert

In 1748 laat Karel-Willem, graaf d'Allegambe, markies van Auweghem, het oude "Goetter Beke" slopen en het huidige kasteel optrekken, misschien naar ontwerp van de Antwerpse architect Jan Pieter Baurscheit de Jongere. Begin 20ste eeuw wordt Amand Casier, een Gents industrieel, sinds 1922 Baron A. Casier de Ter Beken, eigenaar en wordt het kasteel gerestaureerd. Tijdens de beide wereldoorlogen lijdt het kasteel veel schade onder de bezetting door de Duitse troepen en later door de Canadezen. Sedert 1940 niet meer bewoond door Casier. Openbare veiling van het mobilair in 1948. Tenslotte in bezit van het bisdom Gent en in 1955 ingericht als het zogenaamde Sint-Paulusseminarie: architect Valentin Vaerwyck wordt belast met herstelling van de gebouwen en het oprichten van nieuwe gebouwen in aangepaste stijl.

Het domein heeft twee ingangen in de Beekstraat. Bakstenen en arduinen geblokte pijlers met vaasbekroning en smeedijzeren hek in Lodewijk XVI-stijl, respectievelijk aan de kasteelhoeve en in de noordelijke hoek van het domein.

Oorspronkelijk 18de-eeuws waterkasteel in U-vorm gelegen aan de Beekstraat. Breedhuis met watergevel van dertien traveeën en twee bouwlagen onder mansardedak (leien) met vier dakkapellen op beide dekschilden en vijf schoorstenen. Bepleisterde en verankerde lijstgevel in overgangsstijl Lodelijk XIV-Lodewijk XV. Middenrisaliet van drie traveeën met bekronend driehoekig fronton versierd met dubbelschild (het vijfschelpenwapen van de familie van der Noot) met markieskroon, geflankeerd door tenanten, links een naakte jongeling met strijdknuppel en rechts een klimmende leeuw. Voorts rechthoekige vensters in vlakke verticaal doorlopende omlijsting en voor de deurvensters van het middenrisaliet voorzien van smeedijzeren balkons in rococostijl. Bovenaan de penanten Lodewijk XIV-consoles.

Zeshoekige aanbouwsels aanleunend tegen de zijgevels aan de tuinzijde, afgedekt met zeshoekig mansardedak (leien) met dakvenster en vergulde bekroning. Op de bovenverdieping oeil-de-boeuf in rocaille en op rechteraanbouwsel gedicht en met jaartal 1748.

De tuingevel telt door de twee bijkomende traveeën van de aanbouwsels vijftien traveeën. Middenrisaliet meer uitgewerkt dan deze van de gevel aan de waterzijde: gevat tussen kolossale pilasters met composiet kapiteel. Op de begane grond axiale steekboogdeur in arduinen omlijsting met rocailles in de zwikken en met gesmeed ijzeren waaier. Op de bovenverdieping, spiegelboogvormig omlijst deurvenster met balkon. Voorts rechthoekige vensters tussen verticaal doorlopende omlijsting. De zeshoekige aanbouwsels, met ten oosten kapel, in de oksel tussen hoofdvleugel en dwarsvleugels vertonen op de bovenverdieping rocaillevormige oculi respectievelijk met opschrift "nno" "1748".

De dwarsvleugels tellen zeven traveeën en een en een halve bouwlaag onder mansardedak met dakvensters. Huidig uitzicht daterend van de restauratiewerken uit het midden van de 20ste eeuw. Ritmerende pilastertjes waartussen rechthoekige venstertjes en liggende ovale oculi. Aan de binnenplaatszijde, segmentboogarcade waarin rechthoekige vensters. Hoger opgetrokken en uitspringende middentravee tussen kolossale pilasters, penant tussen de rechthoekige bovenvensters versierd met reliëf, bekroond met driehoekig fronton met vaasbekroning en oculus. Aan de buitenzijde is de centrale rondboogpoort via een brug over de omwalling toegankelijk, aan de oostelijke dwarsvleugel verfraaid met Sint-Paulusbeeld (midden 20ste eeuw). De recentere gebouwen naar ontwerp van Valentin Vaerwyck, van circa 1950 opgetrokken uit gele baksteen sluiten het complex af.

Mobilair. Groot salon in empirestijl. Muren bekleed met Japans beïnvloed behangpapier gevat in lambriseringen en voorstellend vogelkooien en bloempotjes omkaderd door bloemenslingers. Voorts rijke empiredecoratie in vergulde ornamenten op plafond, schouw en grisailles op deuren en deurstukken. Witmarmeren schouwmantel gedragen door bronzen kariatiden met Egyptische invloed.

Klein salon in rococostijl met musicerende putti in de deurstukken en boven de schouw. In de eetkamer muurbekleding met jachttaferelen op tapijten in neobarokke lambriseringen, gesigneerd Schmitt.

Trappenhuis met eiken trap in Lodewijk XV-stijl met wapenschild van baron Casier in rocaille op trappaal (uit de 20ste eeuw).

Ten westen, kasteelhoeve. Gebouw van één bouwlaag en elf traveeën onder mansardedak (pannen, leien, nok loodrecht op de straat), vermoedelijk eveneens uit de 18de eeuw. Witbeschilderde lijstgevel met rechthoekige, later aangepaste muuropeningen. Verankerd. Zijgevels met muurvlechtingen met getoogd laadvenstertje. Naar de achtergevel toe uitgebreid in 1905.

Voormalig poortgebouw ten zuiden van het complex, daterend uit de 18de eeuw, thans zonder functie. Bepleisterd gebouwtje onder schilddak (leien), geritmeerd door lisenen met centraal rondboogvormige, omlijste doorgang, hoger opgetrokken in een bovenverdieping met rechthoekig venster, aan de tuinzijde geflankeerd door pilastertjes met Corinthisch kapiteel. Bovenverdieping toegankelijk langs rechthoekig deurtje rechts van de doorgang.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/26272

Kasteel Ter Beken

The Gravensteen (Dutch; literally "Castle of the Counts") is a medieval castle at Ghent, East Flanders in Belgium. The current castle dates from 1180 and was the residence of the Counts of Flanders until 1353. It was subsequently re-purposed as a court, prison, mint, and even as a cotton factory. It was restored over 1893–1903 and is now a museum and a major landmark in the city.

Origins

The origins of the Gravensteen date to the reign of Arnulf I (890–965). The site, which sat between two branches of the Lys river, was first fortified around 1000, initially in wood and later in stone. This was soon transformed into a motte-and-bailey castle which burnt down in around 1176.

The current castle dates to 1180 and was built by Philip of Alsace (1143–1191) on the site of the older fortification.[1] It may have been inspired by crusader castles witnessed by Philip during the Second Crusade. As well a protective citadel, the Gravensteen was intended to intimidate the burghers of Ghent who often challenged the counts' authority. It incorporates a large central donjon, a residence and various smaller buildings. These are surrounded by a fortified, oval-shaped enceinte lined with 24 small échauguettes. It also has a sizeable moat, fed with water from the Lys.

From 1180 until 1353, the Gravensteen was the residence of the Counts of Flanders. The decision to leave was taken by Louis of Male (1330–1384) who transferred the court to the nearby Hof ten Walle.

Subsequent history

After ceasing to be the residence of the counts of Flanders, the castle entered a decline. It was used as a court and prison until the 18th century. From 1353 to 1491, it was the site of Ghent's mint and private buildings were later constructed on or around the Medieval remains. During the Industrial Revolution, the Gravensteen was converted into a cotton mill by an industrialist who purchased the site. It was even scheduled for demolition.

Parts of the castle were bought up gradually by the City of Ghent which began a major restoration in a romanticising Gothic style between 1893 and 1907 under the architect Joseph de Waele.[1] De Waele was inspired the approach of the French architect Eugène Viollet-le-Duc and attempted to restore the castle to its imagined appearance in the 12th century. Many details added during this period, such as the flat roofs and the windows of the eastern outbuilding, are not thought to be historically accurate.

The Gravensteen was the centrepiece of the Ghent World Fair of 1913 during which the city centre was significantly reshaped. It remains open to the public.

Gravensteen

The Geeraard de Duivelsteen ("Geeraard the Devil Castle") is a 13th century gothic architecture building in Ghent, Belgium. It served as defense of the Portus Ganda, the city's port.

History

The building was built in the 13th century and was named after the knight Geeraard Vilain (1210-1270), second son of the fifteenth viscount of Gent, Zeger III of Ghent. Vilain's nickname was "Geeraard de Duivel" ("Geerard the Devil"), which was based on his dark complexion and hair color.

In the 14th century the building became city property. Over the course of centuries it was used for various functions; gatherings of knights, as an armory, a monastery, a school, the seminary for the diocese of Ghent, an insane asylum and a prison. In 1775 the Rasphuis near the Coupure channel became the new prison. In 1830 the Geeraard de Duivelsteen became a fire station. Near the end of the 19th century it was bought by the Belgian state to serve as a national archive. For this purpose a new wing was built.

Due to the numerous restorations the building has changed a lot since the Middle Ages. Since 2010 it has been for sale, because of its unsuitability for the storing of archives.

Geeraard de Duivelsteen

Het kasteel is al zeker bewoond sinds 1771-'78 doordat het op de Ferraris kaart staat, onder de naam 'Blauwe Poorte'.

Begin de 19de eeuw is het het kasteel in handen gekomen van de familie Lousbergs, en omgevormd naar een buitenverblijf voor tijdens de zomer en hernoemd naar 'Château de Maaltebrugghe'. Het huidige classicistische gedeelte, met de voorkant naar het park, en de achterkant naar de Kortrijksesteenweg is waarschijnlijk gebouwd rond het jaar 1754.

Het classicistische gedeelte is gebouwd in stukwerk, en heeft negen traveeën waarvan de middelste drie uitspringen.

Het kasteel is begin de 19de eeuw in eigendom gekomen van Hubert Lousbergs, een textielfabrikant in Gent. Deze schonk het kasteel aan zijn dochter Henriëtte toen zij trouwde met Felix de Hemptinne in 1815.

Het rechter neogotische gedeelte is gebouwd rond 1860, omdat de zoon van Felix de Hemptinne, graaf Joseph de Hemptinne, te weinig plaats had voor zijn acht kinderen.

De familie de Hemptinne was ook textielfabrikant in Gent. Graaf Joseph de Hemptinne was een geëngageerde gelovige in de Rooms katholieke kerk, die een weeshuis stichtte naast het kasteel, het huidige Don Bosco Instituut.

Het rechter neogotische gedeelte is getekend daar baron J.P. de Bethune. Het is orthodoxe neogotiek, een stroming waar de Bethune achterstond. De Bethune stichtte ook de Sint-Lucasshool in Gent.

De Bethune vestigde zich in Gent in de buurt van het Maaltebruggekasteel, naast de putkapel, waar er een heuse kunstenaarskolonie ontstond.

De kapel van het neogotische gedeelte is een pareltje van de neogotiek, en de brandglazen zijn getekend en vervaardigd door het atelier van de Bethune. De muurschilderingen komen van het kunstatelier Bressers-Blanchaert, die ook in de putkapel gevestigd was. De kapel bevatte een retabel, die ontworpen was door de Bethune, en waar Blanchaert 40 jaar aan bezig is geweest, doordat hij er enkel op zaterdagen die toegewijd waren aan Onze-Lieve-Vrouwe aan werkte. Tijdens WO II werd door graaf Charles de Hemptinne die bij zijn zoon Jacques in het Mariasteen introk omdat het kasteel bezet werd, dit retabel verplaatst naar de kerk van Afsnee, waar het zich nog altijd bevind.

De fontein aan de voorkant van het kasteel was vroeger een sprankelende bron. En is ontstaan nadat het Maaltepark omgevormd werd naar een Engelse landschapstuin.


http://www.maaltebruggekasteel.be/geschiedenis/

Maaltebruggekasteel

Voorheen zogenaamd "Goed ten Hulle" of "Kasteel van Crombrugghe", thans "Domein ten Bosch". Oudste vermelding van het "kasteel ten Hulle" in 1375. In 1625 aangekocht door Ch. Wauters, heer van Ruddervoorde, en in 1719 door Hubert Francies, burggraaf van Nieuwland, heer van Ruddervoorde en Pottelsberge. Nadien werd het kasteel eigendom van J. della Faille d'Assenede, van baron V. de Nève de Roden - Van den Hecke, baron de Neve de Roden - Kervyn d'Oudt Mooreghem en sedert 1909 eigendom van de familie de Crombrugghe de Looringhe.

Gelegen in een groot domein met rechthoekig aangelegde walgrachten ter hoogte van het kasteel verbreed tot vijvers. Een notariële akte van 1779 vermeldt "het kasteel ofte huys van plaisance... zijnde den bouw van drij stagien, hebbende remisen en stallinge voor veerthien peirden, woonste en stallingen voor den hovenier, duyvekeete, ye-put, eenen hof rondom in zijne mueren ... dreven, wallen, spiegels ofte bassins, parterre en voordere hovingen, zevensterre, bosqués en andere wandelingen". Door een dreef verbonden met de straat en sedert 1856 met de parochiekerk van Wippelgem. IJzeren hekken tussen arduinen pijlers met vaasbekroning, zowel aan de voorzijde, Kramershoek, als aan de parkzijde met de zevenster, Droogte. In de as van het kasteel bakstenen boogbrug over de walgracht met arduinen pijlers met ketting en siervazen.

Kasteel met U-vormige aanleg, gelegen in omgracht park, volgens kadastergegevens en wapen van de kasteelheren in de voorgevel volledig heropgebouwd circa 1892. Bepleisterd kasteel van twee bouwlagen onder mansardedaken (leien). Drie middentraveeën, gevat tussen kolossale pilasters, zijn een verdieping hoger opgetrokken en bekroond met een driehoekig fronton met oeil-de-boeuf in rocailleomlijsting en met smeedijzeren met ringen opengewerkte sfeer erbovenop. De gevels van de uitspringende zijvleugels, afgelijnd door geblokte hoekbanden, zijn eveneens bekroond met een driehoekig fronton met oeils-de-boeuf in rocailles. De centrale deurtravee tussen geblokte hoekbanden bevat een spiegelboogvormige deur en dito deurvenster met smeedijzeren balkon in geprofileerde omlijstingen, en is verfraaid met het wapen van de familie de Nève de Roden-Kervyn d'Oudt Moorghem. Voorts rechthoekige vensters in vlakke doorlopende omlijstingen met paneelversiering op de borstweringen. Gelijkaardige zij- en achtergevels. In achtergevel zijtraveeën gevat tussen geblokte muurbanden met spiegelboogvormige deur in geprofileerde omlijsting. Hoger opgetrokken middentravee met bekronend driehoekig fronton.




https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/33848

Kasteel van Wippelgem

Het Kasteel de Oude Kluis is een kasteel in de Belgische deelgemeente Gentbrugge aan de Gentbruggekouter, oorspronkelijk een burcht die hoogstwaarschijnlijk in de 12e eeuw werd gebouwd en mogelijk nog eerder. In 1165 werd op het domein een burchtkapel opgericht. Sommige historici zien deze burchtkapel als verklaring voor de naam die deze voormalige gemeente kreeg.

Een document uit het laatste kwart van de 14e eeuw levert het bewijs dat op dit domein ook een kluizenarij aanwezig was. Vanaf 1501 deed ze dienst als pastorij omdat ze niet meer door kluizenaars werd bewoond. Het domein is ook terug te vinden op een plan van de hand van Jacob van Deventer dat wordt bewaard in de Nationale Bibliotheek van Madrid. Hierop is een bouwwerk in twee delen te zien met de burcht met kapel en kluizenarij waar anno 2011 een vijver ligt.

Een tekening van Henricus Hondius uit 1641 toont een kasteel, gebouwd aan een landweg - de latere Gentbruggekouter - terwijl de burcht is verdwenen. Het kasteel wordt aangeduid als Domus Dni Minnaert. Het is dan de woonst van Guillaume Minnaert, baljuw van het burggraafschap Gent. Hij was lid van de Raad van Vlaanderen. Ook bisschop Antonius Triest (1577-1657) gebruikte het als zomerverblijf. Antonius Sanderus maakte in 1641 een gravure van het kasteel waarop een brug is te zien die naar een poort leidt die vlak bij een poortgebouw staat.

Het oude torengebouw met zijn 1,30 m dikke muren en trapgevel is dikwijls herbouwd maar nog steeds prominent aanwezig. De laatste verbouwing gebeurde in het begin van de 20e eeuw onder leiding van de Brugse architect Joseph Viérin. De ronde torens aan de achtergevel en een andere ingangspoort dateren uit dezelfde periode. Het koetshuis verbouwde men in 1949 tot villa. De voorwal en de brug geraakten zwaar beschadigd toen een meer dan zeshonderdjaaroude ceder het begaf terwijl men op 25 januari 1988 de fabriekschouw van de NV Bleu d'Outremer te Sint-Amandsberg neerhaalde.

Het kasteel verwisselde een aantal keren van eigenaar. Het kwam in 1894 in het bezit van ridder Irenée Le Fevere de Ten Hove (1837-1912) die het schonk aan zijn zoon Gustave (1872-1954). Toen Gustave verhuisde werd het de woonst van zijn zuster Adèle (1871-1940) die in 1896 huwde met Jean Cardon de Lichtbuer (1868-1947), zoon van Théophile Cardon de Lichtbuer en Léonie Kramp. Antoine Cardon de Lichtbuer (1897-1966) erfde het dan weer van zijn ouders. Hij was in 1944 gehuwd met een Russische prinses, Maria Borisovna Gagarina. Ze hadden zes zonen en hun enige dochter Tatiana verdronk in 1951 in de kasteelvijver toen ze drie was. De zonen stelden het in 2004 te koop. Sedert 2006 is het kasteel bewoond door een nieuwe eigenaar die het kasteel restaureerde. Het verbouwde koetshuis werd in zijn oorspronkelijk staat hersteld.



Kasteel Oude Kluis

Zogenaamd "Kasteel Borluut". Nog deels omwald kasteel met prachtig park, door een brede lindendreef verbonden met de Kortrijksesteenweg. Huidige neoclassicistisch kasteel gebouwd circa 1858 in opdracht van graaf Borluut d'Hoogstraate naar ontwerp van een bekende tuinarchitect Van Damme-Sellier op de plaats van het vervallen zogenaamd "Wit kasteel", voor het eerst vermeld in 1411 en zetel van de heerlijkheid van de familie Borluut. Tot het domein behoorden eveneens een neerhof, gelegen tegenover het kasteel, links van de dreef, in kern opklimmend tot de 17de eeuw heden omgebouwd tot landhuis (nummer 69) en een grote boerderij zogenaamd "het Borluutse" in de Lauwstraat (nummer 57) gedateerd 1766 doch met oudere kern, heden eveneens gerenoveerd.

Sinds eind 19de eeuw eigendom van de familie Morel en volgens archiefstukken uitgebreid circa 1886 (gietijzeren terras aan de achterzijde) en 1914 (rechtertoren en erker) waardoor het kasteel zijn huidige uitzicht kreeg. Sinds 1978 in stadsbezit en gerestaureerd.

Gebouw op rechthoekige plattegrond met centrale voor- en achteruitbouw en rechts aanleunende achthoekige toren en erker. Fraai bepleisterde en beschilderde gevels, voor- en achtergevel met identieke ordonnantie: lijstgevels van vijf traveeën met drie bouwlagen verticaal gemarkeerd door kolossale pilasters op de hoeken en ter aflijning van het drie traveeën breed middenrisaliet. Horizontaliserende arduinen puilijst en aflijnend hoofdgestel met kroon- en tandlijst. Middenrisaliet met rondboogdeuren, in de voorgevel voorafgegaan door een brede arduinen trap met twee flankerende liggende leeuwen en afgedekt door een glas en metalen luifel. Twee "klassieke" beelden (gesigneerd L. Sarteel, 1915 en 1916) op hoge sokkel flankeren de middendeur. Achtergevel voorzien van een centraal terras met twee arduinen steektrappen (parallel met de gevel), met fraaie gietijzeren zuiltjes en leuningen. Bekronend hek van het balkon op de bovenverdieping Voorts rechthoekige vensters met afgeronde bovenhoeken gevat in geprofileerde omlijsting met bekronende arduinen druiplijst op de hoofdverdieping en sluitsteen op de bovenste verdieping; arduinen lekdrempels op balusters of consooltjes.

Rechts aanleunende achthoekige toren, toegevoegd in 1914 met omlijste rechthoekige vensters, onder meer blinde vensters in voor- en achterzijde, met bekronende omlijste oculus en omlopende kordon. Aflijnende banden en boven de daklijst van het hoofdgebouw uitstekende achthoekige geleding onder leiendak met koepelbekroning.

Verzorgd interieur; ruime hal met spiegeldeuren en witmarmeren bordestrap met smeedijzeren leuning.

Omringend park met exotische bomen en serpentijnvijver toegankelijk via een arduinen brug, geflankeerd door vierkante hekpijlers met siervazen; ijzeren hek.

Links hiervan, gerestaureerde voormalige stallingen. Rechts achteraan in het park, recent gerestaureerd tuinpaviljoen in rococostijl. Gebouwtje op vierkante plattegrond, volledig opgetrokken uit Franse zandsteen onder leien koepeldak. Voorgevel met hoog klokvormig fronton met rocaillestucwerk en buste. Hoge rondboogdeur (bewaard houtwerk) geflankeerd door Ionische zuilen. Uitgeholde geblokte pilasters op de vier hoeken. Zijgevels met rondboogvenster met rocaillesluitsteen.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/26871

Kasteel Borluut

Het kasteel de Pélichy in de Belgische deelgemeente Gentbrugge is een 19e-eeuws kasteel met park en vijver. Het is een van de weinige kastelen die in Gentbrugge nog worden aangetroffen. Ooit telde deze gemeente er meer dan twintig.

De Meulenaere

Octave de Meulenaere (1840-1905) verwierf gronden aan de Oude Brusselseweg te Gentbrugge via zijn huwelijk met Ida Lauwick (1836-1878). Zij was een dochter van het huwelijk tussen Ludovicus Lauwick met een dochter van Bernardus Haemelinck die 52 hectare grond bezat in Gentbrugge. Octave de Meulenaere was eerste voorzitter van het Hof van Beroep en bij het Assisenhof te Gent. In 1883 vatte hij plannen op om een kasteel te bouwen dat in 1885 volledig in neoclassicistische stijl was afgewerkt. Het domein was ommuurd, voorzien van een koelhuis, serres en een volière met een woning voor de hovenier, een wal met een brug en een inrijpoort.

De Pelichy

Na zijn overlijden woonde er zijn dochter Clara (1863-1919) die gehuwd was met Leon Théodore de Pélichy (1863-1936), raadsheer bij het Hof van Beroep in Gent. In 1907 kwam het domein in hun bezit en Théodore de Pélichy woonde er tot zijn dood in 1936. In 1937 erfde zijn zoon François (1891-1962) het kasteel. Hij verkocht een stuk van het domein in 1943 en een woning op het domein in 1946. Immobiliën Bernheim zorgde voor de verkaveling van het domein toen baron François de Pélichy het kasteel met remise, serres en park te koop stelde. Toen werd ook de torenspits verwijderd. Tot 1953 werd het kasteel bewoond door Jean de Cocqéau des Mottes (1909-2001) en zijn echtgenote barones Juliette de Pélichy (1921-1994), enige dochter van François en laatste naamdrager van de familie de Pélichy.

Gemeentebestuur

In de jaren vijftig van de 20e eeuw kocht de gemeente Gentbrugge het kasteel aan om het te renoveren tot cultureel centrum. Uiteindelijk vond het politiecommissariaat er onderdak van 1955 tot 1977 en later een aantal verenigingen.

Anno 2011 stelde de stad Gent het kasteel te koop, met uitzondering van het park.

In mei 2014 werd het kasteel aangekocht voor 1 miljoen euro door de Schoonheidsschool die het kasteel grondig renoveerde.