Het kasteel van Leefdaal, ook "de Liedekerke", is een renaissancekasteel, met laatmiddeleeuwse resten, in Leefdaal in de Belgische provincie Vlaams-Brabant.

De oorsprong vindt men in de heerlijkheid "Leven dale", vermeld in de 12de eeuw.

Deze heerlijkheid gaat over naar belangrijke geslachten, eerst naar het prinselijk huis Merode en vervolgens het grafelijk huis de Brouchoven; in 1775 verwerft het huis de Liedekerke het kasteel. Graaf Honoré de Liedekerke liet de vijvers aanleggen en graaf François de Liedekerke (overleden in 2014) liet de gevels zorgvuldig restaureren.

Het kasteel is niet toegankelijk voor het publiek.

Kasteel van Leefdaal

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Kasteel de Mérode is een kasteel in Everberg, een dorp in de Belgische provincie Vlaams-Brabant.

Voorgeschiedenis

De oudste heren Van Rotselaar van Everberg hadden in de 14de eeuw een waterburcht op de Everberg. Deze werd verlaten, waarschijnlijk omdat het huis afbrandde.

Het huidige kasteel

Sinds 1704 is genoemd kasteel in bezit van de familie van Merode. Daarvoor is het eigendom van andere families, en staat het huis bekend onder verschillende namen. Het oudste deel van het huidige kasteel dateert uit de 16de eeuw.

Hof te Montenaken

Door huwelijken komt het kasteel in handen van de familie van Montenaken, die een nieuw kasteel bouwt, op bijna dezelfde plaats. 'Hof van Montenaken' groeit uit tot een renaissance kasteel met ophaalbrug en allerlei torentjes.

Kasteel de Everberg

In 1686 is het kasteel eigendom van de familie De Rubempré, en krijgt de titel Prins van Rubempré en Everberg. Prins Leopold-Joseph de Rubempré en Everberg laat de Franse architect Neuville het U-vormig renaissancekasteel verbouwen tot een classicistisch gebouw in Lodewijk XVI-stijl. Ook komen er twee zijpaviljoenen; in het linker paviljoen komen stallen, koetsen en ook een kapel. In het rechter paviljoen komt de woning voor de erfprins en de rentmeester.

Kasteel de Mérode

In 1704 trouwt Louise-Brigitte prinses van Rubempré en Everberghe met graaf Philibert François de Mérode Montfort (1669-1742) en zo komt het kasteel in bezit van de familie van Merode. Philibert François wordt ook wel Philip Frans genoemd. Hij was lid van het Gulden Vlies.
Hun enige zoon Maximiliaan Leopold Ghislain (19 april 1710-1773) is rijksgraaf van Mérode en van Montfoort, prins van Rubempré en Eversberg, markies van Trélon en opperjachtmeester in het hertogdom Brabant. Hij trouwt met de eenvoudige Catharina Ocremans en wordt in de citadel van Antwerpen opgesloten in de hoop dat hij het huwelijk zal laten ontbinden. Hij blijft bij zijn besluit en wordt uiteindelijk vrijgelaten.

Op 10 april 1743 krijgen ze een dochter Marie-Catherine, gravin van Merode. Deze trouwt op 31 maart 1759 met Philippe-Maximilien (4 juli 1729 - 25 januari 1773), graaf van Merode en 7de markies van Westerloo, en krijgt twee zonen en een dochter. Uit haar volgende huwelijk met Chrétien Joseph Grégoire de Lannoy, comte de la Motterie, krijgt ze ook nog een dochter. Van Marie-Catherine stamt Albert, prins van Monaco af.

Later bewoont graaf Charles-Guillaume de Mérode (1773-1830) het kasteel. Hij is in 1804 aanwezig als Napoleon tot keizer wordt gekroond. Van 1805-1810 is hij burgemeester van Brussel. Zijn zoon Frederik de Mérode overlijdt op 4 november 1830 als gevolg van verwondingen, opgelopen bij de slag om de herovering van Antwerpen. Zijn andere zoon, Félix (1791-1857), wordt na de Revolutie lid van het Voorlopig Bewind. Ook wordt hij aangezocht de eerste koning van België te worden.

Door de eeuwen is de invloed van de familie Merode op Everberg groot. Zij beheren nog steeds een groot deel van de bossen en de landerijen en nemen rechtstreeks deel aan het kerkelijk en administratief beleid in de gemeente.

Kasteel de Merode te Dilbeek

The Castle has its roots in the 'Goed ter Ijse". This domain was bought in 1735 by baron Charles-Joseph d'Overschie, descendant of an ancient aristocratic Dutch brewery family. He used the small moated castle as a hunting pavilion. His son Jean-Albert d'Overschie inherits the estate in 1744. He remodels and enlarges the castle and commissioned a beautiful park. The descendents of Baron Jean-Albert would govern the village Neerijse for more than a century. In 1982 the castle and the family possessions were inherited by the great-granddaughter Anne d'Overschie who married Count Auguste de Bethune Hesdigneul. Their son rented the castle to a religious sister congregation who started an orphanage. In 1935 he sold it to Baron Goffinet who in his turn leased the castle to an organization who used it as a clinic. The castle was sold in 1983 and remodelled into a hotel-restaurant. In 2003 NV Barones bought the castle and it has been renovated since into luxurious apartments.



http://www.kasteelvanneerijse.be/GeschiedenisEN.htm

Kasteel van Neerijse

The history of this castle ‘Kasteel Ter Meeren’ starts in the early 11th century. The first building on this site was a donjon. The Ancient Roman donjon and was built to rule and protect four strategic ancient Roman roads. The tower served as a prison, there are still iron rings in the basement today.

In 1449 a chapel was added to the donjon, and later more buildings formed the castle as it is today. The tower is very rare. It consists of dozens of metal tubes through which sparrows can fly in, but they will never fly out. Instead, they’ll end up on the master’s plate.

The old wing from the year 1450 consists of a huge hall with staircases, a fumoir, a waiting room, a big salon, a library, a little salon, and a dining room. These rooms were tastefully decorated with old Belgian and Rhine furniture, with tapestries and paintings. In the dining room there’s a giant chimney with bas-relief in albast. The staff rooms are in the northern wing. In the hall there is a monumental wooden staircase that leads to the first floor, the private quarters of the master.

1865
Newer wings were built and in 1865 a coach house with rooms for the personnel on the first floor. Next to this was the hunter’s lodge. After the hunting party, hunters could come here and drink beer and brandy and smoke cigars while they exchanged hunting stories. The horse stables are luxuriously equipped with marble troughs. Next to these are several coach garages. To bad these buildings are heavily damaged due to the weather.

1992
It is claimed that Charles V came to the castle for hunting and was accompanied by his son Don Juan, later king of Spain and governor-general of the Netherlands during the Spanish Fury. Also Prince Willem of Oranje-Nassau was a guest at the castle. In the 19th century the donjon was used as an inn for the farmers who came to pay their lease. During the First World War the Germans, who destroyed and stole a great deal of treasures and artwork, occupied the castle. Besides the castle, the stables, a house for the priest there is also a swimming pool, a tennis field and a huge park. In 1992 the last owner left Kasteel Ter Meeren. It has been sold by a real-estate company. I visited the castle in 2006. Renovation started in 2009 and was finished one year later.


https://www.urbex.nl/kasteel-ter-meeren/

Kasteel Ter Meeren

Arenberg Castle is a château in Heverlee close to Leuven in Belgium. It is surrounded by a park.

History

The site had been the castle of the lords of Heverlee since the 12th century, but this family became impoverished and had to sell the site in 1445 to the Croÿ family from Picardy. Antoine I de Croÿ demolished the medieval castle and started works to build the current château in 1455 on the site, of which he destroyed all but one tower. His grandson, William de Croÿ, completed the works on the château in 1515, and founded a monastery on the château grounds for the Benedictine Celestines. The architectural style is in large part traditionally Flemish, with sandstone window frames and brick walls, though it has been structurally altered since 1515 and has elements of Gothic, Renaissance, and Neo Gothic architecture. Its large corner towers are typical, once surmounted by a German eagle.

Charles III of Croy was the 4th and last duke, and after his death in 1612 without issue the château passed to the Arenberg family into which his sister had married, and remained in that family until the First World War.

Even before the First World War, the 8th duke of Arenberg wanted to sell the château and its grounds to the Catholic University of Leuven, for a reasonable price.[citation needed] During the First World War, the château and grounds were occupied by the Germans and Austrians. The château and park were seized by the Belgian government on the outbreak of, and then after the war since the Arenberg family was considered to be German or Austrian due to their close Habsburg connection, monarchs of Austria-Hungary. It took until 1921 for the University to acquire them, becoming an expanded natural sciences and engineering campus in the style of that of an American university. After the partitioning of the university along language lines in 1968, the château and grounds remained with the Dutch speaking half as one of the main campuses for the new, independent Katholieke Universiteit Leuven. The château itself is the main building of the Faculty of Engineering and houses lecture rooms and studios for the Department of Architecture, Urbanism and Urban Planning, including the Post-Graduate Centre Human Settlements and the Raymond Lemaire International Centre for Conservation (named after Raymond M. Lemaire). The building is open to the public. The former Celestine monastery on the château grounds now houses the campus library, and the addresses of many of the science buildings are on the street named Celestijnenlaan (Dutch for "Celestine Street").

Arenberg Castle 

Kasteel Huldenberg is een kasteel in de gemeente Huldenberg in de Belgische provincie Vlaams-Brabant. Het kasteel ligt ten westen van het dorp en wordt omgeven door een kasteelpark.

Geschiedenis
In de middeleeuwen werd er hier een slot gebouwd dat een vierkant plattegrond had met hoektorens en werd omgeven door een omheiningsmuur met wachttorens. Het geheel was omgeven door brede grachten.

Tussen 1811-1819 werd dit kasteel gesloopt en werd er een nieuw kasteel gebouwd.

In 1848 brandde dit nieuwe kasteel af en werd vervolgens in neoclassicistische stijl opnieuw gebouwd.

Kasteel van Huldenberg

De Kerchove d'Exaerde was een adellijke en notabele familie die behoorde tot de uitgebreide familie de Kerchove, die voornamelijk in Gent en elders in Oost-Vlaanderen leefde.

Heren de Kerchove
Jan-Baptist de Kerchove was de eerste om in 1640 een riddertitel te ontvangen die hem door koning Filips IV van Spanje werd toegekend.

Zijn kleinzoon, Jan-Frans de Kerchove (1672-1733), heer van Etichove, trouwde met Anna Lanchals (1669-1735). Ze was barones van Exaerde, vrouwe van Denterghem en Ousselghem, en ze bracht als laatste van haar geslacht deze titels binnen in †de familie de Kerchove. Het echtpaar had drie zoons, die elk een van die titels kregen en aldus aan het begin stonden van drie familietakken: de Kerchove d'Exaerde, de Kerchove de Denterghem en de Kerchove d'Ousselghem. Na de afschaffing van de adel in 1795 werd door een aantal leden de draad van de adellijke status vanaf 1816 weer opgenomen.

De eerste Exaerde
De eerste heer de Kerchove van Exaerde was Engelbert (1701-1748), oudste zoon van bovengenoemden en getrouwd met Maria de Zinzerling (1713-1756). Door keizerin Maria Theresia werd hij tot baron van Exaerde bevorderd. Zijn zoon was baron Albert-Désiré de Kerchove d'Exaerde (1736-1802), heer van Etichove, Deuze en Olsene die getrouwd was met Catherine de Lens (1738-1801).

Hun zoon was François-Antoine-Maximilien de Kerchove (Gent, 17 juni 1780 - Exaerde, 26 september 1850). Hij was onder Napoleon lid van de keizerlijke erewacht in Gent en districtscommissaris voor Eeklo. In 1816, ten tijde van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, werd hij in de erfelijke adel erkend met de titel baron overdraagbaar bij eerstgeboorte en met benoeming in de Ridderschap van de provincie Oost-Vlaanderen. Hij bleef vrijgezel en met hem doofde deze familietak uit.

De tweede Exaerde

Jaren later werd de naam de Kerchove d'Exaerde opnieuw opgenomen, door een achterachterkleinneef van François-Antoine. Het ging om Joseph Emmanuel de Kerchove (Gent, 5 december 1856 - Tiegem, 6 oktober 1900), die in 1886 vergunning verkreeg om d'Exaerde aan zijn naam toe te voegen. In 1894 werd hij in de erfelijke adel opgenomen.

Hij was een afstammeling van de broer van Engelbert, baron van Exaerde, namelijk de stichter van de tak de Kerchove de Denterghem, Jan-Frans de Kerchove. Diens zoon, Jan Frans junior de Kerchove (1747-1813), getrouwd met Sabine della Faille (1754-1810), stierf te vroeg om zich opnieuw in de adel te kunnen laten opnemen. Zijn zoon Emmanuel de Kerchove (1774-1858) en zijn kleinzoon Victor de Kerchove (1811-1875) lieten de jaren voorbijgaan zonder heropneming in de adel aan te vragen. Het is pas Joseph-Emmanuel die het deed.

Hij trouwde in 1877 met Angeline Scarcez (1853-1922) en ze hadden drie dochters, zodat ook deze tak weldra was uitgedoofd.

De derde Exaerde

Abel Jules Frédéric de Kerchove (Gent, 30 januari 1839 - 21 april 1914) uit de familietak de Kerchove d'Ousselghem, was een zoon van Emmanuel de Kerchove (1808-1873) en Thérèse van der Bruggen (° 1807). Hij kreeg, net als zijn verre verwant François-Antoine, in 1886 vergunning om d'Exaerde aan zijn naam toe te voegen. In 1904 kreeg hij erkenning in de erfelijke adel met de persoonlijke titel baron. Hij trouwde in 1861 met Olga Surmont de Volsberghe (1839-1935) en het huwelijk bleef kinderloos. Opnieuw doofde deze tak uit voor hij echt begon. Abel werd volksvertegenwoordiger en was burgemeester van Wetteren.

De vierde Exaerde

Henri de Kerchove (Gent, 9 maart 1810 - 29 november 1885) was eveneens uit de familietak de Kerchove d'Ousselghem, maar had als ouders Charles de Kerchove (1766-1849) en Jeanne de Kerchove d'Ousselghem (1777-1848). Hij promoveerde tot doctor in de rechten en doctor in de wetenschappen en werd volksvertegenwoordiger. Hij trouwde met Pauline de Lemède (1819-1883). In 1884 werd hij erkend in de erfelijke adel en zijn zoons kregen vergunning in 1886 om d'Exaerde aan hun familienaam toe te voegen. Hun zoons hadden afstammelingen.

De vijfde Exaerde

Een broer van de bovengenoemde Charles de Kerchove (1766-1849) was François de Kerchove (1774-1847). Hij vroeg geen heropname in de adel, en drie van zijn zoons deden dit evenmin. Onder hen senator Frederic de Kerchove (1805-1880), getrouwd met Elise de Naeyer (1812-1898). Zij waren de ouders van Robert de Kerchove, eerste abt van de Abdij van Keizersberg en van Alice Marie de Kerchove, echtgenote van Jacques Albert Bernard Joseph Ghislain d'Udekem d'Acoz en betovergrootmoeder van koningin Mathilde.

Een andere van hun zoons was Eugène de Kerchove d'Exaerde (1844-1922), senator, burgemeester van Bellem, die in 1884 erkenning in de erfelijke adel verkreeg, in 1885 vergunning kreeg om d'Exaerde aan zijn naam toe te voegen en in 1900 de titel baron kreeg, overdraagbaar bij eerstgeboorte. De tak is uitgedoofd.

De zesde Exaerde

Een andere zoon van Frederic de Kerchove was Emmanuel de Kerchove (1807-1864). Getrouwd met Eulalie Claessens (1810-1892) was hun oudste zoon Jules de Kerchove (1830-1901). Hij trouwde met Aline Kenens (1836-1866) en vervolgens met Marie Wartel (1843-1894). In 1884 verkreeg hij erkenning in de erfelijke adel en in 1888 vergunning om d'Exaerde aan zijn naam toe te voegen. Het echtpaar had vijf kinderen, maar niettemin doofde deze tak spoedig uit.

De zevende Exaerde

Broer van Jules de Kerchove was Edouard de Kerchove (1831-1910), burgemeester van Vyle-et-Tharoul. In 1888 kreeg hij vergunning om d'Exaerde aan zijn naam toe te voegen en in 1891 werd hij in de erfelijke adel opgenomen. Hij trouwde met Delphine van Eyll (1829-1908) en deze tak doofde uit.

De achtste Exaerde

Ernest de Kerchove (1811-1878), getrouwd met Eugénie van der Beek (1820-1903) was een broer van Emmanuel de Kerchove (1807-1864). Hun zoon was Albert de Kerchove (1854-1929), eerste voorzitter van het hof van beroep in Gent, die trouwde met Marie Ysebrant de Lendonck (1860-1943). In 1888 mocht hij d'Exaerde aan zijn naam toevoegen, in 1894 werd hij erkend in de erfelijke adel en in 1929 kreeg hij, de week voor hij stierf, de titel baron, overdraagbaar bij eerstgeboorte. Hij heeft afstammelingen tot heden.

Kasteel d'Exaerde

Op het voorplein van het huidige kasteel stond in de 8ste eeuw reeds een Frankische nederzetting of versterkte hofstede, villa van "de ham" genoemd. (Ham: bocht in een waterloop die door meandervorming een eilandje doet ontstaan) Ze was in hout opgetrokken en had als enige bescherming de grachten die haar omringden. Stilaan werden de gebouwen vervangen door stenen constructies met ringmuur om de bevolking te kunnen beschermen tegen mogelijke aanvallen.
Op hetzelfde voorplein, bouwde men in de 12de eeuw een eerste "Steen". Heden bestaan er nog vier torens die aan deze periode herinneren: de eerste staat rechts van de toegangspoort, de tweede is ingewerkt in het vroegere portiershuis en de twee laatste zijn ingebouwd in de voormalige achtergevel van de stallingen en zijn nu door een galerij verbonden.
Rond 1500 werd dit eerste slot in opdracht van Filip Hinckaert afgebroken. Hij liet het vervangen door het kasteel dat we nu kennen.
Door de jaren heen komt het kasteel in verschillende handen terecht. De laatste kasteelheer, Jean de Croix verhuurde de burcht vanaf 1929 aan de meest illustere familie uit onze gewesten, de Habsburgers. Alzo verbleef Keizerin Zita er met haar gevolg tot 1940.
Zoals de torenspits van de St.-Rumolduskerk er tijdens de oorlogsjaren 40-45 moest aan geloven, werd ook het reusachtige zadeldak met de kegelvormige daken op de torens, samen met een deel van de bovenverdieping, in die periode afgebroken. Er werd ook veel schade aangebracht door de Duitse soldaten die er hun intrek hadden genomen. Het vroeger zo imposante gebouw had veel van zijn charme ingeboet en stond er verlaten bij.

In 1957 werd het kasteel door de familie de Croix verkocht aan de gemeente Steenokkerzeel. Deze had de bedoeling het als gemeentehuis in te richten en de omringende gronden om te bouwen tot wandelpark. Financieel bleek dit echter niet haalbaar zodat de gronden verkaveld werden en het kasteel in erfpacht werd gegeven aan de stichting "Europahuis van België".
Op 24 april 1964 werd het aangekocht door het toenmalig Ministerie van Nationale Opvoeding en Cultuur. Sedert 1970 doet het dienst als conferentieoord voor vrijetijdsbesteding.

https://www.steenokkerzeel.be/producten/detail/469/kasteel-ter-ham-steenokkerzeel

Kasteel van Ham te Steenokkerzeel

Het Kasteel van IJse (ook: Kasteel van Yssche of Kasteel Isque) is een kasteel in Overijse.

Geschiedenis

Reeds bestond er een heerlijkheid IJse. De heren behoorden tot het geslacht Isque en waren vazallen van de hertog van Brabant.

Dit geslacht stierf echter uit in de mannelijke lijn en de laatste erfgename, Maria d'Oisy, verkocht de heerlijkheid in 1335 aan Johan I van Wittem uit het geslacht van Wittem.

In de periode 1410-1456 leefde Hendrik II van Wittem, die trouwde met Jacoba van Glymes. Hun zoon was Hendrik III van Wittem (1440-1515) (ook Van Wittem van Beersel of Van Witthem van Beersel). Deze bouwde het kasteel nadat het dorp Overijse in 1489 was platgebrand door de troepen van Maximiliaan van Oostenrijk.

Hij trouwde met Elisabeth van der Sprout. Hun zoon en opvolger was Filips van Wittem van Beersel (1471-1523). Deze trouwde met Johanna van Halewijn en hun zoon Hendrik IV van Wittem (1495-1554) werd heer van Beersel, terwijl hun zoon Georges van Wittem (1500-1544) heer van IJse werd.

Georges trouwde met Jeanne de Jauche de Mastaing en hun zoon Anton van Wittem (1530-1590) werd heer van IJse. Deze trouwde met Jeanne de Noyelles.

Hun kind was Honorine van Wittem (1580-1643) en deze trouwde met Gerard van Horne. Zo kwam het kasteel en de heerlijkheid IJse in het bezit van de familie Van Horne. Achtereenvolgens waren dat Ambrosius van Horne en Eugenius Maximiliaan van Horne, onder wiens bewind in 1677 de heerlijkheid IJse tot prinsdom werd verheven. Hij werd opgevolgd door Filips Emanuel van Horne en Maximiliaan Emanuel van Horne. De laatste had geen zonen, zodat het geslacht uitstierf in de mannelijke lijn. De oudste dochter, Maria Theresia van Horne, huwde met Filips Jozef van Salm-Kyrburg en zo kwam de heerlijkheid en het kasteel aan het geslacht Salm. De opvolger was Frederik III van Salm-Kyrburg, die echter, vanwege zijn titel Prins van Overijse en zijn uitbundige levensstijl, in 1794 te Parijs onthoofd werd door de revolutionairen.

De prinsen van Horne en later de Salms droegen bij aan een zekere verfransing van de nabij de taalgrens gelegen plaats Overijse. Ze leefden vaak uitbundig, hetgeen hen dikwijls in geldnood bracht. De Hornes lieten in de 17e eeuw het kasteel uitbreiden, terwijl in 1768 een vleugel van het kasteel werd gesloopt.

Nadat Overijse in 1814 deel ging uitmaken van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, kregen de erfgenamen van de Salms hun bezit terug, hoewel ze van hun heerlijke rechten ontheven waren. In 1817 waren ze genoodzaakt het prinsdom, in feite nog slechts een landgoed van 740 ha, in het openbaar te verkopen. In 1824 werd het kasteel gekocht door Maurice de Le Hoye en daarna geërfd door Louis de Le Hoye, voorzitter van de rechtbank in Nijvel, die het liet restaureren.

Daarna bleef het kasteel tot 1937 in handen van de familie de Le Hoye, waarna het overging op een kleindochter, getrouwd met Louis Braffort (1886-1944), hoogleraar aan de UCL, advocaat en stafhouder, gestorven voor het vaderland.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het kasteel vanaf 1939 achtereenvolgens gebruikt door Belgische, Duitse, en Engelse soldaten. In 1948 kocht de Belgische Staat het kasteel, herstelde het en vestigde er een middelbare school in.

In het begin van de jaren 50 van de 20e eeuw werd de warande van het kasteel verkaveld. In 1967 stortte een bouwvallig 15e-eeuws jachtpaviljoen, behorend bij het kasteel, in ten gevolge van het doorbreken van de geluidsbarrière door een straaljager.

In 1977 werd het 300-jarig jubileum van het prinsdom IJse gevierd waarbij, in aanwezigheid van een nazaat van de Salms, een gedenkplaat werd onthuld.

Dit gebouw wordt nu deels gebruikt door de twee laatste jaren van de lagere school Het Kasteeltje.

Gebouw

Het grootste deel van het kasteel dateert uit de 17e eeuw, met aan de hoofdgevel een 16e-eeuws achthoekig torentje, dat het wapen van de familie Van Wittem draagt. Ook de paardenstallen en dienstgebouwen dateren uit de 16e eeuw. De lange vleugel die tegenwoordig nog intact is bestaat uit rode baksteen, versierd met witte Franse steen. Tegen de omheiningsmuur bevindt zich de 13e-eeuwse Kellebron.

Het Isquekasteel

Het Kasteel de Ribaucourt is een kasteel in de buurt van het Vlaams-Brabantse dorp Perk.

Domein
Het kasteel stond los van het dorp en werd verbonden met een lange dreef, die een knik naar de kerk van Perk maakte. Deze kasteeldreef telde vier bomenrijen, zodat drie gangen ontstonden. De middengang werd gebruikt door de adel en hoog bezoek. De zijgang waren voor bezoekers van lagere rang bestemd. Rond het kasteel ligt een park van 40 hectare, dat in zijn geschiedenis verschillende malen werd heraangelegd, van een strak Frans geïnspireerd park naar een meer sierlijk Engels park.

Geschiedenis
Het kasteel ontstond vermoedelijk als feodale motte in de twaalfde eeuw. Oorspronkelijk ging het enkel om een versterkte houten toren. In 1192 werd het reeds vermeld als eigendom van een zekere familie van Schoten. Godefridus van Schoten was de eerste heer van Perk, van wie vermelding wordt gemaakt in de Vrijheidskeure van Vilvoorde uit 1196. De heren van Perk gingen het kasteel vervolgens uitbreiden. Vervolgens wisselde het kasteel nog vaak van eigendom tussen verschillende Zuid-Brabantse families. Via een erfenis kwam het in 1400 in eigendom van de familie de Baronaige. In 1626 werd Frederik de Marselaer, via zijn vrouw Margareta de Baronaige, heer van Perk. Toen de laatste mannelijke afstammeling van de familie de Marselaer in 1718 kinderloos stierf, kwam Perk onder de familie Van Steelant. Het wapen van de gemeente Perk was, tot voor de fusie in 1977, dat van de familie Van Steelant.

Bekende bezoekers
In 1696 logeerde de prins van Nassau-Saarbrück er als generaal der legers van de Verenigde Provinciën. Lodewijk XV van Frankrijk, verbleef er op 9 mei 1746, enkele dagen na zijn triomftocht in Brussel. Tijdens de Tweede Wereldoorlog leidde Britse generaal Dempsey de slag om Arnhem vanuit het Kasteel de Ribaucourt.

Familie de Ribaucourt
Tijdens de Franse tijd in België werd het kasteel in 1809 aangekocht door Pierre-Antoine Bounder van Melsbroek, een Frans officier. Deze verkocht het in 1833 aan Prosper Christyn, graaf de Ribaucourt, telg uit het geslacht Christyn de Ribeaucourt, een senator uit Dendermonde. Sindsdien was dit tot in de eenentwintigste eeuw het voornaamste ankerpunt voor de familie. Een groot deel van de familie werd er geboren of stierf er. Een drietal onder hen was burgemeester van de gemeente.

In 2007 overleed de ongehuwde graaf Daniël de Ribaucourt als laatste bewoner van de familie de Ribaucourt. Het kasteel werd overgenomen door en wordt bewoond door graaf Paul de Lannoy en zijn gezin. Sindsdien wordt het kasteel door de gemeente Steenokkerzeel aangeduid als het 'kasteel van Perk'.

Kasteel van Ribaucourt

The Château Malou is a neoclassical building in the municipality of Woluwe-Saint-Lambert in Brussels, Belgium. The Château Malou is situated at an altitude of 52 metres (171 feet).

History

The château was built in 1776 in the neoclassical style by a wealthy merchant called Lambert de Lamberts. The current building replaced a small 17th-century hunting lodge.

One of the château's owners was the orangist minister Pierre van Gobbelschroy, until the end of the Dutch period in 1829. After Belgium gained its independence from The United Kingdom of Netherlands, the château changed owners and eventually passed to the Finance Minister of the new Belgian government, Jules Malou (1810–1886). Malou occupied the building from 1853 onwards and the building has retained his name ever since.

The château is now the property of the municipality of Woluwe-Saint-Lambert and is primarily used for cultural activities, exhibitions, etc.