Heers Castle is a castle in Heers, Province of Limburg, Belgium.

It was built in the 13th century. Of its many owners, among the most notorious was Raes van Heers (1418–77), who was defeated and driven into exile by Charles the Bold at the Battle of Brustem in 1467. The castle, and the town of Heers, were laid waste by Charles's troops, although the castle was eventually repaired after Raes' death by his widow.

The family de Rivière d'Arschot lived here until the 18th century, when Barbara, daughter and heiress of the last Count, Henri de Rivière d'Arschot, became abbess of Herkenrode Abbey; on her death in 1744, the family became extinct.

The castle has now (2010) again fallen into a derelict state.

Heers Castle


Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Het Kasteel de Motte (Frans: Château de la Motte) is een kasteel, gelegen aan Mettekovenstraat 4 te Groot-Gelmen. Het ligt nabij de vallei van de Herk.

Geschiedenis

Tussen 1342 en 1367 werd hier een mottekasteel gebouwd door Henri de Brouckom. Van 1531-1589 werd deze door J. de Rijckel uitgebreid tot een echte burcht. In 1690 woedde er brand. De burcht werd in 1758 vergroot door baron J. de Herckenrode en in 1835 door J. Ulens. Toen werd ook een hoeve gebouwd. In 1865 werd het huidige, in eclectische stijl opgetrokken, kasteel gebouwd. Slechts het torenvormige gebouw met inrijpoort bleef een kern uit de 16e eeuw behouden, terwijl in de kelder van het kasteel nog 14e-eeuwse fundamenten van de mottetoren te zien zijn.

Gebouw

Het huidige complex bestaat uit twee losstaande gedeelten:

Het oostelijk deel omvat de toren, gebouwd in baksteen, kalksteen en mergelsteen, waarvan het aanzicht van de 16e-eeuwse kern deels gewijzigd is in neogotische trant. De toren maakt deel uit van een U-vormig geheel, met links een neogotische gevel met spitsboogpoort, en rechts vleugel met trapgevel.

Het westelijk deel is het in 1865 gebouwde kasteeltje. Het is gebouwd in baksteen met banden van mergelsteen en heeft een rechthoekige plattegrond. Het wordt gekenmerkt door vier ranke hoektorentjes en diverse trapgeveltjes.

Het geheel wordt omsloten door een mooi park, waartoe een fraai smeedijzeren hek toegang geeft.

Tegenwoordig heeft het kasteel onder meer een hotelfunctie.

Kasteel de Motte in Groot-Gelmen

Heks Castle is a château in the village of Heks in the municipality of Heers, province of Limburg, Belgium.

History

The house was built in the 1770s by the Liège architect Etienne Fayen for the Prince-Bishop of Liège, Franz Karl, Count of Velbrück (1719-1784). As a humanist and nature-lover, the prince-bishop chose this spot in the scenic Haspengouw region on which to build his country house and to lay out a number of gardens, including a Chinese garden, a kitchen garden and a rose garden. Later he added one of the first landscaped parks on the European mainland, inspired by the English landscaping of Capability Brown. The bishop died here in 1784.

Today

The estate is now in the private possession of Count Ghislain d' Ursel, since the third generation. They keep the estate in shape and restore the valuable gardens and heritage.

The rose garden contains an exceptional assortment of about 250 varieties, of which the oldest were present in the original garden. Since 1970 Countess Michel d'Ursel restored and increased the original formal Renaissance garden laid out by Prince Bishop Velbruck in 1770. In 2003 the Garden of Roses was granted the Award of Garden Excellence by the World Federation of Rose Societies.

The gardens and the park are open to the public on selected weekends during the summer months.

Hex Castle


Het kasteel Hulsberg werd in 1882 gebouwd in eclectische stijl op de kluissite op de Hulsberg, één van de hoogste punten in Borgloon. Door zijn hoge ligging domineert het kasteel zijn omgeving en is in de wijde omtrek is zijn silhouet een referentiepunt.

Historiek
De Hulsberg is één van de hoogste punten van het massief van Borgloon en is al enkele eeuwen een belangrijk monumentaal site. In 1689 werd op de top de zogenaamde kluis van Hulsberg opgetrokken, met een bijhorende kapel, op een terrein dat reeds sinds 1680 eigendom was van Nicolaas Poislevache, deken van het kapittel van Borgloon. Poislevache had diverse bedevaarten ondernomen naar Loreto (Ancona, Italië) en droomde ervan een eigen Sancta Casa op te trekken in Borgloon. De kluis werd opgericht voor het onderhoud van de kapel. Eind 18de eeuw was Samuel Ulens eigenaar die de kluis in 1808 verkocht aan Gisbert Claes, kasteelheer van Rullingen. De primitieve kadastrale legger van 1844 noteert zijn weduwe Rosalie de Zeegraedt nog als eigenares.

Het kluissite bleef ongewijzigd tot in het vierde kwart van de 19de eeuw. Omstreeks 1881 werden een aantal percelen op de Hulsberg (weide, tuinen, boomgaard en bos) met kluis en kapel samengevoegd tot één perceel, te interpreteren als de voorbereiding van de bouw- en aanlegcampagne van de Hulsberg als kasteeldomein door Adèle Claes (°1856), kleindochter van Gilbert. Met de bouw van het kasteel werd aangevangen in 1882. In 1885 wordt het eerder gecreëerde bouwperceel kadastraal genoteerd als lustgrond, waarop het kasteel als nouvelle construction verschijnt op de plaats van kluis en kapel, die zelf werden heropgetrokken aan de zuidelijke voet van de Hulsberg. Een gevelsteen herinnert aan deze verplaatsing.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/200691

Kasteel Hulsberg

Het kasteel van Rijkel, oorspronkelijk een herenhoeve, was het residentieel kasteel van de heren (en later graven) van Rijkel.

Geschiedenis
Oorsprong en totstandkoming
De eerste vermelding van de oorspronkelijk herenhoeve (het woonhuis waarvan, bewaard is gebleven in het zuidoostelijk gedeelte van het kasteel) dateert van 1541. De heerlijkheid Rijkel was destijds in het bezit van de familie Bolle van Rijkel. De kern van oostelijk gedeelte werd in de tweede helft van de 16e eeuw gebouwd. Het algemeen uitzicht kwam tot stand na uitbreidingen gedurende de 17e eeuw. In de 18e eeuw volgden verdere verbouwingen, alsmede restauraties. Vanaf 1831 stond het kasteel meer dan een eeuw leeg, waarna het in 1936 in het bezit kwam van de vzw ASBL Les Demeures historiques de Belgique. Deze liet enkele hoogst herstellingen uitvoeren. In 1942 werd het tot beschermd erfgoed verklaart en in 1965 droeg de vzw het kasteel over aan de provincie Limburg. Vanwege de hoge onderhoudskosten wordt het kasteel in 2003 per opbod verkocht aan de huidige eigenaar Martin Hesemans die het na enige jaren in zijn bezit te hebben wederom te koop aanbiedt. Hesemans had het kasteel destijds per openbare verkoop verworven voor 1.3 miljoen euro en was van zinnens er een toeristische trekpleister van te maken. Meerdere ingediende plannen, zoals feestzalen, vergaderruimtes, restaurant en brasserie, hiervoor werden echter afgekeurd, waarna hij besloot om het goed te koop aan te bieden.

Bouwgeschiedenis
Begonnen als een herenhoeve, kreeg het complex steeds meer, en met name in de 17e eeuw, het karakter en uitzicht van een kasteel. Gedurende de tweede helft van de 16de eeuw werd de oorspronkelijke herenhoeve reeds aanzienlijk uitgebreid. Dit gedeelte, dat in de eerste helft van de 17de eeuw zijn definitieve uitzicht kreeg, vormt thans de oostelijke vleugel van het kasteel. Het woonhuis van de hoeve bleef hierin bewaard. Nadat Rijkel in het eerste kwart van de 17de eeuw in het bezit komt van de familie De Hinnisdael, krijgt het kasteel gedurende het tweede kwart van de 17de eeuw zijn huidige U-vormige plattegrond. Ook de gevels van de oude herenwoning worden aangepast aan de stijl van de uitbreidingen. De noord- en westvleugels werden vermoedelijk gebouwd in opdracht van Adrien François de Hinnisdael, wiens wapenschild boven de centrale toegangspoort van de noordvleugel ingemetseld is. In de eerste helft van de 18e eeuw verkeert het kasteel in zeer slechte staat. Wanneer baron Pierre Antoine de Thiribu het in zijn bezit krijgt, voert hij grootschalige verbouwingen en restauraties door. Uit deze periode dateren de kruis- en kloosterkozijnen in het oude woonhuis en de andere vleugels. In 1785 wordt de ophaalbrug afgebroken en wordt de toegangspoort in de noordvleugel gedicht. Vrijwel alle kruiskozijnen op de benedenverdieping worden vervangen door de huidige. Aan de oostvleugel wordt rond 1800 een nieuwe ingang aangebracht. De oostelijke en westelijke vleugel worden in de eerste helft van de 19e eeuw in zuidelijke richting verlengd. De aanbouwen worden op latere onbekende datum weer afgebroken. Gedurende het eerste kwart van de 19e eeuw worden de kruiskozijnen in de noordgevel van de centrale vleugel vervangen door de huidige. Uit die periode stamt ook de neoclassicistische zaal in de noordelijke vleugel. De Atlas der Buurtwegen vermeldt een brug over de slotgracht, ter vervanging van de ophaalbrug die rechts ervan was gelegen. Vanaf 1831, na de dood van de laatste bewoner, staat het kasteel meer dan een eeuw leeg. In de tweede helft van de 19de eeuw is het in staat van verval. Gedurende deze periode gaan ook vrijwel alle interieurelementen verloren. Nadat in 1936 de vzw ASBL Les Demeures historiques de Belgique het kasteel verwerft worden de hoogst noodzakelijke herstellingswerken uitgevoerd. In 1965 krijgt de provincie Limburg het complex in bezit. Deze laat, naar aanleiding van het instorten van de noordwestelijke hoektoren in 1966, restauraties uitvoeren die in 1972 onder leiding van J. Draye aanvangen. In 1984 worden de werken onder leiding van J. Martens voltooid.

Kasteel van Rijkel

Het Kasteel van Hoepertingen is een waterkasteel aan de Kasteelstraat 10 te Hoepertingen.

Geschiedenis
Het huidige kasteel heeft een voorganger gehad, die in 1476 werd omschreven als een omgracht huis met pachthof. Aan dit oudere gebouw herinnert nog een gotische, mergelstenen muurnis.

In 1617 werd kasteel en heerlijkheid door Ernest Van der Mark-Arenberg verkocht aan Jan-Willem van Scharenberg. Deze liet het huidige kasteel bouwen. In 1688 werd dit alles verkocht aan Pierre-Louis de Sluse de Bihain, daar baron Van Scharenberg gebukt ging onder schulden. In 1763 volgde een verbouwing in classicistische stijl door Jean Ferdinand de Sluse. De oudste bekende afbeelding van het kasteel werd in 1740 vervaardigd door Remacle Leloup.

In 1788 kwam het kasteel aan het huis De Stenbier de Wideux, en het kasteel bleef tot 1888 in bezit van deze familie. Daarna kwam het door vererving in bezit van de familie Roly de Vien, en vervolgens kwam het aan De Moffarts. Baron Edmond de Moffarts verkocht het in 1929 aan de zusters Annunciaten van Heverlee. Dezen richtten er een huishoudschool in. In 1985 werd dit omgevormd tot het bezinningscentrum Mariagaarde. Een deel van het kasteel heeft een toeristische functie gekregen.

Gebouw
Het kasteel is een U-vormig gebouw met een noordwestelijke hoektoren, wat de voormalige donjon is. De zijvleugels hebben nog hun 17e-eeuwse trapgevels. Sterk beïnvloed is het uiterlijk door de verbouwing van 1763, en ook het interieur is uit die tijd. Men treft rococostucwerk, een gestuct plafond en enkele schouwen aan. Interessant is de kardinaalszaal, gewijd aan Jean Walther de Sluse, die kardinaal was en waarvan het wapenschild aanwezig is. Ook is een stenen bloemenvaas op sokkel afgebeeld, toegeschreven aan de Luikenaar Cockler.

Van de neerhof is nog de zuidelijke vleugel overgebleven. Verder is er nog het poortgebouw uit omstreeks 1700, geflankeerd door twee vierkante, bakstenen torens. Deze zijn gedekt door -met leien gedekte- klokvormige daken welke bekroond zijn met een lantaren.

Het – vlak bij de kerk gelegen – kasteel wordt omringd door een park.

Kasteel van Hoepertingen

Rullingen Castle (Dutch: Kasteel van Rullingen) is a castle in Kuttekoven in the municipality of Borgloon, province of Limburg, Belgium. Its situation in the valley of the Herk is very scenic.

The first recorded lord of Rullingen was Eggebert van Ruelingen, a vassal of Arnold II, Count of Loon (d 1138 or -39). The medieval castle was reconstructed, probably in the 1630s, as a typical moated castle of the Meuse valley, although the moat has been filled up in more recent times. A serious fire in 1920 destroyed part of the building, and reconstruction works lasted from 1921 to 1935.

The castle was acquired by the government of the province of Belgian Limburg. It is now used as an hotel.

Rullingen Castle


Terhove zou in oorsprong een door de Franken overgenomen Gallo-Romeins domein zijn (de inplanting, ten zuiden van de Romeinse kassei naar Tongeren, op de westelijke oever van de Mombeek, getuigt in elk geval van een dergelijke verre voorgeschiedenis), dat vóór 827 door abt Adelardus geschonken werd aan zijn beneditijnerabdij van Corbie (Picardië).

In 1569 stond de toenmalige abt en kardinaal van Corbie, Karel van Bourbon, al zijn in België gelegen goederen in erfpacht af aan Godfried van Bocholtz, heer van Grevenbroek, voor de som van 12.000 ponden en een jaarlijkse rente van 1.000 pond. Godfried werd bijgevolg heer van Widooie (ook van de andere plaatsen waar Corbie goederen had). Het cijnshof van de proosdij evolueerde op die manier van een geestelijke instelling naar een wereldlijke instelling. De verpanding gebeurde niet zonder meer. De prior en monniken van Corbie verzetten zich tegen de transactie omdat zij te weinig had opgebracht: de totaliteit van de goederen zou een gezamenlijk jaarinkomen van 25.000 ponden hebben gehad. Het proces dat hieruit voortvloeide sleepte aan tot de Franse Revolutie, toen de abdij ten onder ging.

De tweede dochter van Godfried van Bocholtz, Margaretha, erfde het deel van diens bezittingen waarbij Ter Hove hoorde. Margaretha huwde graaf Arnold Huyn van Amstenraedt, heer van Geleen. Via testament kwam Terhove terecht bij hun zoon Willem, die kanunnik was aan het Sint-Lambertuskapittel van Luik en proost van de kapittelkerk te Fosse. Op 22 oktober 1649 verkocht deze Willem Terhove voor 14.215 Brabantse florijnen aan Edmond van Spauwen, via zijn neef Arnold Wolfgang, graaf van Huyn en Geleen. Jan van Omalia, die Terhove pachtte vanaf 1643, vocht deze overdracht aan, omdat in de pachtovereenkomst vermeld stond dat bij een eventuele verkoop de pachter voorrang op kopen zou hebben. Uiteindelijke werd van Omalia in het ongelijk gesteld.

Edmond van Spauwen overleed in 1658 en na de dood van zijn echtgenote, Christina Scroncx, verviel Terhove aan haar zoon, kanunnik Egidius Balthazar van Spauwen. Deze liet het goed na aan zijn nichtje Maria Cecilia de Tiecken, dochter van zijn zus Anna Margaretha van Spauwen en Lucas III Tiecken. Vanaf Maria Cecilia bleef Terhove in handen van de familie de Tiecken, wat de afstammelingen van de familie Huyn van Amstenraedt nog in 1792 hoog zat: blijkbaar was er bij de verkoop van Terhove aan Edmond van Spauwen in het koopcontract vermeld dat het eigenlijk om een verpachting ging en dat Terhove bijgevolg terug in het bezit van de familie kon komen indien zijn een terugkoopsom betaalde. Met de Franse Revolutie moesten ze echter hun hoop op rehabilitatie laten varen. De familie Tiecken was afkomstig uit Tongeren, waar ze geleidelijk fortuin had weten maken. De Tieckens verschijnen als belangrijke kremers en telden een aantal burgemeesters en schepenen onder hun rangen. In de 17de eeuw waren ze kapitaalkrachtig genoeg om als geldschieter op te treden, wat vaak nodig bleek in deze woelige eeuw, en verwierven ze heel wat gronden. Onder Lucas III Tiecken, de eerste die zich ook wel de Tiecken noemde, bereikte de macht van de familie een hoogtepunt: hij was verschillende malen burgemeester vzn Tongeren, schepen bij het Oppergerecht van Vliermaal, maakte deel uit van Tongerse afvaardigingen bij de Luikse staten en trad op als vertegenwoordiger van edelen bij transacties. In 1687 gaf Carlos de Gavre hem de heerlijkheid Hamal in pand voor 20.000 Brabantse florijnen.

Na de dood van Maria Cecilia de Tiecken werd Terhove eigendom van haar zus Anna Christina, meesteres van het Tongerse begijnhof. Zij liet Terhove na aan haar broer Arnold de Tiecken. Dat de familie ondertussen erg gesteld was op het goed blijkt uit een passage in haar testament, waaruit blijkt dat enkel de oudste zoon, of bij zijn afwezigheid de oudste dochter, Terhove mocht erven. Daarbij kwam dat als Arnold kinderloos bleef, zijn weduwe geen aanspraken mocht maken en dat Terhove terug aan de familie de Tiecken toekwam. Arnold de Tiecken overleed in 1756, waarop Terhove, conform de eisen van het testament, werd toegewezen aan zijn oudste zoon Peter Michel. Het is vermoedelijk onder hem dat het Ter Hove op de Ferrariskaart (1774-75) verschijnt.

Ferraris geeft het Château Ter Hoven weer als een grote vierkantshoeve, centraal aan de westelijke zijde van een mijtervormig perceel, dat volledig door wegen wordt omzoomd. Ten oosten van het gebouw zijn tuinen aangelegd, met een klein bijgebouwtje. Binnen het mijtervormig perceel zijn verder ten noord- en zuidwesten boomgaarden te situeren, ten noordoosten drassig terrein en ten zuidoosten een omgracht perceeltje grond. Deze gracht heeft een noordwaartse uitloper. Vanaf de straatgevel van de hoeve vertrekken wegen in westelijke richting naar Bommershoven en in noordwestelijke richting naar Borgloon. Ten zuidoosten van het perceel splitst een pad in zuidelijke richting naar het kasteel van Widooie en in oostelijke richting naar Widooie-dorp. De ruime omgeving, behalve een strook drassig land aan de beek, wordt ingenomen door akkerland. Het terrein ten noorden van het kasteel wordt als Puesbergh benoemd.

Na Peter Michel werd Marie-Michel-Balthazar de Tiecken eigenaar van Terhove, die evenals zijn beide broers van de nood een deugd maakte en vanaf de Franse Revolutie met alle daaropvolgende winden meewaaide: hij vocht onder Napoleon in diens grootste veldslagen, was bevelhebber van het Scheldeleger tijdens de Tiendaagse Veldtocht en eindigde zijn carrière als luitenant-generaal in het Belgisch leger. Hij werd geridderd en tot baron verheven, vanwaar de naam de Tiecken de Terhove. Ter Hove wordt in de Atlas der Buurtwegen (1840-44) aangeduid als Ferme de Mr. Le Général de Tiecken, hoewel het goed al op het voorprimitieve kadasterplan (1828) en blijkens de primitieve kadastrale legger (1840) op zijn minst gedeeltelijk tot kasteel was geëvolueerd.

Op het voorprimitief kadasterplan verschijnt de mijtervorm als rechthoek. De vierkantshoeve blijkt duidelijker uit verschillende componenten te bestaan, beschikt over een uitbouw aan de zuidoostelijke hoek (deze zone wordt in de legger letterlijk als kasteel vermeld) en ten oosten twee dienstgebouwen, waaronder een schuur. De zone ten oosten fungeert als moestuin, de zone ten noorden als boomgaard en het zuidelijke kaver als plaisirtuin, een vroeg landschappelijk parkje met twee vijvers ten zuidoosten (de vroegere zone met omgrachting). Het terrein wordt nog steeds door wegen omgeven en de bestaande uitvalswegen in westelijke en oostelijke richting zijn aangevuld met een nieuwe dreef, in de richting van de steenweg Tongeren-Borgloon ten noorden (deze weg werd in 1819-20 aangelegd).

Toen de generaal kinderloos stierf in 1848 erfde zijn broer Rutger Peter zowel het goed Terhove als de eraan verbonden baronnentitel. Rutger Peter had het weten schoppen tot kapitein-adjudant-majoor van de lijfwacht van Lodewijk-Napoleon en eindigde zijn carrière als lid van het Nationaal Congres en volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Maastricht. Zijn oudste dochter, gehuwd met Hendrik Willem Breuls, erfde Terhove in 1860.

Terhove evolueerde – alleszins op cartografisch niveau – voorlopig weinig: het primitieve plan van het Dépôt de la Guerre (1878) herbevestigt het voorprimitieve beeld. De Ferme is ondertussen Château de Terhoven geworden. In het park worden twee wegels aangeduid, één vanaf de zuidwestelijke hoek in de richting van het kasteel, één vanaf het oosten in de richting van de hoeve. De toegang tot beide functies is hierdoor, zoals de tijdsgeest eiste, gescheiden gehouden. Ook op de latere uitgave van de kaart, met de revisie van 1903 door het Militair Cartografisch Instituut, is deze zuidelijke oprit, die vandaag niet meer bestaat, afleesbaar.

Kleine transformaties omstreeks 1884 (schets 1884/9), 1910 (schets 1910/12) en 1955 (schets 1955/2) brachten het kasteel tot zijn huidige uitzicht en omvang.





https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/31755

Kasteel Terhove

Le château de Widoye est un château à Widoye, section de la commune belge de Tongres dans la province du Limbourg. Le château est situé sur la Kasteelweg, c'est-à-dire la voie du château en français. Le château est situé à l'ouest du centre du village près de la source du Mombeek.

Le château de Widoye est une ferme du château et forme une unité fermée composée de quatre ailes autour d'une cour rectangulaire. Le château est en partie pourvu de douves et est entouré d'un parc au sud et de prairies des autres côtés.

Bâtiments

Le bâtiment principal se compose de trois parties; la guérite, la maison et le complexe stable. La guérite dans l'aile ouest a deux étages et est construite en brique. Le bâtiment est couvert par un toit à pignon et est équipé de bandes d'angle, de bandes d'étage et de cadres de fenêtres en pierre de marne ainsi que d'ancrages muraux enroulés pour décorer la façade. Dans la couche inférieure du bâtiment, il y a une porte en arc en panier avec un cadre rectangulaire en calcaire. Les armoiries de Richard Vaes sont également sculptées dans du calcaire au-dessus du portail, cette effigie date de 1662.

La maison est située côté sud. Le bâtiment en brique a deux étages et a neuf baies. Cette aile est recouverte d'un toit à pignon, mais au-dessus de la baie adjacente à la tour d'angle ouest se trouve un toit en croupe. Comme pour la guérite, des bandes d'angle, des bandes d'étage et les cadres de fenêtres sont en pierre de marne. Il y a également des ancrages muraux enroulés qui sont utilisés pour décorer la façade. L'apparence de la maison est le résultat d'aménagements en profondeur au XVIIIe siècle.

La tour d'angle carrée fait la connexion de la guérite et la maison. Elle a trois étages et est couverte par un chatior couronné d'un clocheton à quatre côtés.

Les étables se composent de deux bâtiments situés sur les côtés est et nord du complexe. L'aile nord est une grange transversale du XVIIe siècle construite en brique et couverte d'un toit à pignon dont la paroi latérale se rétrécit progressivement vers le haut. L'aile est est également un bâtiment en brique avec un toit à pignon. Les deux ailes datent du 17ème siècle.

Histoire et propriétaires

En 1559, le château de Widoye est donné en bail par l'abbé Charles Ier de Bourbon de l'abbaye de Corbie à Godfried van Bocholt, seigneur de Grevenbroek. En 1588, le château appartient à Hendrik Vaes. Après la Révolution française, en 1816, le chêateu change de famille propriétaire. Il sera la propriété de plusieurs familles, comme les familles Grisard, Blochaise, De Coen, Van Aken et de Schaetzen. Historiquement, le château de Widoye est fortement lié au château voisin de Terhove .



Kasteel van Widooie

Hasselbroek Castle is a 17th-century country house in Hasselbroek, in Jeuk, a part of the municipality of Gingelom, province of Limburg, Belgium.

The building was constructed in a U-shape. The right wing in Maasland Renaissance style dates from 1620. Architect Jacques Barthelemy Renoz, born in Liège (1729–1786) built the neoclassical wing main building in 1770. The left wing was for the use of dependencies.

The castle was built by the Bormans van Hasselbroek family. Jean-Henri Bormans of Hasselblad Broek (1706–1774) undertook a variety of expansions and improvements. He was personal advisor to Prince-Bishop Franciscus Karel de Velbrück.

Architect Jacques Barthelemy Renoz, born in Liège (1729–1786) built the neoclassical wing in 1770.

Hasselbrouck Castle


Kasteel van Ordingen est situé dans le village de Ordigen, dans la ville de Saint-Trond, situé au sud de la province belge du Limbourg, près de la célèbre rivière Melsterbeek.

Le château, construit autour du XIIème siècle, appartenait à l’origine à la famille Ordingen. Il a servi de garde à la frontière du comté Loon pendant beaucoup d’années. En l’absence d’un descendant de la famille Ordingen, ce château spectaculaire est devenu la propriété de la famille Duras. Depuis eux, il a eu de nombreux propriétaires et a été reconstruit plusieurs fois (la dernière après les bombardements allemands de la Seconde Guerre mondiale).

En 1467, le château a été détruit lors de la célèbre bataille de Brusthem. Les Teutons ont resté maîtres du château jusqu’à la Révolution française.

L’architecte Paul Saintenoy a été engagé en 1903 pour transformer la demeure de style renaissance mosane en un temple de la néo renaissance flamande.

Mais finalement, son actuel propriétaire, Richard Sleurs, a réussi à rendre à cette demeure chargée d’histoire chevaleresque un aspect plus glorieux. Il a acquis le terrain pour restaurer la propriété et la transformer en un hôtel avec 22 chambres et un restaurant de luxe, favorisant ainsi le tourisme de la région.


https://www.cupapizarras.com/be-fr/actualite/ardoise-naturelle-cupa-sur-le-chateau-dordingen-la-belgique/