Horst Castle, locally known as Kasteel van Horst, lies near the village of Sint-Pieters-Rode, north-east of the city of Brussels, in the province of Flemish Brabant in the Flemish region in Belgium.

When the first Horst Castle was built isn't known. And however there was a 'castellum Rode' in this area in the 11th century, the name Horst was first mentioned in 1263. Then a Jan van Thunen settled here and called himself Jan van Horst.

Horst Castle was built on a strategic spot in the Winge-valley and was one of the strengths protecting the nearby city of Leuven which was the largest and most important city in the Duchy of Brabant during the 14th century.

In 1369 the castle was bought by an Amelric Boote who rebuilt it. Of his stronghold only the keep, part of the curtain wall and a part of the gate remains.

In 1488/89 the castle was burnt down by the people of Leuven during their war against Maximilian of Austria. Around 1490 the castle was rebuilt to its present appearance by a Lodewijk Pynnock. Before he could finish the castle he had to sell it in 1500, due to financial difficulties.

The new owner was Iwein van Kortenbach which caused the castle to come in the sphere of the town of Mechelen rather than Leuven.

In 1521 the castle was sold again, this time to the Van Buysleyden family. But this family also came into financial difficulties and had to sell the castle in the 17th century. This time it was sold to an Olivier van Schoonhoven who finally finished the rebuilding of the castle.

In 1630 Maria-Anna van den Tympel inherited the castle. She is the one who made the stucco ceilings in the three halls and was the last owner actually residing in the castle.

In the following centuries the ownership of the castle changed several times through inheritance. The new owners however weren't interested in the castle which had gotten out of fashion. The castle was mostly maintained by caretakers.

Nowadays the castle stands empty. During your visit you can walk through its halls and climb the keep all the way to the top through a narrow wall staircase. 


https://www.castles.nl/horst-castle

Kasteel van Horst

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Een blik in het verleden
Wijlen Jozef Terweduwe, in leven ambtenaar van de Burgerlijke Stand van de stad Aarschot en stichtend conservator van het Museum voor Heemkunde en Folklore in dezelfde stad, dient tevens vernoemd als samensteller van een ” Chronologie van Aarschot van de 8ste eeuw tot en met 1963”.

De auteur verwijst daarin naar een verdrag, in 1283 ondertekend, de afbakening bepalend omtrent de onderscheidenlijke rechten en inkomsten van Godfried van Aerschot en Jan van Rivieren. Tot dat jaartal wordt nergens gewag gemaakt van een Heer van Nieuwland. Nochtans had deze, net als van Rivieren, een niet onbelangrijk aandeel in de strijd om macht en bezit. Hierbij dient aangestipt dat het ”Kasteel van Nieuwland” pas midden de 19de eeuw werd opgericht. Over een verder verleden, de eerste bewoners of eigenaars is weinig geweten. Het hoeft evenwel geen betoog dat de heren van Nieuwland en Rivieren al eerder vrede hadden gesloten en mekaar wel wat gunden.

In een van de vele naslagwerken over Aerschot van weleer, verwijst August Paessens naar Nieuwland. Folklore en geschiedenis lagen Paessens, opvolgend conservator, nauw aan het hart. Stavend bewijs hiervan is onder meer de sage ”Achma met de witte geit”. Op de kaft pende hij volgende tekst: Zo ongeveer vertelde grootmoeder toen ik als kind nog kon luisteren over de ”Heikussen”, over Achma en de spookmist die plots op Nieuwland kan opdoemen. In de burchten heersten machtige heren over vette, vruchtbare gronden gelegen langsheen de visrijke Demer die daar te parelmoeren lag. De vriendschap die beide heren onderhielden zou toch plots worden verbroken. Een grootse jachtpartij waaraan hoogedele heren, amazones en ruiters van de Hoven van Brabant deelnamen maakte er een einde aan. Oorzaak van de vete was een jonge edelvrouwe, lief en schoon. De Heer van Nieuwland wilde haar tot bruid en de Heer van Rivieren wenste haar ten altaar te leiden en ze tot zijn kasteelvrouwe uit te roepen. Beiden jaloers, zouden de pretendenten tenslotte om de gunsten van de freule oorlog voeren.

In die onmeedogende strijd sneuvelden Erhard, Bernhard en Wolfhard, drie zonen van een arme weduwe en strijders aan de kant van Rivieren. Toen Reinhard, vierde zoon, eveneens gewond, de dood van zijn broers kwam melden brak een hevig onweer los. Een schuilplaats zoekend, kwam de Heer van Nieuwland in de hut van de treurende vrouw terecht. Hem herkennend, riep zij: ”Vervloekt Nieuwland!”. Net op dit moment doorkliefde een bliksem het luchtruim en stak de brand aan al wat overeind was gebleven. Alleen Achma en haar witte geit bleven gespaard. Later vernam men dat de lieve edelvrouwe inmiddels met een andere ridder in het huwelijk was getreden.

Doch bij hevig onweer vaart Achma nu nog over de gronden van Nieuwland en Rivieren. Telkens doemt plots de mist op. Niemand blijkt ooit Achma, noch haar geit te hebben ontmoet. Waarom zou zij dan de buurt van Kasteel van Nieuwland en Postiljon onveilig maken? Het zal dus maar een sage zijn. En waarom doemt de mist nu nog plots op? Wees gerust; het heeft gewoon met een klimatologische toestand te maken.

Een te vullen leemte...
De tijden zijn veranderd, de ambachten verdwenen. Wat niet wegneemt dat Aarschot op sociaal en economisch vlak nu een niet onbelangrijke rol inneemt. Gelegen in het Hageland, de streek die te lang van plaatselijke werkverschaffing, van degelijk openbaar vervoer en wegennet gespeend bleef, heeft Aarschot toch een flinke stap in de goede richting gezet.

Getuigen daarvan: het druk bezochte handelscentrum dat in 1998 ruim 200 winkels en 149 horecazaken telde, het in 1966 opgerichte industriepark en kort daarop tot stand gekomen ambachtelijke zone. Voegen wij daar de 9 scholen aan toe waar meer dan 8.000 leerlingen terecht kunnen voor klassiek en technisch onderwijs, dan heeft de stad veel om mee te pronken. En toch bleef een leemte op te vullen. Want aan hotel accomodatie was er, straks 30 jaar geleden, totaal een gebrek. Voor spoorwegmannen was aan het station slaapgelegenheid voorzien. Zowel zij die in een bedrijf stage liepen als de toeristen die in Aarschot logement zochten, werden naar Leuven doorverwezen.

Laat ons de klok eens terug zetten. De kaart van de Republiek 1796 vermeldt een plaats met name ”Nieven Landt”. Een kadasterkaart van omstreeks 1830 en door J. De Brouwer getekend, vernoemt ”Chateau Nieuwland”. Doch de door Ph. Vandermaelen in 1831 getekende Carte de Belgique verwijst weer naar ”Nievenlandt”. En zo zijn we beland bij het kasteel dat in 1860 bewoond werd door ene Johannes Henricus Ludovicus Van Bergen, tevens eigenaar van de gelijknamige brouwerij, in de Joseph Tielemansstraat gevestigd en later tot Brouwerij Tielemans omgedoopt. Goed om weten is dat Van Bergen de brouwerij kocht van de erfgenamen Persy, notabene Aarschotse familie. Eind de 20ste eeuw woonde in het kasteel Victor Cortvrindt, van beroep ingenieur-brouwer en in de brouwerijen Tielemans en Valvekens de wort aanmakend. Na enkele jaren te hebben gehuurd, werd Cortvrindt in 1934 eigenaar. Later bleef het kasteel lange tijd onbewoond. Tot de familie Sannen anno 1977 het gebouw en omringend domein kocht.

Daar precies begon voor het Kasteel van Nieuwland een nieuwe tijd. De leemte waarvan sprake, werd doeltreffend omgebogen. In 1987 kocht Luc Sannen de eigendom en bouwde het nieuwe complex ”De Postiljon”.

https://www.kasteel-van-nieuwland.be/kasteel-van-nieuwland/geschiedenis/

Kasteel Nieuwland

The De Maurissens family was a noble family whose roots lie in Switzerland. The family was part of the Belgian, and until 1883 of the Dutch nobility. In 1883 the Dutch branch formally died out with the death of Johanna Theresia de Maurissens (1801-1883). Her two brothers, Eduardus Godfridus and Alexander, had offspring, but they chose the Belgian nationality in 1839 and therefore belonged to the Belgian nobility.

On August 16, 1914, at the beginning of the First World War, the castle was burned down. In 1916 Edouard had the current castle designed by the architect Chrétien Veraart. After his death, his widow Irma L.M.T. Maurissens-van Eijll live in the family domain until her death in 1948.

In 1949 the castle and its park were sold by their 7 children to the Catholic University of Leuven, initially to serve as a sanatorium. The castle is now a training center of the Lucina Academy.


https://www.amazingbelgium.be/2019/05/the-castle-of-de-maurissens-in.html

Kasteel de Maurissens

Het Kasteel van Kwabeek ligt aan de Velpe in Vertrijk, een deelgemeente van Boutersem in het uiterste zuiden van het Hageland. De eerste verwijzingen naar het kasteel komen uit de veertiende eeuw. Het was destijds een leengoed van het hertogdom Brabant. In 1980 kwam het in handen van het gemeentebestuur van Boutersem en sindsdien functioneert het als gemeentehuis.

Geschiedenis

Ontstaan

In Vertrijk zijn diverse sporen te vinden van een Romeinse nederzetting met de naam Vertacum. De oude villa’s groeiden vermoedelijk uit tot een aantal hoeves. Het zou kunnen dat een van deze hoeves de basis vormde voor het latere kasteel. Het gebied werd in leen gegeven aan een van de zeven geslachten van Leuven, namelijk de Van Rode’s. Deze kregen de bijnaam ‘Van Verteke’.

Van Montenaken

De broers Jan en Godfried van Montenaken vestigden zich in de buurt. Uit documenten uit 1374 blijkt dat de heren de cijnsgoederen in Vertrijk pachtten. Na aandringen van de abt van Affligem droegen ze het landgoed in 1377 over aan Godfried van Montenaken. In de aktes duikt vanaf dan de officiële naam ‘Ter Sluizen’ op.

Van Tudekem

Philips Van Tudekem (de oude) kocht de cijnsrechten en molenrechten van de Abdij van Affligem. Zijn zoon ridder Philips van Tudekem (de jonge) erfde de rechten van zijn vader en was in 1405 en 1406 alleszins pachter van de molen van Ter Sluizen.

Jan Van Borchoven

In 1428 kwam het kasteel in handen van Jan Van Borchoven. Deze maakte schulden en moest het kasteel doorgeven aan zijn schuldenaar, de heer Bartholomeus Van der Ee.

Van der Ee

Rond 1496 verkreeg Bartholomeus Van der Ee het kasteel van Kwabeek door de schulden van de vorige eigenaar. Het goed bleef vele generaties in handen van de familie Van der Ee. Na Bartholomeus erfde zijn zoon Jan Van der Ee in 1505 het domein.

Vanhouthem

Na de dood van Jan Van der Ee werd het kasteel van Kwabeek eigendom van zijn neef, Jan van Houthem.

Gasparini

De neef van Jan Van Houthem, Octavio Gasparini erfde het kasteel na het overlijden van Jan in 1587. Onder zijn bewind zou het kasteel van Kwabeek in 1630 verheven worden tot een burggraafschap, door zijn strategische ligging en ouderdom. Octavio mocht zich vanaf dan burggraaf van Quebeeck en heer van Vertrijk noemen.

Bosch

In 1668 verkochten de kinderen van Octavio Gasparini het kasteel aan Pierre Bosch om aan een schuld te voldoen.

De Kerpen

Pierre Bosch stierf in 1698. Zijn dochter en schoonzoon, Catherina Bosch en Dominique de Kerpen woonden daarna vermoedelijk tijdelijk in het kasteel.

Goupy

Heer Jozef Goupy kocht het domein in 1710 over van weduwe Catherina Bosch. Jozef was gehuwd met een naaste verwante van de familie de Kerpen. Verschillende familieleden van Goupy speelden een belangrijke rol in het postwezen van die tijd. Jozef Goupy werd in 1731 in de adelstand verheven door keizer Karel VI. Hij overleed ten gevolge van een hartstilstand in 1735. Zijn zoon, Jozef-Jacques Goupy, werd door dezelfde keizer in 1738 in de adelstand verheven tot burggraaf van Quabeck. Deze titel was erfelijk en overdraagbaar op alle afstammelingen. Omstreeks 1750 liet de familie verfraaiingswerken uitvoeren en een Franse parktuin aanleggen. In 1770 is Jozef-Jacques verplicht om een gedeelte van zijn eigendommen te verkopen maar de belangrijkste delen van het domein bleven behouden. François Goupy erfde het kasteel van zijn vader in 1784 en liet in 1789 de feodale attributen zoals de toren en ophaalbrug weghalen. Door de Franse Rrevolutie vluchtte de familie Goupy in 1794 naar Wenen. Het kasteel werd geplunderd door de Franse troepen en wat nog heel bleef, werd openbaar verkocht. Het kasteel zou 16 jaar blijven leegstaan tijdens hun afwezigheid.

De Wouters d’Oplinter Bouchout

Uiteindelijk kocht Alexander Goupy het domein over van zijn ouders in 1810, maar verkocht het in 1813 door aan ridder Philippe de Wouters d’Oplinter Bouchout. Na de dood van zijn vader erfde Ridder Auguste de Wouters d’Oplinter het kasteel. Na enkele jaren wisselde hij het om met zijn broer Leon, die in het bezit was van het kasteel van Roosbeek door zijn huwelijk. Leon kwam wonen in het kasteel van Kwabeek. Bij het overlijden van Leon verkreeg zijn oudste broer Alphonse alle rechten op het domein. Hij kwam hier zelf wonen en bracht verschillende renovaties en verbeteringen aan. Zijn zoon Lambert had echter geen interesse in het kasteel en verkocht het later dan ook door.

De Liedekerke

Graaf Robert de Liedekerke kocht het kasteel in 1893, maar overleed reeds 10 jaar later. In deze tijd liet ook hij een aantal verbeteringen uitvoeren waardoor het kasteel een neo-renaissance-uiterlijk kreeg.

Jacmart

De familie Jacmart kocht het kasteel in 1903. In 1914 plunderden de Duitse troepen het kasteel en het bleef daarna tot 1922 onbewoond.

Ernst de Bunswijck

In 1922 kocht baron Antoine Ernst de Bunswijck, secretaris-generaal van het ministerie van justitie, het kasteel over. Hij liet de nodige herstellingen uitvoeren, bouwde aan de achterzijde een dienstvleugel in dezelfde stijl als de rest van het gebouw en legde een terras aan langs de vijverzijde. Dit is hoe het kasteel er anno 2019 ongeveer uitziet. Zijn dochter, Thérèse, zou de laatste privé-eigenares van het kasteel worden.



Kasteel van Kwabeek

Arenberg Castle is a château in Heverlee close to Leuven in Belgium. It is surrounded by a park.

History

The site had been the castle of the lords of Heverlee since the 12th century, but this family became impoverished and had to sell the site in 1445 to the Croÿ family from Picardy. Antoine I de Croÿ demolished the medieval castle and started works to build the current château in 1455 on the site, of which he destroyed all but one tower. His grandson, William de Croÿ, completed the works on the château in 1515, and founded a monastery on the château grounds for the Benedictine Celestines. The architectural style is in large part traditionally Flemish, with sandstone window frames and brick walls, though it has been structurally altered since 1515 and has elements of Gothic, Renaissance, and Neo Gothic architecture. Its large corner towers are typical, once surmounted by a German eagle.

Charles III of Croy was the 4th and last duke, and after his death in 1612 without issue the château passed to the Arenberg family into which his sister had married, and remained in that family until the First World War.

Even before the First World War, the 8th duke of Arenberg wanted to sell the château and its grounds to the Catholic University of Leuven, for a reasonable price.[citation needed] During the First World War, the château and grounds were occupied by the Germans and Austrians. The château and park were seized by the Belgian government on the outbreak of, and then after the war since the Arenberg family was considered to be German or Austrian due to their close Habsburg connection, monarchs of Austria-Hungary. It took until 1921 for the University to acquire them, becoming an expanded natural sciences and engineering campus in the style of that of an American university. After the partitioning of the university along language lines in 1968, the château and grounds remained with the Dutch speaking half as one of the main campuses for the new, independent Katholieke Universiteit Leuven. The château itself is the main building of the Faculty of Engineering and houses lecture rooms and studios for the Department of Architecture, Urbanism and Urban Planning, including the Post-Graduate Centre Human Settlements and the Raymond Lemaire International Centre for Conservation (named after Raymond M. Lemaire). The building is open to the public. The former Celestine monastery on the château grounds now houses the campus library, and the addresses of many of the science buildings are on the street named Celestijnenlaan (Dutch for "Celestine Street").

Arenberg Castle 

Beschrijving

Het kasteeldomein Ter Laken met als kern het kasteel Ter Laken bevindt zich ten zuiden van de Grote Nete en wordt omgeven door een uitgestrekt landschapspark met diverse oude eiken en een complex geheel van waterlopen. De toegangsdreef is afgezet met linden en verspreid over het domein liggen nog diverse bijgebouwen, onder meer de kasteelhoeve en de boswachterswoning. Ten zuiden van het kasteel ligt de voormalige, aan de noordzijde ommuurde moestuin.

HISTORIEK

De historiek van het kasteeldomein gaat terug tot in de 14de eeuw. Vanaf de 17de eeuw was de heerlijkheid Ter Laken in handen van de familie della Faille. De heerlijkheid speelde van oudsher een belangrijke rol in de ontwikkeling van de lokale geschiedenis. Zo werd onder meer in 1816 de parochiekerk gebouwd door toedoen van de toenmalige kasteelheer J. della Faille, die eind 18de-begin 19de eeuw ook het kasteel liet herbouwen.

Toen Alfons della Faille de Levergem, de eerste burgemeester van Booischot tussen 1836 en 1842, het domein erfde in 1868, liet hij in 1871-1874 het bestaande kasteel heropbouwen naar ontwerp van de Antwerpse architect Jozeph Claes (zie de gedenksteen voor de eerstesteenlegging in de westvleugel en de gedenksteen voor het voltooien van de werken in de oostvleugel). Bij deze verbouwing werd het gebouw vergroot door de aanbouw van twee lagere vleugels. Na zijn overlijden in 1879 kwam het domein in handen van zijn dochter Valérie, die huwde met Edmond de Turck de Kersbeek. Hun dochter Marguerite huwde met baron Alfons Louis Marie de Gruben, die het volledige domein Ter Laken rond de eeuwwisseling erfde. In 1928 liet hun zoon Hervé de Gruben op een perceel ten westen van de Hofdreef een villa met lusttuin bouwen.

De kabinetskaart van de de Ferraris (1770-1778) geeft het valleigebied van de Grote Nete weer als natte beemden. Het kasteel Ter Laken ("Cense Terlaecken"), een omwald gebouw, ligt nog net binnen dit valleigebied. Twee dreven vertrekken vanuit het kasteel, één in noordelijke richting naar de Grote Nete en één in zuidelijke richting naar de woonkern Booischot. Ten oosten van het kasteel loopt de Molenbeek, volledig noord-zuid georiënteerd. Ten zuiden van de beemden, tot aan de woonkern Booischot, zijn kleinschalige akkers en weilanden, omzoomd door bomenrijen of houtkanten, terug te vinden.

Buiten de wijzigingen op het kasteeldomein van Hof ter Laken zijn geen grote veranderingen op de kaart van Vandermaelen (1846-1854) waar te nemen. De wijzigingen op het kasteeldomein betreffen in hoofdzaak de wijzigingen aan de gebouwen en de aanwezigheid van een kasteelparkaanleg met een uitgebreid grachtensysteem tot aan de Grote Nete. De topografische kaart van het Institut Cartographique Militaire (1929-1930) toont dat het kasteelpark zuidwaarts verder werd uitgebreid. De dreef is nog duidelijk aanwezig. Voor het eerst is op deze kaart ook een gebouw ingetekend in het westelijk gelegen bosje. Een duidelijke verbindingsweg tussen het kasteeldomein van Hof ter Laken en dit gebouw is bijkomend aangeduid.

BESCHRIJVING

Kasteel Ter Laken

Het kasteel is een vrij groot, symmetrisch opgevat complex in neo-Vlaamserenaissance-stijl, volledig onderkelderd en opgetrokken uit baksteen met veelvuldige verwerking van natuursteen in onder meer de sokkel, speklagen, omlijstingen, hoekblokken en het balkon. Het omlopend klassiek hoofdgestel en in het oog springende decoratieve tegeltjes met voornamelijk maansikkels en Franse lelies sieren de gevels.

De middenvleugel van twee bouwlagen onder een schilddak omvat frontonvensters en het jaartal 1868, vermoedelijk verwijzend naar de toenmalige verbouwings- of herstellingswerken. De noordelijke gevel bevat een uitgewerkte inkompartij opgevat als centraal ingebouwde toren van drie bouwlagen onder een tentdak en is bereikbaar via een steektrap. De huiskapel bevindt zich in de zuidwesthoek en de zuidgevel is eveneens voorzien van een centrale rechthoekige toren van vier geledingen.

Op het beschilderde plafond van de bibliotheek staan de chronologische opeenvolging van de kasteeleigenaars en hun blazoenen afgebeeld. Een tudorboogdeurtje in een vroegere buitenmuur leidt naar de neogotisch ingerichte eetzaal met dito meubilair (gemaakt in Booischot) en lambrisering. De eetzaal bevat verder een beschilderd plafond, eveneens neogotisch, met jaartal 1872 en opgeplakt bladgoud en verder een schouw met leeuwenfiguren als postamenten en een bekronend wapenschild van de familie della Faille.

De aansluitende neogotische huiskapel onder polychroom ribgewelf (één rechte travee en driezijdige sluiting) werd gerestaureerd in 1988. De muren zijn beschilderd met de familiestamboom en sterfdata en onderaan met symbolen als doornenkroon en kruis. In de glasramen, gedateerd 1872, is een voorstelling van Sint-Alphonsus en Sint-Clementina te zien.

Hof ter Laken in Booischot

Het huidige kasteel Ter Borght, het ‘Nieuw Hof’ is in kern een classicistisch landhuis, daterend van 1780, dat in de loop van de 19de eeuw een neoclassicistisch uitzicht heeft verkregen en is uitgebreid met bij- en dienstgebouwen, waaronder een monumentale oranjerie in ijzer en glas van 1863. Het kasteel ligt in een park in landschappelijke stijl, dat voor 1837 tot stand kwam in drie fasen en zich uitstrekt in de beemden op de zuidflank van de vallei van de Grote Nete.

Historiek

De kasteelsite Ter Borght kan in verband worden gebracht met een verdedigingspost aan een oversteekplaats van de Grote Nete. In 1658 werd dit ‘Oud Hof’, gelegen aan de huidige Dreef tegen de Grote Nete gedeeltelijk vernield door de Fransen (veroveringsoorlog van Lodewijk XIV) om in 1673 - op de motte na - geheel te verdwijnen. De motte is als een kleine verhevenheid nog steeds gelegen op het einde van de Dreef rechts en vormt het enige overblijfsel van deze historische site. Het puin van het ‘Oud Hof’ werd deels gerecupereerd voor de bouw van het nieuwe kasteel Ter Borght.

Volgens literatuurbronnen werd het kasteel opgetrokken op de fundamenten van een jachtpaviljoen, ‘De Borgt’ geheten, waarvan de restanten nog bewaard zouden zijn.

Bouwheer van het kasteel was Jan Adriaan Somers, secretaris-notaris en rentmeester van de familie Beeckmans de Westmeerbeeck en burgemeester van Westmeerbeek tijdens de Franse periode, in het begin van de 19de eeuw. Hij gaf in 1778 de opdracht tot het bouwen van een landelijk herenhuis, waarvan de bouwwerken definitief gestart waren in 1780, maar van de bouwmeester zijn geen gegevens bekend. Het oorspronkelijke gebouw werd naderhand uitgebreid, onder meer met bijgebouwen als koetshuis, paardenstallen, woningen voor het dienstpersoneel, oranjerie en volière.

Jozef Somers (°1787- +1837), zoon van Jan Adriaan en tevens zijn opvolger, zorgde voor de verdere verfraaiing: de oorspronkelijke moestuin, een bijhorende weide en bos werden veranderd in een Engels park met graspartijen, verspreide bomengroepen, boomgaard, uitgewerkte bloemperken, hagen en onderbegroeiingen. De vijver werd heraangelegd en doorgetrokken tot naast het kasteel; de uitgegraven grond werd gebruikt voor de aanleg van twee ijskelders, achter de vijver en ten oosten van het kasteel.

In 1831 werd het kasteel tijdelijk aangewend door koning Leopold I als commandopost voor het Belgische leger. In 1836 wordt het kasteel met park en toebehoren verkocht aan de familie Beeckmans de Westmeerbeeck.

In 1854 werd de vijver verlegd naar de achterzijde van het kasteel en voorzien van een eendenkooi, het eiland werd vergroot en uitgerust met een paviljoen. In 1859 werd het geheel samen met onder meer de pachthoeve Hof Ter Borght verkocht aan baron Augustinus Carolus Nicolaus de T'Serclaes, die het in 1863 overmaakte aan zijn zusters Helena en Delphina. Volgens de literatuur werd in 1862 de linkse vleugel met keukens en slaapgelegenheid voor het personeel aangebouwd; het terras aan de achterzijde van het kasteel zou tegelijkertijd afgesloten zijn met trappen en een balustrade; mutatieschetsen van 1864 vertonen wel een lichte wijziging van de achtergevel, terwijl de trappen en de halfcirkelvormige portiek pas worden ingetekend in 1912. De oranjerie aan de zuidzijde, een ijzerconstructie met beglaasde wanden, dateert van 1864, hetzelfde jaar waarin ook de rechtervleugel met koetshuis en nieuwe paardenstallen werd gebouwd, zie het jaartal op de gevel en mutatieschetsen van 1864. De verbinding met inbegrip van de druivenserre werd geregistreerd in 1875. In 1909 werd het domein gekocht door Frederik Maria Jozef Jacobs, gevolgd door grondige restauratiewerken aan de verwaarloosde gebouwen en het park. In 1913 werd de stenen omheiningsmuur voor het kasteel verlaagd en voorzien van een ijzeren afsluiting en twee nieuwe ingangspoorten naar ontwerp van architect Emile Goethals, zie de nagenoeg onleesbare gevelsteen rechts naast de oostelijke poort. Het complex onderging nogmaals grondige herstellingswerken na de Eerste Wereldoorlog.

Op het moment van de bescherming stond het kasteel leeg en werden de gebouwen bedreigd door een snel voortschrijdend verval.

Hof ter Borght

Het kasteel van Oorbeek gelegen in een prachtig park van 6 ha met een mooie vijver en een toegangsdreef van lindebomen, is een van de heerlijkste verblijven uit de omgeving.

Toch even verduidelijken dat het kasteel privé bezit is en niet publiek toegankelijk !

Koning Leopold I en de prinsen van Orléans bezochten het in 1831, ter gelegenheid van een troepenschouw te Tienen.

Het werd in 1646 gebouwd door " Rijckel van Oorbeek " (daer op die voors.heere van Oirbeek tegenwoordichlijk syn huys is bouwde, akte van 3 december 1646).

Deze nieuwe eigenaar werd op 27 augustus 1787 Rechter benoemd te Tienen. Gedurende de Brabantse omwenteling van juli 1789, werd zijn huis te Tienen, geplunderd, omdat hij gehecht was aan de regering Jozef II.

In 1791 kende men hem de functie toe van opper-burgemeester, die hij uitoefende tot 1794.

In 1808, werd hij door Napolion I tot burgemeester van Tienen benoemd. Dit ambt nam hij waar tot hij stierf in de nacht van 4 op 5 december 1819.

Na de dood van de erfgenamen Persoens werd het kasteel, per testament eigendom van

Mr Orban de Xivry. Het werd opnieuw verkocht aan de familie Storms.

Een altijd terugkerende vraag is de vraag waar het Hageland begint en eindigt.

Als we ons houden aan de strikt orthodoxe stelling van onze schoolmeester was het Hageland het landsgedeelte gelegen tussen de steden Aarschot, Leuven, Tienen en Diest, en begrensd door Demer, Dijle en Gete. Zo zou men kunnen denken dat Oorbeek er juist buiten valt en ten onrechte vermeld wordt in de inventaris van de Hagelandse Kastelen. In werkelijkheid blijft het een grensgeval. Als we ter gelegenheid van een uitstap of een archeologisch "ontdekkingstocht" deze Brabantse gemeente bezoeken, dan voelen we aan hoe moeilijk het is de geografische grens vast te leggen.

Om deze stille gemeente los te rukken uit de vergetelheid waarin ze sedert eeuwen schijnt gedompeld te zijn, en omdat de geschiedenis van het kasteel van Oorbeek tevens in zòveel opzichten paralel loopt met deze van talrijke andere Hagelandse kastelen, hebben we besloten deze fraai herenwoonst hier eveneens te behandelen.

We bezochten het kasteel van Oorbeek op één der zeldzame zonnige meidagen onder de kundige leiding van Notaris J. Halflaert.

Dit kasteel bevindt zich geïsoleerd in een vlak landschap dat zich uitstrekt tussen de gemeente Oorbeek en de stad Tienen. Het gebouwencomplex is omgeven door een ruim 6 ha groot park. Zoals de meeste Hagelandse kasteelparken is ook dit hier romantisch opgevat. Deze òmwalling is thans grotendeels verdwenen. In het park vinden we daarentegen de bijna onmisbare vijver. De erekoer is aan de Oost- en de Zuidkant omringd met een hekken bestaande uit witstenen kolommen met daartussen een eenvoudig maar niettemin zeer decoratief smeedwerk. Deze omheining zou uit de XVIIIe eeuw dagtekenen.

In de onmiddellijke omgeving van dit romantisch kader kabbelt een beekje, de Méne.

Bouwkundig gezien bestaat het kasteel uit twee delen; het hoofdgebouw dat een massieve constructie is uit de XVIIe eeuw, en de tweede vleugel die opgetrokken werd op het einde der XVIIIe eeuw, in Lodewijk XVIe stijl.

Het hoofdgebouw werd opgericht in 1643 volgens een gebeitelde datum boven de hoofdingang. Het bestaat uit een massieve vierkante blok, welke op drie van de vier hoeken voorzien is van een ronde hoektoren. Op de noorderhoek schijnt er nooit een toren gestaan te hebben. Geen enkele aanwijzing is voorhanden dat het muurvlak zou bijgewerkt of vernieuwd zijn.

De zuidergevel - welke uitgeeft op de erekoer - is terzelfdertijd imposant en aangenaam om naar te kijken. Imposant terwille van zijn bouwkundige opvatting : de gevel geflankeerd door twee hoektorens, de statige eretrap met dubbele omwenteling (1856) welke naar de inkomdeur leidt, en tenslotte als bekroning als bekroning van dit muurvlak, een soort kroonlijst, uitgevoerd met stenen console, welke reeds een maaslandse invloed verraadt.

De Oostergevel is symetrisch verdeeld, nl. twee rijen van vier vensters en daarboven een dakvenster voorzien van een trapgeveltje dat echter in de loop der XIXe eeuw bijgewerkt zou zijn.

We mogen hierbij de vraag stellen of deze torens in de XVIIe eeuw nog een strategische betekenis hadden? Ik meen van niet. Hoogstens vestigden ze de aandacht op de hoge rang van de bezitter, ofwel herinnerden ze aan de torens van het voormalige middeleeuwse slot, dat wellicht verdween tijdens de troebelen van de XVIe eeuw, en misschien verbouwd werd tot het huidige kasteel tijdens de XVIIe eeuw. In beide gevallen hebben deze torens dus een louter decoratief doel, en schijnt de afwezigheid van de vierde toren gerechtvaardigd te zijn, destemeer daar deze praktisch niet zichtbaar is voor de bezoekers welke zich op de erekoer of in het park bevinden. De kelders van sommige van die torens geven trouwens op het park uit.

Aan de westzijde wordt de erekoer beheerst door een zijvleugel opgericht op het einde van de XVIIIe eeuw. Dit gebouw mag aanzien worden als een volwaardig gebouw in Lodewijk XVI stijl. Het gevelvlak is zeer harmonieus verdeeld en de schikkingen getuigen van de goede smaak van de bouwmeester. Op het gelijkvloers treffen we in het midden een drietal rondbogige portieken aan, alsook nog een boog aan ieder uiteinde, terwijl op de verdieping een gelijkmatige verdeling van het gevelvlak toegepast werd. Het gebouw wordt bekroond met een driehoekig fronton met aan beide zijden een paar dakvenstertjes. Witte stenen banden verbinden horizontaal de vensters. Deze vleugel is zeer aangenaam om in te wonen daar de ruime vensters het licht volop laten binnen stromen, waarbij de kamers voorzien zijn van modern comfort zonder hun cachet van weleer te verliezen.

De interieurs in het hoofdgebouw zijn iets statiger van opvatting. De oorspronkelijke indeling is bewaard gebleven. De twee salons, alsook de eetzaal en bibliotheek zijn gelegen rond de centraal gelegen inkomhall.

In de Z.W. hoektoren vinden we nog een houten wenteltrap welke bewaard is gebleven. Dit is alleszins een grote zeldzaamheid.

Deze interieurs zijn zeer smaakvol ingericht. De zolderingen zijn voorzien van lijstwerk , stijlmeubelen tooien de kamers terwijl mooie schilderijen aan de wanden prijken. De meeste van deze schilderijen zijn van de hand van Jules Storms, een voorvader van de huidige eigenaars. Ze vinden hun inspiratie in de geschiedenis en kwamen tot stand tijdens de romantische periode in het midden van de vorige eeuw, (XIXe eeuw).

Bij het bezoek aan het kasteel valt het op dat de centrale binnenmuren waartegen alle schoorstenen opgebouwd werden, merkelijk dikker zijn dan de buitenmuren (0,80 m). deze Deze buitenmuren zijn misschien de overblijfselen van het oude kasteel welke werden ingebouwd in het nieuwe. In één der torens vinden we op een balk de datum 1642. Misschien mogen we hieruit besluiten dat dit jaartal dat we elders vinden, de datum zou zijn dat de bouwcampagne beëindigd werd.

De schoorstenen werden in de loop van XVIIIe of de XIXe eeuw verkleind. Een verschijnsel dat wellicht eigen aan deze periode, ook elders kan worden waargenomen.

De geschiedenis van het kasteel is niet gemakelijk terug samen te stellen, en eens te meer hebben we moeten te rade gaan in het standaardwerk van A.Wauters. Hierin vernemen we dat het "Huis van Oorbeek" aan de familie van Ryckel toekwam ingevolge het huwelijk van Catharina van Oorbeek met Geraard van Ryckel. De van Ryckel's zijn afkomstig uit het land van Borgloon waar hun naam meermaals wordt genoemd in de "kleine geschiedenis" van het Prinsbisdom Luik. Geraard overlijdt in 1466. Zijn afstammelingen zullen hier verblijven tot in 1778, het ogenblik waarop de familie uitsterft in de persoon van Antoine-Eugène van Ryckel.

Deze laatste heer uit dit geslacht werd in het jaar 1742 verheven tot de waardigheid van "Graaf van Oorbeek ". Het ziet er echter naar uit dat zijn erfgenamen ofwel weinig gevoel hebben voor dit mooie verblijf, ofwel onderling niet akkoord geraakt zijn over de verdeling der goederen. Ze verkochten het dan maar aan Jean-Henri Persoens uit Tienen. Deze was eerst zinnens het kasteel te laten afbreken. Gelukkig veranderde hij tijdig van gedachten, en liet hij verschillende restauraties en moderniserrringen uitvoeren welke we hierboven meer uitvoerig behandeld hebben. (Ondermeer de vensteromlijstingen in blauwe steen, het vernieuwen der binnendeuren op het gelijkvloers en het verkleinen van een paar grote XVIIe eeuwse schoorstenen ). Het is tijdens deze bouwcampagne geweest, dat de monumentale schoorsteen, welke het dak bekroonde, heeft moeten plaatsruimen. Anderzijds en ondanks al deze verbouwingen en moderniseringen bleef gelukkig in de Z-W hoektoren de oorspronkelijke houten wenteltrap gespaard, wat eerder een zeldzaamheid is.

Ondertussen zijn we in de XIXe eeuw beland. Bij verscheidene auteurs lezen we dat Leopold I hier op doortocht was en hij hier wellicht resideerde tijdens de veltocht van augustus 1831. De vorst zou vergezeld geweest zijn van de Prinsen van Orleans. Nadere bijzonderheden of bevestiging van dit feit hebben we niet kunnen achterhalen. Op het museum van de Dynastie vernamen we echter dat dit niet onmogelijk was.


http://www.oorbeek.be/documents/kasteel_oorbeek.html

In 1876 wordt Oorbeek aangekocht door Selina Forster, een Engelse dame welke in het huwelijk was getreden met Jules Storms (1817-1856). Deze laatste was een niet onverdienstelijk schilder uit de romantische school. Talrijk zijn dan ook de doeken van zijn hand, welke de verschillende salons tooien.

De familie Storms is afkomstig uit Deurne waar ze het kasteel "Vennenborg" bewoonde.

Na de aankoop van dit kasteel hebben ze zich echter definitief in het Brabantse gevestigd.

Ook deze familie heeft zekere verbouwingen en moderniseringenwerken laten uitvoeren, er meestal op gericht om het comfort te verhogen en het kasteel aangenamer te maken. In 1964 hebben ze andermaal restauratiewerken laten uitvoeren, zodat het bouwwerk momenteel opnieuw in staat is weer en wind te trotseren. We mogen dan ook gerust besluiten dat de familie Storms alles in het werk heeft gesteld om deze schone parel van de Brabantse kroon ongeschonden voor het nageslacht te bewaren.

Kasteel van Oorbeek

Het Kasteel van Blekkom is een kasteel uit de negentiende eeuw dat in het gelijknamige gehucht Blekkom (onderdeel van de deelgemeente Loksbergen, gemeente Halen) staat.

Het 'kasteel' is een alleenstaand, neoclassicistisch herenhuis, in 1859 gebouwd naar een ontwerp van architect Victor Jamaer in opdracht van Hyacinthe de Maret, de eerste burgemeester van de in 1866 zelfstandig geworden gemeente Loksbergen.

Het is gelegen te midden van een park met vijver, nabij de Velpe. In het Jaarboek van 2002 van het Natuurpunt Oost-Brabant wordt melding gemaakt van de hoogwaardige structuurkwaliteit van de Velpe in de omgeving van het Kasteel van Blekkom.

Ten noorden van het kasteel staat nog een negentiende-eeuwse hoeve, oorspronkelijk met een U-vormige plattegrond, maar tegenwoordig uitgebreid tot een rechthoekig binnenerf. Nabij het kasteel staat ook een bakstenen kapel met rondboogportaal.

Het kasteel is in privébezit en is niet open voor het publiek.

Beschrijving

Bakstenen gebouw van vier traveeën en twee bouwlagen op een verhoogde begane grond met getoogde keldervensters; leien schilddak, gecombineerd met een zadeldak (driehoekig fronton boven de rechterzijgevel). Afwerking met arduin en zandsteen voor lijsten en omlijstingen. Rondboogvormige muuropeningen op de eerste bouwlaag, getoogde vensters op de bovenverdieping. Pui met brede steektrap. Bijbouw van één travee en twee bouwlagen onder leien lessenaarsdak tegen de westgevel. Rechthoekige vensters met kalkstenen latei en lekdrempel, zandstenen deuromlijsting op de westkant.

Ten noorden van het kasteel, hoeve met oorspronkelijk U-vormige plattegrond, thans geëvolueerd tot gesloten type met rechthoekig erf, opklimmend tot de 19de eeuw. Verankerde baksteenbouw.

Zuidoostelijke vleugel met woonhuis van drie traveeën en stal van vier traveeën onder afgewolfd zadeldak (Vlaamse pannen), met rechthoekige muuropeningen onder bakstenen ontlastingsbogen.

Noordwestelijke vleugel: stal van vier traveeën en recent bijgebouwde duiventil van twee traveeën met rechthoekige muuropeningen onder bakstenen ontlastingsbogen, onder zadeldak (Vlaamse pannen). Ten noordoosten, dubbele dwarsschuur met twee rechthoekige poorten onder wolfsdak (Vlaamse pannen). Ten zuidwesten, laag werkhuisje van twee traveeën onder lessenaarsdak (Vlaamse pannen).

Ten noordwesten, rechthoekige bakstenen kapel met ingediepte gevelvlakken onder zadeldak. Getoogde vensters en rondboogportaal.



https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_van_Blekkom
https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/21783

Kasteel van Blekkom

Castle of the Princes de Mérode

Locals call it "Oud Kasteel" (Old Castle) to discern it from the new castle built for Jeanne de Merode in 1910-12 (see below). The castle has been the home of the House of Merode for more than five centuries. The central keep or Donjon has walls of more than 2 m thick. I was built by the lords of Wesemael in local brown stone in the late 14th-century. It probably replaced an older fortress on the same spot. Other parts of the building are believed to date from the 15th and 16th century. The castle was adapted, extended and renovated several times. From the 16th century onwards it was transformed into a more luxurious noble dwelling and gradually lost its fortified character. Several restorations in the 19th century gave it back a more 'romantic' medieval appearance.

The sumptuous interiors contain fine furniture, paintings, tapestries, Cordoba leather wall hangings and objects collected by the Merode family throughout the centuries. The most important rooms like the entrance hall, the "ridderzaal" (knights hall), the large drawing room, the dining room and the chapel can be visited during the 'Kasteelfeesten' in the first weekend of July.

An English landscape park of 12 hectares surrounds the castle. The ponds in the park are connected with the moat of the castle. Across the Nete river there is a larger formal park (60 hectares) in the French tradition with a rectangular pond forming a large perspective. It was commissioned by Fieldmarshall Jean-Philippe-Eugène de Mérode-Westerloo at the beginning of the 18th century and was inspired by Versailles.

Castle of the Princes de Mérode

Het kasteel van gravin Jeanne de Merode of het Nieuw Kasteel in Westerlo werd gebouwd tussen 1909-1912 in neogotische stijl naar de plannen van architect Pierre Langerock. Het werd ontworpen als de woonplaats van één persoon: gravin Jeanne de Merode. Zij verbleef er met haar personeel van de lente tot de herfst. In de koude maanden woonde ze in Brussel. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het kasteel door de Duitse bezetters opgeëist en moest de gravin het kasteel verlaten en terugkeren naar het oude familieslot. Na haar dood erfden de Zwartzusters-Augustinessen het kasteel. Zij baatten er met de hulp van het bisdom Antwerpen een tehuis voor bejaarde priesters uit. Nadien werd het aangekocht door de gemeente Westerlo en vanaf 1 juli 1973 diende het als Gemeentehuis.

Jeanne de Merode
Gravin Jeanne de Merode werd op 28 februari 1853 in Parijs geboren. Haar ouders waren Charles Antoine Ghislain de Merode-Westerloo, 10de markies van Westerlo, 7de prins van Rubempré en 4de prins van Grimbergen, en Marie-Nicolette prinses van Arenberg. Na de dood van haar vader in 1892 en moeder in 1905 erfde zij uitgebreide bezittingen. Tot haar vaderlijk erfdeel behoorden uitgestrekte bossen ten zuiden van Westerlo rond de dorpen Blauberg en Averbode. Ook de gebouwen en gronden van de Abdij van Averbode - in handen van de familie de Merode gekomen na de Franse Revolutie - behoorden tot haar patrimonium. Ze zou ze later terug schenken aan de kloostergemeenschap. Daarnaast erfde ze van haar vader ook het Prinsenkasteel in Grimbergen en het kasteel van Ham-sur-Heure. Haar moeder stamde uit de schatrijke Franse tak van het Huis Arenberg. Deze familie had uitgebreide belangen in de Maatschappij van het Suezkanaal. Een deel van het fortuin van gravin Jeanne was dus ook uit die hoek afkomstig.

De gravin bleef ongehuwd. Met haar persoonlijk fortuin financierde ze tal van liefdadige en religieuze initiatieven. Om werk te bieden aan de bevolking van Westerlo richtte ze er op eigen kosten een tapijtfabriek en een meubelwerkplaats op. In Heultje liet ze een kerk, een school en een klooster optrekken. In Westerlo begunstigde zij het bejaardentehuis 'Godshuis Sint-Vincentius' dat al eerder door haar moeder was opgericht. Op haar kosten werd de kerk van Westerlo vernieuwd en werd er een nieuwe kerkhofmuur gebouwd. Ook ander kerken, kloosters en kapellen in de omgeving en in het Brusselse ontvingen van haar belangrijke giften. Toen in 1901 bij het kasteel van Westerlo een elektriciteitscentrale werd gebouwd om het slot van elektrische verlichting te voorzien liet zij op haar kosten het netwerk uitbreiden zodat ook de huizen van het dorp, de kerk en de 'werkhuizen' (de tapijtenfabriek en meubelwerkplaats) elektrisch konden worden verlicht.

Het 'nieuw kasteel'
In de zomermaanden woonde gravin Jeanne met haar familie in het kasteel van Westerlo. Toen haar broer graaf Henri de Merode in 1908 stierf besloot ze om het familieslot te verlaten. Wellicht lag de verstandhouding met haar jonge neef Charles de Merode en diens moeder de gravin weduwe, prinses Nathalie de Croÿ wat moeilijker. De kastelen van Grimbergen en Ham-sur-Heure waren blijkbaar geen optie om als verblijfplaats te dienen. Het eerste was sinds 1901 trouwens betrokken door een congregatie van uit Frankrijk gevluchte Norbertinessen. Bovendien had de gravin een sterke band met Westerlo. De plaatselijke bevolking was ook erg op haar gesteld. Toen zij aanvankelijk het plan opvatte om op haar gronden bij Blauberg - uiteindelijk maar enkele kilometers verderop - een kasteel op te richten werd haar via een petitie gevraagd in Westerlo te blijven. Daarop kocht zij gronden aan vlak bij de dorpskern van Westerlo bij de kruising van de 'Tongerlodreef' en 'Beeltjensdreef'.

Vanaf 1909 werd een groot kasteel gebouwd op nauwelijks een kilometer afstand van haar ouderlijke woning. De architectuur van de gevel is geïnspireerd op de vroeg-16de-eeuwse laatgotische vleugel van de nabijgelegen abdij van Tongerlo. Een meer aristocratische stijl werd bereikt door toevoeging van vier kleine en één grote toren, en een klokkentoren in de vorm van een kroon. Hoewel zowel interieur als exterieur werden uitgevoerd in een historische stijl werden er tal van moderne technieken toegepast. Zo is het dakgebinte van staal. Het gebouw was verder uitgerust met alle modern comfort. Stromend water borrelde uit een geboorde artesische put van meer dan 100 meter diep. Dit water werd vervolgens door een elektrische pomp in een grote stalen tank op druk gebracht en voedde zo de waterleiding van het kasteel. Er waren verschillende badkamers voor de gravin, voor de gasten en voor personeel. Op alle etages was er verder in haast elk hoektorentje een 'water closet'. De elektrische stroom voor verlichting en drijfkracht kwam van de centrale van het 'oud kasteel' in de Polderstraat. Met de stroom werden ook twee liften aangedreven; een personenlift in een beglaasde schacht bij de diensttrap en een goederenlift of 'monte charge' waarmee onder meer het wasgoed naar boven werd gebracht. De centrale verwarming werkte aanvankelijk op hete lucht die in verschillende met kolen gestookte kachels in de kelder werd opgewekt en door kanalen en messing roosters in heel het gebouw kon worden verspreid. Wellicht werd dit aanvankelijk voldoende geacht voor een gebouw dat niet in de winter werd bewoond. Blijkbaar voldeed dit systeem niet echt, want in 1920 werd een nieuw verwarmingssysteem met radiatoren op heet water aangelegd.

De indeling van de ruimtes weerspiegelde volledig de leefwijze van de gravin. Zij was gesteld op een vroom en geregeld leven waarbij sociaal dienstbetoon een belangrijke rol speelde. De half verheven kelder was het domein van het personeel. Er was een ruime keuken met een aangrenzende zit- en eetplaats voor de dienstboden. Daarnaast waren er stookplaatsen, kolenkelders, opslagruimten, een wijnkelder en verschillende voorraadkelders voor etenswaren. Eentje was zelfs uitgerust met een 'ijsmachine' waarin ijs voor het bewaren en koelen van drink- en etenswaren werd aangemaakt. De maaltijden van de gravin en haar gasten werden met een 'monte plats' of bordenlift tot in de 'office' gebracht. Dit was een dienstruimte naast de eetzaal waar de spijzen werden opgeschept en waar zich ook het tafellinnen en serviesgoed bevonden. Op een tussenverdieping boven de 'office' was er ook een zilverkamer waarin een brandkast stond waarin het tafelzilver en andere kostbaarheden lagen opgeslagen. Verder was er op het gelijkvloers een grote salon annex bibliotheek, een spreekkamer en de leefkamer van de 'Maître d'Hôtel', het hoofd van de huishouding. De gasten kwamen binnen via een zeer ruime vestibule. Langs de voet van de grote eretrap kwamen de gasten in het groot salon en vervolgens in de eetkamer. Jeanne de Merode was zeer vroom en dus had het kasteel ook een eigen kapel. Die was vanuit de vestibule te bereiken. Er werd dagelijks door een pater uit de abdij van Tongerlo de mis gelezen. De kapel was verder rechtstreeks verbonden met twee ruime aangrenzende gastenkamers die ook rechtstreeks op de vestibule uitgaven. Daar konden mannelijke hooggeplaatste geestelijken overnachten. De gravin ontving regelmatig abten, bisschoppen en kardinalen op haar kasteel. Op de eerste verdieping bevonden zich de slaap- leef- en badkamers van de gravin, haar gezelschapsdame Mlle Hoffmann en gastenkamers voor familieleden en hooggeplaatste gasten. De eretrap verleende alleen toegang tot de eerste verdieping en werd alleen door de gravin en hoge gasten gebruikt. Op de tweede verdieping waren er gastenkamers voor gewone gasten en slaap- en werkkamers voor het personeel. Ook op de zolder waren er nog enkele bijkomende meidenkamertjes.