Le château de Colmont est un château à Colmont, un hameau près d'Overrepen dans la commune belge de Tongres dans la province du Limbourg. Le château est situé sur la Burchtstraat près des ruines du château médiéval de Colmont.

Bâtiments

Le château se compose de trois ailes construites en brique. La partie centrale date de 1840-1850 et est flanquée de part et d'autre de deux ailes identiques, donnant à la façade une vue symétrique. Le bâtiment principal a deux étages et une largeur de cinq baies. Le tout est recouvert d'un toit à mansarde en ardoise. La baie centrale est accentuée par un avant-corps et est surmontée d'un dôme avec une lanterne. Les fenêtres cintrées sont équipées de cadres en pierre bleue.

Les bâtiments en retrait de chaque côté de la section centrale sont le résultat de travaux d'extension en 1920. Les deux ailes latérales ont deux étages et trois baies de large. Le niveau inférieur des ailes latérales a une colonnade au-dessus de laquelle se trouve une terrasse avec balustrade. Les ailes latérales sont couvertes par un toit en croupe.

Histoire et habitants

Le terrain sur lequel se trouve le château médiéval de Colmont appartenait à la seigneurie de Colmont et a été donné à Arnold Christian de Bellefroid le 23 juin 1761, par le prince évêque Jean-Théodore de Bavière. En 1840-1850, la famille Bellefroid - Van der Meer fit construire le château actuel. Plus tard, le domaine est devenu la propriété du magistrat Armand Claessens. Il fut ensuite habité par le chevalier Erard de Schaetzen, ancien bourgmestre de Tongres.

Kasteel van Kolmont

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

The parish of Borgharen, with roots back to the late medieval period, is situated between the Juliana Canal and the Meuse. In the thirteenth century, the noble Van Haeren family built ‘Kasteel Borgharen’ (‘Borgharen Castle’), from which the village derives its name.

The current castle comprises a seventeenth-century central building; however, the remains of the original castle are still visible. Until 1380, Borgharen was a free imperial lordship. After this date, it fell under ‘Staatsbewind’ (the Batavian Republic state authority). The original Romanesque ‘Sint-Corneliuskerk’ (‘Church of Pope Saint Cornelius’) was renovated around 1600. The current church dates from 1888.

Many artefacts and remains were discovered during excavations in the 1990s between Borgharen and the neighbouring settlement of Itteren, including remains from the Roman villa Borgharen-Pasestraat and 23 Merovingian graves. During later excavations in 2010, excavations at the ‘Oostelijke Rug’ (‘the eastern ridge’) between Spekstraat and Pasestraat uncovered a unique mass grave with the remains of 69 horses.

The construction of the Juliana Canal in 1930 isolated the village somewhat. Borgharen made the news in 1993 when it was hit hard by a flood of the river Meuse.

https://www.thuisinmaastricht.nl/en/borgharen/history/

Kasteel Borghoven

In Neerrepen, Tongeren lies in the valley of the Fountain Brook Castle Van Rooi. The mansion consists of a main building, two side wings and a courtyard. A three-meter high wall of flint with cornerstones in marl is all that remains of the original castle.

This part dates from the 14th century. The rest of the stepped gable dates from the 16th century. The northern wall of the facade dates back to 1698. In the mid-17th century, the present main building and the south facade built.

The castle was in the 18th century, completely surrounded by ponds. Now there is only the pond on the west side. The second part, the Castle, stood just outside the moat and forms a nearly closed square with the courtyard. Family arms Wezeren-Elderen the motto 'Qa plaist Dieu est notre souhait' stands above the gate dating from the 17th century. In 1984 the castle was protected with its surroundings.


https://www.amazingbelgium.be/2015/10/castle-van-rooi-tongeren.html

Castle Van Rooi in Tongeren


Het Kasteel van Neerrepen of kasteel van Repen is een kasteel in Neerrepen in de Belgische gemeente Tongeren in de provincie Limburg. Het kasteel is gelegen aan de Binkelstraat en is bereikbaar via een lange dreef langs de Sint-Ludgeruskerk.

Het kasteel van Neerrepen is een kasteelhoeve en bestaat uit een vrijstaand kasteelgebouw en een monumentale vierkantshoeve. Het geheel wordt omgeven door een park dat voorzien is van een grote vijver.

Gebouwen
Het hoofdgebouw bestaat uit twee delen. Het oudste gedeelte van het huidige kasteelgebouw betreft de 16e-eeuwse hoektoren. Deze vierkante toren in de zuidelijke hoek werd opgetrokken in baksteen en wordt bedekt door een tentdak dat aan drie zijden voorzien is van een kleine dakkapel. Hoekbanden uit mergelsteen en gekrulde muurankers versieren deze toren.

De rest van het kasteelgebouw is het resultaat van grondige aanpassingswerken in de 18e, 19e eeuw en 20e eeuw. Het betreft een gebouw bestaande uit twee bouwlagen van vier traveeën lang en vier traveeën breed dat bedekt wordt door een schilddak. Aan de zuidoostelijke en de noordwestelijke zijde bevinden zich telkens twee dakkapellen, aan de noordoostelijke zijde bevindt zich één dakkapel.

De gesloten kasteelhoeve werd opgetrokken in de 17e eeuw en verbouwd in de 18e eeuw. Het betreft vier vleugels rondom een gedeeltelijk gekasseid erf. Deze vleugels zijn opgetrokken in baksteen en worden bedekt door een zadeldak. Daarnaast bevat de kasteelhoeve een woonhuis bestaande uit anderhalve bouwlaag met een breedte van vijf traveeën.

Geschiedenis en bewoners
In de hoektoren van het kasteel bevinden zich de wapenschilden van Lambert van Repen en Margaretha van Cortenbach. Deze wapenschilden dateren uit 1592.

Kasteel van Neerrepen

Het Kasteel van Betho is een kasteel in de Belgische stad Tongeren in de provincie Limburg. Het kasteel is gelegen aan de Mulkerstraat. Het kasteeldomein maakt deel uit van het natuurgebied Beukenberg.

Het Kasteel van Betho is een kasteelhoeve en bestaat uit twee delen. Het kasteel telt vier vleugels rondom een gesloten binnenplaats. Tegen de noordwestelijke vleugel van het kasteel is een U-vormige hoeve gebouwd rondom een tweede binnenplaats. Langs de noordzijde is het complex deels van een gracht voorzien.

Gebouwen

Het kasteel bestaat uit vier vleugels opgetrokken in baksteen en voorzien van gekrulde muurankers. Het geheel wordt bedekt door schilddaken uit leisteen. De zuidelijke hoektoren wordt getopt door een klokvormige torenspits terwijl de overige drie hoektorens voorzien zijn van een tentdak. Elke hoektoren wordt bekroond door een dakruiter. De zuidelijke hoektoren is opgetrokken in mergelsteen en dateert uit de 15e eeuw, de overige delen van het kasteel zijn het resultaat van grondige aanpassingen in de 17e eeuw.

De voorgevel van kasteel aan de zuidoostelijke zijde telt twee bouwlagen en is dertien traveeën breed. Boven elke travee bevindt zich een dakkapel. De middentravee werd verbouwd tot een monumentale inrijpoort aan het begin van de 18e eeuw door Frans van Hinnisdael, graaf van Betho. Deze poort werd voorzien van een rechthoekige omlijsting verspreid over twee bouwlagen. In de tweede bouwlaag bevindt zich een rechthoekig venster met balustrade. Het geheel wordt bekroond door een fronton dat het wapenschild van de familie van Hinnisdael toont.

De overige vleugels van het kasteel dateren uit het midden van de 17e eeuw, deze vleugels zijn eveneens opgetrokken in baksteen en mergelsteen.

De hoeve gaat terug tot de 17e eeuw. De gebouwen zijn opgetrokken in baksteen en voorzien van schild- en zadeldaken bedekt met leien. De noordwestelijke gevel van de hoeve bevat centraal een rondboogvormige inrijpoort die voorzien is van een omlijsting in kalksteen. Aan weerszijden van deze inrijpoort bevinden zich woongedeeltes die als risalieten uitspringen ten opzichte van de gevel.

Geschiedenis en bewoners
De eerste bekende bewoner van het kasteel was Arnold van Betu in de 13e eeuw, doorheen de eeuwen was het kasteel in het bezit van verschillende adellijke families zoals de families Betho, Huwenial, Oyembrugge, Krafft, de Simonis, van Hinnisdael, van der Gracht en de Copis.

Kasteel van Betho

Terhove zou in oorsprong een door de Franken overgenomen Gallo-Romeins domein zijn (de inplanting, ten zuiden van de Romeinse kassei naar Tongeren, op de westelijke oever van de Mombeek, getuigt in elk geval van een dergelijke verre voorgeschiedenis), dat vóór 827 door abt Adelardus geschonken werd aan zijn beneditijnerabdij van Corbie (Picardië).

In 1569 stond de toenmalige abt en kardinaal van Corbie, Karel van Bourbon, al zijn in België gelegen goederen in erfpacht af aan Godfried van Bocholtz, heer van Grevenbroek, voor de som van 12.000 ponden en een jaarlijkse rente van 1.000 pond. Godfried werd bijgevolg heer van Widooie (ook van de andere plaatsen waar Corbie goederen had). Het cijnshof van de proosdij evolueerde op die manier van een geestelijke instelling naar een wereldlijke instelling. De verpanding gebeurde niet zonder meer. De prior en monniken van Corbie verzetten zich tegen de transactie omdat zij te weinig had opgebracht: de totaliteit van de goederen zou een gezamenlijk jaarinkomen van 25.000 ponden hebben gehad. Het proces dat hieruit voortvloeide sleepte aan tot de Franse Revolutie, toen de abdij ten onder ging.

De tweede dochter van Godfried van Bocholtz, Margaretha, erfde het deel van diens bezittingen waarbij Ter Hove hoorde. Margaretha huwde graaf Arnold Huyn van Amstenraedt, heer van Geleen. Via testament kwam Terhove terecht bij hun zoon Willem, die kanunnik was aan het Sint-Lambertuskapittel van Luik en proost van de kapittelkerk te Fosse. Op 22 oktober 1649 verkocht deze Willem Terhove voor 14.215 Brabantse florijnen aan Edmond van Spauwen, via zijn neef Arnold Wolfgang, graaf van Huyn en Geleen. Jan van Omalia, die Terhove pachtte vanaf 1643, vocht deze overdracht aan, omdat in de pachtovereenkomst vermeld stond dat bij een eventuele verkoop de pachter voorrang op kopen zou hebben. Uiteindelijke werd van Omalia in het ongelijk gesteld.

Edmond van Spauwen overleed in 1658 en na de dood van zijn echtgenote, Christina Scroncx, verviel Terhove aan haar zoon, kanunnik Egidius Balthazar van Spauwen. Deze liet het goed na aan zijn nichtje Maria Cecilia de Tiecken, dochter van zijn zus Anna Margaretha van Spauwen en Lucas III Tiecken. Vanaf Maria Cecilia bleef Terhove in handen van de familie de Tiecken, wat de afstammelingen van de familie Huyn van Amstenraedt nog in 1792 hoog zat: blijkbaar was er bij de verkoop van Terhove aan Edmond van Spauwen in het koopcontract vermeld dat het eigenlijk om een verpachting ging en dat Terhove bijgevolg terug in het bezit van de familie kon komen indien zijn een terugkoopsom betaalde. Met de Franse Revolutie moesten ze echter hun hoop op rehabilitatie laten varen. De familie Tiecken was afkomstig uit Tongeren, waar ze geleidelijk fortuin had weten maken. De Tieckens verschijnen als belangrijke kremers en telden een aantal burgemeesters en schepenen onder hun rangen. In de 17de eeuw waren ze kapitaalkrachtig genoeg om als geldschieter op te treden, wat vaak nodig bleek in deze woelige eeuw, en verwierven ze heel wat gronden. Onder Lucas III Tiecken, de eerste die zich ook wel de Tiecken noemde, bereikte de macht van de familie een hoogtepunt: hij was verschillende malen burgemeester vzn Tongeren, schepen bij het Oppergerecht van Vliermaal, maakte deel uit van Tongerse afvaardigingen bij de Luikse staten en trad op als vertegenwoordiger van edelen bij transacties. In 1687 gaf Carlos de Gavre hem de heerlijkheid Hamal in pand voor 20.000 Brabantse florijnen.

Na de dood van Maria Cecilia de Tiecken werd Terhove eigendom van haar zus Anna Christina, meesteres van het Tongerse begijnhof. Zij liet Terhove na aan haar broer Arnold de Tiecken. Dat de familie ondertussen erg gesteld was op het goed blijkt uit een passage in haar testament, waaruit blijkt dat enkel de oudste zoon, of bij zijn afwezigheid de oudste dochter, Terhove mocht erven. Daarbij kwam dat als Arnold kinderloos bleef, zijn weduwe geen aanspraken mocht maken en dat Terhove terug aan de familie de Tiecken toekwam. Arnold de Tiecken overleed in 1756, waarop Terhove, conform de eisen van het testament, werd toegewezen aan zijn oudste zoon Peter Michel. Het is vermoedelijk onder hem dat het Ter Hove op de Ferrariskaart (1774-75) verschijnt.

Ferraris geeft het Château Ter Hoven weer als een grote vierkantshoeve, centraal aan de westelijke zijde van een mijtervormig perceel, dat volledig door wegen wordt omzoomd. Ten oosten van het gebouw zijn tuinen aangelegd, met een klein bijgebouwtje. Binnen het mijtervormig perceel zijn verder ten noord- en zuidwesten boomgaarden te situeren, ten noordoosten drassig terrein en ten zuidoosten een omgracht perceeltje grond. Deze gracht heeft een noordwaartse uitloper. Vanaf de straatgevel van de hoeve vertrekken wegen in westelijke richting naar Bommershoven en in noordwestelijke richting naar Borgloon. Ten zuidoosten van het perceel splitst een pad in zuidelijke richting naar het kasteel van Widooie en in oostelijke richting naar Widooie-dorp. De ruime omgeving, behalve een strook drassig land aan de beek, wordt ingenomen door akkerland. Het terrein ten noorden van het kasteel wordt als Puesbergh benoemd.

Na Peter Michel werd Marie-Michel-Balthazar de Tiecken eigenaar van Terhove, die evenals zijn beide broers van de nood een deugd maakte en vanaf de Franse Revolutie met alle daaropvolgende winden meewaaide: hij vocht onder Napoleon in diens grootste veldslagen, was bevelhebber van het Scheldeleger tijdens de Tiendaagse Veldtocht en eindigde zijn carrière als luitenant-generaal in het Belgisch leger. Hij werd geridderd en tot baron verheven, vanwaar de naam de Tiecken de Terhove. Ter Hove wordt in de Atlas der Buurtwegen (1840-44) aangeduid als Ferme de Mr. Le Général de Tiecken, hoewel het goed al op het voorprimitieve kadasterplan (1828) en blijkens de primitieve kadastrale legger (1840) op zijn minst gedeeltelijk tot kasteel was geëvolueerd.

Op het voorprimitief kadasterplan verschijnt de mijtervorm als rechthoek. De vierkantshoeve blijkt duidelijker uit verschillende componenten te bestaan, beschikt over een uitbouw aan de zuidoostelijke hoek (deze zone wordt in de legger letterlijk als kasteel vermeld) en ten oosten twee dienstgebouwen, waaronder een schuur. De zone ten oosten fungeert als moestuin, de zone ten noorden als boomgaard en het zuidelijke kaver als plaisirtuin, een vroeg landschappelijk parkje met twee vijvers ten zuidoosten (de vroegere zone met omgrachting). Het terrein wordt nog steeds door wegen omgeven en de bestaande uitvalswegen in westelijke en oostelijke richting zijn aangevuld met een nieuwe dreef, in de richting van de steenweg Tongeren-Borgloon ten noorden (deze weg werd in 1819-20 aangelegd).

Toen de generaal kinderloos stierf in 1848 erfde zijn broer Rutger Peter zowel het goed Terhove als de eraan verbonden baronnentitel. Rutger Peter had het weten schoppen tot kapitein-adjudant-majoor van de lijfwacht van Lodewijk-Napoleon en eindigde zijn carrière als lid van het Nationaal Congres en volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Maastricht. Zijn oudste dochter, gehuwd met Hendrik Willem Breuls, erfde Terhove in 1860.

Terhove evolueerde – alleszins op cartografisch niveau – voorlopig weinig: het primitieve plan van het Dépôt de la Guerre (1878) herbevestigt het voorprimitieve beeld. De Ferme is ondertussen Château de Terhoven geworden. In het park worden twee wegels aangeduid, één vanaf de zuidwestelijke hoek in de richting van het kasteel, één vanaf het oosten in de richting van de hoeve. De toegang tot beide functies is hierdoor, zoals de tijdsgeest eiste, gescheiden gehouden. Ook op de latere uitgave van de kaart, met de revisie van 1903 door het Militair Cartografisch Instituut, is deze zuidelijke oprit, die vandaag niet meer bestaat, afleesbaar.

Kleine transformaties omstreeks 1884 (schets 1884/9), 1910 (schets 1910/12) en 1955 (schets 1955/2) brachten het kasteel tot zijn huidige uitzicht en omvang.





https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/31755

Kasteel Terhove

Geschiedenis
Dit kasteel was de verblijfplaats van de Heren van Gorsleeuw, achtereenvolgens de geslachten Van Leeuw (13e eeuw), Van Gelinden (14e-15e eeuw), Van den Bosch (1436 - 17e eeuw), Van Bodbergen (1639 - 1701) en De Copis (1701 - 2e helft 19e eeuw). Daarna kwam het door huwelijk in bezit van het geslacht d'Aspremont-Lynden, en in 1917 ging het over op Bauduin de Beaufort, welke stierf in 1960. Vervolgens deed het kasteel van 1967-1973 dienst als restaurant, waarna het verkocht werd aan een particulier.

Hoewel het bestaan van de Heren van Gorsleeuw terug te voeren is tot de 13e eeuw, zijn er op de plaats van dit kasteel geen resten van een dergelijke ouderdom aangetroffen. Het oudste gedeelte betreft een 17e-eeuws bouwwerk in Maaslandse renaissancestijl. Het betrof een U-vormig omgracht gebouw.

Omstreeks 1820 werd het door baron De Copis verbouwd tot een classicistisch geheel. Een deel der grachten werd gedempt en een ander deel werd omgevormd tot een vijver. Een nieuwe zuidgevel werd gebouwd, naar ontwerp van M. Raskin, en ook de zijvleugels werden door nieuwe gebouwen vervangen. In de 2e helft van de 19e eeuw werd het 17e-eeuwse kasteel afgebroken en in 1923 werd tegen de noordelijke gevel een ronde toren gebouwd. Van het 17e-eeuwse kasteel resten nog de kelders en een kern van een deel van het gebouw.

Gebouw
Het betreft een bakstenen gebouw dat geheel wit is geschilderd.

De zuidvleugel is een langgerekt gebouw van 11 traveeën onder mansardedak. De middenpartij heeft een toegangstrap en een bordes, het geheel geflankeerd door Ionische zuilen. Deze middenpartij wordt door een koepeldak gedekt. Aan de achterzijde van deze gevel zijn nog overblijfselen van de 17e-eeuwse kern te zien.

De dwarsvleugel vormt de verbinding met de noordvleugel, die veel korter is en uit het eind van de 18e eeuw stamt.

Het interieur bezit nog diverse elementen uit de 18e en 19e eeuw, onder meer in Empirestijl, waaronder de hal, grand salon en petit salon. De laatste heeft sierstucwerk dat onder meer de zeven vrije kunsten verzinnebeeldt. Het stucwerk in een van de salons is gesigneerd door Petrus Nicolaas Gagini in 1788. In de noordvleugel treft men de theesalon aan, waarvan de 18e-eeuwse stucornamenten in Lodewijk XVI-stijl mogelijk vervaardigd door Joseph Moretti.

Het kasteel wordt omringd door een park in Engelse landschapsstijl. In dit park staan een langgerekte bijenhal in vakwerkbouw met bakstenen vulling (19e eeuw) en een romantische torenruïne, een folly, waaronder zich een ijskelder bevindt.

Kasteel van Gors

Le château de Widoye est un château à Widoye, section de la commune belge de Tongres dans la province du Limbourg. Le château est situé sur la Kasteelweg, c'est-à-dire la voie du château en français. Le château est situé à l'ouest du centre du village près de la source du Mombeek.

Le château de Widoye est une ferme du château et forme une unité fermée composée de quatre ailes autour d'une cour rectangulaire. Le château est en partie pourvu de douves et est entouré d'un parc au sud et de prairies des autres côtés.

Bâtiments

Le bâtiment principal se compose de trois parties; la guérite, la maison et le complexe stable. La guérite dans l'aile ouest a deux étages et est construite en brique. Le bâtiment est couvert par un toit à pignon et est équipé de bandes d'angle, de bandes d'étage et de cadres de fenêtres en pierre de marne ainsi que d'ancrages muraux enroulés pour décorer la façade. Dans la couche inférieure du bâtiment, il y a une porte en arc en panier avec un cadre rectangulaire en calcaire. Les armoiries de Richard Vaes sont également sculptées dans du calcaire au-dessus du portail, cette effigie date de 1662.

La maison est située côté sud. Le bâtiment en brique a deux étages et a neuf baies. Cette aile est recouverte d'un toit à pignon, mais au-dessus de la baie adjacente à la tour d'angle ouest se trouve un toit en croupe. Comme pour la guérite, des bandes d'angle, des bandes d'étage et les cadres de fenêtres sont en pierre de marne. Il y a également des ancrages muraux enroulés qui sont utilisés pour décorer la façade. L'apparence de la maison est le résultat d'aménagements en profondeur au XVIIIe siècle.

La tour d'angle carrée fait la connexion de la guérite et la maison. Elle a trois étages et est couverte par un chatior couronné d'un clocheton à quatre côtés.

Les étables se composent de deux bâtiments situés sur les côtés est et nord du complexe. L'aile nord est une grange transversale du XVIIe siècle construite en brique et couverte d'un toit à pignon dont la paroi latérale se rétrécit progressivement vers le haut. L'aile est est également un bâtiment en brique avec un toit à pignon. Les deux ailes datent du 17ème siècle.

Histoire et propriétaires

En 1559, le château de Widoye est donné en bail par l'abbé Charles Ier de Bourbon de l'abbaye de Corbie à Godfried van Bocholt, seigneur de Grevenbroek. En 1588, le château appartient à Hendrik Vaes. Après la Révolution française, en 1816, le chêateu change de famille propriétaire. Il sera la propriété de plusieurs familles, comme les familles Grisard, Blochaise, De Coen, Van Aken et de Schaetzen. Historiquement, le château de Widoye est fortement lié au château voisin de Terhove .



Kasteel van Widooie

Gebouw uit de tweede helft van de 19de eeuw, opgetrokken in opdracht van de familie du Vivier. Het jaartal 1892 op de smeedijzeren windvaan van de trapgevel van de rechter vleugel zou aan het feit herinneren dat het goed aan het einde van de 19de eeuw door huwelijk in bezit kwam van de familie de Ghelin. Op een andere, inmiddels verdwenen windvaan stond: F.[ontaine] [de] G.[helin].

Het was Fernand François Julien Joseph Marie Fontaine de Ghelin die het kasteel uit het eerste kwart van de 19de eeuw grondig heropbouwde, nadat het door brand bijna volledig was verwoest. In de loop van de 20ste eeuw veranderde het kasteel verscheidene keren van eigenaar en was het vaak voor een kortere of langere periode onbewoond. Inmiddels opnieuw betrokken; restauratie aan de gang.

Gelegen op een hoogte, in een beboomd voormalig kasteelpark, door gebrek aan onderhoud ontaard. Gekasseide oprit.

Kasteel met neo-Vlaamserenaissance-inslag, confer onder meer trapgevels, deels met bolbekroning, torens, arkeltjes, aanzet- en sluitstenen met diamantkoppen. Het in 1970 gewitte bakstenen gebouw, op hardstenen plint en met dito afwerking, bestaat uit een T-vormig geheel onder gecombineerde zadeldaken (kunstleien en roofing). Aanwezigheid van sierankers.

Aan de straatzijde: vleugel van vijf traveeën en twee bouwlagen, met centrale trapgevelbekroning en twee vierkante hoektorens onder geknikt tentdak (leien). Haakse vleugel van acht traveeën en twee bouwlagen met trapgevelbekroningen, waarvan de linkergevel met in een deur veranderde poort van het voormalige koetshuis (met wapenschild, gezandstraald in glas). Ronde arkeltjes en twee ronde torens, alle met kegelvormige spits met koperen bekleding. Getrapte en tuitvormige dakkapellen. Rechthoekige, ronde, halfronde en ovale muuropeningen. Recente luifels. Voormalige stallen achteraan.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/32260

Kasteel Hoogveld in Vliermaal

Klein, alleenstaand herenhuis, gebouwd in 1764 door baron Isidore de Copis, jongere broer van Dieudonné de Copis, heer van Gorsleeuw, die het kasteel van Gorsleeuw bewoonde. Gelegen aan de rand van het Bellevuebos. De huidige voorgevel is de oorspronkelijke tuingevel; de ommuring van deze tuin bestaat nog steeds. In 1830 wordt de Bellevuestraat aangelegd en de ingang verlegd naar zijn huidige positie, met ijzeren hek tussen bakstenen pijlers.

Breedhuis van het dubbelhuistype, drie traveeën en twee bouwlagen onder schilddak. Witgeschilderd bakstenen gebouw op verhoogde begane grond. Mergelstenen hoekbanden. Middenrisaliet met pseudo-fronton, waarin een dakvenster. Getoogde vensters in mergelstenen omlijsting, de latei in de vorm van een hanenkam, de stijlen met negblokken in regelmatig verband; bel-etagevenster met mergelstenen balustrade. Gelijkaardige deur, voorzien van een bordes en trap. De oorspronkelijke voorgevel, thans achtergevel, is identiek aan de achtergevel; boven het bel-etagevenster bevindt zich een mergelstenen gevelsteen met wapenschild van baron de Copis; naast het dakvenster, twee gevelstenen met jaartal 1764. Tegen de benedenverdieping werd in de tweede helft van de 19de eeuw een bijgebouw onder lessenaarsdak opgetrokken. De zijgevels hebben dezelfde muuropeningen en puntgevelbekroning met dakvenster, doch geen risaliet.

De binnenindeling bleef vrijwel ongewijzigd behouden. Van de interieurelementen rest slechts een schouw met rococostucwerk uit de bouwperiode.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/31866

Kasteel Bellevue

Het Rood Kasteel is een kasteel aan de Kasteelstraat te Guigoven in Belgisch Limburg, in het dal van de Mombeek. Het was de zetel van de heren van Guigoven.

Geschiedenis
Het kasteel, dat reeds in de 13e eeuw werd vermeld, was oorspronkelijk een waterburcht. De gracht om de burcht, die werd gevoed door de Mombeek en een naburig bronnetje, werd in de 19e eeuw gedempt, op de huidige vijver na. De burcht werd zwaar beschadigd tijdens de oorlogen in de tweede helft van de 16e eeuw. Vanaf de 17e eeuw tot en met de 19e eeuw werd het kasteel meer en meer omgebouwd tot een kasteelhoeve zonder militaire functie.

Het kasteel is een U-vormig gebouw. De voorgevel is gedeeltelijk in Maaslandse renaissancestijl. Er is een poorttoren met ingesnoerde naaldspits tussen het woongedeelte en de stallen. Het benedengedeelte van deze poorttoren is in kalksteen en stamt uit begin 17e eeuw; de rest in baksteen en is 18e-eeuws. Hier is ook een beeld ingemetseld waarvan de oorsprong niet bekend is. Het woonhuis is uit 1619 en vormt het oudste deel van het huidige kasteel.

Tegenwoordig worden in en rond het kasteel evenementen georganiseerd onder de naam Kokima Eventkasteel.