Le château de Leeuwergem est un château situé en Belgique sur la commune de Zottegem.

Historique

L’histoire des seigneurs de Leeuwergem remonte à 1000 ans. Depuis le xve siècle, ils habitent le château qui fut reconstruit pour la troisième fois en 1764 sur ordre de Pierre Emmanuel Joseph d’Hane (1726-1786). Étant souvent à la cour de Louis XV, il reçut les plans du château Bellevue à Meudon que le roi avait offert à la marquise de Pompadour. Ces plans avaient été dessinés par l’architecte français Jean Lassurance. Le comte Jean-Baptiste d’Hane-Steenhuyse, fils du précédent, reçut le roi Louis XVIII dans son bel hôtel de la rue des Champs à Gand.

Le roi y résida pendant la campagne des cent jours, du 16 mars 1815 jusqu’à la défaite de Napoléon à Waterloo le 18 juin de la même année. Durant son séjour à Gand le roi se rendit en visite au château de son hôte à Leeuwergem. Après extinction des d’Hane-Steenhuyse, le château a abouti dans la famille des propriétaires actuels par voie de successions.

Architecture

Au bout d’une avenue de près d’un km, on découvre un château presque carré, parfaitement équilibré, se trouvant au milieu de parterres de fleurs, sur un tertre entouré d’eau. Tant à l’extérieur qu’à l’intérieur, son style Louis XV lui donne toute son élégance. La rocaille, la coquille et les lignes cambrées y règnent souveraines. À l’étage, une ravissante petite chapelle dédiée aux 4 Evangélistes se trouve toujours dans l’état du jour de sa bénédiction en 1764.

Les jardins

La réalisation complète des jardins fut ordonnée en 1761 au Gantois, Jean Baptiste Simoens. Il devait les terminer vers 1785. Parmi les étangs, les statues et le canal agrémentant la promenade, se trouve un théâtre de verdure unique en Europe car tout de charme (carpinus betulus) construit. Sa réalisation date de 1764 et peut contenir 800 personnes.

Kasteel van Leeuwergem

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Het Egmontkasteel of Kasteel van Egmont is een kasteel in het Egmontpark in de Belgische stad Zottegem. Het kasteel kent een bewogen geschiedenis die teruggaat tot de 11de eeuw. In de 16de eeuw kwam het kasteel in het bezit van Lamoraal van Egmont, de graaf die in 1568 onder Alva op bevel van Filips II onthoofd werd op de Brusselse Grote Markt. Op het einde van de 18de eeuw raakte het pand in verval en in de 19de eeuw werd het ingrijpend verbouwd. Het wordt sinds 1982 als openbare stadsbibliotheek gebruikt. Na de restauratie van het kasteel aan het einde van de 20ste eeuw worden in de ridderzaal burgerlijke huwelijken voltrokken en gemeenteraadszittingen gehouden. Het Egmontkasteel is een beschermd monument (het noordelijke deel sinds 1964; het zuidelijke deel, de walmuur, de brug en het Egmontpark sinds 1987).

Geschiedenis

Heren van Zottegem
De oorsprong van het kasteel als burchtsite loopt minstens terug tot de 11de eeuw. Men mag veronderstellen dat er reeds ten tijde van de oudst gekende heer van Zottegem, Rothardus, die in een charter van 1083 opduikt, een versterking bestond. Deze versterking had waarschijnlijk de vorm van een mottekasteel, een aarden heuvel met een houten toren en een lager gelegen erf.

Omstreeks 1150 werd er een natuurstenen donjontoren opgetrokken en een natuurstenen zaalkerk (burchtkapel). Van die twaalfde-eeuwse burchtkapel werden tijdens archeologische opgravingen in 1994 de sporen blootgelegd. De middeleeuwse burcht maakte deel uit van een uitgebreide vestinggordel tussen de gebieden behorend aan de Franse kroon en het Duitse keizerrijk. Eind twaalfde eeuw was Walter (Wouter) II heer van de versterking in Zottegem; hij liet de grote zaal herbouwen in baksteen. Walter II stond in dienst van graaf van Vlaanderen Boudewijn IX en nam van 1202 tot 1204 deel aan de Vierde Kruistocht. Hij kreeg een leen van 80 lb. van de Franse koning Filips II August; Boin chevalier Gauthier de Sotenghien Walter II stierf in 1212 bij het beleg van Luik in dienst van Hendrik I van Brabant. In 1214 streden kasteelheren Walter (Wouter) III en Boudewijn van Zottegem (halfbroers van legeraanvoerder Arnulf IV van Oudenaarde) mee tegen de Franse koning in de Slag bij Bouvines; hun kamp verloor echter. In 1215 verging hun schip richting Engeland (om daar Jan zonder Land te verdedigen tegen opstandige baronnen) tijdens een storm op de Noordzee .

Geslacht Edingen
Hun zus (en enig overgebleven erfgenaam) Aleide (Adelheid/Ida) trouwde in 1219 met ridder Zeger I van Edingen, waarop het kasteel in handen kwam van het geslacht Edingen. Het kasteel werd voor het eerst vernoemd in een akte van die Zeger I in 1229. Zeger bouwde een nieuwe grote zaal en omringde het kasteel met een muur. Na zijn dood rond 1246 werd Zeger opgevolgd door Walter I en nadien door Walter II. Diens zoon Geraard II huwde in 1280 met de oudste dochter van de Gentse burggraaf Hugo III en erfde zo het burggraafschap van Gent. In 1286 erkende Geraard II Jan van Avesnes als leenheer en droeg zijn erfgoed (behalve de Vrijheid Zottegem en de 'toren van Zottegem') dus in leen op aan de graaf van Henegouwen. Kasteelheer Geraard van Zottegem (van 1280 tot 1307 burggraaf van Gent) kreeg samen met drie andere edelen na de Guldensporenslag de opdracht in 1304 om te onderhandelen met koning Filips IV van Frankrijk, wat leidde tot het verdrag van Athis-sur-Orge. Hugo V van Zottegem was de laatste effectieve burggraaf van Gent; hij overleed rond 1321.

Geslacht Melun
Hugo V van Zottegem stierf kinderloos; Zottegem, Heusden en het burggraafschap Gent kwamen daardoor in handen van Maria van Zottegem, dochter van Geraard II en tante van Hugo V. Na Maria's dood 1323 in werd het kasteel het bezit van haar dochter Isabella (Isabeau) van Antoing, burggravin van Gent, die in 1327 bij haar derde huwelijk trouwde met groot kamerheer van Frankrijk Jan I van Melun. Zo werd het kasteel verworven door het geslacht Melun. De versterking werd in 1381 ingenomen tijdens de Gentse Opstand tegen de graaf van Vlaanderen Lodewijk van Male, maar de Gentenaren werden al snel verdreven door Lodewijk de Haze. Kasteelheer Hugo van Melun streed mee in de Slag bij Nicopolis maar werd door de Turken gevangen genomen en terechtgesteld. Zijn zoon kasteelheer Jan II van Melun werd kamerheer van Filips de Goede en werd in 1432 benoemd tot ridder in de Orde van het Gulden Vlies.

Geslacht Luxemburg-Fiennes
Het kasteel kwam in de vijftiende eeuw in handen van het huis Luxemburg-Fiennes (een zijtak van het huis Luxemburg). Philipotta, dochter van Jan II van Melun, kreeg immers bij haar huwelijk met Thibaut van Luxemburg de heerlijkheid Zottegem als bruidsschat mee. In 1452 belegerde en plunderde de graaf van Étampes Jan van Bourgondië de burcht tijdens de Gentse opstand tegen Filips de Goede. Jan van Luxemburg herstelde een deel van de vernielde burcht tussen 1477 en 1485. Op 29 mei 1516 ontving Jans broer en opvolger Jacobus II van Luxemburg-Fiennes (Gulden Vliesridder en kamerheer van aartshertog Maximiliaan) de zestienjarige Karel V in het kasteel.

Negentiende en twintigste eeuw
D'Hane de Tervarent had intussen zijn cijnspacht afgestaan aan Jean-Baptiste Depoortere. In 1830 werd het kasteel tot een tweewoonst verbouwd. Depoortere startte een linnen- en lijnwaadhandel, woonde in het zuidelijke deel en verhuurde het noordelijke deel door, vanaf 1849 aan Julien Ceuterick. Op de Vandermaelenkaart (1846-1854) is de omwalling bij het Ancien Château du Comte d’Egmont verdwenen. In 1854 erfden de graven Henri en Camille Duchastel het Egmontkasteel. Toen in 1867 de erfpacht verviel, kwam het in handen van Julien Ceuterick en notaris Charles-Louis Vandemergel, die respectievelijk het zuidelijke en het noordelijke gedeelte kochten. Datzelfde jaar nog liet Ceuterick een traphal met verdieping en een voorgevel in neorenaissance bouwen met Euvillekalksteen naar een ontwerp van de Gentse architect Émile Van Hoecke-Peeters [14]. Na de dood van Charles-Louis Vandemergel kwam het noordelijke deel in 1893 in handen van zijn kinderen Ernest en Sara. Zij verkochten het noordelijke deel in 1904 aan Charles Schockaert, wiens ongehuwde dochter dit gedeelte van het kasteel tot haar overlijden in 1953 zou blijven bewonen. In 1927 werd het zuidelijke deel verkocht aan Jules Bernaeyge, die de resten van de walmuur liet slopen en de wallen voor het grootste deel liet dempen. Langs de zuidzijde werd de huidige Graaf van Egmontstraat boven op de vroegere omwalling aangelegd. In 1945 werd het (niet meer door de eigenaars bewoonde) zuidelijk gedeelte van het Egmontkasteel aangekocht door dokter Jules Gevaert uit Bevere.

In 1957 kocht de stad Zottegem het noordelijke gedeelte van de zus van de laatste bewoonster voor anderhalf miljoen frank en in 1965 het zuidelijke gedeelte van de erfgenamen van Jules Gevaert voor 2,2 miljoen frank. Vooral dat zuidelijke gedeelte van het Egmontkasteel werd in de loop der jaren voor alles en nog wat gebruikt. Van 1938 tot 1948 nam het Sint-Elisabethziekenhuis er zijn start, later kregen een paar klassen van de nabijgelegen scholen er onderdak (van 1948 tot 1951 het Koninklijk Atheneum Zottegem en van 1952 tot 1965 het College Onze-Lieve-Vrouw van Deinsbeke).

In het midden van de jaren 60 gebeurden er forse inspanningen om het kasteel een deel van zijn allure terug te geven. Men ging op zoek naar sporen van de oorspronkelijke burcht en het kasteel werd gedeeltelijk gerestaureerd. Een tijdje bevond het Museum voor Folklore zich in het kasteel en trachtte men een "Museum van de 16de eeuw" uit te bouwen. Hoogtepunt was het "Egmontjaar” in 1968, toen men de vierhonderdste verjaardag van de dood van Lamoraal van Egmont vierde met een tentoonstelling "Lamoraal graaf van Egmont en zijn tijd". Het Egmontkasteel kreeg in dat jaar gedurende een paar maanden opnieuw een zestiende-eeuws kleedje aangemeten.

Het pand werd daarna een tijdje gebruikt als onderkomen voor de Stedelijke Academie voor Beeldende Kunsten, terwijl in de kelders een alternatieve kunstgalerij werd ingericht. Intussen was de bibliotheek er neergestreken en toen het bibliotheekwezen grondig werd gereorganiseerd, verhuisde de Openbare Stadsbibliotheek naar het kasteel. In 1986 werd er ten behoeve van de bibliotheek aan de zuidgevel een nieuwbouw opgetrokken, die in contrast staat met het oude kasteel.

Egmontkasteel


Het Domein Breivelde of Park van Breivelde is een kasteeldomein met park en arboretum in Grotenberge, een deelgemeente van de Belgische stad Zottegem. Het glooiende park werd aangelegd in Engelse stijl op het einde van de 19de eeuw. In het domein (landschapstuin met parkbos en bos) liggen een kasteel, tien vijvers, een fontein en een cascade. Het uitgestrekte grasveld reikt tot aan de imitatierivierbocht, waarin het kasteel wordt weerspiegeld zodat deze vijver al eens als spiegelvijver wordt omschreven. In het Domein Breivelde werden een dertigtal verschillende boomsoorten aangeplant, waaronder gewone vleugelnoot, moerascipres, apenboom, atlasceder, sequoiadendron, pluimes, Japanse cipres, reuzenlevensboom, tulpenboom, Cunninghamia; er bloeien ook voorjaarsbloeiers als bosanemoon. Het domein omvat ook een speelbos ('De Zotte Jungle') en enkele nieuwere bosuitbreidingsgebieden ('Breiveldebos'). In de ijskelder van het Kasteel Breivelde leven vleermuizen.

Het domein stond vroeger onder de namen 'Warande' en 'Heiligenborre' bekend en werd gebruikt als lustbos voor de jacht en de visvangst. In 1830 bezat Josephus Johannes De Rouck (van 1801 tot 1819 burgemeester van Erwetegem en Godveerdegem) er een lustbos (bois d'agrément) en een lustvijver (eau d'agrément) die van elkaar waren gescheiden door een dreef. De Gentse industrieel August De Rouck erfde het domein in 1852 en kocht ook nog verschillende gronden. Rond 1852 werd waarschijnlijk de grote vijver aangelegd. De Rouck liet in 1871 een landhuis bouwen dat als zomerverblijf werd gebruikt; hij stierf voor het park werd afgewerkt. Rond 1879 had het Domein zijn huidige omvang bereikt. Gentenaar Georges Henry verwierf het Domein in 1887 na het overlijden van Anaïs De Rouck (Augustes dochter); het park werd in opdracht van hem heraangelegd als landschapstuin zoals we die vandaag kennen. Kort na de eeuwwisseling (1902) kocht Philippe Plancqaert van Exen van Beauvechain het Domein. In 1904 liet hij het landhuis 'Kasteel Breivelde' herbouwen in Vlaamse neorenaissancestijl. In 1907 kwam het park in handen van ridder Walérand van Male de Ghorain (gehuwd met Caroline Moretus Plantin de Bouchout). In 1913 werd het kasteel licht verbouwd (balkon op gietijzeren zuilen en een arcade). De drie kinderen en twee kleinkinderen van Male de Ghorain erfden na de dood van Walérand en Caroline het goed. In 1970 kocht de stad Zottegem het domein; op 10 mei 1971 werd het officieel eigendom van de stad Zottegem en werd het opengesteld voor het publiek. Sinds 1982 is het als landschap beschermd.

Kasteel Domein Breivelde

De burcht van Herzele is een ruïne van een waterburcht in de Oost-Vlaamse gemeente Herzele. De waterburcht was de woonplaats van de heren van Herzele en is sinds 1957 een beschermd monument. In 1972 volgden restauratiewerken.

Bouw van de burcht

Donjon

Over de donjon zijn weinig gegevens beschikbaar. De vierkante toren heeft een binnenzijde van zes meter en muren met een dikte van 3,20 meter tot 3,40 meter. Er zijn nog vier treden aanwezig die leiden naar de kelderverdieping. Van de donjon bleef alleen de zware onderbouw bewaard. In de zware muren van de donjon zijn de uitsparingen voor latrines te zien. Vermoedelijk bestond de donjon uit een kelder en verdiepingen. In regel bevat deze een ontvangstruimte op de benedenverdieping en woon- en slaapvertrekken op de bovenverdiepingen. In 1592 stortte de donjon in. Hij werd niet meer herbouwd omdat de militaire strategie inmiddels veranderde.

Geometrisch grondplan

In de 13de-14deeeuw begint men burchten met geometrische grondplannen te bouwen. Dit is het geval in Herzele. Hiertoe behoren het poortgebouw, de (nog opstaande) ronde woontoren met aangebouwde traptoren, de donjon, de keuken, de ridderzaal en de nutsvoorzieningen, weermuren, de schuur en de stal. Er bestaat geen zekerheid of de donjon toen al bestond en men rond de donjon bouwde. Mogelijk werd een nieuw kasteel gebouwd waarvan de donjon een onderdeel uitmaakte.

De funderingsbalken van de burcht lagen op een laag van geschorste en niet geschorste boomstammen. De torens zijn gebouwd in baksteen en omkleed in Lediaanse zandsteen, de weermuren bestonden volledig uit zandsteen.

Het poortgebouw had twee toegangspoorten: een bij de ophaalbrug en een tweede bij het binnenplein. In het poortgebouw bevond zich een kamer en er was een mechanisme van een valbrug. Tegenwoordig zijn er in de kelder van het poortgebouw gemetste treden zichtbaar die naar het gelijkvloers leiden. Vermoedelijk was er in de kelder een gevangenis met een latrine.

In de noordoostelijke hoek van de burcht is er een ronde toren, met bijhorende trap. Deze toren was waarschijnlijk een woontoren. Tegenwoordig is op het gelijkvloers een bakstenen koepelplafond met spiraalmotief aanwezig. Op de eerste en tweede verdieping zijn er haarden en nissen aanwezig en op de tweede verdieping is er een latrine. Op de eerste verdieping zijn twee deuropeningen die toegang gaven tot de noordelijke en de oostelijke weermuur. De woontoren heeft een kelderverdieping, met latrine, deze werd vermoedelijk gebruikt als gevangenis.

De ridderzaal kwam centraal aan de oostelijk muur. Bij de zaal horen de privévertrekken van de heer en zijn dame, de kapel en de keuken. Van de keuken zijn de waterput, de haard en een basis van een raam te zien. Ten noorden en ten zuiden van de zaal en de keuken stond de traptorens met spiltrap, een ervan is redelijk bewaard. In het westen van het binnenplein stonden de paardenstal en de schuur. Regelmatig duiken in de domeinrekeningen van de burcht kosten op voor herstellingen aan de stal en schuur.

Rond het kasteel was een brede gracht. Die had niet alleen een defensieve functie maar ook een economische: het was een kweekvijver voor karpers.

Vernielingen

1380: De troepen van de graaf van Vlaanderen, Lodewijk van Male, steken tijdens de Gentse opstand de burcht in brand omdat de heer van Herzele, Seger van Herzele, de kant koos van Gent. Daken, houtwerk en muren werden vernield. De kerk en alle huizen van het dorp werden platgebrand. De graaf van Vlaanderen confisqueerde de goederen van Seger van Herzele en voegde de heerlijkheid Herzele toe aan het graafschap Vlaanderen. Vanaf 1386 wordt de burcht hersteld.

1483-1485 en 1487-1482: Tijdens de Vlaamse opstand tegen Maximiliaan van Oostenrijk werd het kasteel van Herzele tijdelijk bezet door Gentse troepen. De troepen plunderen en richten vernielingen aan. Vanaf 1512 starten restauratiewerken aan de waterburcht.
1579: Tijdens de Nederlandse opstand wou de toenmalige protestantse heer van Herzele, Peter de Melun, zich niet verzoenen met de katholieke Filips II, Koning van Spanje en heer der Nederlanden. De burcht werd zwaar vernield door de Spanjaarden en hun kanonnen. Het kasteel wordt niet volledig meer herbouwd. Enkel het poortgebouw, de noordoostelijke vleugel (met woontoren en de keuken), de schuur en de stal blijven. In 1616 worden deze gebouwen hersteld. Losse bakstenen en natuurstenen worden verkocht, gebruikt bij de aanleg van wegen of gebruikt voor andere gebouwen.

Restauratie (1970-1977)

Op initiatief van toenmalig burgemeester Maurits De Buysscher beginnen restauratiewerken aan de burcht. Op 6 maart 1970 werd het ontwerp goedgekeurd, op 2 oktober 1972 begon de restauratie aan de burcht en op 30 november 1977 waren ze voltooid. Deze restauratiewerken leidden tot het huidige aanzicht van de burcht; een gerestaureerde toren met geconsolideerd grondplan van de volledige plaats, omsloten door een walgracht.



Herzele Castle

Het Blauw Kasteel is een kasteeldomein aan de Schaperstraat bij de Lange Munte in Scheldewindeke (Oosterzele). In oorsprong was het waarschijnlijk een laatmiddeleeuwse site met een walgracht, tot 1780 was het een kasteel van hardsteen op een motte met wallen. In 2008 werden de resten van de centrale vleugel van een laatmiddeleeuws kasteel blootgelegd (bakstenen poeren, restanten van een waterput en poortgebouw, houten grachtbeschoeiing) en resten uit de 16e-17e eeuw (tinnen lepel, kruiken, aardewerk).. Op de Ferrariskaart (1771-1778) staat een kasteel getekend dat gelegen was binnen een brede rechthoekige omgrachting met bossen en met een rechtstreekse verbindingsweg zuidwaarts naar het Munkbos en de Munkboshoeven (Zottegem). In 1780 werd een nieuw classicistisch kasteel in hardsteen opgericht dat de oude benaming "Blauw Kasteel" behield. Er werd toen ook een uitgestrekt geometrisch park aangelegd. In 1911 richtte kasteelheer en burgemeester van Scheldewindeke Vergauwen er een bronwater- en limonadefabriek (Windeke-Bron) die werkte tot 1976. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was het Blauw Kasteel de verblijfplaats van de Duitse officieren en piloten voor het vlakbij gelegen vliegveld aan de Lange Munte. In 1957 werd het kasteel gesloopt en werd een van de twee dienstvleugels met stallen op het voorhof omgebouwd tot kasteelwoning. Sinds 2003 is het domein in handen van een nieuwe eigenaar (Peter Denoo) die het kasteel opnieuw in oude glorie wil herstellen. Sinds 2007 wordt er op het domein aan biologische groenteelt gedaan in 'Bioboerderij Blauw Kasteel'.

Blauw Kasteel

De Heren van Steenhuyse hebben steeds tot de hoogste adellijke kringen behoord. De oudste waarvan een geschreven bron gewag maakt is Amelricus in 1155.
De oorspronkelijke Heren van Steenhuse besturen de heerlijkheid tot 1443, tot Jan van Steenhuse overlijdt en alle goederen worden geÙrfd door zijn zuster Maria, getrouwd met Jan van Gruuthuse. In 1556 worden de Gruuthuses opgevolgd door het huis van Egmont. Deze familie verkoopt in 1605 het ganse prinsdom aan Jean de Richardot.
Na de dood van de weduwe van Claude de Richardot in 1752 wordt het kasteel met de heerlijke goederen, inclusief de begeerde prinsentitel, verkocht aan de familie de Wolff. 32 jaar later krijgt de heerlijkheid alweer een nieuwe eigenaar: Jean-Baptiste d'Hane (ook de bezitter van de gekende patriciÙrswoning, nu museum in de Gentse Veldstraat).
Nadat de Franse regeerders de feodaliteit en alle prinselijke voorrechten hebben afgeschaft, blijven de kinderen van Jean-Baptiste d'Hane het kasteel bewonen : Louis - Emmanuel (tot 1861), Eduard-Joseph (tot 1873). De erfgenamen van deze laatste d'Hane verkopen in 1896 het domein aan Achilles de Frenne, een rentenier uit het Normandische Rouen. Een van de zonen de Frenne zal na de tweede wereldoorlog in en rond het kasteel een tijdlang een bloemenhandel exploiteren.
In 1978 komt het kasteel in handen van de familie Van Waeyenberge, geboren Steenhuizenaars en bekende industriÙlen. Zij maken van het domein de schitterende parel die het anno 1995 is geworden.
Eeuwenlang voerden de Heren van Steenhuyse de uitzonderlijke titel van 'prins'.Wellicht werd de titel verworven door Felix van Steenhuyse (1384 - 1424). De echte reden is niet duidelijk, al lijdt het geen twijfel dat zijn zeer bijzondere relatie met de Graaf van Vlaanderen een doorslaggevende verklarende factor is. Na hem erven of kopen de andere bezitters van het prinsdom de eretitel. Niet alleen de status van prinsdom maakte van het kleine Steenhuize een unieke heerlijkheid . Lange tijd genoten heren en ingezetenen naast de gebruikelijke justitiÙle en heerlijke rechten en plichten twee bijzondere, merkwaardige privileges.
Op basis van een charter uit 1348 was er vrijstelling van belastingen : geen enkele instantie had het recht om belastingen, taksen, tol,... te zetten tegen de heerlijkheid Steenhuize. Dit voorrecht gaf aanleiding tot tientallen disputen en rechtszaken.
En er gold gedurende een bepaalde periode een recht van vrijgeleide : op het grondgebied van Steenhuize kon niemand vervolgd of gearresteerd worden, tenzij door de plaatselijke heer of zijn gerechtsdienaars. De archieven (en de volksoverlevering)vertellen verschillende voorbeelden van officieren uit het Land van Aalst of elders, die zelf in de gevangenis van Steenhuize zijn beland omdat ze dit recht hadden geschonden. Het prinsdom werd een toevluchtsoord voor vele mensen "die iets op hunne kerfstok hadden" uit alle windstreken. Deze speciale toestand duurde tot 1460, als Lodewijk van Gruuthuse, Heer van Steenhuyse, alle bannelingen en schorremorrie uit zijn domein gooit. "Sindsdien woont er op Steenhuize serieus volk !" beweert oud-burgemeester en Steenhuizenaar Marcel Van Daele). De oorspronkelijke 'woning' van de Heren van Steenhuyse was gebouwd in een moeras rechtover de plaats waar later de burcht/het kasteel zou verrijzen. Het moet een typische mote zijn geweest, met een omgevende wal en watering en een omheining van gepunte houten palen.
Toen de aanvalstechnieken van de vijanden verbeterden en de behoefte aan een efficiÙntere verdediging groeide, werd een burcht van steen opgetrokken op de plek van het huidige kasteel. Van deze oer-burcht zijn geen afbeeldingen overgeleverd. Bij restauratiewerken in de jaren tachtig werden wÞl fundamenten blootgelegd. De oude vesting werd met de grond gelijk gemaakt in het begin van de woelige zeventiende eeuw.
Vanaf 1626 begint Jeanne de Richardot met de bouw van een modern kasteel, dat er ongetwijfeld een stuk speelser en luchtiger uitzag dan het vorige, ook al bleef het in eerste instantie een verdedigingsgebouw.


https://www.routeyou.com/nl-be/location/view/47013512/kasteel-van-steenhuize

Kasteel van Steenhuize

Het Kasteel Ten Bieze of Kasteel van Beerlegem is een kasteel in de stijl van de rococoënde barok met een park en bos van 60 hectare op het grondgebied van Beerlegem, een deelgemeente van Zwalm in de provincie Oost-Vlaanderen in België. Het huidige kasteel werd rond 1730 gebouwd in de Munkbosbeekvallei op dezelfde plaats als het vroegere kasteel van de heren van Beerlegem, dat voor het eerst vermeld wordt onder heer Diederik van Beerlegem in 1096.

Details/architectuur
Het kasteel is een rechthoekig gebouw met aan de voor- en achterkant een trap die uitkomt bij een in het midden gelegen deur. Boven de middenpartij met drie traveeën bevinden zich aan elke kant frontons meelf traveeën met het gebeeldhouwde wapenschild van de markies van Rode. Tussen 1862 en 1867 werden twee zijvleugels van één travee aan het gebouw toegevoegd. De Onze-Lieve-Vrouwekapel draagt het wapenschild van de heren van Rode. Voor het kasteel ligt het neerhof, twee langgerekte gebouwen van elf traveeën uit 1773-1783 die aan de oost- en westkant de toegang vormen tot het kasteel. Bij de ingang van het kasteel ligt een ijskelder uit 1843.

Op de westelijke hoek van het kasteelplein staat sinds 1969 de schandpaal van Beerlegem uit Balegemse steen, die tijdens de Franse Revolutie werd verborgen en later werd teruggeplaatst op een eilandje ten noordwesten van het kasteel. Op de zuidelijke hoek van het kasteelplein staat de schandpaal uit grijze hardsteen van de heerlijkheid Welle-Schelderode (een gehurkte leeuw met een wapenschild). Op de oostelijke hoek van het kasteelplein staat de schandpaal van de heerlijkheid Gontrode, een gehurkte leeuw met een wapenschild omgeven door een mantel. Op de noordelijke hoek van het kasteelplein staat de schandpaal van de heerlijkheid Oosterzele (een gehurkte leeuw met een wapenschild).

Het monumentale smeedijzeren hek werd geplaatst in 1861. Op voorplein voor het kasteel staat een Libanonceder van vermoedelijk 300 jaar oud, die volgens de legende Het kasteel wordt omgeven door een parkgebied deels in Engelse en deels in Franse stijl een dicht bos vol oude beuken en eiken. In het domein ligt een visrijke vijver. Die vijver en de slotgrachten worden gevoed door de Munkbosbeek die door het bos stroomt en door een dertiental bronnen. In het kasteelbos met dreven van eik en tamme kastanje bevindt zich het gebouw 'De Kluize' en de bron 'Het Wijnhuizeke'. Voor het kasteel staat een libanonceder die volgens de legende door Jan Zonder Vrees zou zijn meegebracht van de laatste kruistocht uit het Heilig Land. De boom dateert volgens dendrologisch onderzoek van rond 1400. Het domein is eigendom van de Graaf d'Ursel de Bousies, een afstammeling van de vroegere eigenaren, de markiezen van Rode uit de familie Rodriguez d'Evora y Vega. Het kasteeldomein is niet toegankelijk voor het publiek.

Kasteel Ten Bieze

Ver achterin gelegen kasteel ingeplant aan de rand van de Hofkouter en de oosthelling van de Schelde, in de zogenaamde Warande van de heren van Gavere. Enorm omringend park afdalend naar de Schelde met verschillende visvijvers, voormalige stallingen, neerhof en hovenierswoning. Huidige ingang met lange rechtlijnige dubbele beukendreef vanaf de Molenstraat, aangelegd in 1907 onder leiding van tuinarchitect Galoppin en waarbij ook het oorspronkelijk toegangshek verplaatst werd van de hovenierswoning naar de straat. Sinds 1952 militair domein.

Empire getint toegangshek met vierkante arduinen pijlers en gietijzeren zuilen met gebundelde speren en leeuwenkopversiering, verbonden door ijzeren hekken, in de gebogen zijstukken op bakstenen voet.

Classicistisch kasteel op rechthoekige plattegrond, met drie bouwlagen en zeven traveeën onder schilddak (leien, nokrichting parallel aan de straat) gebouwd in 1837-39 in opdracht van senator Grenier naar opdracht van architect B. Renard (Doornik). Oorspronkelijk bepleisterd en beschilderd, na beschadiging tijdens de Eerst Wereldoorlog gecementeerd en gerestaureerd onder leiding van architect Van de Kerckhove. Huidige voorgevel met gemarkeerd middenrisaliet van drie traveeën voorafgegaan door een brede trap van acht trappen met flankerende liggende leeuwen. Begane grond met horizontale voegen en rondboogvormige deurvensters; bovenverdieping met kolossale Ionische pilasters, geblokte hoekbanden en rechthoekige vensters, in de zijrisalieten onder waterlijst. Omlopende kroonlijst op klosjes.

Gelijkaardige achtergevel doch met uitspringend middenrisaliet onder driehoekig fronton met wapenschild van de familie Grenier-Lefebvre. Langs de zijrisalieten opklimmende steektrappen naar het terras met ijzeren leuning op de verhoogde begane grond. Gelijkaardig balkon op de bovenverdieping, oorspronkelijk ondersteund door kolossale zuilen, weggenomen bij de restauratie en één ervan in park geplaatst. Rechts, benedenvensters verbouwd tot één groot rechthoekig venster. Interieur met behouden wenteltrap en salons.

Ten oosten, voor het kasteel, voormalige stallingen (nummer 73) bestaande uit twee parallelle vleugels met twee bouwlagen en vijf traveeën onder schilddak (leien, nok loodrecht op de straat) eveneens daterend uit het tweede kwart van de 19de eeuw (1835-37). Voorste vleugel met centrale rondboogdoorrit met ijzeren hek leidend naar de verharde binnenplaats. Bepleisterde en beschilderde gevels op gecementeerde plint, geleed door Toscaanse pilasters waartussen rondboognissen met rechthoekige deuren en vensters gevat zijn. In het midden van de noordelijke afsluitingsmuur van de binnenkoer, bakstenen klokkentoren op vierkante plattegrond met bekronende achthoekige geleding, overstekend dak en windwijzer.

Zuidelijke muur met ijzeren hek geflankeerd door arduinen pijlers met siervazen, leidend naar de ommuurde moestuin.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/36003

Kasteel Grenier

Kasteel Borgwal is een kasteeldomein gelegen in het centrum van het Belgische Vurste, thans een deelgemeente van het Oost-Vlaamse Gavere.

Het kasteel dat zelf uit verschillende delen is gebouwd bestaat verder uit een neerhof met duiventoren en een monumentale ingangspoort met portierswoning. Het domein is omgeven door een 1.700 meter lange gemetselde muur. De oudste vermelding van dit 18 ha groot domein gaat terug tot 1538 en was door de eeuwen heen eigendom van verscheidene families.

Eigenaars

In 1543 was het goed eigendom van Floris de Martaigne, graaf van Potelles. In de 17e eeuw was het in bezit van de Gentse bisschop Antonius Triest. Een eeuw later behoorde het toe aan de familie Preudhomme d'Hailly die ook eigenaar was van het kasteel van Poeke. In 1841 werd het domein eigendom van de weduwe Pierre Malfait-Baertsoen Amélie.

Na het huwelijk van haar kleindochter en gravin Flore Malfait (1842-1898) met graaf Louis Goethals de Mude de Nieuwland (1829-1912), bleef het kasteel - tot in 1975 - in handen van de familie Goethals. Graaf Goethals was een kleinzoon van Jacques-Philippe Pecsteen, die onder meer burgemeester was te Ruddervoorde.

Toen kocht de Congregatie der Broeders van Liefde Borgwal en richtte het in als verblijf voor volwassenen met een verstandelijke beperking. Nadien bouwde men er meerdere nieuwe paviljoenen voor de huisvesting, begeleiding en ontspanning van deze mensen.

Het eeuwenoude kasteel zelf werd in 2012 privé-eigendom en in 2013-2015 gerestaureerd. Het zal nadien worden gebruikt als kantoor- en woonruimte.

Op het parkdomein (bosgebieden 'Borgwal' en 'Ganzendam') is een vrij toegankelijk wandelpad aangelegd dat open is tijdens de openingsuren van het domein.

Kasteel Borgwal

Le Château de Vignée est un repère au milieu du paysage vigoureux de l’Ardenne. Tout droit sorti d’un vieux récit de chasse de 400 ans et ayant servi d’hôpital de campagne durant la Seconde Guerre mondiale, ce château du 17e siècle est depuis toujours un bastion de la Famenne.

Kasteel van Voorde

Het Kasteel Krombrugge is een kasteel in de Belgische gemeente Merelbeke. Het oorspronkelijke gebouw werd opgetrokken tussen 1444 en 1625, mogelijks oorspronkelijk bedoeld als middeleeuwse “mottetoren”. Het nog deels omwalde kasteelgebouw is te bereiken via een beukendreef en een kasteelhoeve op het domein. Aan de oostzijde, langs het privébezit, loopt de Hollebeek, vloeiend vanuit de gelijknamige woonwijk een kilometer verderop. Op heden staat er een kasteel met een rechthoekige plattegrond, opgetrokken halfweg de negentiende eeuw.

Geschiedenis
In de vroege middeleeuwen zou er op Krombrugge een castellum gelegen zijn, waarschijnlijk een versterking nabij de Schelde tegen de Noormannen. In 964 werd het domein van Krombrugge door graaf Arnulf de Oude geschonken aan de Sint-Pietersabdij te Gent om er een abdijhoeve met meierij op te richten. In 1241 werd het kasteeldomein opgesplitst in twee met de verkoop van de abdijhoeve “Hof ten Hove”, die hetzelfde gebouw moet geweest zijn als de verdwenen “Spookhofhoeve”. Vandaar ook de naam “Spookhofstraat” in de Kwenenboswijk.

Site ontstaan uit en op of nabij een oudere landbouwuitbating toebehorende aan de Gentse Sint-Pietersabdij: oprichting van een abdijhoeve met meierij na schenking in 964 van het domein "Krombrugge" door graaf Arnulf de Oude aan de Sint-Pietersabdij. Voordien zou er op Krombrugge een castellum gelegen zijn, waarschijnlijk een versterking nabij de Schelde tegen de Noormannen. In 1241 werd het leengoed Krombrugge verdeeld in twee door de verkoop van de abdijhoeve: afgesplitst van het "Hof ten Hove" te identificeren met de verdwenen Spookhofhoeve ten westen van de Hollebeek en volgens Prof. Van Acker de site van het vermelde castellum; evolueerde van verblijfplaats van de meier tot een hoeve die in 1782 nog in bezit was van Sint-Pietersabdij. De oude abdijhoeve "Krombrugge ten Hove" evolueerde na uitbreiding van het goed tot een omwalde buitenplaats met neerhof in een beboomd park. Bij grondwerken ter hoogte van het smalste deel van de vijver achter het vroeger neerhof zouden naar verluidt funderingen gevonden zijn van de vroegere ophaalbrug.

Huidig kasteel met eenvoudige rechthoekige plattegrond dateert waarschijnlijk uit het midden van de 18de eeuw met latere lichte wijzigingen. Dubbelhuis van twee bouwlagen en zeven traveeën onder afgewolfd zadeldak (leien). Voorgevel: deels met klimop begroeide rozegeschilderde bakstenen lijstgevel op gecementeerde plint. Drie middentraveeën verhoogd tot een halsgevel onder driehoekig fronton met oculus en siervaas. Licht getoogde vensters in vlakke bepleisterde omlijstingen met oren, sluitsteen en hardstenen lekdrempel. Hardstenen spiegelboogdeuromlijsting onder rechte kroonlijst en met geometrisch traceerwerk in het bovenlicht. Tuingevel licht aangepast in de eerste helft van de 19de eeuw. Bepleisterde lijstgevel begrensd door hoekbanden met imitatiebanden, rechthoekige vensters met persiennes. Drie centrale deurvensters achter een bordes met balustrade.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/36320

https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_Krombrugge