Kasteel van Ordingen est situé dans le village de Ordigen, dans la ville de Saint-Trond, situé au sud de la province belge du Limbourg, près de la célèbre rivière Melsterbeek.

Le château, construit autour du XIIème siècle, appartenait à l’origine à la famille Ordingen. Il a servi de garde à la frontière du comté Loon pendant beaucoup d’années. En l’absence d’un descendant de la famille Ordingen, ce château spectaculaire est devenu la propriété de la famille Duras. Depuis eux, il a eu de nombreux propriétaires et a été reconstruit plusieurs fois (la dernière après les bombardements allemands de la Seconde Guerre mondiale).

En 1467, le château a été détruit lors de la célèbre bataille de Brusthem. Les Teutons ont resté maîtres du château jusqu’à la Révolution française.

L’architecte Paul Saintenoy a été engagé en 1903 pour transformer la demeure de style renaissance mosane en un temple de la néo renaissance flamande.

Mais finalement, son actuel propriétaire, Richard Sleurs, a réussi à rendre à cette demeure chargée d’histoire chevaleresque un aspect plus glorieux. Il a acquis le terrain pour restaurer la propriété et la transformer en un hôtel avec 22 chambres et un restaurant de luxe, favorisant ainsi le tourisme de la région.


https://www.cupapizarras.com/be-fr/actualite/ardoise-naturelle-cupa-sur-le-chateau-dordingen-la-belgique/

Kasteel van Ordingen

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Het kasteel van Rijkel, oorspronkelijk een herenhoeve, was het residentieel kasteel van de heren (en later graven) van Rijkel.

Geschiedenis
Oorsprong en totstandkoming
De eerste vermelding van de oorspronkelijk herenhoeve (het woonhuis waarvan, bewaard is gebleven in het zuidoostelijk gedeelte van het kasteel) dateert van 1541. De heerlijkheid Rijkel was destijds in het bezit van de familie Bolle van Rijkel. De kern van oostelijk gedeelte werd in de tweede helft van de 16e eeuw gebouwd. Het algemeen uitzicht kwam tot stand na uitbreidingen gedurende de 17e eeuw. In de 18e eeuw volgden verdere verbouwingen, alsmede restauraties. Vanaf 1831 stond het kasteel meer dan een eeuw leeg, waarna het in 1936 in het bezit kwam van de vzw ASBL Les Demeures historiques de Belgique. Deze liet enkele hoogst herstellingen uitvoeren. In 1942 werd het tot beschermd erfgoed verklaart en in 1965 droeg de vzw het kasteel over aan de provincie Limburg. Vanwege de hoge onderhoudskosten wordt het kasteel in 2003 per opbod verkocht aan de huidige eigenaar Martin Hesemans die het na enige jaren in zijn bezit te hebben wederom te koop aanbiedt. Hesemans had het kasteel destijds per openbare verkoop verworven voor 1.3 miljoen euro en was van zinnens er een toeristische trekpleister van te maken. Meerdere ingediende plannen, zoals feestzalen, vergaderruimtes, restaurant en brasserie, hiervoor werden echter afgekeurd, waarna hij besloot om het goed te koop aan te bieden.

Bouwgeschiedenis
Begonnen als een herenhoeve, kreeg het complex steeds meer, en met name in de 17e eeuw, het karakter en uitzicht van een kasteel. Gedurende de tweede helft van de 16de eeuw werd de oorspronkelijke herenhoeve reeds aanzienlijk uitgebreid. Dit gedeelte, dat in de eerste helft van de 17de eeuw zijn definitieve uitzicht kreeg, vormt thans de oostelijke vleugel van het kasteel. Het woonhuis van de hoeve bleef hierin bewaard. Nadat Rijkel in het eerste kwart van de 17de eeuw in het bezit komt van de familie De Hinnisdael, krijgt het kasteel gedurende het tweede kwart van de 17de eeuw zijn huidige U-vormige plattegrond. Ook de gevels van de oude herenwoning worden aangepast aan de stijl van de uitbreidingen. De noord- en westvleugels werden vermoedelijk gebouwd in opdracht van Adrien François de Hinnisdael, wiens wapenschild boven de centrale toegangspoort van de noordvleugel ingemetseld is. In de eerste helft van de 18e eeuw verkeert het kasteel in zeer slechte staat. Wanneer baron Pierre Antoine de Thiribu het in zijn bezit krijgt, voert hij grootschalige verbouwingen en restauraties door. Uit deze periode dateren de kruis- en kloosterkozijnen in het oude woonhuis en de andere vleugels. In 1785 wordt de ophaalbrug afgebroken en wordt de toegangspoort in de noordvleugel gedicht. Vrijwel alle kruiskozijnen op de benedenverdieping worden vervangen door de huidige. Aan de oostvleugel wordt rond 1800 een nieuwe ingang aangebracht. De oostelijke en westelijke vleugel worden in de eerste helft van de 19e eeuw in zuidelijke richting verlengd. De aanbouwen worden op latere onbekende datum weer afgebroken. Gedurende het eerste kwart van de 19e eeuw worden de kruiskozijnen in de noordgevel van de centrale vleugel vervangen door de huidige. Uit die periode stamt ook de neoclassicistische zaal in de noordelijke vleugel. De Atlas der Buurtwegen vermeldt een brug over de slotgracht, ter vervanging van de ophaalbrug die rechts ervan was gelegen. Vanaf 1831, na de dood van de laatste bewoner, staat het kasteel meer dan een eeuw leeg. In de tweede helft van de 19de eeuw is het in staat van verval. Gedurende deze periode gaan ook vrijwel alle interieurelementen verloren. Nadat in 1936 de vzw ASBL Les Demeures historiques de Belgique het kasteel verwerft worden de hoogst noodzakelijke herstellingswerken uitgevoerd. In 1965 krijgt de provincie Limburg het complex in bezit. Deze laat, naar aanleiding van het instorten van de noordwestelijke hoektoren in 1966, restauraties uitvoeren die in 1972 onder leiding van J. Draye aanvangen. In 1984 worden de werken onder leiding van J. Martens voltooid.

Kasteel van Rijkel

Het Kasteel van Terbiest is een kasteel aan Terbiest te Melveren in de gemeente Sint-Truiden in Belgisch Limburg.

Geschiedenis
Terbiest is een oude heerlijkheid, reeds vermeld in de 13e eeuw. Omstreeks 1490 kwam het aan de familie De Blocquerie, en het was Christoffel de Blocquerie die in 1627 het waterkasteel deed bouwen, dat in kern nog aanwezig is in het huidige kasteel.

In 1905 kocht de familie Vanslype-Myers het goed, en begon daar een fabriek, met onder meer een mouterij en een destilleerderij. In 1949 werd het goed door de Belgische Staat aangekocht. Er werd een Rijksland- en Tuinbouwschool in gevestigd, het latere Hoger Rijksinstituut voor Technisch Onderwijs. In 1951 werden kasteel en park gerestaureerd.

Gebouwen
Het oostelijk gedeelte, een L-vormig gebouw met inrijpoort, is van 1627. De poort heeft een toren, voorzien van een klokvormige spits met windvaan. Het poortgebouw staat centraal in het gebouw, rechts een L-vormig bakstenen gebouw, en links een tweede vleugel, welke aansluit op een hoger woongebouw dat echter van recenter datum is in traditionalistische bouwstijl, vermoedelijk 19e-eeuws. In dit gebouw vindt men een gevelsteen, voorstellende Sint-Joris, uit 1420. Deze is afkomstig uit de nabijgelegen Sint-Joriskapel, welke zich in het nabijgelegen park bevindt en in 1951 naar dit huis werd overgebracht.

Het kasteel is opgetrokken in baksteen, met diverse versieringen, hoekbanden en dergelijke in mergelsteen.

Het geheel bevindt zich in een park, waarin zich vijvers bevinden en ook een deel der grachten nog bewaard is gebleven. Voorts is er een beeldentuin. Dit alles staat bekend als Domein Terbiest.

Kasteel van Terbiest

Het Kasteel van Hoepertingen is een waterkasteel aan de Kasteelstraat 10 te Hoepertingen.

Geschiedenis
Het huidige kasteel heeft een voorganger gehad, die in 1476 werd omschreven als een omgracht huis met pachthof. Aan dit oudere gebouw herinnert nog een gotische, mergelstenen muurnis.

In 1617 werd kasteel en heerlijkheid door Ernest Van der Mark-Arenberg verkocht aan Jan-Willem van Scharenberg. Deze liet het huidige kasteel bouwen. In 1688 werd dit alles verkocht aan Pierre-Louis de Sluse de Bihain, daar baron Van Scharenberg gebukt ging onder schulden. In 1763 volgde een verbouwing in classicistische stijl door Jean Ferdinand de Sluse. De oudste bekende afbeelding van het kasteel werd in 1740 vervaardigd door Remacle Leloup.

In 1788 kwam het kasteel aan het huis De Stenbier de Wideux, en het kasteel bleef tot 1888 in bezit van deze familie. Daarna kwam het door vererving in bezit van de familie Roly de Vien, en vervolgens kwam het aan De Moffarts. Baron Edmond de Moffarts verkocht het in 1929 aan de zusters Annunciaten van Heverlee. Dezen richtten er een huishoudschool in. In 1985 werd dit omgevormd tot het bezinningscentrum Mariagaarde. Een deel van het kasteel heeft een toeristische functie gekregen.

Gebouw
Het kasteel is een U-vormig gebouw met een noordwestelijke hoektoren, wat de voormalige donjon is. De zijvleugels hebben nog hun 17e-eeuwse trapgevels. Sterk beïnvloed is het uiterlijk door de verbouwing van 1763, en ook het interieur is uit die tijd. Men treft rococostucwerk, een gestuct plafond en enkele schouwen aan. Interessant is de kardinaalszaal, gewijd aan Jean Walther de Sluse, die kardinaal was en waarvan het wapenschild aanwezig is. Ook is een stenen bloemenvaas op sokkel afgebeeld, toegeschreven aan de Luikenaar Cockler.

Van de neerhof is nog de zuidelijke vleugel overgebleven. Verder is er nog het poortgebouw uit omstreeks 1700, geflankeerd door twee vierkante, bakstenen torens. Deze zijn gedekt door -met leien gedekte- klokvormige daken welke bekroond zijn met een lantaren.

Het – vlak bij de kerk gelegen – kasteel wordt omringd door een park.

Kasteel van Hoepertingen

Het Kasteel de Motte (Frans: Château de la Motte) is een kasteel, gelegen aan Mettekovenstraat 4 te Groot-Gelmen. Het ligt nabij de vallei van de Herk.

Geschiedenis

Tussen 1342 en 1367 werd hier een mottekasteel gebouwd door Henri de Brouckom. Van 1531-1589 werd deze door J. de Rijckel uitgebreid tot een echte burcht. In 1690 woedde er brand. De burcht werd in 1758 vergroot door baron J. de Herckenrode en in 1835 door J. Ulens. Toen werd ook een hoeve gebouwd. In 1865 werd het huidige, in eclectische stijl opgetrokken, kasteel gebouwd. Slechts het torenvormige gebouw met inrijpoort bleef een kern uit de 16e eeuw behouden, terwijl in de kelder van het kasteel nog 14e-eeuwse fundamenten van de mottetoren te zien zijn.

Gebouw

Het huidige complex bestaat uit twee losstaande gedeelten:

Het oostelijk deel omvat de toren, gebouwd in baksteen, kalksteen en mergelsteen, waarvan het aanzicht van de 16e-eeuwse kern deels gewijzigd is in neogotische trant. De toren maakt deel uit van een U-vormig geheel, met links een neogotische gevel met spitsboogpoort, en rechts vleugel met trapgevel.

Het westelijk deel is het in 1865 gebouwde kasteeltje. Het is gebouwd in baksteen met banden van mergelsteen en heeft een rechthoekige plattegrond. Het wordt gekenmerkt door vier ranke hoektorentjes en diverse trapgeveltjes.

Het geheel wordt omsloten door een mooi park, waartoe een fraai smeedijzeren hek toegang geeft.

Tegenwoordig heeft het kasteel onder meer een hotelfunctie.

Kasteel de Motte in Groot-Gelmen

Nieuwenhoven has been home to both holy men and nobles but after having expanded and grown for centuries, it is now open to anyone as both a historical treasure and as an art colony.  

Originally built (although not to so grand a scale) in the 13th century, the castle was first created to fortify a local farm that was run by monks. Over the years the site was expanded and began to act as a temporary home for visitors from a nearby abbey. For centuries it served as a vacation home for the holy until the onset of the French Revolution which saw the castle fall into the hands of the local nobles.

After falling into the hands of the Baron Maximiliaan Frans Niese, the castle was passed down among his female descendants for generations, constantly being refurbished and rebuilt after fires and time took their toll. Finally in 2007 the property was sold to a private owner who set out to give the space a new purpose. 

As opposed to ascetic monks and the stodgy aristocracy the castle’s new owner set out to make the space accessible to the general public. Moreover she put the extra rooms and open courtyard space to new use as small art commune where creators can live and work like royals of a different stripe. Today visitors can not only see the contemporary work of the resident artists, but also the historical beauty of the space itself. 



https://www.atlasobscura.com/places/castle-nieuwenhoven

Château de Nieuwenhoven


Rullingen Castle (Dutch: Kasteel van Rullingen) is a castle in Kuttekoven in the municipality of Borgloon, province of Limburg, Belgium. Its situation in the valley of the Herk is very scenic.

The first recorded lord of Rullingen was Eggebert van Ruelingen, a vassal of Arnold II, Count of Loon (d 1138 or -39). The medieval castle was reconstructed, probably in the 1630s, as a typical moated castle of the Meuse valley, although the moat has been filled up in more recent times. A serious fire in 1920 destroyed part of the building, and reconstruction works lasted from 1921 to 1935.

The castle was acquired by the government of the province of Belgian Limburg. It is now used as an hotel.

Rullingen Castle


The Château de Duras (Castle of Duras) in Duras, part of the Belgian city of Sint-Truiden is built in the Classical style .

This Belgian castle was built between 1787 and 1789 and is located in a beautiful area. The castle was built on the location of the original castle of the Counts of Duras, which was built in 1102. The castle grounds cover an area of more than 100 ha, consisting of woods, meadows, fields and orchards. It also includes a watermill and a farm. It is now a protected monument.

Architecture

The castle was built by the van der Noot family, which includes Henry van der Noot, one of the main landowners in Brabant. Taking place during the time of the French Revolution, the construction of such a landmark was an expensive and risky undertaking. The Dinant architect, G. Henry designed the facade and outbuildings. A striking feature of the façade are the six Ionic columns, which carry a small dome.

For the interior design, G. Henry used many elements commonly found in French buildings and hotels. The large and impressive reception hall is a central feature around which all other rooms are grouped.

History

In 1902 the castle was almost completely destroyed by a fire, but was immediately rebuilt. During World War II the castle was surprisingly not seized by German troops. At the end of the war, in the year 1945, the castle was deliberately hit by a German V1 rocket. Many rooms were badly damaged because of that attack. Between 1960 and 1962 the castle was completely restored with the support of the Belgian State and the Count of Liederkercke. Earlier, in 1948, the castle was already declared as a protected monument.

Count Jean-Joseph van der Noot married Florence Ruys Scheeren, Countess of Elissem near Landen. One of their children, Louise, got married on April 27, 1803 to Prince Louis de Ligne, son of Charles-Joseph, 7th Prince of Ligne and Princess Franziska of the house of Liechtenstein. They had three children including a son, Eugène, 8th Prince of Ligne (1804–1880), who was a distinguished Belgian statesman. After the death of her husband in 1813, Louise married Count Charles d'Outremont, whose family still in possession of the castle. Several times a year the castle can be visited by the public, and it can be rented for weddings.

The Château de Duras

Het kasteel Hulsberg werd in 1882 gebouwd in eclectische stijl op de kluissite op de Hulsberg, één van de hoogste punten in Borgloon. Door zijn hoge ligging domineert het kasteel zijn omgeving en is in de wijde omtrek is zijn silhouet een referentiepunt.

Historiek
De Hulsberg is één van de hoogste punten van het massief van Borgloon en is al enkele eeuwen een belangrijk monumentaal site. In 1689 werd op de top de zogenaamde kluis van Hulsberg opgetrokken, met een bijhorende kapel, op een terrein dat reeds sinds 1680 eigendom was van Nicolaas Poislevache, deken van het kapittel van Borgloon. Poislevache had diverse bedevaarten ondernomen naar Loreto (Ancona, Italië) en droomde ervan een eigen Sancta Casa op te trekken in Borgloon. De kluis werd opgericht voor het onderhoud van de kapel. Eind 18de eeuw was Samuel Ulens eigenaar die de kluis in 1808 verkocht aan Gisbert Claes, kasteelheer van Rullingen. De primitieve kadastrale legger van 1844 noteert zijn weduwe Rosalie de Zeegraedt nog als eigenares.

Het kluissite bleef ongewijzigd tot in het vierde kwart van de 19de eeuw. Omstreeks 1881 werden een aantal percelen op de Hulsberg (weide, tuinen, boomgaard en bos) met kluis en kapel samengevoegd tot één perceel, te interpreteren als de voorbereiding van de bouw- en aanlegcampagne van de Hulsberg als kasteeldomein door Adèle Claes (°1856), kleindochter van Gilbert. Met de bouw van het kasteel werd aangevangen in 1882. In 1885 wordt het eerder gecreëerde bouwperceel kadastraal genoteerd als lustgrond, waarop het kasteel als nouvelle construction verschijnt op de plaats van kluis en kapel, die zelf werden heropgetrokken aan de zuidelijke voet van de Hulsberg. Een gevelsteen herinnert aan deze verplaatsing.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/200691

Kasteel Hulsberg

Het Kasteel van Nieuwerkerken is een kasteelhoeve, gelegen aan Kerkstraat 160 te Nieuwerkerken.

Gebouw

Het betreft een gesloten en omgrachte bakstenen hoeve, die uit de 17e en de eerste helft van de 18e eeuw stamt. Het geheel wordt bereikt via een oprijlaan, waaraan zich een bakstenen kapel bevindt uit de eerste helft van de 18e eeuw, met rechthoekige plattegrond, voorzien van een tentdak.

De binnenplaats van de hoeve wordt via een brug betreden door een hoog poortgebouw aan de zuidzijde, waarin zich een duiventil bevindt. Dit wordt door een mansardedak gedekt. Links daarvan bevindt zich het woonhuis (1e helft 18e eeuw) en aan de rechterzijde een grote stal. De noordzijde wordt ingenomen door een stal, waarvan de kern, gezien het jaartal, uit 1648 stamt.

De westvleugel wordt ingenomen door een mogelijk voormalig knechtenkwartier, terwijl de oostvleugel een schuur is, en op een sluitsteen het jaartal 1734 draagt.

Het geheel is landschappelijk waardevol gelegen.

Deze kasteelhoeve diende tijdens de beloken tijd tot toevluchtsoord voor de zusters van de Abdij van Nonnenmielen.

Kasteel van Nieuwerkerken

Heers Castle is a castle in Heers, Province of Limburg, Belgium.

It was built in the 13th century. Of its many owners, among the most notorious was Raes van Heers (1418–77), who was defeated and driven into exile by Charles the Bold at the Battle of Brustem in 1467. The castle, and the town of Heers, were laid waste by Charles's troops, although the castle was eventually repaired after Raes' death by his widow.

The family de Rivière d'Arschot lived here until the 18th century, when Barbara, daughter and heiress of the last Count, Henri de Rivière d'Arschot, became abbess of Herkenrode Abbey; on her death in 1744, the family became extinct.

The castle has now (2010) again fallen into a derelict state.