Het Kasteel van Edingen is een kasteel in de Belgische stad Edingen in de provincie Henegouwen. Het huidige kasteel is gebouwd in 1913 op de plek van de orangerie van het vroegere kasteel. Het werd in opdracht van François Empain getekend door architect Alexandre Marcel in Lodewijk XVI-stijl. Het kasteel is omgeven door een park van 182 ha en bevat een aantal monumentale bomen. De Kapeltoren is nog het enige restant van het middeleeuwse kasteel.

Geschiedenis
In de 13de eeuw werd een kasteel gebouwd op de plaats van de huidige toegang tot het park. In 1607 kochten Karel van Arenberg en Anna van Croÿ-Chimay het kasteel van koning Hendrik IV van Frankrijk. Zo kwam het domein aan het huis Arenberg. Het gebouw werd gerestaureerd en verfraaid en de tuin werd aangelegd en ommuurd. In de 17e eeuw gold die als een van de mooiste Franse tuinen van Europa en diende als voorbeeld voor Versailles. Onder de Franse bezetting en annexatie werd het kasteel geplunderd. Toen de Arenbergs het terugkregen, was het zo erg in verval geraakt dat hertog (graaf) Lodewijk Engelbert van Arenberg het in 1806 met de grond liet gelijkmaken. Eerder was landhuis dat hij op het domein had laten bouwen (1786) bij de inhuldiging in vlammen opgegaan.

In 1913 nam François Empain het landgoed voor veertig jaar in erfpacht, onder verbintenis om er een nieuw kasteel op te richten. Na de Eerste Wereldoorlog werden alle bezittingen van de Arenbergs onder sekwester geplaatst, inclusief hun Edingse domein. François Empain kon een openbare verkoop niet verhinderen, en zag zich gedwongen er in 1924 de som van 3.260.000 frank voor neer te tellen.

De Empains stonden in de Tweede Wereldoorlog aan de Duitse kant. Deze geschiedenissen zijn er niet vreemd aan dat de Edingers zich bij de talentellingen van 1920, 1930 en 1947 meer en meer als Franstalig bekenden en dat de stad in 1962 bij het vastleggen van de taalgrens in België in het Franse taalgebied is terechtgekomen.

In 1986 verwierf de stad Edingen het domein en stelde het kasteel open voor allerlei gelegenheden.

Kasteel van Edingen

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Het hof te Steenhout ligt in het brongebied van één van de bijlopen van de Molenbeek op de grens met Oetingen en het Oost-Vlaamse Denderwindeke, in de schaduw van het Steenhoutbos (vroeger Kesterbos genoemd). Het wordt voor het eerst vermeld als "le fief et le court de Strihout" in een leenboek van de heren van Edingen uit 1466 (Verheyden J., 1), maar het is minstens 250 jaar ouder. Het maakte deel uit van een reeks van omwalde sites op de grens met Vlaanderen, ontstaan circa 1200, en was ongetwijfeld ­belangrijker dan de andere grensmotten in de omgeving (Heetvelde, Leisbroek, Hof ten Berg). In 1659 werd de baronie 'Steenhault' opgericht; ­ Henri Buelens (1597-1664) kreeg toen van koning Filips IV de toelating om de naam en de wapens van de oude familie van Steenhault over te nemen. De eerste bekende kaart van het domein is de Ferrariskaart (1771-1778). De oude burchtmotte tekent zich daarop nog duidelijk af als een afzonderlijk ­ eilandje, te betreden via de binnen de ringgracht gelegen, U-vormige dienstvleugel, relict van het voormalige neerhof, dat in 1758 naar het kasteel toe werd opengebroken. Ten noorden van de ringgracht lag een langwerpige vijver met een boogvormig uiteinde en waarvan de oostelijke oever met een dubbele rij bomen beplant was. Het nieuwe neerhof – de huidige kasteelboerderij – lag ten zuiden van het kasteel. Een rechte, 300 meter lange laan tussen het kasteel en de weg van Denderwinde naar Vollezele (de huidige Kasteelstraat), vormde de ­ ceremoniële toegang; de laatste 150 meter voor de toegangspoort werden symmetrisch geflankeerd door parterres met padenkruisen – de zuidelijke met een rotonde op het snijpunt. Ten zuiden van deze siertuin lag een groot, omhaagd, bijna driehoekig perceel boomgaard, begrensd door een tweede toegangsweg, die via het pachthof naar het kasteel leidde. Naast het pachthof lag een kleine, omhaagde moestuin, op de Ferrariskaart met een padenkruis afgebeeld. Een rechte, 700 meter lange dreef tussen het kasteel en de Blijkheerstraat (Oetingen), vormde de noordoostelijke grens van het Kesterbos ('Kaesterbosch').

De Primitieve kadasterkaarten uit de jaren 1820 (één uit 1827 opgemaakt door P.J. Motteau en een ongedateerde door J.B. Dupaix) tonen enkele opvallende veranderingen: de parterretuinen langs de toegangsdreef hebben de plaats geruimd voor bouwland (percelen nummers 3 en 5); het kasteel wordt niet meer door water omringd maar staat op een schiereilandje dat ook een ereplein vormt tussen het kasteel en de dienstvleugel; de dijk tussen de ringgracht en de vijver werd weggegraven; het pachthof werd herleid tot één gebouwtje. De siertuin was beperkt tot een perceeltje van nog geen 7 are. Jean-François-Alexandre, baron de Steen­hault, was ook eigenaar van 22 hectare op het aanpalende grondgebied Oetingen, waaronder het grootste gedeelte van het Steenhoutbos. Volgens het kadaster werd de huidige gesloten hoeve pas in de jaren 1860 gebouwd en vergroot in 1919 tot het huidige complex van rozegeschilderde baksteen met zwarte pannendaken. Het woongedeelte met de jaarankers 1654 komt overeen met het gebouw dat op de Primitieve kadasterkaart wordt afgebeeld, de oudste kern. Het oudste gedeelte van het kasteel wordt gevormd door de drie verdiepingen hoge toren met een in een ui uitlopend tentdak, en het vierkante gebouw van twee bouwlagen en vier traveeën, dat ertegen aanleunt, volgens de datumankers uit 1610, in traditionele bak- en zandsteenstijl met speklagen en hoekkettingen – representatief voor de 'huizen van plaisantie' uit die periode. De 17de-eeuwse kruisramen werden vermoedelijk rond 1750 vervangen door de huidige, licht getoogde ramen. De polygonale hoektoren en de uitbouw met een arcade van drie rondbogen aan de noordzijde dateren van 1845, maar het huidige uitzicht (op enkele recente details na) werd bepaald door een verbouwing in de late jaren 1880, toen aan de andere zijde een uitbouw van vier traveeën met een mansardedak werd toegevoegd – eveneens met getoogde vensters, speklagen en hoekkettingen. De mansardedaken en de rondboogarcade aan de binnenzijde van het 'neerhof ' zouden na het openbreken van de oorspronkelijk gesloten hoeve in 1758 zijn aangebracht. Aan de buitenzijde bleef de dwarsvleugel met inrijpoort, twee kruisramen, schietgaten en ronde hoektorens verstoken van elk ornament. De oranjerie met grote, op het zuiden gerichte rondboogvensters, evenwijdig met de zuidelijke dwarsvleugel, werd door het kadaster in 1865 geregistreerd. Aan het einde van de jaren 1880 werden in het verlengde van de poortvleugel aan weerszijden nog volumes bijgebouwd.

De laatste verbouwingen van het kasteel waren het werk van Adhémar-Alexandre-Charles de Steenhault de Waerbeek (1840-1906), burgemeester van Vollezele van 1886 tot aan zijn dood, provincieraadslid en katholiek senator vanaf 1894. Maar de heropbouw van de hoeve, de bouw van de oranjerie en de eerste verbouwingen aan het kasteel werden uitgevoerd in opdracht van zijn vader Ernest-Augustin-Alexandre (1815-1886). Hij verbond ook het Steenhoutbos (circa 17 hectare) met het kasteel via een wandelpad dat in het bos in lussen vertakte. Op de stafkaart van 1864 wordt dit nog bestaande 'landschappelijk' tracé afgebeeld. Het neogotische kapelletje en het als uitkijkpunt bedoelde heuveltje aan de Blijkheerstraat vormden het hoogtepunt (ook letterlijk) van dit wandelcircuit. De rechte toegangsdreef vanaf de Kasteelstraat, nog afgebeeld op de kaart van Vander Maelen (1850), heeft op de stafkaart van 1864 plaats geruimd voor een landschappelijke benadering van het kasteel. Deze weg beschrijft een lichte bocht doorheen een bosje met 18de-eeuwse tamme kastanjes (Castanea sativa); pas na 200 m verschijnt het kasteelcomplex in het gezichtsveld.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/134739



Kasteel van Steenhout

Thoricourt, village champêtre.
Il semble que le temps y ait arrêté sa course inexorable. Les environs ont pu conserver pratiquement intacte l'atmosphère campagnarde douce et tranquille qu'on leur connaît.
Elle met en valeur, au détour d'une allée bordée de platanes, un des nombreux châteaux du Hainaut, le...

château de Thoricourt
....témoin merveilleux de l'architecture hennuyère du XVIIIème siècle et l'exemple d'un château sans "histoires".
Construit sur une élévation de terrain, il domine la campagne et les bois qui l'entourent.
Demeure du souvenir et de la nostalgie par excellence, il apparaît aujourd'hui comme l'image vivante d'une époque révolue.

En 1142, l'endroit était désigné sous le nom de Thorincurth (ferme de Thur) et relevait de la pairie de Silly. Le lieu était déjà cité en 1081 sous le nom de Tourincourt. Avant sa date de construction qui remonte à 1768, comme l'attestent les ancres dans le mur côté sud, la Seigneurie de Thoricourt dépendait, semble-t-il, de La Baronnie de Silly.
Au début du XIV siècle la petite seigneurie appartenait aux Lalaing pour passer vers 1516 à un certain Aubert du Broeucquet. A partir d'ici, les versions des historiens varient. En effet, selon les uns :
Le "Domaine de Thoricourt" appartint, durant trois siècles, à la famille "de Brunquet"(ou "du Broeucquet"). Il passa par alliance aux "du Fossey" et ensuite par héritage aux "La Marlière". Ces derniers en furent les seigneurs pendant près de 100 ans.
Selon d'autres :
C'est en 1704 qu'un parent des Broeucquet, Simon Le Secq, vend Thoricourt à Nicolas de la Marlière. Et c'est :

Charles-François de La Marlière (ou Claude-François....) époux de Marie Thérèse de Pascal
qui construisit le château actuel en 1768, sur l'emplacement ou à proximité immédiate d'une bâtisse (ancien manoir voir le Manoir) dont on ignore tout du développement comme de l'importance, alors que le château d'Attre, dans la même région, existait déjà depuis près de 16 ans.

Étienne, (1790-1871) Vicomte Obert de Quévy, né de cette union épousa en 1811 Joséphine Marin de Thieusies (1789-1863).

Son beau-père, le Vicomte Obert de Thieusies exigea de lui qu'il prenne l'engagement, pour pouvoir épouser sa fille, de substituer à son nom de Quévy, celui de Thieusies.


http://www.domaine-de-thoricourt.eu/histoire.html

Kasteel van Thoricourt

Het kasteel van Heetvelde, in de volksmond “Het Waterkasteel” genoemd, is een oude waterburcht die past als schakel in de verdedigingsgordel van versterkte kastelen die werden opgebouwd door de graven van Henegouwen. De oudste delen van het kasteel, de funderingen en laagste bouwlagen dateren uit circa 1600. Het huidige complex, opgetrokken in Brabantse renaissancestijl, werd gebouwd in opdracht van Pieter Collins, heer van Heetvelde.

Het kasteel bestaat uit een vierkante donjon (woontoren), een ronde toren, een kapel en een ronde verdedigingstoren aan de westkant. De schietgaten duiden op de verdedigingsbestemming die het kasteel vroeger moet gehad hebben. Het omliggend landschap beslaat ongeveer drie hectaren oppervlakte.

Het kasteel en zijn dichte omgeving werd in 1969 als monument en landschap geklasseerd. De familie Claeys-Bouaert uit Gent liet het kasteel restaureren.


https://ontdekpajotzenne.be/listings/kasteel-van-heetvelde/

Kasteel van Heetvelde

Castle of l'Estriverie is a castle in Bois-de-Lessines, a village in Lessines, Hainaut, Belgium.

History

In 1324 the castle estate was declared a fief by the Counts of Hainaut and granted to Gérard de Lestruve. The estate was passed on to Hoste d'Ecaussinnes and in 1440 to the Despretz de Quievrain family who kept it until 1483. One of this family, Watier de Quivrains, erected a castle here in 1454. It is on the foundations of this old castle that the current building stands.

In 1483 the estate passed by marriage to the Cottrel family, who kept the castle for seven generations. This family did most of the restoring and rebuilding in the 16th and 17th century, and turned the fortified medieval dwelling into a graceful château.

In 1727, the estate became the property of Marie Spinola, the last niece of the Cottrel family. She gave it to her son, who sold the estate in 1756 to Joseph Antoine de Wautier. The court of Hainault however overturned the sale and transferred the castle to Jean Philippe d'Yve, Viscount of Bavay.

Castle of l'Estriverie


Château de Louvignies is a castle located 6 kilometers from Soignies, in Hainaut Province of Belgium. It was designated as the seat of a lordship in 1389 and was acquired in 1716 by the Governor of Charleroi, Rodrigo de Peralta, who built a castle surrounded by a moat. In 1767, the structure was modernized with a basement addition, a tower and a ground floor stuccoed room decorated to 18th-century tastes. In 1798, through marriage, the castle became the stronghold of the Villegas Family.

The English garden, designed on the plan of a park was created in May, 1834 by C. Th. Petersen, probably at the request of Balthazar de Villegas.It became the home of Count Léon de Villegas de Saint-Pierre when he gave up a diplomatic career to become mayor of Chaussée-Notre-Dame-Louvignies,[1] after his marriage in 1868 to Marie-Ferdinande de Maillin. In 1870 the Count began a massive renovation of the property, hiring Désiré Limbourg as the architect to renovate the buildings and Louis Fuchs, as the landscape architect. After the purchase of additional land, drainage and backfilling of surrounding moats, 600 trees were planted in 1871. The following year a pond, spanned by two bridges, was created and the cooling house was built. In 1873, paths and lawns were completed, and the park was fenced and gated. Between 1874 and 1875, the Marsh Chapel was built, followed by a stable wing and carriage house.

The castle itself was restructured between 1878 and 1882. The tower was enlarged to dominate the north side and the southern facing wing was doubled in size. A new wing on the ground floor contained state rooms, a lounge and dining room and the eastern wing was extended adding turrets and modern amenities. The entrance beneath a wide porch, which had formerly been on the west at the end of the bridge over the moat, was moved to the southern façade overlooking the park. Upon entering the vestibule, rooms branched to the right into the welcoming parlor and to the left into the pool room with a large sweeping staircase. The staircase was festooned with metal railings and motifs of the Villegas Family arms. The interior was remodeled but the fireplaces and painted areas above the doors were restored. The upstairs bedrooms with baths stood on either side of a central hallway. The kitchen and service areas were located in the basement and dumbwaiters were installed. Radiators were later added and electricity was installed in 1897.

At present the grounds are open from May to November. The interior design, furniture and household items which belonged to the Villegas Family have been preserved in the home. It is representative of the Belle Epoque period. The property has been featured in several films, including Claude Berri's Germinal, François Ozon's Angel and François-Xavier Vives' film Landes, featuring Marie Gillain. An exhibit, featuring former resident Maria de Villegas de Saint-Pierre, daughter of Count Léon de Villegas de Saint-Pierre, who grew up in the home and was a nurse during World War I was also featured in the home.

Château de Louvignies


De Oudenberg is op het einde van het ancienrégime in hoofdzaak agrarisch gebied met een klein bedevaartsoord, een vijver en enkele woningen, waaronder twee herbergen. De oorsprong van het Oudenbergkasteel is vermoedelijk terug te voeren tot een kleine hofstede met aanpalende stallingen en eigendom van linnenhandelaar en later bankier Jean-François Spitaels. Zijn nazaten zullen in de loop van de 19de eeuw één voor één dit "buitengoed" uitbouwen door de verwerving van aanpalende percelen, de afbraak van bestaande woningen, de aanleg van een lusthof en de aanplant van een beukenbos. Het uitzicht van het huidige kasteel en bijgebouwen is grotendeels het werk van Felix Spitaels tijdens de jaren 1890-1895.

De verbouwing van notaris Désiré De Clercq in 1903-1904 heeft het landhuis nog meer kasteelallures bezorgd. De transformaties van Ferdinand De Blieck heeft een quasi onherstelbare verminking toegebracht aan een deel van het hoofdgebouw. De inzet van de huidige eigenaar, Alain Comeille, om de hele kasteelsite te herwaarderen kan alleen maar toegejuicht worden. Dank zij het uitgestrekte, deels beboste landgoed, heeft de Oudenbergsite grotendeels haar meer oorspronkelijk karakter bewaard en is vrij gebleven van de recente verkaverlingwoede.

In een grote tuin gelegen dubbelhuis met twee bouwlagen van vijf traveeën onder schilddak (leien) met gesmeed ijzeren vorstkam. Rechthoekig plan, geflankeerd door ronde hoektorens met kegelvormige spits, uit eind 19de eeuw.

Baksteenbouw met schaars gebruik van arduin; bepleisterde en beschilderde oostelijke gevel en aanbouwen. Hoofdgevel tussen de vermelde hoektorens gemarkeerd door het centrale deurrisaliet met begroeide schoudergevelbekroning. Rechthoekige vensters tussen lekdrempels en doorlopende bovendorpels die telkens worden overspannen door een ontlastingsboog met diamantkop van arduin. Meer uitgewerkte vormen in het middenrisaliet. Neotraditionele rondboogdeur afgewerkt met negblokken, sluitsteen en kwartronde druiplijst. Drielichtvenster met lekdrempel op de bovenverdieping; rondboogvenster in de trapgevel. Stoep met korte steektrap en siervazen op de steunmuren. Oostelijke hoektoren op brede basis, afgelijnd door balustrade; smallere oplopende partij met omlopende muurbanden en kleine getoogde vensters. Ten noorden, verbouwde zijgevel en achtergevel met bijbouw.

Achter het gebouw, éénlaagse stalvleugel met acht ongelijke traveeën onder mansardedak (leien). Centraal laadvenster, verder vier dakkapellen met overhoekse bedaking. Verankerde, roze geschilderde baksteenbouw. Rechthoekige muuropeningen met vensters en deuren met steekboogvormige ontlastingsbogen, poorten met gietijzeren lateien, links op imposten. Kroonlijst waaronder dubbele fries van overhoekse baksteen.



kasteeloudeberg.be/historiek

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/8483

Kasteel Oudeberg

Boelare Castle is a castle near the village Nederboelare, Geraardsbergen municipality, in the province of East-Flanders, Belgium. It used to be the seat of the feudal domain Land and Barony of Boelare. The oldest recording of the name Boelare dates back to the 11th century, but the domain is probably older.

Some indications point to a first castle in Boelare in the 9th century. However, the structure of the current castle buildings dates back to 1605. On July 1, 1987, the castle was classified as an important national treasure by the Belgian government. In 1983, the buildings were renovated, and are currently housing a home for elderly people.



Boelare Castle


Braine Castle is a castle in Braine-le-Château, Walloon Brabant, Belgium.

In 649 the Abbess of Mons St. Waudru ceded her "land of Ittre", including Braine, to the Chapter of Mons. Accordingly, Braine had an odd political status since it remained a small enclave of the County of Hainaut within the County of Leuven, part of the Duchy of Brabant. Braine-le-Château was owned by several feudal families. The domain was bought by Jean de Hornes in 1434 and by Lamoral II Claudius Franz, Count of Thurn and Taxis in 1670.

Braine-le-Château is named after a castle (château) built in the place called "Les Monts". In the 11th–12th century, two twinned big artificial hills (mottes) were erected on the top of a spur dominating a village set up on the rivier Hain. Such a twin structure is very infrequent north of the river Loire.
The castle of Braine existed until 1722 but was rebuilt in different places according to the increase of the village. In the beginning of the 13th century, the lords of Trazegnies, owners of the domain, left the spur and built a squarish castle in the middle of a marshy area; the castle was surrounded by a triple barrier made by the marshes, the rivers and the moats. The castle, located in the heart of the village, was used to control the road Nivelles-Halle. In the 16th century, the castle was made less defensive and more pleasant to live in by suppressing the southern wing and increasing the size of the windows, allowing the sun to light the rooms. The castle was burned in 1667 and revamped in 1681, with the addition of a monumental gate. Count Eugène Gaspard de Robiano purchased the castle in 1835 and his descendants still live there.

Kasteel van Braine-le-Château

Le château de La Follie, situé au bord de la Sennette, à Écaussinnes-d'Enghien en province de Hainaut (Belgique), est un manoir du xvie siècle construit sur les fondations d'un ancien château fort (xive siècle).

Historique

Si le bâtiment actuel n'est pas plus ancien que le xvie siècle, des fouilles effectuées en 1928 par Pierre de Lichtervelde ont permis de découvrir d'anciennes douves de deux siècles plus anciennes. L'ancien château avait allure de forteresse avec quatre tours rondes avec mâchicoulis reliées entre elles par des murs de trois mètres d'épaisseur, le tout formant un solide quadrilatère. Circonscrit de douves, son entrée était défendue par un pont-levis.

Sous le château actuel se trouvent d'immenses caves voutées, où l'on peut encore voir les fondations des quatre tours d'angle aujourd'hui disparues. La présence d'une cheminée donne à penser que ces lieux étaient encore habitables au xive siècle. Au xvie siècle, pour la construction du nouveau château, le pavement fut surélevé, rendant ces pièces totalement souterraines.

Kasteel van La Follie

Gaasbeek Castle, today a national museum, is located in the municipality of Lennik in the province of Flemish Brabant, Belgium.

History

The fortified castle was erected around 1240 to defend the Duchy of Brabant against the County of Flanders. The castle was destroyed however by Brussels city troops in revenge for the assassination of Everard t'Serclaes, which was commanded by the Lord of Gaasbeek.

At the beginning of the 16th century the Dominium of Gaesbeeck was inherited by the House of Hornes; they constructed a brick castle on the ruins of the medieval fortress. In 1565 Lamoral, Count of Egmont, acquired the castle and its domain, including feudal rights in 17 surrounding villages. Accused of high treason by Philip II of Spain, the Count of Egmont was beheaded three years later.

In the following centuries the castle was inhabited by several noble lords, amongst them René de Renesse, 1st Count of Warfusée, who acquired the castle and restored the buildings. It obtained its pseudo-medieval appearance as the result of a renovation during the years 1887-1898. The works were executed by the architect Charles Albert and ordered by the Marquis d'Arconati Visconti who owned the castle at that time. His widow yo Marie Peyrat (d. 1922) donated the castle to the Belgian state, including the art collection and the grounds.

Museum

Since 1980 the castle has been owned by the Flemish Community (Vlaamse Gemeenschap). The castle contains impressive art collections displayed in lavishly decorated historical rooms. A remarkable collection piece is the authentic testament of the famous painter Peter Paul Rubens The castle and its grounds (a park of 50 hectares or 124 acres) are open to the public.