Het kasteel van Imde in het Vlaamse dorp Imde (in de gemeente Meise) is een neoclassicistisch kasteel uit de 19de eeuw. De bijbehorende gesloten kasteelhoeve dateert uit de 17de en de 18de eeuw maar heeft recentere aanhorigheden. Het geheel is gelegen te midden van een uitgestrekt landgoed met parken, weiden en vijvers. De Molenbeek vloeit door het kasteelgoed.

Aanvankelijk was dit kasteel een eigendom der heren van Leefdael. Tijdens de 17de eeuw was het bezit van de familie Verreyken, tot het door de prinsen van Thurn en Taxis werd verkocht. Het oorspronkelijk slot werd in 1828 afgebroken en in 1855 vervangen door het huidige neoclassicistische kasteel.

Op 15 februari 2016 woedde er een zware brand.

Kasteel van Imde

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

The history of Kasteel de Wittenburg commences in the spring of 1899, as jonkheer Helenus Marinus Speelman acquired the property on which he built a summer estate. The castle was designed by the infamous architect J.J. van Nieukerken. He was known for buildings such as the Academic Hospital Groningen. Jonkheer Speelman shared a particular vision: the construction was ceased multiple times and parts of the castle was removed and replaced. In 1901 construction was finally finished, and Kasteel de Wittenburg was born. The jonkheer himself could spitefully not enjoy much of his creation, as he unfortunately died in 1910.

End of 1963 Kasteel de Wittenburg opened its doors for the public. This monumental building has fairly remained unchanged. The historical and calm atmosphere from the the past have been fused with modern provisions. Meanwhile the castle now features an array of function rooms. All serving the purpose of an international convention center. Kasteel de Wittenburg is known for its unique location, and host of several own event and concerts. Besides business occasions, the castle’s function rooms are booked for jubilees, reunions, weddings and goodbye events.

https://www.wittenburg.nl/en/history/

Kasteel de Eiken

Durbuy est cité en 1078 (Dolbui) et en 1084 (déjà Durbuy), en 1240 Durboius. Les vestiges les plus
anciens ont été découverts par le Comte Pierre d’Ursel lors de ses fouilles de la grotte de l’anticlinal dans les années 1952-1953, outre des dents d’ours, bois de rennes,… il a mis à jour une pointe de flèche en silex, un grattoir en bois de renne et des poteries Gallo-Romaines des III ou IVème siècle, premiers témoins de l’activité humaine à Durbuy. Je vous rappelle ici que les fouilles effectuées à Durbuy sous le restaurant le fou du roi qui était l’emplacement de l’église primitive, ont mis à jour des vestiges Gallo-Romains dont une statue d’Epona ainsi qu’une monnaie de Constantin. (J.B. Greubel rapport sur les fouilles de Durbuy, annales de l’institut archéologique du Luxembourg, II 1849, p73-76) Par la suite, nous apprenons (d’après les archives du Luxembourg) qu’un Château fut détruit vers l’an 900. En 1024, Ragelinde, sœur du pape Etienne II épouse Albert II de Namur, qui cédera le domaine à son fils Henri II le Puer qui y fera bâtir un château. Durbuy restera dans cette famille jusqu’en 1199, lorsque la seigneurie passera par héritage dans la famille de Luxembourg. Le château a été détruit vers 1156 par un incendie et a été ravagé par les Liégeois lors des guerres de succession du duché de Limbourg en 1237 et 1317.

Durbuy fait alors office de défense nord du duché de Luxembourg et le défend surtout contre les visées expansionnistes de Liège. En 1331 Jean de Luxembourg et roi de Bohême, confirme la charte de privilèges (et d’obligations) de Durbuy et lui consacre le titre de Ville comme d’autres avant elle dont Marche-en-Famenne, Laroche, Nassogne,… Ce qui lui permet de prétendre au titre de « Plus petite ville du monde ».

En 1412 Durbuy passe sous l’autorité de la maison de Bourgogne. En la fin de ce siècle troublé par l’agitation liégeoise, le château sera pris et rasé en 1484 et 1492 lors de la guerre des La Marck et le princeévèque de Liège. Cette guerre se finira par la démolition par Maximilien d’Autriche des châteaux engagés par les la Marck : Logne, Durbuy et La Roche (1484-1485) ainsi que par la victoire de la bataille de Tohogne (1490). C’est de cette époque que date la destruction de la tour en face de l’église.

Le domaine passera à la maison de Habsbourg Espagne puis d’Autriche.
Pendant cette période, la terre de Durbuy est souvent mise en engagère, sauf sous les archiducs Albert et Isabelle. Il est à noter qu’en 1609, 1/3 du minerai nécessaire à la métallurgie liégeoise provenait de la terre de Durbuy. L’engagère est une hypothèque où la terre et ses revenus forment le gage, elle est mise à disposition de celui qui verse la somme convenue et est reprise par remboursement de cette somme, les revenus de la terre servant de loyer.

https://www.chateaudedurbuy.be/historique.html

Kasteel d'Ursel in Durbuy

Het Kasteel Diepensteyn is een oude middeleeuwse waterburcht doorheen de eeuwen meermaals verbouwd, gelegen in Steenhuffel, deelgemeente van het Vlaams-Brabantse Londerzeel.

In 1147 werd op de locatie een houten wachttoren opgetrokken door Wouter van Craynhem, later van Wange en vervolgens van Bouchout genoemd, als onderdeel van de verdedigingslinie van het Huis van Brabant. In 1290 werd de wachttoren vervangen door een donjon in steen, met een houten palisade. In 1357 werd de waterburcht afgewerkt, en in 1460 uitgebreid met een nieuw poortgebouw en een ophaalbrug. De burchtmuur werd in 1517 afgebroken en een lustkasteel met een nieuwe brug werd opgetrokken, die in 1616 werd verbouwd en uitgebreid met een gaanderij. Het poortgebouw, koetshuis en de stallen dateren van 1675, de oorspronkelijke donjon en een aantal bijgebouwen werden in 1719 afgebroken. In 1825 werd een belangrijk deel van het complex gesloopt, meer bepaald het poortgebouw, het koetshuis en de stallen en werden de omliggende vijvers en grachten gedempt. De resterende kasteelvleugel is 17e-eeuws. In 1960 werd een woonhuis aan de resterende vleugel aangebouwd.

Hedendaage wederopbouw

In 1980 werd het historisch gebouw beschermd en erkend als monument van onroerend erfgoed. Het kasteel is sinds 1989 eigendom van de NV Diepensteyn. Destijds gelieerd aan de Palmbrouwerij stond zij in voor de restauratie en wederopbouw van het kasteel die van 1993 tot 1995 liep. Met de restauratie werd opnieuw een vijver rond het kasteel aangelegd, samen met het tuinpark. De NV - sinds de overname van de brouwerij door de Swinkelsgroep een volledig autonome onderneming - heeft sinds 2018 bijkomende renovatiewerken doorgevoerd die voornamelijk aan de donjon een meer Venetiaanse aanblik hebben gegeven.

Kasteel Diepensteyn

Bouchout Castle (Dutch: Kasteel van Bouchout) is a castle in the Flemish town of Meise, Belgium. In the 12th century, this territory of the young Duchy of Brabant was strategically positioned between the County of Flanders and the Berthout family, lords of Grimbergen. Most likely, the first fortification was built by Wouter van Craaynem at the end of the Grimbergen Wars (1150–1170). Bouchout Castle is situated at an altitude of 32 meters.

At about 1300, the Donjon tower of Bouchout Castle was erected by Daniel van Bouchout, a knight who fought gloriously at the Battle of Worringen. In the 15th and 16th century, Bouchout Castle was owned by the Van der Marck and van Sevenbergen sayd Transylvanus families. The castle fell into disrepair due to lack of maintenance, while the Spanish dominance and the iconoclastic fury further worsened its condition.

The first major renovation was performed by Christoffel d'Assonville at about 1600. The rectangular medieval Bouchout Castle was surrounded by a large pond and could only be reached by a long drawbridge. At the end of the 17th century, Peter-Ferdinand Roose transformed the castle into a Renaissance "Chateau de Bouchout", surrounded with French ornamental gardens. Unfortunately, the castle was partly destroyed during the French Revolution period (1800–1830). Again, the castle was restored in 1832 by count Amadeus de Beauffort, who gave Bouchout Castle its current Neo-Gothic appearance.

From 1879 until 1927, Empress Charlotte of Mexico lived at the Bouchout Domain. Her husband Emperor Maximilian I was executed by Mexican republicans in 1867. Thereafter Charlotte led a secluded life at Bouchout Castle. Since 1939, the Bouchout Domain has developed into the National Botanic Garden of Belgium. Since the last renovation of 1987–1989, the castle and its rooms are now being used for meetings, lectures and exhibitions.

Origins

During the first part of the 12th century, the territory of Bouchout (alternative spelling Boechout and pronounced as Book-Howt), played an important role in the foundation of the Duchy of Brabant. This Brabant territory was strategically positioned between the County of Flandres and the rebellious knights of Grimbergen. In the centre, the original territory was swampy and mainly consisted of beech trees. It was called "Boc-holt", which may point towards the origin of the castle's name, Boekhout.

During this period, Godfrey I, Duke of Leuven settled peace with the Count of Flandres, so he could focus on establishing a stable Duchy. He experienced however that the Berthouts, lords of Grimbergen, were not loyal to him. The Berthout family owned a mighty castle at Grimbergen and thereby controlled the important trade routes from Bruges to Cologne (Germany). Despite a number attempts, Godfrey I and II did not succeed in defeating the Berthout family (Grimbergen Wars).

Godfrey III decided to build two fortifications in the direct vicinity of Berthout Castle. The first one, Nedelaar Castle, was constructed in 1148 directly at the other side of river Zenne. The second one, at the Bouchout Domain, was constructed by Wouter van Craaynem (Kraainem, Crainhem) who received the domain from Godfrey III. At that same period, in 1159, the Brabant troops assisted by Flanders, defeated the Berthout family after twenty years of Grimbergen wars. The once so mighty Berthout Castle was burnt completely.

It is not completely clear how Bouchout Castle looked like in the second half of the 12th century. According to Cantillon the fortification was already a strong castle. However, Willem van Craaynem, who inherited the Bouchout domain from his father Wouter, only owned about 300 to 400 acres of land at about 1160–1170. As for many minor noblemen at that time, it is therefore also possible that "Bouchout Castle" was no more than a fortified house at the centre of the swampy Bouchout domain.

The Donjon tower

Daniel van Bouchout (Boechout and also Wanghe), the grandson of Willem van Craaynem, is one of the most famous members of the Bouchout family. He was the first one to use the name "Van Bouchout" and fought at the Battle of Worringen in 1288. It was Daniel who played a major role in capturing Reinoud van Gelre resulting in a glorious victory for duke Jan I van Brabant. Thereafter knight Daniel van Bouchout became one of the duke's advisors.

Several sources, including Doperé and Ubregts, strongly suggest that it was knight Daniel who transformed the former fortified house into a mighty castle at about 1300. It included a large Donjon and five subsequent canals with an enormous drawbridge of 10 m (33 ft) in length. The Donjon tower is still preserved and is believed to be the oldest part of the current Bouchout Castle. This military Donjon has two levels and a platform. Each level has functional loopholes. The Neo-Gothic windows at level one most likely were made during the renovations of 1832, while the right-angled windows of level 2 are more original. The upper platform has battlements and merlons. At the court site, the coat of arms of the Bouchout family is visible (a red cross).

A second historical member of this family was knight Jan van Bouchout (c. 1320–1391), grandson of Daniel. In 1355, Duchess Johanna succeeded her father, Duke Jan III of Brabant. This succession led to a war with Flanders, since its Lord – Louis II, Count of Flanders – was married with Margaret, the second daughter of Duke Jan III. The Brabant forces were beaten in 1356 at Scheut and most likely also Bouchout Castle was taken. After peace was restored, Jan became commander of Brussels. He fought against the Lord of Gerle at the battle of Baesweiler in 1371, but the Brabant troops were defeated. In 1386 however, he led a successful attack on the city of Grave at the river Meuse, thereby restoring his military distinction. Jan married Joanna van Hellebeke, but the couple did not get any heirs. It is known, however, that Jan was the father of a large number of natural descendants, who are known as "the children of Bouchout".

At the end of the 14th century, the Bouchout family extended their properties which included Blaasvelt, Humbeek, van Loenhout and Diepensteyn Castle. The direct family line became extinct however and the last representative, Margareta van Bouchout, married Everhard van der Marck in the middle of the 15th century. Thereafter, Bouchout Castle was owned by the Van der Marck family (1476–1537) and the Transylvan family (1537–1590). During this period Bouchout Castle fell into disrepair due to lack of maintenance. Moreover, the Spanish dominance of the Netherlands in the 16th century and the iconoclastic fury of 1566 further worsened its condition.

Bouchout Castle


Le Prinsenkasteel (littéralement « Château des Princes ») est un château situé à Grimbergen, en Belgique. Il fut la demeure des seigneurs de Grimbergen à partir du xive siècle. Ses ruines sont encore visibles dans le parc du Prinsenbos (le « Bois des Princes »).

Histoire

Moyen Âge
À la suite de la destruction du bastion de la famille Berthout à Borgtberg lors de la Guerre de Grimbergen, les seigneurs de Grimbergen établissent, aux alentours du début du xive siècle, leur résidence à l'emplacement actuel du château, alors appelé Boksem1. Leur forteresse est toutefois à nouveau détruite lors des sièges de 1488 et 1489, menés respectivement par Maximilien d'Autriche, alors régent des Pays-Bas bourguignons, et par Albert III de Saxe. Seules certaines parties du donjon semblent encore dater de cette époque.

Époque moderne

Le château actuel a quant à lui été érigé aux alentours de l'an 1500 sur les fondements de la précédente forteresse. En 1686, le comte de Grimberghe, Philippe-François de Glymes, est élevé au rang de prince par le roi d'Espagne Charles II. Le château devient alors domaine princier, d'où son nom. Après avoir été endommagé pendant la guerre de succession d'Autriche, il est restauré en 1745 et fait l'objet, dans les années 1770, de travaux d'embellissement.

Le domaine passe ensuite dans le giron de la famille de Mérode à la suite du mariage, en 1778, du comte Charles de Mérode (1762-1830) avec Marie d'Ongnies de Mastaing, princesse de Grimberghe. Leur fils aîné, Henri de Mérode (1782-1847), est le premier membre de la famille à porter le titre de prince de Grimberghe.

Époque contemporaine

De 1901 à 1933, des sœurs norbertines de l'abbaye Saint-Anne-de-Bonlieu, chassées de France à la suite de l'expulsion des congrégations religieuses, sont accueillies dans le château.

Pendant la Seconde Guerre mondiale, le château est occupé par les soldats allemands. Ils y mettent le feu lors de leur retraite en 1944.

Les ruines du château ont été rachetées par la commune de Grimbergen en 1947. En 1978, elle acquiert également le bâtiment annexe, aujourd'hui appelé le Guldendal, qui servait anciennement d'écuries, de remise à calèches et de bâtiment de service.

Prinsenkasteel

Wemmel Castle is a former aristocratic estate in the centre of Wemmel in the Belgian province of Flemish Brabant. It was formerly the property of the noble house of Taye.

History

The castle was originally built as a fortification. In 1649 Philip-Albert Taye, 1st Marquess of Wemmel had his property redesigned in Baroque style. Inside he decorated the rooms with his heraldic crest. In the 17th and 18th centuries it was the main residence of the Marquess of Wemmel until Marie Josepha Taye, 6th Marquess of Assche and 3rd Marquess of Wemmel, married Jean-Antoine van der Noot. In 1838 the castle was sold to the mayor, Willem-Bernard Count of Limburg-Stirum. The house of Limburg-Stirum gave the estate to the local community.

Today

Today the estate is still the property of the municipality of Wemmel, and functions as town hall. The park is open to the public.

Wemmel Castle

Beschrijving
Een omgracht geheel, bestaande uit een voorhof met bijgebouwen en het eigenlijke kasteelcomplex met verschillende volumes uit het eerste kwart van de 20ste eeuw, geïnspireerd op neo-Vlaamserenaissance-stijl, teruggaand op een oude site.

Het in de oude documenten voorkomende "Melisheim" bevat een suffix (-heim of -hem) dat verwijst naar een bewoonde plaats (boerderij, dorp,....): bij de oudste vermelding in 1448 is er sprake van een boerderij, leengoed van de heren van Grimbergen, toen toebehorend aan Maria Taye en vervolgens eigendom van verschillende vooraanstaande families. Sinds de 18de eeuw tot op heden bezit van de familie de Beughem de Houtem, waarvan de laatste overleed in 1961. Heden nog bewoond door barones Anne-Marie van Eyll, weduwe van burggraaf en burgemeester Arthur de Beughem die het bij testament schonk aan zijn neef Geoffroy de Pierrefeu.

Het oorspronkelijk complex lag te midden van de Breut- en Kasteelheide (zie oude kaarten); groeide uit tot kasteel van de heerlijkheid Melis met de "Wo(e)l(f)put(te)hoef" (zie Breutheide nummer 20 site met bewaarde omwalling) als afhankelijk pachthof(tot 1977). Volgens een eerste, beknopte beschrijving van 18 januari 1649 zou dit er uit gezien hebben als een versterkte woonst, aan vier zijden gesloten, met toren(s), schietgaten, slotgracht en ophaalbrug. Getuigenissen uit de 19de- en 20ste eeuw spreken van een kapel, een vijver, een prieeltje en ijskelder ("coelcamere") in het bos.

Voortgaande op iconografische bronnen, bestond het complex voor de Eerste Wereldoorlog, uit een voorhof, omgeven met bijgebouwen en met toegang tot een binnenhof, nog volledig omsloten met volumes van twee bouwlagen en vierkante toren met uitgewerkte spits. In 1745 werd het door Lodewijk XV ingenomen als militair hoofdkwartier en voor een tweede keer in mei 1940 door Leopold III. Naar aanleiding van een bezetting door de Duitsers in 1914 werd het domein beschoten vanuit het fort van Bornem. In 1920 startte Edmond-Jules de Beughem met de heropbouw van het eigenlijke kasteel waarbij afgeweken werd van het vroegere grondplan, de bijgebouwen bleven intact.

Het kasteelpark met enkele open zichten (bijvoorbeeld naar de Kasteeldreef) loopt uit in een boslandschap. Het oude Lippelobos, rijk aan verschillende bostypes, omvat twee delen namelijk het "binnenbos" met dreven en met een gracht afgesloten, en het daarrond gelegen uitgestrekt "buitenbos". Van voormelde straat loopt een oprijlaan in schuine richting naar een eerste poortgebouw met uitgewerkt portaal.

Binnen de eerste omgrachting, ommuurd voorhof, bestaande uit een naar Frans model symmetrisch aangelegde voortuin in hoefijzervorm rondom bloemenborders, aan drie zijden omgeven met losstaande bijgebouwen van één bouwlaag onder zadel- en schilddaken (leien), onderling verbonden door ingebogen muurpartijen, eertijds wasplaats, melkerij, koetshuis en schrijnwerkerij.

Bakstenen lijstgevels, gemarkeerd door gecementeerde natuurstenen band- en boogomlijsting, geritmeerd door pilasters en symmetrisch geleed door risalietvormend, vooruitspringend travee met rondboognissen in het midden; zijpuntgevels met aandak.

Vanaf dit voorhof geeft een met leeuwen versierde brug met poortgebouw toegang tot het eigenlijke kasteel binnen de kasteelwal. Combinatie van verankerde lijst- en tuitgevels in navolging van bak- en zandsteenstijl van twee bouwlagen onder complexe leien bedaking (zadel-, tent-, kegel- en schilddaken), doorbroken door twee vierkante traptorens; binnenhof gevormd door L-vormig kasteel en losstaande hoekgebouwen, verbonden door muurpartijen; vooruitspringend korfboogportaal met balkon; kapel met barok portaal; ronde hoektorens; rechthoekige vensters met hoek- en negblokken en ontlastingsbogen. Ijskelder bewaard in binnenbos.

Kasteel Hof te Melis

The Palace of Laeken, is the official residence of the King of the Belgians and the royal family. It lies in the Brussels region, 5 km (3 mi) north of the city centre in the municipality of Laeken. It sits in a large park called the Royal Domain of Laeken, which is off-limits to the public. It was originally named the Castle of Schonenberg and is often referred to as the Royal Castle.

The palace at Laeken should not be confused with the Royal Palace of Brussels, in central Brussels, which is the official palace (not residence) of the King of the Belgians and from which state affairs are handled.

History

he palace was built at Laeken, then outside of Brussels, between 1782-1784 after the plans of the French architect Charles de Wailly under supervision of Louis Montoyer as a summer residence for the Governors of the Habsburg Netherlands, Archduchess Maria Christina of Austria and her husband Albert of Saxe-Teschen. Jean-Joseph Chapuis provided the royal furniture.

On 21 July 1803, Nicolas-Jean Rouppe, as commissioner of the department of the Dyle, received Napoleon at the Palace of Laeken. Napoleon stayed at Laeken with the Empress Josephine in August 1804 on his way from awarding the first Légion d'honneur to his invasion troops at Boulogne to his progress along the Rhine, and later during the Hundred Days in 1815 dated this proclamation prematurely from the palace:

To the Belgians and the inhabitants of the left bank of the Rhine. The ephemeral success of my enemies detached you for a moment from my empire. In my exile, upon a rock in the sea, I heard your complaint; the God of Battles has decided the fate of your beautiful provinces; Napoleon is among you; you are worthy to be Frenchmen. Rise in a body; join my invincible phalanxes to exterminate the remainder of these barbarians, who are your enemies and mine: they fly with rage and despair in their hearts.

After Belgian independence, Rouppe, as mayor of Brussels, received the new king Leopold I at the Palace of Laeken on 21 July 1831; the day of Leopold's coronation. The palace was partly destroyed by fire in 1890 and was rebuilt by Alphonse Balat. The French architect Charles Girault gave it its present outline in 1902. It has been the royal residence since Leopold I's accession to the throne in 1831. The domain also contains the magnificent Royal Greenhouses of Laeken, a set of monumental dome-shaped constructions, accessible to the public for a few days each year. They were designed as well by Alphonse Balat, with the cooperation of the young Victor Horta.

Upon their accession to the throne in 1993, King Albert II and Queen Paola preferred to remain living at Belvédère, a château on the grounds of the park surrounding the palace. The current occupants of the palace are King Philippe, Queen Mathilde and their four children.

Palace of Laeken


Het domein Waalborre ligt aan de zuidrand van de dorpskern van Asse en kan model staan voor tal van buitenplaatsen die rond de Eerste Wereldoorlog werden aangelegd, meestal in voorstedelijk gebied of, zoals hier, aan de rand van een grote dorpsagglomeratie. Nieuwe tuinstijlen zoals de 'nouveau jardin pittoresque', de Belgische variant van de 'Arts & Crafts garden', komen in dit kader tot ontwikkeling.

In 1912 bouwde Karel Alexander de Vis op een 4,5 hectare groot terrein in het Waelborreveld, volgens het kadaster Waerborreveld, een grote "cottage", meer bepaald een villa met kasteelallures, omgeven door een "lusthof"; de constructie werd ingetekend op het kadaster in 1913. Het domein kreeg trouwens alle componenten van een traditionele buitenplaats uit het begin van de twintigste eeuw aan de rand van een verstedelijkte dorpskern. Aan de oostelijke rand van het domein werden de dienstgebouwen opgetrokken: een portiersloge, kadastraal geregistreerd in 1912, en een hovenierswoning met garages, ingetekend op het kadaster in 1913; de moestuin werd aangelegd in de noordelijke hoek, waar tegen de tuinmuur ook een aantal serres werden gebouwd; de boomgaard, in de kadastrale legger aangeduid als lusttuin, besloeg 85 are en lag ten westen van de moestuin. De toegang lag in de as van de Bergestraat naast de portierswoning.

Na lange onderhandelingen droeg de familie de Vis in 1966 haar eigendom van 60 hectare, bestaande uit het kasteel en een wandelpark over aan de gemeente met de bedoeling in deze omgeving een groot sportcentrum op te richten, terwijl de hoveniers- en portierswoning zouden ingericht worden voor de jeugddienst. Na de aankoop van het domein door de gemeente verdween het nutsgedeelte in de noordelijke hoek aangezien de noordelijke grens ongeveer dertig meter verschoven werd voor de aanleg van de Parklaan; de boomgaard werd na 1970 verkaveld voor woningbouw.

Op 8 december 2000 werd het domein beschermd als 'dorpsgezicht' en de merkwaardigste bomen als 'monument'. De meetcijfers in de hiernavolgende bespreking dateren van 7 november 1999, tenzij anders aangegeven; de besproken bomen worden gesitueerd op bijgevoegde kadasterkaart.


https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/76717

Kasteel Waalborre

Le château de Rivieren, un fleuron dans l'histoire de cette commune de Ganshoren (au nord-ouest de Bruxelles Capitale. Le château de Rivieren est situé au cœur d'un domaine entouré d'un étang (vestige des douves médiévales), dans un parc de 10 ha, le parc Albert Ier.

Origines

Il est mentionné sur une carte des environs de Bruxelles datant de 1665, mais son histoire commence déjà au xiiie siècle, puisqu'il tient son nom des Seigneurs de Rivieren d'Aerschot. Son allure actuelle lui sera donnée grâce à François II de Kinschot, comte de Jette-Saint-Pierre et conseiller des finances des Archiducs Albert et Isabelle, qui lui confère un statut de véritable lieu de plaisance.

Le château présente des caractéristiques architecturales des plus intéressantes. La fortification d'origine ne nous a laissée qu'une tour carrée, intégralement faite de pierres. Au fil du temps, différentes parties s'y sont ajoutées, constituées de briques et séparées par des bandeaux et chaînages de pierre, tandis que les superbes douves et le pont levis disparaissent à jamais.

La notoriété et le dynamisme de ses propriétaires successifs permettront au domaine d'être érigé en baronnie dès 1638, avant de devenir comté en 1659.

C'est ensuite Gérard-François de Villegas, petit-fils de François II de Kinschot, qui hérite de l'ensemble. Plus tard, dans le courant du xviiie siècle, le château sera laissé à l'abandon jusqu'à ressembler à une ruine. Différents travaux de rénovation seront entrepris par le comte Ulric, descendant des Villegas et héritier du domaine.

De nos jours

Après avoir été anéanti par de terribles incendies, le château connait une nouvelle phase de rénovations au début du xxe siècle. En 1973 décède la veuve d'Albert de Villegas et en 1977, les fils de la dernière châtelaine vendent le bien à une société suisse, qui restaure à grands frais le château et ses dépendances, avant de les exploiter comme lieux d'événements et de séminaires.

Le château et le parc sont classés depuis 1983, comme seul et unique vestige d'origine médiévale et de style féodal dans la région de Bruxelles-Capitale.

Enfin, depuis 1998, le château de Rivieren n'a plus ouvert ses portes au grand public. Il est toujours en parfait état, il a pu traverser les siècles et échapper de justesse à la folie urbanistique bruxelloise des années 1950-1960.