Op het voorplein van het huidige kasteel stond in de 8ste eeuw reeds een Frankische nederzetting of versterkte hofstede, villa van "de ham" genoemd. (Ham: bocht in een waterloop die door meandervorming een eilandje doet ontstaan) Ze was in hout opgetrokken en had als enige bescherming de grachten die haar omringden. Stilaan werden de gebouwen vervangen door stenen constructies met ringmuur om de bevolking te kunnen beschermen tegen mogelijke aanvallen.
Op hetzelfde voorplein, bouwde men in de 12de eeuw een eerste "Steen". Heden bestaan er nog vier torens die aan deze periode herinneren: de eerste staat rechts van de toegangspoort, de tweede is ingewerkt in het vroegere portiershuis en de twee laatste zijn ingebouwd in de voormalige achtergevel van de stallingen en zijn nu door een galerij verbonden.
Rond 1500 werd dit eerste slot in opdracht van Filip Hinckaert afgebroken. Hij liet het vervangen door het kasteel dat we nu kennen.
Door de jaren heen komt het kasteel in verschillende handen terecht. De laatste kasteelheer, Jean de Croix verhuurde de burcht vanaf 1929 aan de meest illustere familie uit onze gewesten, de Habsburgers. Alzo verbleef Keizerin Zita er met haar gevolg tot 1940.
Zoals de torenspits van de St.-Rumolduskerk er tijdens de oorlogsjaren 40-45 moest aan geloven, werd ook het reusachtige zadeldak met de kegelvormige daken op de torens, samen met een deel van de bovenverdieping, in die periode afgebroken. Er werd ook veel schade aangebracht door de Duitse soldaten die er hun intrek hadden genomen. Het vroeger zo imposante gebouw had veel van zijn charme ingeboet en stond er verlaten bij.

In 1957 werd het kasteel door de familie de Croix verkocht aan de gemeente Steenokkerzeel. Deze had de bedoeling het als gemeentehuis in te richten en de omringende gronden om te bouwen tot wandelpark. Financieel bleek dit echter niet haalbaar zodat de gronden verkaveld werden en het kasteel in erfpacht werd gegeven aan de stichting "Europahuis van België".
Op 24 april 1964 werd het aangekocht door het toenmalig Ministerie van Nationale Opvoeding en Cultuur. Sedert 1970 doet het dienst als conferentieoord voor vrijetijdsbesteding.

https://www.steenokkerzeel.be/producten/detail/469/kasteel-ter-ham-steenokkerzeel

Kasteel van Ham te Steenokkerzeel

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

De Kerchove d'Exaerde was een adellijke en notabele familie die behoorde tot de uitgebreide familie de Kerchove, die voornamelijk in Gent en elders in Oost-Vlaanderen leefde.

Heren de Kerchove
Jan-Baptist de Kerchove was de eerste om in 1640 een riddertitel te ontvangen die hem door koning Filips IV van Spanje werd toegekend.

Zijn kleinzoon, Jan-Frans de Kerchove (1672-1733), heer van Etichove, trouwde met Anna Lanchals (1669-1735). Ze was barones van Exaerde, vrouwe van Denterghem en Ousselghem, en ze bracht als laatste van haar geslacht deze titels binnen in †de familie de Kerchove. Het echtpaar had drie zoons, die elk een van die titels kregen en aldus aan het begin stonden van drie familietakken: de Kerchove d'Exaerde, de Kerchove de Denterghem en de Kerchove d'Ousselghem. Na de afschaffing van de adel in 1795 werd door een aantal leden de draad van de adellijke status vanaf 1816 weer opgenomen.

De eerste Exaerde
De eerste heer de Kerchove van Exaerde was Engelbert (1701-1748), oudste zoon van bovengenoemden en getrouwd met Maria de Zinzerling (1713-1756). Door keizerin Maria Theresia werd hij tot baron van Exaerde bevorderd. Zijn zoon was baron Albert-Désiré de Kerchove d'Exaerde (1736-1802), heer van Etichove, Deuze en Olsene die getrouwd was met Catherine de Lens (1738-1801).

Hun zoon was François-Antoine-Maximilien de Kerchove (Gent, 17 juni 1780 - Exaerde, 26 september 1850). Hij was onder Napoleon lid van de keizerlijke erewacht in Gent en districtscommissaris voor Eeklo. In 1816, ten tijde van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, werd hij in de erfelijke adel erkend met de titel baron overdraagbaar bij eerstgeboorte en met benoeming in de Ridderschap van de provincie Oost-Vlaanderen. Hij bleef vrijgezel en met hem doofde deze familietak uit.

De tweede Exaerde

Jaren later werd de naam de Kerchove d'Exaerde opnieuw opgenomen, door een achterachterkleinneef van François-Antoine. Het ging om Joseph Emmanuel de Kerchove (Gent, 5 december 1856 - Tiegem, 6 oktober 1900), die in 1886 vergunning verkreeg om d'Exaerde aan zijn naam toe te voegen. In 1894 werd hij in de erfelijke adel opgenomen.

Hij was een afstammeling van de broer van Engelbert, baron van Exaerde, namelijk de stichter van de tak de Kerchove de Denterghem, Jan-Frans de Kerchove. Diens zoon, Jan Frans junior de Kerchove (1747-1813), getrouwd met Sabine della Faille (1754-1810), stierf te vroeg om zich opnieuw in de adel te kunnen laten opnemen. Zijn zoon Emmanuel de Kerchove (1774-1858) en zijn kleinzoon Victor de Kerchove (1811-1875) lieten de jaren voorbijgaan zonder heropneming in de adel aan te vragen. Het is pas Joseph-Emmanuel die het deed.

Hij trouwde in 1877 met Angeline Scarcez (1853-1922) en ze hadden drie dochters, zodat ook deze tak weldra was uitgedoofd.

De derde Exaerde

Abel Jules Frédéric de Kerchove (Gent, 30 januari 1839 - 21 april 1914) uit de familietak de Kerchove d'Ousselghem, was een zoon van Emmanuel de Kerchove (1808-1873) en Thérèse van der Bruggen (° 1807). Hij kreeg, net als zijn verre verwant François-Antoine, in 1886 vergunning om d'Exaerde aan zijn naam toe te voegen. In 1904 kreeg hij erkenning in de erfelijke adel met de persoonlijke titel baron. Hij trouwde in 1861 met Olga Surmont de Volsberghe (1839-1935) en het huwelijk bleef kinderloos. Opnieuw doofde deze tak uit voor hij echt begon. Abel werd volksvertegenwoordiger en was burgemeester van Wetteren.

De vierde Exaerde

Henri de Kerchove (Gent, 9 maart 1810 - 29 november 1885) was eveneens uit de familietak de Kerchove d'Ousselghem, maar had als ouders Charles de Kerchove (1766-1849) en Jeanne de Kerchove d'Ousselghem (1777-1848). Hij promoveerde tot doctor in de rechten en doctor in de wetenschappen en werd volksvertegenwoordiger. Hij trouwde met Pauline de Lemède (1819-1883). In 1884 werd hij erkend in de erfelijke adel en zijn zoons kregen vergunning in 1886 om d'Exaerde aan hun familienaam toe te voegen. Hun zoons hadden afstammelingen.

De vijfde Exaerde

Een broer van de bovengenoemde Charles de Kerchove (1766-1849) was François de Kerchove (1774-1847). Hij vroeg geen heropname in de adel, en drie van zijn zoons deden dit evenmin. Onder hen senator Frederic de Kerchove (1805-1880), getrouwd met Elise de Naeyer (1812-1898). Zij waren de ouders van Robert de Kerchove, eerste abt van de Abdij van Keizersberg en van Alice Marie de Kerchove, echtgenote van Jacques Albert Bernard Joseph Ghislain d'Udekem d'Acoz en betovergrootmoeder van koningin Mathilde.

Een andere van hun zoons was Eugène de Kerchove d'Exaerde (1844-1922), senator, burgemeester van Bellem, die in 1884 erkenning in de erfelijke adel verkreeg, in 1885 vergunning kreeg om d'Exaerde aan zijn naam toe te voegen en in 1900 de titel baron kreeg, overdraagbaar bij eerstgeboorte. De tak is uitgedoofd.

De zesde Exaerde

Een andere zoon van Frederic de Kerchove was Emmanuel de Kerchove (1807-1864). Getrouwd met Eulalie Claessens (1810-1892) was hun oudste zoon Jules de Kerchove (1830-1901). Hij trouwde met Aline Kenens (1836-1866) en vervolgens met Marie Wartel (1843-1894). In 1884 verkreeg hij erkenning in de erfelijke adel en in 1888 vergunning om d'Exaerde aan zijn naam toe te voegen. Het echtpaar had vijf kinderen, maar niettemin doofde deze tak spoedig uit.

De zevende Exaerde

Broer van Jules de Kerchove was Edouard de Kerchove (1831-1910), burgemeester van Vyle-et-Tharoul. In 1888 kreeg hij vergunning om d'Exaerde aan zijn naam toe te voegen en in 1891 werd hij in de erfelijke adel opgenomen. Hij trouwde met Delphine van Eyll (1829-1908) en deze tak doofde uit.

De achtste Exaerde

Ernest de Kerchove (1811-1878), getrouwd met Eugénie van der Beek (1820-1903) was een broer van Emmanuel de Kerchove (1807-1864). Hun zoon was Albert de Kerchove (1854-1929), eerste voorzitter van het hof van beroep in Gent, die trouwde met Marie Ysebrant de Lendonck (1860-1943). In 1888 mocht hij d'Exaerde aan zijn naam toevoegen, in 1894 werd hij erkend in de erfelijke adel en in 1929 kreeg hij, de week voor hij stierf, de titel baron, overdraagbaar bij eerstgeboorte. Hij heeft afstammelingen tot heden.

Kasteel d'Exaerde

Het Kasteel de Ribaucourt is een kasteel in de buurt van het Vlaams-Brabantse dorp Perk.

Domein
Het kasteel stond los van het dorp en werd verbonden met een lange dreef, die een knik naar de kerk van Perk maakte. Deze kasteeldreef telde vier bomenrijen, zodat drie gangen ontstonden. De middengang werd gebruikt door de adel en hoog bezoek. De zijgang waren voor bezoekers van lagere rang bestemd. Rond het kasteel ligt een park van 40 hectare, dat in zijn geschiedenis verschillende malen werd heraangelegd, van een strak Frans geïnspireerd park naar een meer sierlijk Engels park.

Geschiedenis
Het kasteel ontstond vermoedelijk als feodale motte in de twaalfde eeuw. Oorspronkelijk ging het enkel om een versterkte houten toren. In 1192 werd het reeds vermeld als eigendom van een zekere familie van Schoten. Godefridus van Schoten was de eerste heer van Perk, van wie vermelding wordt gemaakt in de Vrijheidskeure van Vilvoorde uit 1196. De heren van Perk gingen het kasteel vervolgens uitbreiden. Vervolgens wisselde het kasteel nog vaak van eigendom tussen verschillende Zuid-Brabantse families. Via een erfenis kwam het in 1400 in eigendom van de familie de Baronaige. In 1626 werd Frederik de Marselaer, via zijn vrouw Margareta de Baronaige, heer van Perk. Toen de laatste mannelijke afstammeling van de familie de Marselaer in 1718 kinderloos stierf, kwam Perk onder de familie Van Steelant. Het wapen van de gemeente Perk was, tot voor de fusie in 1977, dat van de familie Van Steelant.

Bekende bezoekers
In 1696 logeerde de prins van Nassau-Saarbrück er als generaal der legers van de Verenigde Provinciën. Lodewijk XV van Frankrijk, verbleef er op 9 mei 1746, enkele dagen na zijn triomftocht in Brussel. Tijdens de Tweede Wereldoorlog leidde Britse generaal Dempsey de slag om Arnhem vanuit het Kasteel de Ribaucourt.

Familie de Ribaucourt
Tijdens de Franse tijd in België werd het kasteel in 1809 aangekocht door Pierre-Antoine Bounder van Melsbroek, een Frans officier. Deze verkocht het in 1833 aan Prosper Christyn, graaf de Ribaucourt, telg uit het geslacht Christyn de Ribeaucourt, een senator uit Dendermonde. Sindsdien was dit tot in de eenentwintigste eeuw het voornaamste ankerpunt voor de familie. Een groot deel van de familie werd er geboren of stierf er. Een drietal onder hen was burgemeester van de gemeente.

In 2007 overleed de ongehuwde graaf Daniël de Ribaucourt als laatste bewoner van de familie de Ribaucourt. Het kasteel werd overgenomen door en wordt bewoond door graaf Paul de Lannoy en zijn gezin. Sindsdien wordt het kasteel door de gemeente Steenokkerzeel aangeduid als het 'kasteel van Perk'.

Kasteel van Ribaucourt

Kasteel de Mérode is een kasteel in Everberg, een dorp in de Belgische provincie Vlaams-Brabant.

Voorgeschiedenis

De oudste heren Van Rotselaar van Everberg hadden in de 14de eeuw een waterburcht op de Everberg. Deze werd verlaten, waarschijnlijk omdat het huis afbrandde.

Het huidige kasteel

Sinds 1704 is genoemd kasteel in bezit van de familie van Merode. Daarvoor is het eigendom van andere families, en staat het huis bekend onder verschillende namen. Het oudste deel van het huidige kasteel dateert uit de 16de eeuw.

Hof te Montenaken

Door huwelijken komt het kasteel in handen van de familie van Montenaken, die een nieuw kasteel bouwt, op bijna dezelfde plaats. 'Hof van Montenaken' groeit uit tot een renaissance kasteel met ophaalbrug en allerlei torentjes.

Kasteel de Everberg

In 1686 is het kasteel eigendom van de familie De Rubempré, en krijgt de titel Prins van Rubempré en Everberg. Prins Leopold-Joseph de Rubempré en Everberg laat de Franse architect Neuville het U-vormig renaissancekasteel verbouwen tot een classicistisch gebouw in Lodewijk XVI-stijl. Ook komen er twee zijpaviljoenen; in het linker paviljoen komen stallen, koetsen en ook een kapel. In het rechter paviljoen komt de woning voor de erfprins en de rentmeester.

Kasteel de Mérode

In 1704 trouwt Louise-Brigitte prinses van Rubempré en Everberghe met graaf Philibert François de Mérode Montfort (1669-1742) en zo komt het kasteel in bezit van de familie van Merode. Philibert François wordt ook wel Philip Frans genoemd. Hij was lid van het Gulden Vlies.
Hun enige zoon Maximiliaan Leopold Ghislain (19 april 1710-1773) is rijksgraaf van Mérode en van Montfoort, prins van Rubempré en Eversberg, markies van Trélon en opperjachtmeester in het hertogdom Brabant. Hij trouwt met de eenvoudige Catharina Ocremans en wordt in de citadel van Antwerpen opgesloten in de hoop dat hij het huwelijk zal laten ontbinden. Hij blijft bij zijn besluit en wordt uiteindelijk vrijgelaten.

Op 10 april 1743 krijgen ze een dochter Marie-Catherine, gravin van Merode. Deze trouwt op 31 maart 1759 met Philippe-Maximilien (4 juli 1729 - 25 januari 1773), graaf van Merode en 7de markies van Westerloo, en krijgt twee zonen en een dochter. Uit haar volgende huwelijk met Chrétien Joseph Grégoire de Lannoy, comte de la Motterie, krijgt ze ook nog een dochter. Van Marie-Catherine stamt Albert, prins van Monaco af.

Later bewoont graaf Charles-Guillaume de Mérode (1773-1830) het kasteel. Hij is in 1804 aanwezig als Napoleon tot keizer wordt gekroond. Van 1805-1810 is hij burgemeester van Brussel. Zijn zoon Frederik de Mérode overlijdt op 4 november 1830 als gevolg van verwondingen, opgelopen bij de slag om de herovering van Antwerpen. Zijn andere zoon, Félix (1791-1857), wordt na de Revolutie lid van het Voorlopig Bewind. Ook wordt hij aangezocht de eerste koning van België te worden.

Door de eeuwen is de invloed van de familie Merode op Everberg groot. Zij beheren nog steeds een groot deel van de bossen en de landerijen en nemen rechtstreeks deel aan het kerkelijk en administratief beleid in de gemeente.

Kasteel de Merode te Dilbeek

Bestaande uit het poortgebouw van de 15de-eeuwse burcht van de opeenvolgende heren van Diegem en een rechthoekig paviljoen, opgericht als cultureel centrum in het derde kwart van de twintigste eeuw, ter vervanging van het oudere kasteel met traditionele kern, zie oude foto's.

Omwaterd complex met deels omringend park, eertijds gelegen op de oever van de Woluwe. In 1738 werd het goed omschreven als een waterburcht met ophaalbrug "een sekere huyse van plaisantie met syne optreckende brugghe ende waeter rondomme met de dreve, pachthoff, schure, stallingen... geheeten het Seyp". De huidige naamgeving Marga klimt op tot het begin van de twintigste eeuw en verwijst naar de laatste privé-eigenaar August Ulric Marga, die het goed aankocht in 1902. In 1927 werd het kasteel door de familie Marga verkocht aan de Interkommunale Vereniging tot Sanering van de Woluwevallei, sinds 1953 is het complex eigendom van de gemeente. Het poortgebouw werd beschermd als monument bij Koninklijk Besluit van 20 februari 1939.

Op afbeeldingen van 1699 en 1730 ziet men een gesloten waterkasteel, opgetrokken uit de lokale zandsteen en toegankelijk via een poortgebouw waarin men de nog bestaande Margatorens herkent met drie kegelvormige spitsen; in de oostgevel bemerkt men in de meest zuidelijke travee een spitsboogvenster dat vermoedelijk verwijst naar het bestaan van een kapel. De mutatieschetsen van het kadaster vertonen tot 1866 nog een U-vormig omwaterd ensemble; in dat jaar werd de zuidoostelijke vleugel gesloopt en bleven enkel het zuidwestelijk gelegen poortgebouw en het noordoostelijk gelegen kasteel over. Prentkaarten uit het begin van de twintigste eeuw tonen het voorgebouw met een centraal tentdak en twee spitsen, ten noorden ligt het sober uitgewerkte, bepleisterde kasteel van tien traveeën en twee bouwlagen onder mansardedak. Het algemene volume op rechthoekige plattegrond met hoge rechthoekige vensters en de lelieankers doen een traditionele kern vermoeden; de centrale rondboogdeur zit gevat in een eenvoudige entablementomlijsting. Dit gebouw brandde af in 1945.

Het gemeentebestuur kocht het domein in 1953 om het tot nieuw gemeentehuis te verbouwen; uiteindelijk werd op het einde van de jaren 1960 beslist om er een cultureel centrum op te richten. Ter plaatse van de vroegere kasteelvleugel ontwierp de Machelse architect Karel Roelants een constructie die qua algemene vormgeving en volume, hoewel beduidend lager, nog min of meer refereert aan de vroegere toestand. Voor de opbouw van de nieuwe constructie werd recuperatiemateriaal van het oude kasteel gebruikt.

Het vijftiende-eeuwse, uit lokale zandsteen opgetrokken poortgebouw werd in 1987 gerestaureerd naar ontwerp van het architectenatelier AA. Het omvat een centraal rechthoekig volume van drie bouwlagen onder leien tentdak voorafgegaan door ronde, flankerende hoektorens met gedichte steigergaten onder leien spitsen op kraagstenen. De bovenbouw van de torens kraagt licht uit ten opzichte van de opengewerkte basis met pijlers verbonden door rondbogen. Het hele gebouw heeft op de tweede bouwlaag rechthoekige vensters die overspannen worden door brede ontlastingsbogen; de bovenverdieping wordt geopend door kruis- en kloosterkozijnen; schietgaten bevinden zich aan weerszijden van de torens. Het hoofdvolume heeft een licht uitkragende bovenverdieping op korbelen in de zuidgevel en in de westgevel een nagenoeg gevelhoge rondboognis, de kleine vierkante vensters en lichtgleuven in de noordwestelijke hoek verwijzen naar de ligging van de spiltrap. De zandstenen korfboogbrug met gekasseid wegdek geeft, via de korfboogdoorgang met gekalkt tongewelf, toegang tot de eveneens gekasseide binnenplaats. Boven de doorgang zat eertijds een gevelsteen met het wapenschild van Antoon Happart (1670-1715) en zijn echtgenote Anna Carolina de Fierlant; deze steen is heden verdwenen; volgens literatuurbronnen werd hij bij de verkoop in 1927 meegenomen door de dochters van August Marga. Inwendig vertoont de tweede bouwlaag in de centrale ruimte een ribgewelf op consoles met centrale sluitsteen en twee hoekkamers met een koepelgewelf; op de derde bouwlaag bestaat de zoldering uit moer- en kinderbalken; spiltrap in de noordelijke hoek.

Het omringende park strekt zich uit tussen het Alfons De Cockplein, de Woluwelaan, de Corneel De Ceusterstraat en de Kerktorenstraat, waar een deel van de zandstenen kasteelmuur en twee vierkante hekpijlers bewaard bleven (nummer 41). De voorheen aanwezige vijver werd gedicht in 1943 en in 1956 werd het voormalige kasteelpark ingericht als gemeentelijk park met voetbalveld.





https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/77569

Margapavilioen

Kasteel Beaulieu is een barok kasteel in Machelen uit het derde kwart van de 17de eeuw. Het waterslot stond op de oever van de Woluwe met uitzicht op de Zennevallei ('Beau lieu' (fr): mooie plaats). De mooie omgeving van vroeger is destijds veranderd in een woonwijk en een verloederde industriezone. De aanliggende tuinen en bijgebouwen zijn allen verdwenen. Na een lang verval in de 20e eeuw werd het kasteel begin 21e eeuw gerenoveerd. Prominent aanwezig in het gebouw is het stucwerk van de 17e-eeuwse kunstenaar Jan Hansche.

Geschiedenis

Bouw

Het kasteeldomein bevond zich aan weerszijden van de huidige Pieter Schroonsstraat, die in de 17e eeuw ook al bestond, juist ten noorden van de weg naar Buda. In 1652 kocht graaf Lamoraal II van Thurn en Tassis, erfelijke grootmeester van het keizerlijke postwezen, het domein en bouwde er het kasteel. Het kasteel zou ontworpen zijn door Lucas Fayd'herbe en werd opgetrokken uit zandsteen die lokaal gewonnen werd. Typerend voor het ontwerp zijn de maximaal opengewerkte voor- en achtergevel. De ongewoon grote vensters waren een typisch kenmerk van het stedelijk paleis, hier toegepast in een destijds landelijke omgeving. Het kasteel werd voltooid tussen 1653 en 1656. De ingang lag oorspronkelijk aan de oostzijde, aan de huidige Pieter Schroonsstraat. De oorspronkelijke naam van het kasteel luidde 'Belvédère'. Eén van de vele bekende eigenaars van het kasteel was Jean-Paul Bombarda, stichter van de Muntschouwburg, die er woonde van 1697 tot 1712.

Op de Ferrariskaarten staat het kasteel langs de huidige Pieter Schroonsstraat en wordt het aangeduid als 'Château de Sainte Gertruyde Machelen'. De Budasteenweg leidde in die tijd naar het gehucht Buda aan de Willebroekse vaart. De huidige Budasteenweg-Broekstraat verzorgde de verbinding met Diegem. Deze straat is vandaag onderbroken door de aanleg van de E19. Aan de westzijde van het kasteel liep de Woluwe. In 1782 kocht de bankier-slavenhandelaar Frédéric Romberg het kasteel en van 1810 tot 1838 was het in handen van baron François-Joseph-Louis de Godin. In de Atlas der Buurtwegen (1841) is te zien hoe er aan de overzijde van de Woluwe vijvers zijn aangelegd.

Negentiende eeuw

Op het Perceelsplan (Popp, 1842-1843) en de Vandermaelen kaart (1846-1854) wordt het kasteel aangeduid als 'kasteel van Godin'. Op de 'Dépôt de la Guerre'-kaart uit 1865 is de Broekstraat, die vooraan het kasteel passeert, de enige verharde weg die Machelen en Diegem verbindt. Tussen 1865 en 1877 wordt de 'Route de Buda', een belangrijke verbinding tussen Diegem en het kanaal, sterk verbreed. Terwijl het grootste deel van de Zennevallei industrialiseert blijft het parkdomein met zijn vijvers nog landelijk. Bekende bewoners van het kasteel in de negentiende eeuw zijn de graven d'Alcantara, die het kasteel in 1840 kopen (graaf Emmanuel Joseph d’Alcantara). Zijn zoon Anatole d’Alcantara verkocht het kasteel in 1884 aan Emile Rittweger. Onder de familie d'Alcantara en onder het eigenaarschap van Rittweger worden verschillende verbouwingen aan het kasteel uitgevoerd. Mogelijk werd de ingang hierbij verplaatst naar de westgevel (aan de huidige Woluwelaan) en kreeg de zogeheten 'Herculeszaal' de functie van vestibule.

Ontmanteling van het domein

In de jaren 20 van de 20e eeuw komt er toch meer en meer industrie aan de overzijde van het kasteel, waardoor de idylle van de ligging definitief verloren gaat. De erfgenamen van Rittweger verkopen het kasteel in de jaren 1920. Vanaf dan begint het geleidelijk verval van het kasteel. De vennootschap voor onroerende goederen die het kasteel in 1928 opnieuw verkoopt, verplicht in de verkoopsvoorwaarden de nieuwe eigenaar tot de gedeeltelijke afbraak en ontmanteling van het kasteeldomein. De dreven verdwijnen, de grachten en vijvers worden gedempt en het kasteelpark wordt verkaveld tot de Machelse wijk 'Beaulieu'. Op het einde van de jaren 1920 wordt de noordoostelijke kasteeltoren afgebroken. De stenen van de omheiningsmuur worden hergebruikt voor de bouw van de kerk van Diegem-Lo.

Herstel

Tegenwoordig ligt het kasteel aan de drukke Woluwelaan, aangelegd tussen 1947 en 1951. In de late jaren 40 van de 20e eeuw wordt het kasteel hersteld door liefhebbers, die het kasteel in 1956 ook aankopen. De Herculeszaal werd in 1950 beschermd als monument, in 1955 werd de bescherming uitgebreid tot de gevels. De gedeeltelijke herstelling wordt voltooid in 1964. Van 1964 tot 1975 was er een restaurant gevestigd in de kelder van het kasteel en van 1964 tot 1975 huisde een permanente tentoonstelling van het Postmuseum op het gelijkvloers.

Verval en vandalisme

Vanaf 1975 startte een tweede periode van verval en vandalisme. Het is vooral deze periode die desastreus was voor de erfgoedwaarde van het goed. In de jaren 80 en 90 werd hiertoe de muuropeningen dichtgemetseld om nog verdere beschadiging te voorkomen.

Renovatie en nieuwe bestemming

In de zomer van 2002 startte een tweede renovatieronde, waarbij onder andere de ringgracht opnieuw open werd gemaakt. In maart 2017 gaat er een tijdelijke tentoonstelling door van beeldende kunst.

Kasteel Beaulieu

Landhuis, in 1891 omgebouwd tot kasteelachtige villa in opdracht van Edgard Fox. Omgeven door landgoed van circa 1 hectare 28 are, oorspronkelijk samengesteld uit drie omwalde eilandjes (neerhof, kasteeleiland en eilandtuin).

Het kasteel Ter Borgt wordt op een ets van Harrewijn van 1699 afgebeeld met zijn onmiddellijke omgeving, zijn dreven en boomgaarden, maar het aanpalende 'speelhuis' van Diependael, dat al minstens sinds 1623 bestond en normaliter links op de achtergrond zichtbaar zou moeten zijn, ontbreekt. Op de huidige kadasterkaart wordt het landgoed nog altijd afgebeeld in zijn primitieve vorm, met name een successie van drie eilandjes, van noord naar zuid: een bijna vierkant eiland van 20 are, een rond eilandje van 3,5 are en een trapezium van 9 are. Deze ietwat raadselachtige configuratie vinden we al terug op de vroegste afbeelding, de Ferrariskaart (1771-1775), en was minstens nog tot in 1930 op het terrein herkenbaar. De oudste moderne kadasterkaart, niet gedateerd maar vermoedelijk opgemaakt vóór 1815, toont eveneens de drie eilandjes, die door houten bruggen verbonden worden. Op de definitieve versie van de kadasterkaart, opgemaakt door landmeter J.A. Hisette in de jaren 1820, worden de bruggen niet meer afgebeeld.

Het kadaster registreerde een eerste verbouwing in 1884, onder het eigenaarschap van Emile Verlinden uit Mechelen, die Diependael als jachtpaviljoen gebruikte. Daarbij werd het kasteel een beetje vergroot en het koetshuis tot één travee herleid. Verlinden breidde de tuinbouwactiviteit ook uit tot buiten de ringgracht, met name het driehoekige perceel langs de Tervuursesteenweg, dat als 'lusthof ' (76 are) werd aangelegd. Eén van de volgende eigenaars, een zekere Edgard Fox, gaf het kasteel in 1891 zijn huidige uitzicht: een complexe, witgepleisterde vorm met diverse uitbouwen, twee bouwlagen met nog een dakverdieping onder een convex geknikt zadeldak. Volgens de legger ging het om een "reconstruction totale" met bijna een verdubbeling van het kadastrale inkomen tot gevolg. Fox liet op het lusthofperceel langs de steenweg ook een serre bouwen.

In de daaropvolgende jaren veranderde Diependael ettelijke malen van eigenaar. Van 1913 tot 1934 was het eigendom van de Brusselse industrieel Jules Wilmart, die ook het aanpalende Ter Borgt bezat.

Kasteel Diependael

The history of this castle ‘Kasteel Ter Meeren’ starts in the early 11th century. The first building on this site was a donjon. The Ancient Roman donjon and was built to rule and protect four strategic ancient Roman roads. The tower served as a prison, there are still iron rings in the basement today.

In 1449 a chapel was added to the donjon, and later more buildings formed the castle as it is today. The tower is very rare. It consists of dozens of metal tubes through which sparrows can fly in, but they will never fly out. Instead, they’ll end up on the master’s plate.

The old wing from the year 1450 consists of a huge hall with staircases, a fumoir, a waiting room, a big salon, a library, a little salon, and a dining room. These rooms were tastefully decorated with old Belgian and Rhine furniture, with tapestries and paintings. In the dining room there’s a giant chimney with bas-relief in albast. The staff rooms are in the northern wing. In the hall there is a monumental wooden staircase that leads to the first floor, the private quarters of the master.

1865
Newer wings were built and in 1865 a coach house with rooms for the personnel on the first floor. Next to this was the hunter’s lodge. After the hunting party, hunters could come here and drink beer and brandy and smoke cigars while they exchanged hunting stories. The horse stables are luxuriously equipped with marble troughs. Next to these are several coach garages. To bad these buildings are heavily damaged due to the weather.

1992
It is claimed that Charles V came to the castle for hunting and was accompanied by his son Don Juan, later king of Spain and governor-general of the Netherlands during the Spanish Fury. Also Prince Willem of Oranje-Nassau was a guest at the castle. In the 19th century the donjon was used as an inn for the farmers who came to pay their lease. During the First World War the Germans, who destroyed and stole a great deal of treasures and artwork, occupied the castle. Besides the castle, the stables, a house for the priest there is also a swimming pool, a tennis field and a huge park. In 1992 the last owner left Kasteel Ter Meeren. It has been sold by a real-estate company. I visited the castle in 2006. Renovation started in 2009 and was finished one year later.


https://www.urbex.nl/kasteel-ter-meeren/

Kasteel Ter Meeren

Het kasteel van Leefdaal, ook "de Liedekerke", is een renaissancekasteel, met laatmiddeleeuwse resten, in Leefdaal in de Belgische provincie Vlaams-Brabant.

De oorsprong vindt men in de heerlijkheid "Leven dale", vermeld in de 12de eeuw.

Deze heerlijkheid gaat over naar belangrijke geslachten, eerst naar het prinselijk huis Merode en vervolgens het grafelijk huis de Brouchoven; in 1775 verwerft het huis de Liedekerke het kasteel. Graaf Honoré de Liedekerke liet de vijvers aanleggen en graaf François de Liedekerke (overleden in 2014) liet de gevels zorgvuldig restaureren.

Het kasteel is niet toegankelijk voor het publiek.

Kasteel van Leefdaal

The Château Malou is a neoclassical building in the municipality of Woluwe-Saint-Lambert in Brussels, Belgium. The Château Malou is situated at an altitude of 52 metres (171 feet).

History

The château was built in 1776 in the neoclassical style by a wealthy merchant called Lambert de Lamberts. The current building replaced a small 17th-century hunting lodge.

One of the château's owners was the orangist minister Pierre van Gobbelschroy, until the end of the Dutch period in 1829. After Belgium gained its independence from The United Kingdom of Netherlands, the château changed owners and eventually passed to the Finance Minister of the new Belgian government, Jules Malou (1810–1886). Malou occupied the building from 1853 onwards and the building has retained his name ever since.

The château is now the property of the municipality of Woluwe-Saint-Lambert and is primarily used for cultural activities, exhibitions, etc.

Maloukasteel

Le Prinsenkasteel (littéralement « Château des Princes ») est un château situé à Grimbergen, en Belgique. Il fut la demeure des seigneurs de Grimbergen à partir du xive siècle. Ses ruines sont encore visibles dans le parc du Prinsenbos (le « Bois des Princes »).

Histoire

Moyen Âge
À la suite de la destruction du bastion de la famille Berthout à Borgtberg lors de la Guerre de Grimbergen, les seigneurs de Grimbergen établissent, aux alentours du début du xive siècle, leur résidence à l'emplacement actuel du château, alors appelé Boksem1. Leur forteresse est toutefois à nouveau détruite lors des sièges de 1488 et 1489, menés respectivement par Maximilien d'Autriche, alors régent des Pays-Bas bourguignons, et par Albert III de Saxe. Seules certaines parties du donjon semblent encore dater de cette époque.

Époque moderne

Le château actuel a quant à lui été érigé aux alentours de l'an 1500 sur les fondements de la précédente forteresse. En 1686, le comte de Grimberghe, Philippe-François de Glymes, est élevé au rang de prince par le roi d'Espagne Charles II. Le château devient alors domaine princier, d'où son nom. Après avoir été endommagé pendant la guerre de succession d'Autriche, il est restauré en 1745 et fait l'objet, dans les années 1770, de travaux d'embellissement.

Le domaine passe ensuite dans le giron de la famille de Mérode à la suite du mariage, en 1778, du comte Charles de Mérode (1762-1830) avec Marie d'Ongnies de Mastaing, princesse de Grimberghe. Leur fils aîné, Henri de Mérode (1782-1847), est le premier membre de la famille à porter le titre de prince de Grimberghe.

Époque contemporaine

De 1901 à 1933, des sœurs norbertines de l'abbaye Saint-Anne-de-Bonlieu, chassées de France à la suite de l'expulsion des congrégations religieuses, sont accueillies dans le château.

Pendant la Seconde Guerre mondiale, le château est occupé par les soldats allemands. Ils y mettent le feu lors de leur retraite en 1944.

Les ruines du château ont été rachetées par la commune de Grimbergen en 1947. En 1978, elle acquiert également le bâtiment annexe, aujourd'hui appelé le Guldendal, qui servait anciennement d'écuries, de remise à calèches et de bâtiment de service.