Château della Faille d'Huysse, Château d'Huysse, Château de Lozer, Château de Lozère, ou Château d'Huise est un château situé au coin de Kasteelstraat et Appelhoekstraat à Lozère (Kruisem), près du Bois de Lozère. Le domaine du château avec ses dépendances (guérite, relais de diligence, cour de ferme, bâtiments de services et pavillon de jardin en forme de tour) est situé dans un vaste parc paysager avec des étangs. L'ancien site du château était déjà mentionné en 1080 et est entré en possession de Philippe de Montmorency au seizième siècle.

Au dix-septième siècle, il s'appelait Goed Uplosere. En 1654, Jean-Baptiste della Faille, le grand huissier de Gand, acquit le château. Sa famille (qui depuis l'élévation de Huysse au rang de baronnie en 1736 s’appelle della Faille d'Huysse) est toujours propriétaire du château et exploite une maison d'hôtes dans les dépendances. Le château a été modifié pour la dernière fois en 1914 à son apparence actuelle de style néo-Louis XVI (selon F. De Smet par l'architecte Valentin Vaerwyck). Le parc de château boisé actuel de 13 hectares a été aménagé en 1885 par l'architecte paysagiste Friedrich Eduard Keilig.

Kasteel van Lozer

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Het Kasteel van Kruishoutem ofwel Kasteel Aaishove is een kasteel aan de Kasteelstraat in Kruishoutem. De ingang van het kasteel ligt tussen de splitsing van de Kasteelstraat en de Colijnstraat.

Geschiedenis
Het kasteel werd in de 11e eeuw gebouwd vlak bij de bron van de Molenbeek, strategisch gelegen tussen de Schelde- en de Leiebekken. In de 13de eeuw stond er een waterburcht met een slotkapel naast. Deze gebouwen werden echter volledig vernield gedurende de godsdienstonlusten tijdens de 16e eeuw. De familie de Mastaing liet het kasteel herbouwen tot de huidige toestand. Het kasteel en de kasteeldomeinen werden op 10 december 1973 als monument en als landschap beschermd.

De heerlijkheid Aïshof speelde een toonaangevende rol in het middeleeuws Kruishoutem. Ze was achtereenvolgens in bezit van de families van Gavere, van Looz, de Rochefort, van Steenhuize, van Gavere, de Gauches de Mastaing (bouwheren van het huidig kasteel), van der Meere, Desmanet de Biesme en Piers de Raveschoot.

Een gracht scheidt het kasteel van het omliggende park in Engelse landschapsstijl waarin een grote vijver en enkele kleinere plassen liggen. Tot de aanhorigheden behoren dienstgebouwen, stallingen en het neerhof aan de overzijde van de Kasteelstraat.

Naam
Het Kasteel Aaishove heeft zijn naam te danken aan de heerlijkheid Aïshof waarvan de zetel in het kasteel gevestigd was. De heerlijkheid Aïshof strekte zich in de 11e eeuw uit tussen de Schelde- en Leiebekken. Het kasteel werd verbouwd rond de jaren 1930, onder de hoede van architect Valentin Vaerwyck (Gent °1882-1959).




https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_van_Kruishoutem#:~:text=Het%20kasteel%20werd%20in%20de,waterburcht%20met%20een%20slotkapel%20naast.&text=Het%20kasteel%20en%20de%20kasteeldomeinen,monument%20en%20als%20landschap%20beschermd.

https://www.kruisem.be/vrije-tijd/toerisme/ontdek-kruisem/kastelen/kasteel-aaishove-kruishoutem

Kasteel van Kruishoutem

Kasteel van Wannegem-Lede

Le château de l'Ast (Kasteel den Ast), également dénommé château de Gerlache, est un château situé dans la commune de Zingem, à proximité de la commune de Mullem.

Le château a été construit au début du xxe siècle par Georges van Oost dans le style français et a un toit en mansarde. Au cours de la Première Guerre mondiale, une tour de guet a été élevée sur le domaine. Une vieille chapelle, qui, jusqu'à la Révolution française, était un célèbre lieu de pèlerinage, a été intégrée dans un coin du mur du château. Un peu plus loin est présent un ancien séchoir à chicorée.

Un habitant notoire du château fut le baron Gaston de Gerlache, fils de l'explorateur polaire Adrien de Gerlache. Gaston de Gerlache était marié à Lily van Oost, une fille de Georges van Oost. Il a été pendant dix-huit ans bourgmestre de Mullem. Sa femme Lily fut également bourgmestre pendant six ans, jusqu'à la fusion en 1976.

Dans le château, de nombreux objets rappellent les expéditions polaires du père et fils de Gerlache: le service et les cafetières en argent de la Belgica, les raquettes d'Adrien de Gerlache, des cartes et des instruments de bord... Le manchot empereur, Hans, que Gaston de Gerlache a ramené du Pôle sud et qui fut pendant un temps au zoo d'Anvers est également au château.

Kasteel de Gerlache

Domein zogenaamd "Axelwalle", naar de vroegere burcht en later kasteel zogenaamd "Rotse" van de heerlijkheid Axelwalle. Geheel van kasteel met dubbele omgrachting, bossen, landerijen, parken en vijvers bestond tot de jaren 1840. In de 16de eeuw bezit van de familie de Mastaing, heren van Heurne en Eine; vanaf 1660 tot 1794 eigendom van de familie Hoobrouck, heren van Axelwalle, Asper, Zingem en Moregem. Paviljoentje uit eind 18de eeuw opgetrokken op omgracht vroeger opperhof met gevelsteen met het wapen van de heren van Hoobrouck, bestond tot 1977.

Naar ontwerp van architect A. Degeyter werd in opdracht van Dhr. Vindevogel het nieuw kasteel in 1978 groter heropgebouwd op kasteelsite (vroegere kelders bewaard); gerecupereerde materialen onder andere van het voormalige kasteel uit vroegere wallen in 1975 uitgegraven, oevers toen met beton versterkt en met bakstenen banden omzoomd, gevelsteen met wapen van het voormalig paviljoentje werd boven de poort geïncorporeerd. Brug leidend tot hoofdingang werd op oorspronkelijke grondvesten gebouwd. Groots domein langs twee lanen met kastanjebomen te bereiken, namelijk ten zuidwesten langs Axelwalle en ten noordoosten langs Zingem.

Deels bewaard gebleven stenen wapensteen van de Heren van Heurne gevonden in de wallen hangt thans in de inkomsthal.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/27545


Axelwalle

Kasteel Ruffo de Bonneval is een kasteel tussen de Waregemsestraat en de Vijverdamstraat in Nokere (Kruishoutem, Kruisem). Het bakstenen kasteel in wervelende eclectische stijl ligt in een park (Engelse landschapstuin) van zeven hectare. Het ontstond als bospaviljoen van kasteel Casier en werd gebouwd in Empirestijl eind achttiende eeuw. In 1880 werden er torens bijgemetseld door Charles De Craene in opdracht van markgraaf Pierre Ruffo de Bonneval. Er werd toen ook een watertoren geconstrueerd en een serpentinevijver gegraven. Het behouden negentiende-eeuwse interieur bestaat uit een centrale hal waarrond salons gegroepeerd zijn. Jacques Ruffo de Bonneval (neef van koningin Paola) verkocht het kasteel aan de Waregemse ondernemer Renson, die het in 2007 liet restaureren.

Kasteel Ruffo de Bonneval

Het kasteel van Nokere, een classicistisch waterkasteel van circa 1727, bevindt zich binnen een omhaagd domein met verschillende vijvers en uitgestrekte tuinen en bossen. De 'Franse Tuin' in het kasteelpark is een fraai voorbeeld van het werk van tuinarchitect René Pechère. Een lange platanendreef verbindt het kasteeldomein met de dorpskern van Nokere.

Historiek

In de middeleeuwen was dit domein foncier van de heerlijkheid Nokere Ter Borch. De oudste geschiedenis gaat terug tot eind 12de eeuw als villa of allodiaal goed in bezit van de heren van Pamele-Oudenaarde met Gyselbrecht als eerstgekende heer. Zijn zoon, Arnulf IV van Pamele-Oudenaarde, noemde zich reeds heer van Nokere ter Borch. Tot eind 13de eeuw bleef het in bezit van deze familie als leen van de heerlijkheid Pamele, nadien kwam het toe aan de familie van Gavere-Hérimez, met Jan I als belangrijkste vertegenwoordiger. Hij erfde in 1284 verschillende lenen onder ‘Nochre’ en ontving een schenking (confer een oorkonde van 1296) van verschillende lenen van de graaf van Vlaanderen Gwijde van Dampierre. Ter Borch was voortaan de dorpsheerlijkheid met leenhof en justitierechten. Op de plaats van het kasteel bevond zich vermoedelijk in oorsprong een landbouwuitbating, beheerd door een meier, later omgevormd tot herenverblijf met neerhof. Uit archiefdocumenten blijkt dat zeker Jacob van Gavere, veldheer tegen de Turken onder Keizer Karel V, gestorven in 1551, in 1539 een ‘huis’ bezat in Nokere. Zijn grafsteen, hergebruikt als dorpel van de kerk tot de vergroting in 1899, werd teruggevonden en is in het poortgebouw van het kasteel opgesteld. In 1566 komt het domein toe aan de familie van Vichte en door huwelijk aan de familie de Grass. In 1578-1579 is reeds sprake van een ‘kasteel’ met militaire functie of burcht. Volgens archiefdocumenten werd dit kasteel door brand vernield in 1596.

In 1727 werd het kasteel verkocht aan Mathieu-Xavier de Ghellinck die het kasteeldomein omvormde tot een eigentijds classicistisch landhuis doch met behouden toren en hoog schilddak zoals de gravure in Verheerlijkt Vlaandre, 1735, laat zien. Circa 1775 tenslotte wordt het gebouw onder Jean-Baptiste-Joseph de Ghellinck, kleinzoon van Mathieu-Xavier de Ghellinck, dezelfde man die ook de kerk liet verfraaien, gehomogeniseerd tot zijn nog bewaarde classicistische voorkomen. Jean-Baptiste koos voor de op dat ogenblik modieuze Lodewijk XVI-stijl. In Frankrijk wordt de stijl geplaatst tussen 1755 en 1790. In Vlaanderen zijn de eerste kiemen te vinden vanaf circa 1760 en bereikt de stijl een hoogtepunt van 1770 tot 1792. De strakke en strikt symmetrische vormgeving, de pilasterstructuur, het fronton en strakke decoratie-elementen met Griekse, Pompeiaanse en natuurlijke invloeden zijn eigen aan de Lodewijk-XVI-stijl. De centrale ingang wordt benadrukt door een natuurstenen portaal en een smeedijzeren balkon. Beiden hebben een zeer fraaie Lodewijk XVI-ornamentiek (onder andere Vuurpot). Enkel de voor de 18de eeuw ongewone dakpartij verraadt een oudere renaissancefase.

Onder de later eigenaars, de families Vanhove, de Witte, Wasseige bleef het domein en gebouw nagenoeg ongewijzigd. Sinds 1946 is het eigendom van baron Casier die het kasteelinterieur renoveerde en het park gedeeltelijk liet heraanleggen in 18de-eeuwse traditie in samenspraak met de gekende tuinarchitect René Pechère.

Binnen de 20ste-eeuwse tuinarchitectuur ontstonden twee strekkingen: het modernisme en een tendens welke zich richt op het verleden. De Belgische tuinarchitect René Pechère (Brussel, 1908-2002) behoort tot de tweede strekking. Hij moderniseerde de traditionele regels van de perspectief en de historische tuinaanleg. Bovendien analyseerde hij historische tuinen en lag hij aan de basis van het beschermen van historische tuinen. Voor Nokere ontwierp hij een traditioneel Franse 18de-eeuwse tuin in stervorm.


https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/74296

Kasteel van Nokere

Het Kasteel van Olsene werd gebouwd in 1854 en is gelegen te Olsene (Zulte) langs de weg die Gent met Kortrijk verbindt, de N43.

Hof Ter Wallen
Aanvankelijk stond op dezelfde plaats het Hof Ter Wallen, dat terugging tot eind 11e eeuw. In 1502 werd het bewoond door Pieter Lanchals II, zoon van Pieter Lanchals I. Hij was gehuwd met Jacoba Quévin, een telg uit een familie die zich omstreeks 1456 op het kasteel kwam vestigen. Lanchals noemde zich van dan af heer van Olsene, een titel die hij van zijn echtgenote en haar familie overerfde. Van toen af stond er ook een zwaan in het gemeenteschild en kwamen er zwanen in de omwalling rond het kasteel, net zoals in Brugge.

Een verre afstammelinge, Margaretha Lanckhals, huwde in 1692 met Jan Piers, heer van Welle, Nieuwehuysse en Monnecove. Hun zoon huwde in 1732 met Maria Theodora Triest, vrouw van Raveschoot. De familie Piers de Raveschoot bleef van dan af eigenaar van het domein tot 2002.

Deze laatste familie heeft nooit de titel van heren van Olsene gevoerd, gezien deze titel ondertussen was overgegaan naar de familie de Kerckhove. Daarna kwam het einde van het feodaal stelsel in deze contreien.

Nieuw kasteel
De bouw van het huidige kasteel, opgetrokken in neorenaissancestijl, startte in 1854 en werd voltooid in 1859. De architect, Louis Minard uit Gent, had daarvoor de opdracht gekregen van het echtpaar baron en barones Polydore Piers de Raveschoot-Surmont de Volsberghe. Polydore had zes zonen van wie er vier burgemeester van Olsene werden. Onder hen was Stanislas Piers de Raveschoot, de vader van de laatste bewoonster, Solange Piers de Raveschoot (1909-2002).

Na haar dood kwamen er in Zulte (politieke) stemmen op om dit kasteel te kopen en in te richten als administratief centrum van de gemeente. Uiteindelijk kwam het in handen van een particulier en mede dankzij subsidies van de overheid kreeg het een grondige restauratie. Het ganse domein is enkel bij grote uitzondering toegankelijk voor het publiek, maar is wel te bezichtigen van op onder meer de N43.

Sedert 1995 is het kasteel erkend als monument, samen met het hele domein: twee paviljoenen in Spaanse stijl, de omwalling, de ijskelder en het neerhof. Twee aanpalende hoeven en de beukendreef werden mede in de bescherming opgenomen.

Kasteel van Olsene

Ver achterin gelegen kasteel ingeplant aan de rand van de Hofkouter en de oosthelling van de Schelde, in de zogenaamde Warande van de heren van Gavere. Enorm omringend park afdalend naar de Schelde met verschillende visvijvers, voormalige stallingen, neerhof en hovenierswoning. Huidige ingang met lange rechtlijnige dubbele beukendreef vanaf de Molenstraat, aangelegd in 1907 onder leiding van tuinarchitect Galoppin en waarbij ook het oorspronkelijk toegangshek verplaatst werd van de hovenierswoning naar de straat. Sinds 1952 militair domein.

Empire getint toegangshek met vierkante arduinen pijlers en gietijzeren zuilen met gebundelde speren en leeuwenkopversiering, verbonden door ijzeren hekken, in de gebogen zijstukken op bakstenen voet.

Classicistisch kasteel op rechthoekige plattegrond, met drie bouwlagen en zeven traveeën onder schilddak (leien, nokrichting parallel aan de straat) gebouwd in 1837-39 in opdracht van senator Grenier naar opdracht van architect B. Renard (Doornik). Oorspronkelijk bepleisterd en beschilderd, na beschadiging tijdens de Eerst Wereldoorlog gecementeerd en gerestaureerd onder leiding van architect Van de Kerckhove. Huidige voorgevel met gemarkeerd middenrisaliet van drie traveeën voorafgegaan door een brede trap van acht trappen met flankerende liggende leeuwen. Begane grond met horizontale voegen en rondboogvormige deurvensters; bovenverdieping met kolossale Ionische pilasters, geblokte hoekbanden en rechthoekige vensters, in de zijrisalieten onder waterlijst. Omlopende kroonlijst op klosjes.

Gelijkaardige achtergevel doch met uitspringend middenrisaliet onder driehoekig fronton met wapenschild van de familie Grenier-Lefebvre. Langs de zijrisalieten opklimmende steektrappen naar het terras met ijzeren leuning op de verhoogde begane grond. Gelijkaardig balkon op de bovenverdieping, oorspronkelijk ondersteund door kolossale zuilen, weggenomen bij de restauratie en één ervan in park geplaatst. Rechts, benedenvensters verbouwd tot één groot rechthoekig venster. Interieur met behouden wenteltrap en salons.

Ten oosten, voor het kasteel, voormalige stallingen (nummer 73) bestaande uit twee parallelle vleugels met twee bouwlagen en vijf traveeën onder schilddak (leien, nok loodrecht op de straat) eveneens daterend uit het tweede kwart van de 19de eeuw (1835-37). Voorste vleugel met centrale rondboogdoorrit met ijzeren hek leidend naar de verharde binnenplaats. Bepleisterde en beschilderde gevels op gecementeerde plint, geleed door Toscaanse pilasters waartussen rondboognissen met rechthoekige deuren en vensters gevat zijn. In het midden van de noordelijke afsluitingsmuur van de binnenkoer, bakstenen klokkentoren op vierkante plattegrond met bekronende achthoekige geleding, overstekend dak en windwijzer.

Zuidelijke muur met ijzeren hek geflankeerd door arduinen pijlers met siervazen, leidend naar de ommuurde moestuin.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/36003

Kasteel Grenier

Kasteel Borgwal is een kasteeldomein gelegen in het centrum van het Belgische Vurste, thans een deelgemeente van het Oost-Vlaamse Gavere.

Het kasteel dat zelf uit verschillende delen is gebouwd bestaat verder uit een neerhof met duiventoren en een monumentale ingangspoort met portierswoning. Het domein is omgeven door een 1.700 meter lange gemetselde muur. De oudste vermelding van dit 18 ha groot domein gaat terug tot 1538 en was door de eeuwen heen eigendom van verscheidene families.

Eigenaars

In 1543 was het goed eigendom van Floris de Martaigne, graaf van Potelles. In de 17e eeuw was het in bezit van de Gentse bisschop Antonius Triest. Een eeuw later behoorde het toe aan de familie Preudhomme d'Hailly die ook eigenaar was van het kasteel van Poeke. In 1841 werd het domein eigendom van de weduwe Pierre Malfait-Baertsoen Amélie.

Na het huwelijk van haar kleindochter en gravin Flore Malfait (1842-1898) met graaf Louis Goethals de Mude de Nieuwland (1829-1912), bleef het kasteel - tot in 1975 - in handen van de familie Goethals. Graaf Goethals was een kleinzoon van Jacques-Philippe Pecsteen, die onder meer burgemeester was te Ruddervoorde.

Toen kocht de Congregatie der Broeders van Liefde Borgwal en richtte het in als verblijf voor volwassenen met een verstandelijke beperking. Nadien bouwde men er meerdere nieuwe paviljoenen voor de huisvesting, begeleiding en ontspanning van deze mensen.

Het eeuwenoude kasteel zelf werd in 2012 privé-eigendom en in 2013-2015 gerestaureerd. Het zal nadien worden gebruikt als kantoor- en woonruimte.

Op het parkdomein (bosgebieden 'Borgwal' en 'Ganzendam') is een vrij toegankelijk wandelpad aangelegd dat open is tijdens de openingsuren van het domein.

Kasteel Borgwal

Once the residence of the Lords of Nevele, and owned by the Dukes of Montmorency - including the renowned Philippe - Count Hoorn, Ooidonk was the setting for a great many battles fought amidst the fray of social upheaval and the religious wars of the 16th century. Twice ravaged and destroyed, it was rebuilt by worthy Antwerp resident Martin della Faille, who redesigned the castle in line with the tastes and the spirit of the Renaissance, turning it into a residential estate. In 1864, the castle and the surrounding land were purchased by Senator Henri t’Kint de Roodenbeke – the future President of the Senate (1892-1899) and Minister of State - and his spouse, Zoé de Naeyer.

In spite of the renovations and restorations over the centuries, Ooidonk has continued to be considered as a shining landmark, today standing as the very incarnation of the flamboyant Renaissance style. Nowadays, 150 years after their ancestors, Ooidonk Castle is home to the 6th Count and Countess t’Kint de Roodenbeke and their 3 children. They have turned this marvellous paragon of historical heritage into a living and breathing homestead filled with the joys of family life, passionately ensuring the upkeep of the property, just like Count (Juan) t’Kint de Roodenbeke before them. Everything is done to ensure that everybody – hosts and visitors alike – keep alive the memory of a site that is made all the more beautiful by the surrounding water features, its deep moat and the gentle bends of the nearby river Leie.

http://ooidonk.be/en/history