Het Kasteel van Olsene werd gebouwd in 1854 en is gelegen te Olsene (Zulte) langs de weg die Gent met Kortrijk verbindt, de N43.

Hof Ter Wallen
Aanvankelijk stond op dezelfde plaats het Hof Ter Wallen, dat terugging tot eind 11e eeuw. In 1502 werd het bewoond door Pieter Lanchals II, zoon van Pieter Lanchals I. Hij was gehuwd met Jacoba Quévin, een telg uit een familie die zich omstreeks 1456 op het kasteel kwam vestigen. Lanchals noemde zich van dan af heer van Olsene, een titel die hij van zijn echtgenote en haar familie overerfde. Van toen af stond er ook een zwaan in het gemeenteschild en kwamen er zwanen in de omwalling rond het kasteel, net zoals in Brugge.

Een verre afstammelinge, Margaretha Lanckhals, huwde in 1692 met Jan Piers, heer van Welle, Nieuwehuysse en Monnecove. Hun zoon huwde in 1732 met Maria Theodora Triest, vrouw van Raveschoot. De familie Piers de Raveschoot bleef van dan af eigenaar van het domein tot 2002.

Deze laatste familie heeft nooit de titel van heren van Olsene gevoerd, gezien deze titel ondertussen was overgegaan naar de familie de Kerckhove. Daarna kwam het einde van het feodaal stelsel in deze contreien.

Nieuw kasteel
De bouw van het huidige kasteel, opgetrokken in neorenaissancestijl, startte in 1854 en werd voltooid in 1859. De architect, Louis Minard uit Gent, had daarvoor de opdracht gekregen van het echtpaar baron en barones Polydore Piers de Raveschoot-Surmont de Volsberghe. Polydore had zes zonen van wie er vier burgemeester van Olsene werden. Onder hen was Stanislas Piers de Raveschoot, de vader van de laatste bewoonster, Solange Piers de Raveschoot (1909-2002).

Na haar dood kwamen er in Zulte (politieke) stemmen op om dit kasteel te kopen en in te richten als administratief centrum van de gemeente. Uiteindelijk kwam het in handen van een particulier en mede dankzij subsidies van de overheid kreeg het een grondige restauratie. Het ganse domein is enkel bij grote uitzondering toegankelijk voor het publiek, maar is wel te bezichtigen van op onder meer de N43.

Sedert 1995 is het kasteel erkend als monument, samen met het hele domein: twee paviljoenen in Spaanse stijl, de omwalling, de ijskelder en het neerhof. Twee aanpalende hoeven en de beukendreef werden mede in de bescherming opgenomen.

Kasteel van Olsene

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Het Kasteel van Kruishoutem ofwel Kasteel Aaishove is een kasteel aan de Kasteelstraat in Kruishoutem. De ingang van het kasteel ligt tussen de splitsing van de Kasteelstraat en de Colijnstraat.

Geschiedenis
Het kasteel werd in de 11e eeuw gebouwd vlak bij de bron van de Molenbeek, strategisch gelegen tussen de Schelde- en de Leiebekken. In de 13de eeuw stond er een waterburcht met een slotkapel naast. Deze gebouwen werden echter volledig vernield gedurende de godsdienstonlusten tijdens de 16e eeuw. De familie de Mastaing liet het kasteel herbouwen tot de huidige toestand. Het kasteel en de kasteeldomeinen werden op 10 december 1973 als monument en als landschap beschermd.

De heerlijkheid Aïshof speelde een toonaangevende rol in het middeleeuws Kruishoutem. Ze was achtereenvolgens in bezit van de families van Gavere, van Looz, de Rochefort, van Steenhuize, van Gavere, de Gauches de Mastaing (bouwheren van het huidig kasteel), van der Meere, Desmanet de Biesme en Piers de Raveschoot.

Een gracht scheidt het kasteel van het omliggende park in Engelse landschapsstijl waarin een grote vijver en enkele kleinere plassen liggen. Tot de aanhorigheden behoren dienstgebouwen, stallingen en het neerhof aan de overzijde van de Kasteelstraat.

Naam
Het Kasteel Aaishove heeft zijn naam te danken aan de heerlijkheid Aïshof waarvan de zetel in het kasteel gevestigd was. De heerlijkheid Aïshof strekte zich in de 11e eeuw uit tussen de Schelde- en Leiebekken. Het kasteel werd verbouwd rond de jaren 1930, onder de hoede van architect Valentin Vaerwyck (Gent °1882-1959).




https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_van_Kruishoutem#:~:text=Het%20kasteel%20werd%20in%20de,waterburcht%20met%20een%20slotkapel%20naast.&text=Het%20kasteel%20en%20de%20kasteeldomeinen,monument%20en%20als%20landschap%20beschermd.

https://www.kruisem.be/vrije-tijd/toerisme/ontdek-kruisem/kastelen/kasteel-aaishove-kruishoutem

Kasteel van Kruishoutem

Château della Faille d'Huysse, Château d'Huysse, Château de Lozer, Château de Lozère, ou Château d'Huise est un château situé au coin de Kasteelstraat et Appelhoekstraat à Lozère (Kruisem), près du Bois de Lozère. Le domaine du château avec ses dépendances (guérite, relais de diligence, cour de ferme, bâtiments de services et pavillon de jardin en forme de tour) est situé dans un vaste parc paysager avec des étangs. L'ancien site du château était déjà mentionné en 1080 et est entré en possession de Philippe de Montmorency au seizième siècle.

Au dix-septième siècle, il s'appelait Goed Uplosere. En 1654, Jean-Baptiste della Faille, le grand huissier de Gand, acquit le château. Sa famille (qui depuis l'élévation de Huysse au rang de baronnie en 1736 s’appelle della Faille d'Huysse) est toujours propriétaire du château et exploite une maison d'hôtes dans les dépendances. Le château a été modifié pour la dernière fois en 1914 à son apparence actuelle de style néo-Louis XVI (selon F. De Smet par l'architecte Valentin Vaerwyck). Le parc de château boisé actuel de 13 hectares a été aménagé en 1885 par l'architecte paysagiste Friedrich Eduard Keilig.

Kasteel van Lozer

Kasteel Ruffo de Bonneval is een kasteel tussen de Waregemsestraat en de Vijverdamstraat in Nokere (Kruishoutem, Kruisem). Het bakstenen kasteel in wervelende eclectische stijl ligt in een park (Engelse landschapstuin) van zeven hectare. Het ontstond als bospaviljoen van kasteel Casier en werd gebouwd in Empirestijl eind achttiende eeuw. In 1880 werden er torens bijgemetseld door Charles De Craene in opdracht van markgraaf Pierre Ruffo de Bonneval. Er werd toen ook een watertoren geconstrueerd en een serpentinevijver gegraven. Het behouden negentiende-eeuwse interieur bestaat uit een centrale hal waarrond salons gegroepeerd zijn. Jacques Ruffo de Bonneval (neef van koningin Paola) verkocht het kasteel aan de Waregemse ondernemer Renson, die het in 2007 liet restaureren.

Kasteel Ruffo de Bonneval

Het kasteel van Nokere, een classicistisch waterkasteel van circa 1727, bevindt zich binnen een omhaagd domein met verschillende vijvers en uitgestrekte tuinen en bossen. De 'Franse Tuin' in het kasteelpark is een fraai voorbeeld van het werk van tuinarchitect René Pechère. Een lange platanendreef verbindt het kasteeldomein met de dorpskern van Nokere.

Historiek

In de middeleeuwen was dit domein foncier van de heerlijkheid Nokere Ter Borch. De oudste geschiedenis gaat terug tot eind 12de eeuw als villa of allodiaal goed in bezit van de heren van Pamele-Oudenaarde met Gyselbrecht als eerstgekende heer. Zijn zoon, Arnulf IV van Pamele-Oudenaarde, noemde zich reeds heer van Nokere ter Borch. Tot eind 13de eeuw bleef het in bezit van deze familie als leen van de heerlijkheid Pamele, nadien kwam het toe aan de familie van Gavere-Hérimez, met Jan I als belangrijkste vertegenwoordiger. Hij erfde in 1284 verschillende lenen onder ‘Nochre’ en ontving een schenking (confer een oorkonde van 1296) van verschillende lenen van de graaf van Vlaanderen Gwijde van Dampierre. Ter Borch was voortaan de dorpsheerlijkheid met leenhof en justitierechten. Op de plaats van het kasteel bevond zich vermoedelijk in oorsprong een landbouwuitbating, beheerd door een meier, later omgevormd tot herenverblijf met neerhof. Uit archiefdocumenten blijkt dat zeker Jacob van Gavere, veldheer tegen de Turken onder Keizer Karel V, gestorven in 1551, in 1539 een ‘huis’ bezat in Nokere. Zijn grafsteen, hergebruikt als dorpel van de kerk tot de vergroting in 1899, werd teruggevonden en is in het poortgebouw van het kasteel opgesteld. In 1566 komt het domein toe aan de familie van Vichte en door huwelijk aan de familie de Grass. In 1578-1579 is reeds sprake van een ‘kasteel’ met militaire functie of burcht. Volgens archiefdocumenten werd dit kasteel door brand vernield in 1596.

In 1727 werd het kasteel verkocht aan Mathieu-Xavier de Ghellinck die het kasteeldomein omvormde tot een eigentijds classicistisch landhuis doch met behouden toren en hoog schilddak zoals de gravure in Verheerlijkt Vlaandre, 1735, laat zien. Circa 1775 tenslotte wordt het gebouw onder Jean-Baptiste-Joseph de Ghellinck, kleinzoon van Mathieu-Xavier de Ghellinck, dezelfde man die ook de kerk liet verfraaien, gehomogeniseerd tot zijn nog bewaarde classicistische voorkomen. Jean-Baptiste koos voor de op dat ogenblik modieuze Lodewijk XVI-stijl. In Frankrijk wordt de stijl geplaatst tussen 1755 en 1790. In Vlaanderen zijn de eerste kiemen te vinden vanaf circa 1760 en bereikt de stijl een hoogtepunt van 1770 tot 1792. De strakke en strikt symmetrische vormgeving, de pilasterstructuur, het fronton en strakke decoratie-elementen met Griekse, Pompeiaanse en natuurlijke invloeden zijn eigen aan de Lodewijk-XVI-stijl. De centrale ingang wordt benadrukt door een natuurstenen portaal en een smeedijzeren balkon. Beiden hebben een zeer fraaie Lodewijk XVI-ornamentiek (onder andere Vuurpot). Enkel de voor de 18de eeuw ongewone dakpartij verraadt een oudere renaissancefase.

Onder de later eigenaars, de families Vanhove, de Witte, Wasseige bleef het domein en gebouw nagenoeg ongewijzigd. Sinds 1946 is het eigendom van baron Casier die het kasteelinterieur renoveerde en het park gedeeltelijk liet heraanleggen in 18de-eeuwse traditie in samenspraak met de gekende tuinarchitect René Pechère.

Binnen de 20ste-eeuwse tuinarchitectuur ontstonden twee strekkingen: het modernisme en een tendens welke zich richt op het verleden. De Belgische tuinarchitect René Pechère (Brussel, 1908-2002) behoort tot de tweede strekking. Hij moderniseerde de traditionele regels van de perspectief en de historische tuinaanleg. Bovendien analyseerde hij historische tuinen en lag hij aan de basis van het beschermen van historische tuinen. Voor Nokere ontwierp hij een traditioneel Franse 18de-eeuwse tuin in stervorm.


https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/74296

Kasteel van Nokere

Kasteel van Wannegem-Lede

Once the residence of the Lords of Nevele, and owned by the Dukes of Montmorency - including the renowned Philippe - Count Hoorn, Ooidonk was the setting for a great many battles fought amidst the fray of social upheaval and the religious wars of the 16th century. Twice ravaged and destroyed, it was rebuilt by worthy Antwerp resident Martin della Faille, who redesigned the castle in line with the tastes and the spirit of the Renaissance, turning it into a residential estate. In 1864, the castle and the surrounding land were purchased by Senator Henri t’Kint de Roodenbeke – the future President of the Senate (1892-1899) and Minister of State - and his spouse, Zoé de Naeyer.

In spite of the renovations and restorations over the centuries, Ooidonk has continued to be considered as a shining landmark, today standing as the very incarnation of the flamboyant Renaissance style. Nowadays, 150 years after their ancestors, Ooidonk Castle is home to the 6th Count and Countess t’Kint de Roodenbeke and their 3 children. They have turned this marvellous paragon of historical heritage into a living and breathing homestead filled with the joys of family life, passionately ensuring the upkeep of the property, just like Count (Juan) t’Kint de Roodenbeke before them. Everything is done to ensure that everybody – hosts and visitors alike – keep alive the memory of a site that is made all the more beautiful by the surrounding water features, its deep moat and the gentle bends of the nearby river Leie.

http://ooidonk.be/en/history

Kasteel van Ooidonk

Le château de l'Ast (Kasteel den Ast), également dénommé château de Gerlache, est un château situé dans la commune de Zingem, à proximité de la commune de Mullem.

Le château a été construit au début du xxe siècle par Georges van Oost dans le style français et a un toit en mansarde. Au cours de la Première Guerre mondiale, une tour de guet a été élevée sur le domaine. Une vieille chapelle, qui, jusqu'à la Révolution française, était un célèbre lieu de pèlerinage, a été intégrée dans un coin du mur du château. Un peu plus loin est présent un ancien séchoir à chicorée.

Un habitant notoire du château fut le baron Gaston de Gerlache, fils de l'explorateur polaire Adrien de Gerlache. Gaston de Gerlache était marié à Lily van Oost, une fille de Georges van Oost. Il a été pendant dix-huit ans bourgmestre de Mullem. Sa femme Lily fut également bourgmestre pendant six ans, jusqu'à la fusion en 1976.

Dans le château, de nombreux objets rappellent les expéditions polaires du père et fils de Gerlache: le service et les cafetières en argent de la Belgica, les raquettes d'Adrien de Gerlache, des cartes et des instruments de bord... Le manchot empereur, Hans, que Gaston de Gerlache a ramené du Pôle sud et qui fut pendant un temps au zoo d'Anvers est également au château.

Kasteel de Gerlache

Historiek.

Het grondgebied van de huidige deelgemeente Ooigem was versnipperd in diverse heerlijkheden, met als belangrijkste de vrijheerlijkheid van Ooigem, een allodiaal domein dat niet aan het grafelijke gezag was onderworpen en enkel afhankelijk was van "God en de zon". Een eigenkerk werd opgericht in onmiddellijke nabijheid van het adellijke woonhuis. Aangezien de kerk zich op grondgebied van de heerlijkheid van Ooigem bevindt, wordt het allodium ook als dorpsheerlijkheid beschouwd. De site heeft vermoedelijk een geschiedenis als castrale motte met circulaire walgracht. Volgens sommige bronnen wordt al in de 9de eeuw op de plaats van het huidige kasteel een castrum of burcht gebouwd als versterkte mote ter verdediging van Harelbeke, die de hoofdplaats was van de Vlaamse graven (forestiers). De versterking was op de meest strategische plaats gelegen, in de buitenbocht van de Leie aan de Ooigemse zijde, waarbij men een vergezicht had op schepen die stroomopwaarts gevaren komen.

De oudst gekende eigenaars van de heerlijkheid met kasteel zijn Lambertus de Odenghem (1080), gebroeders Boudewijn en Gozewijn van Ooigem (1127), R. de Knesnetum (1248); Hugo, kastelein van Gent en Holten (1251-1252). Rond 1260 komt de heerlijkheid Ooigem in het bezit van de heren van Luxemburg. Vermoedelijk laten zij in de 13de eeuw te Ooigem een stenen kasteel bouwen. Op het einde van de 14de eeuw zou op het kasteel een brand gewoed hebben waarbij een vierde van het kasteel werd verwoest. In de tweede helft van de 15de eeuw vermelden bronnen dat het goed vervallen raakt, tegen het einde van de 15de eeuw is het kasteel van Ooigem in zeer verwaarloosde toestand. De bezitter, de familie van Luxemburg, hield er zelfs geen baljuw meer. Tijdens troebelen tussen de Gentenaars en de grafelijke macht wordt de omgeving geplunderd. Ook het kasteel wordt binnengedrongen.

Vermoedelijk is de kasteelsite als centrum van de vrijheerlijkheid van Ooigem oorspronkelijk ook de plaats van de vierschaar, en de schepenkamer/ bestuurshalle. Volgens de literatuur lagen ooit op domein: gevangenissen, stapelplaatsen voor betalingen in natura (kelders), gerechtzaal en schepenzalen (eerste verdieping).

In 1510 wordt de vrijheerlijkheid verkocht aan het Bourgondische geslacht de Gros. In het begin van de 16de eeuw laat Ferry de Gros, heer van Ooigem, de korenwindmolen (zie Bavikhoofsestraat) volledig vernieuwen en het kasteel bewoonbaar maken. Rond het midden van de 16de eeuw (circa 1559?) zou het gebouw waarin de vierschaar huisde door dorpsheer Jean de Gros al omgevormd zijn tot herenwoning.

Tijdens godsdienstberoerten in de tweede helft van de 16de eeuw gaat de streek gebogen onder economische crisis, plunderingen en verwoestingen. Hoewel reeds maatregelen werden genomen vanaf 1567, wordt het kasteel rond 1576 geplunderd door opstandelingen. Bronnen uit 1594-1596 melden dat het kasteel van Ooigem in puin ligt. Wanneer jonkheer Jean de Gros in 1596 de kasteelhoeve verpacht aan Joos de Smet, wordt deze beschreven als: "nederhof ende gheruyneert pachtgoed t'oyghem".

In het basiswerk Flandria Illustrata van de hand van Antonius Sanderus (1641-1644) wordt de heerlijkheid van Ooigem wel vermeld, maar het kasteel niet afgebeeld. Vermoedelijk laat de familie de Gros in de loop van de 17de eeuw het huidige kasteel in traditionele bak- en zandsteenstijl bouwen op de oude grondvesten, mogelijk onder Charles de Gros, zie kaart bij een processtuk voor de Raad van Vlaanderen. Deze Charles de Gros was de eerste heer die er op regelmatige basis verbleef. "'t Hof van Ooigem" wordt ook voor het eerst in 17de-eeuwse bronnen als "casteel" vermeld, voorheen was sprake van een neerhof en een mote.

In 1693 komt de heerlijkheid via erfenis in handen van de familie de Lens. Priester en kasteelheer Nicolaas-Franciscus de Lens laat op het einde van de 17de eeuw het kasteel uitbreiden met een uitsprong waarin een kapel wordt geïnstalleerd. In het tweede kwart van de 18de eeuw (circa 1729?) worden aan het oude kasteel grote veranderingen uitgevoerd, in opdracht van de zoon Nikolaas-Franciscus de Lens. De onderste verdieping wordt omgebouwd tot kelders, de stenen eretrap in Lodewijk XV-stijl wordt geïnstalleerd, alle kamers worden aangepast en ingericht (huidige toestand), onder meer in één van de salons wordt het alliantieschild de Lens - de Beer in de kooflijst van de schouw geïntegreerd. Op het neerhof worden nieuwe paardenstallen en koetshuizen gebouwd. De walgrachten worden voor makkelijker circulatie gedeeltelijk opgevuld en bij de erftoegang aan de dreef wordt een poortgebouw opgetrokken. De familie De Lens-De Beer betrok het kasteel enkel als zomerresidentie. Vermoedelijk wordt door deze kasteelheren ook een grote tuin- en parkstructuur aangelegd.

Het landboek van Ooigem (1778) geeft een gedetailleerd beeld van het kasteel in het laatste kwart van de 18de eeuw. De site bezit een tweeledige walgracht met opperhof - neerhof verdeling, met een zuidelijke aftakking (buitenwal). Binnen de aparte omwalling van het opperhof ligt het kasteel in zijn huidige vorm. Een brug aan de noordwestzijde verbindt het kasteel met de noordelijker gelegen parktuin. Aan noord- en oostzijde liggen nog twee smallere bruggen, om de verbinding naar de Leie en "den aard" met de veerpont te maken. Een stenen brug met poort verbindt het kasteel met het neerhof. Het omwalde neerhof wordt weergegeven als een grote open ruimte, aan drie zijden ingesloten door bebouwing: aan de noordwestzijde een schuur, duiventoren en stalletje; aan de zuidoostzijde een boerenhuis met aangebouwde zuidwestelijke stal, met kleiner bijgebouw en moestuintje ten zuiden en een houten wagenhuis ten noordoosten; aan de zuidwestzijde langsheen de walgracht staat een langgerekt volume, het neerhof is toegankelijk via een poort in de westelijke hoek. Van daar leidt een dreef noordwaarts naar de kerk. Ten noordwesten van de omwalde site ligt de midden-18de-eeuwse tuin- en parkstructuur, oorspronkelijk begrepen tussen de kasteeldreef (thans Desselgemsestraat) en de noordelijker gelegen Wielsbeeksestraat, over de latere Pontweg heen. Op de Ferrariskaart (1770-1778) wordt op het neerhof dezelfde veelheid aan gebouwen weergegeven, de walgracht wordt weergegeven zonder opperhof-neerhof opdeling.

Na de Franse Revolutie wordt de heerlijkheid verkocht aan jonker Thadeus van Sacegem. Het kasteel wordt al sinds 1803 bewoond door Petrus Verhaeghe, burgemeester van Ooigem. Het neerhof wordt circa 1830 verpacht aan A. Van Casseghem. Het langgerekte volume langs de zuidwestelijke gracht en het wagenhuis ten noordoosten van het boerenhuis worden niet meer weergegeven op het primitief kadasterplan (circa 1830). In de loop van de 19de eeuw vervaagt de feodaal geïnspireerde tuin- en parkaanleg; de toestand circa 1850 (zie Van der Maelen) toont een slechts fragmentair bewaarde hoofdas, moestuingronden, boomgaarden en een langgerekt bouwvolume als mogelijke broeikas.

In 1854 wordt het kasteel door erfenis eigendom van Ghislain de Potter. Diens erfgenamen verkopen het kasteel in 1889 aan de toenmalige bewoner, burgemeester Bernard Verhaeghe. Onder diens zoon Alfons Verhaeghe was onder meer Oscar Wilde enkele malen te gast op het kasteel. In het begin van de 20ste eeuw diende het kasteel zelfs tot inspiratie voor Stijn Streuvels in zijn verhaal "Op het kasteel" (1904). In 1910 wordt het kasteel openbaar verkocht en toegewezen aan Henri De Vos, burgemeester van Kortrijk. Zoon Adolphe Verhaeghe bleef er wonen. In 1919 wordt het goed gekocht door Charles Verhaeghe.

In 1937 wordt bij kadaster de afbraak geregistreerd van de hoevegebouwen aan de noordzijde van het neerhof, met uitzondering van de duiventoren. Het boerenhuis met stallingen aan de zuidzijde wordt verbouwd tot hovenierswoning, daarbij worden twee bestaande volumes aan elkaar gebouwd. Over het neerhof wordt een rechte oprit aangelegd die over een vaste brug rechtstreeks tot het kasteel leidt.

De tuin wordt op bescheiden wijze en in beperktere omvang herwerkt, teruggaand op een afgezwakt concept van de 18de-eeuwse parktuin en slechts reikend tot aan de Pontweg. Ten zuidoosten van de site wordt na het dempen van een kleine buitenwal ook een verlandschappelijkte parkaanleg geïntroduceerd. Bij de bevrijding van Ooigem op 8 september 1944 diende het kasteel als veldhospitaal voor gewonde Duitse militairen.



https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/89548

Kasteel van Ooigem

Poeke Castle is a castle near Poeke, a small town in the municipality of Aalter in the Belgian province of East Flanders. The castle, standing in 56 hectares (140 acres) of park, is surrounded by water and is accessible through bridges at the front and rear of the building. Poeke Castle is situated at an elevation of 15 meters.

History

Construction
It is unknown when the first fortification was constructed at Poeke, but references to it appear from 1139 onwards. The castle played a prominent role during the conflict between Count Louis II of Flanders and the city of Ghent in 1382. In the same year Eulaard II of Poeke died at the battle of Beverhoutsveld when he attempted to stop the Ghent militia, who by then had already taken his fort.

The lords of Poeke were loyal vassals of the Counts of Flanders, with whom they also intermarried: Anastasia van Oultre, the second wife of Eulaard III of Poeke, for example, married as her second husband Robert of Flanders, illegitimate son of Louis II of Flanders.

Destruction
During the revolt of Ghent in 1452 against Philip the Good, the castle was taken by the Ghent militia. On 5 July 1452 Philip retook it, and had the Ghent militia present executed and the castle destroyed. The rebuilding most likely took over a century. After the death of Jan III of Poeke in 1563, the lordship became the possession of the de Mastaing family, distant relatives of the lords of Poeke. Jean de Jauche, lord of Mastaing, sold the lordship in 1588 to Philibert Delrye. His son Christoffel Delrye sold the lordship in 1597 to Jean de Preudhomme of Lille.

Rebuilding
Markus-Antonius de Preudhomme d'Hailly carried out rebuilding activities from 1658 to 1664, and in 1671. Whether these activities were effective is unknown, as sources from this period are lacking. Later, Charles Florent Idesbald de Preudhomme d'Hailly, Burgrave of Nieuwpoort, Oombergen, Sint-Lievens-Esse and Schoonbergen, Baron of Poeke and lord of Neuville, Kanegem and Velaine (1716–1792), carried out significant work on the castle between 1743 and 1752.

Pycke de Peteghem
In 1872, Baron Victor Pycke de Peteghem (1835–1875), from Oudenaarde, bought the estates. He immediately initiated rebuilding works that lasted until 1875. The third storey was integrated into a higher roof, and the interior and the gardens were renovated. There remain hardly any elements dating from before 1872. Additionally, the French garden was turned into an English garden.

The Baron's last descendant, burgemeester and Baroness Ines Pycke de Peteghem, was the last resident and owner of the castle. In her will, dated 1951, she bequeathed the entire estate to the charity Nationaal Werk der Katholieke Schoolkolonies ("National Work of Catholic School Colonies"), who came into possession of it after her death in 1955.


Present day

In 1977 the castle and its 56 ha park became the property of the municipality of Aalter, which now uses it for cultural meetings and festivities. It was used as a location for filming interior and exterior scenes for the 2012 BBC/HBO production of Parade's End.

Poeke Castle became an official national monument on 13 October 1943. The park was declared a protected landscape in 1978.



Poeke Castle


Domein zogenaamd "Axelwalle", naar de vroegere burcht en later kasteel zogenaamd "Rotse" van de heerlijkheid Axelwalle. Geheel van kasteel met dubbele omgrachting, bossen, landerijen, parken en vijvers bestond tot de jaren 1840. In de 16de eeuw bezit van de familie de Mastaing, heren van Heurne en Eine; vanaf 1660 tot 1794 eigendom van de familie Hoobrouck, heren van Axelwalle, Asper, Zingem en Moregem. Paviljoentje uit eind 18de eeuw opgetrokken op omgracht vroeger opperhof met gevelsteen met het wapen van de heren van Hoobrouck, bestond tot 1977.

Naar ontwerp van architect A. Degeyter werd in opdracht van Dhr. Vindevogel het nieuw kasteel in 1978 groter heropgebouwd op kasteelsite (vroegere kelders bewaard); gerecupereerde materialen onder andere van het voormalige kasteel uit vroegere wallen in 1975 uitgegraven, oevers toen met beton versterkt en met bakstenen banden omzoomd, gevelsteen met wapen van het voormalig paviljoentje werd boven de poort geïncorporeerd. Brug leidend tot hoofdingang werd op oorspronkelijke grondvesten gebouwd. Groots domein langs twee lanen met kastanjebomen te bereiken, namelijk ten zuidwesten langs Axelwalle en ten noordoosten langs Zingem.

Deels bewaard gebleven stenen wapensteen van de Heren van Heurne gevonden in de wallen hangt thans in de inkomsthal.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/27545
