Boelare Castle is a castle near the village Nederboelare, Geraardsbergen municipality, in the province of East-Flanders, Belgium. It used to be the seat of the feudal domain Land and Barony of Boelare. The oldest recording of the name Boelare dates back to the 11th century, but the domain is probably older.

Some indications point to a first castle in Boelare in the 9th century. However, the structure of the current castle buildings dates back to 1605. On July 1, 1987, the castle was classified as an important national treasure by the Belgian government. In 1983, the buildings were renovated, and are currently housing a home for elderly people.



Boelare Castle


Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

De Oudenberg is op het einde van het ancienrégime in hoofdzaak agrarisch gebied met een klein bedevaartsoord, een vijver en enkele woningen, waaronder twee herbergen. De oorsprong van het Oudenbergkasteel is vermoedelijk terug te voeren tot een kleine hofstede met aanpalende stallingen en eigendom van linnenhandelaar en later bankier Jean-François Spitaels. Zijn nazaten zullen in de loop van de 19de eeuw één voor één dit "buitengoed" uitbouwen door de verwerving van aanpalende percelen, de afbraak van bestaande woningen, de aanleg van een lusthof en de aanplant van een beukenbos. Het uitzicht van het huidige kasteel en bijgebouwen is grotendeels het werk van Felix Spitaels tijdens de jaren 1890-1895.

De verbouwing van notaris Désiré De Clercq in 1903-1904 heeft het landhuis nog meer kasteelallures bezorgd. De transformaties van Ferdinand De Blieck heeft een quasi onherstelbare verminking toegebracht aan een deel van het hoofdgebouw. De inzet van de huidige eigenaar, Alain Comeille, om de hele kasteelsite te herwaarderen kan alleen maar toegejuicht worden. Dank zij het uitgestrekte, deels beboste landgoed, heeft de Oudenbergsite grotendeels haar meer oorspronkelijk karakter bewaard en is vrij gebleven van de recente verkaverlingwoede.

In een grote tuin gelegen dubbelhuis met twee bouwlagen van vijf traveeën onder schilddak (leien) met gesmeed ijzeren vorstkam. Rechthoekig plan, geflankeerd door ronde hoektorens met kegelvormige spits, uit eind 19de eeuw.

Baksteenbouw met schaars gebruik van arduin; bepleisterde en beschilderde oostelijke gevel en aanbouwen. Hoofdgevel tussen de vermelde hoektorens gemarkeerd door het centrale deurrisaliet met begroeide schoudergevelbekroning. Rechthoekige vensters tussen lekdrempels en doorlopende bovendorpels die telkens worden overspannen door een ontlastingsboog met diamantkop van arduin. Meer uitgewerkte vormen in het middenrisaliet. Neotraditionele rondboogdeur afgewerkt met negblokken, sluitsteen en kwartronde druiplijst. Drielichtvenster met lekdrempel op de bovenverdieping; rondboogvenster in de trapgevel. Stoep met korte steektrap en siervazen op de steunmuren. Oostelijke hoektoren op brede basis, afgelijnd door balustrade; smallere oplopende partij met omlopende muurbanden en kleine getoogde vensters. Ten noorden, verbouwde zijgevel en achtergevel met bijbouw.

Achter het gebouw, éénlaagse stalvleugel met acht ongelijke traveeën onder mansardedak (leien). Centraal laadvenster, verder vier dakkapellen met overhoekse bedaking. Verankerde, roze geschilderde baksteenbouw. Rechthoekige muuropeningen met vensters en deuren met steekboogvormige ontlastingsbogen, poorten met gietijzeren lateien, links op imposten. Kroonlijst waaronder dubbele fries van overhoekse baksteen.



kasteeloudeberg.be/historiek

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/8483

Kasteel Oudeberg

De Heren van Steenhuyse hebben steeds tot de hoogste adellijke kringen behoord. De oudste waarvan een geschreven bron gewag maakt is Amelricus in 1155.
De oorspronkelijke Heren van Steenhuse besturen de heerlijkheid tot 1443, tot Jan van Steenhuse overlijdt en alle goederen worden geÙrfd door zijn zuster Maria, getrouwd met Jan van Gruuthuse. In 1556 worden de Gruuthuses opgevolgd door het huis van Egmont. Deze familie verkoopt in 1605 het ganse prinsdom aan Jean de Richardot.
Na de dood van de weduwe van Claude de Richardot in 1752 wordt het kasteel met de heerlijke goederen, inclusief de begeerde prinsentitel, verkocht aan de familie de Wolff. 32 jaar later krijgt de heerlijkheid alweer een nieuwe eigenaar: Jean-Baptiste d'Hane (ook de bezitter van de gekende patriciÙrswoning, nu museum in de Gentse Veldstraat).
Nadat de Franse regeerders de feodaliteit en alle prinselijke voorrechten hebben afgeschaft, blijven de kinderen van Jean-Baptiste d'Hane het kasteel bewonen : Louis - Emmanuel (tot 1861), Eduard-Joseph (tot 1873). De erfgenamen van deze laatste d'Hane verkopen in 1896 het domein aan Achilles de Frenne, een rentenier uit het Normandische Rouen. Een van de zonen de Frenne zal na de tweede wereldoorlog in en rond het kasteel een tijdlang een bloemenhandel exploiteren.
In 1978 komt het kasteel in handen van de familie Van Waeyenberge, geboren Steenhuizenaars en bekende industriÙlen. Zij maken van het domein de schitterende parel die het anno 1995 is geworden.
Eeuwenlang voerden de Heren van Steenhuyse de uitzonderlijke titel van 'prins'.Wellicht werd de titel verworven door Felix van Steenhuyse (1384 - 1424). De echte reden is niet duidelijk, al lijdt het geen twijfel dat zijn zeer bijzondere relatie met de Graaf van Vlaanderen een doorslaggevende verklarende factor is. Na hem erven of kopen de andere bezitters van het prinsdom de eretitel. Niet alleen de status van prinsdom maakte van het kleine Steenhuize een unieke heerlijkheid . Lange tijd genoten heren en ingezetenen naast de gebruikelijke justitiÙle en heerlijke rechten en plichten twee bijzondere, merkwaardige privileges.
Op basis van een charter uit 1348 was er vrijstelling van belastingen : geen enkele instantie had het recht om belastingen, taksen, tol,... te zetten tegen de heerlijkheid Steenhuize. Dit voorrecht gaf aanleiding tot tientallen disputen en rechtszaken.
En er gold gedurende een bepaalde periode een recht van vrijgeleide : op het grondgebied van Steenhuize kon niemand vervolgd of gearresteerd worden, tenzij door de plaatselijke heer of zijn gerechtsdienaars. De archieven (en de volksoverlevering)vertellen verschillende voorbeelden van officieren uit het Land van Aalst of elders, die zelf in de gevangenis van Steenhuize zijn beland omdat ze dit recht hadden geschonden. Het prinsdom werd een toevluchtsoord voor vele mensen "die iets op hunne kerfstok hadden" uit alle windstreken. Deze speciale toestand duurde tot 1460, als Lodewijk van Gruuthuse, Heer van Steenhuyse, alle bannelingen en schorremorrie uit zijn domein gooit. "Sindsdien woont er op Steenhuize serieus volk !" beweert oud-burgemeester en Steenhuizenaar Marcel Van Daele). De oorspronkelijke 'woning' van de Heren van Steenhuyse was gebouwd in een moeras rechtover de plaats waar later de burcht/het kasteel zou verrijzen. Het moet een typische mote zijn geweest, met een omgevende wal en watering en een omheining van gepunte houten palen.
Toen de aanvalstechnieken van de vijanden verbeterden en de behoefte aan een efficiÙntere verdediging groeide, werd een burcht van steen opgetrokken op de plek van het huidige kasteel. Van deze oer-burcht zijn geen afbeeldingen overgeleverd. Bij restauratiewerken in de jaren tachtig werden wÞl fundamenten blootgelegd. De oude vesting werd met de grond gelijk gemaakt in het begin van de woelige zeventiende eeuw.
Vanaf 1626 begint Jeanne de Richardot met de bouw van een modern kasteel, dat er ongetwijfeld een stuk speelser en luchtiger uitzag dan het vorige, ook al bleef het in eerste instantie een verdedigingsgebouw.


https://www.routeyou.com/nl-be/location/view/47013512/kasteel-van-steenhuize

Kasteel van Steenhuize

Le Château de Vignée est un repère au milieu du paysage vigoureux de l’Ardenne. Tout droit sorti d’un vieux récit de chasse de 400 ans et ayant servi d’hôpital de campagne durant la Seconde Guerre mondiale, ce château du 17e siècle est depuis toujours un bastion de la Famenne.

Kasteel van Voorde

Castle of l'Estriverie is a castle in Bois-de-Lessines, a village in Lessines, Hainaut, Belgium.

History

In 1324 the castle estate was declared a fief by the Counts of Hainaut and granted to Gérard de Lestruve. The estate was passed on to Hoste d'Ecaussinnes and in 1440 to the Despretz de Quievrain family who kept it until 1483. One of this family, Watier de Quivrains, erected a castle here in 1454. It is on the foundations of this old castle that the current building stands.

In 1483 the estate passed by marriage to the Cottrel family, who kept the castle for seven generations. This family did most of the restoring and rebuilding in the 16th and 17th century, and turned the fortified medieval dwelling into a graceful château.

In 1727, the estate became the property of Marie Spinola, the last niece of the Cottrel family. She gave it to her son, who sold the estate in 1756 to Joseph Antoine de Wautier. The court of Hainault however overturned the sale and transferred the castle to Jean Philippe d'Yve, Viscount of Bavay.

Castle of l'Estriverie


Het Domein Breivelde of Park van Breivelde is een kasteeldomein met park en arboretum in Grotenberge, een deelgemeente van de Belgische stad Zottegem. Het glooiende park werd aangelegd in Engelse stijl op het einde van de 19de eeuw. In het domein (landschapstuin met parkbos en bos) liggen een kasteel, tien vijvers, een fontein en een cascade. Het uitgestrekte grasveld reikt tot aan de imitatierivierbocht, waarin het kasteel wordt weerspiegeld zodat deze vijver al eens als spiegelvijver wordt omschreven. In het Domein Breivelde werden een dertigtal verschillende boomsoorten aangeplant, waaronder gewone vleugelnoot, moerascipres, apenboom, atlasceder, sequoiadendron, pluimes, Japanse cipres, reuzenlevensboom, tulpenboom, Cunninghamia; er bloeien ook voorjaarsbloeiers als bosanemoon. Het domein omvat ook een speelbos ('De Zotte Jungle') en enkele nieuwere bosuitbreidingsgebieden ('Breiveldebos'). In de ijskelder van het Kasteel Breivelde leven vleermuizen.

Het domein stond vroeger onder de namen 'Warande' en 'Heiligenborre' bekend en werd gebruikt als lustbos voor de jacht en de visvangst. In 1830 bezat Josephus Johannes De Rouck (van 1801 tot 1819 burgemeester van Erwetegem en Godveerdegem) er een lustbos (bois d'agrément) en een lustvijver (eau d'agrément) die van elkaar waren gescheiden door een dreef. De Gentse industrieel August De Rouck erfde het domein in 1852 en kocht ook nog verschillende gronden. Rond 1852 werd waarschijnlijk de grote vijver aangelegd. De Rouck liet in 1871 een landhuis bouwen dat als zomerverblijf werd gebruikt; hij stierf voor het park werd afgewerkt. Rond 1879 had het Domein zijn huidige omvang bereikt. Gentenaar Georges Henry verwierf het Domein in 1887 na het overlijden van Anaïs De Rouck (Augustes dochter); het park werd in opdracht van hem heraangelegd als landschapstuin zoals we die vandaag kennen. Kort na de eeuwwisseling (1902) kocht Philippe Plancqaert van Exen van Beauvechain het Domein. In 1904 liet hij het landhuis 'Kasteel Breivelde' herbouwen in Vlaamse neorenaissancestijl. In 1907 kwam het park in handen van ridder Walérand van Male de Ghorain (gehuwd met Caroline Moretus Plantin de Bouchout). In 1913 werd het kasteel licht verbouwd (balkon op gietijzeren zuilen en een arcade). De drie kinderen en twee kleinkinderen van Male de Ghorain erfden na de dood van Walérand en Caroline het goed. In 1970 kocht de stad Zottegem het domein; op 10 mei 1971 werd het officieel eigendom van de stad Zottegem en werd het opengesteld voor het publiek. Sinds 1982 is het als landschap beschermd.

Kasteel Domein Breivelde

Het hof te Steenhout ligt in het brongebied van één van de bijlopen van de Molenbeek op de grens met Oetingen en het Oost-Vlaamse Denderwindeke, in de schaduw van het Steenhoutbos (vroeger Kesterbos genoemd). Het wordt voor het eerst vermeld als "le fief et le court de Strihout" in een leenboek van de heren van Edingen uit 1466 (Verheyden J., 1), maar het is minstens 250 jaar ouder. Het maakte deel uit van een reeks van omwalde sites op de grens met Vlaanderen, ontstaan circa 1200, en was ongetwijfeld ­belangrijker dan de andere grensmotten in de omgeving (Heetvelde, Leisbroek, Hof ten Berg). In 1659 werd de baronie 'Steenhault' opgericht; ­ Henri Buelens (1597-1664) kreeg toen van koning Filips IV de toelating om de naam en de wapens van de oude familie van Steenhault over te nemen. De eerste bekende kaart van het domein is de Ferrariskaart (1771-1778). De oude burchtmotte tekent zich daarop nog duidelijk af als een afzonderlijk ­ eilandje, te betreden via de binnen de ringgracht gelegen, U-vormige dienstvleugel, relict van het voormalige neerhof, dat in 1758 naar het kasteel toe werd opengebroken. Ten noorden van de ringgracht lag een langwerpige vijver met een boogvormig uiteinde en waarvan de oostelijke oever met een dubbele rij bomen beplant was. Het nieuwe neerhof – de huidige kasteelboerderij – lag ten zuiden van het kasteel. Een rechte, 300 meter lange laan tussen het kasteel en de weg van Denderwinde naar Vollezele (de huidige Kasteelstraat), vormde de ­ ceremoniële toegang; de laatste 150 meter voor de toegangspoort werden symmetrisch geflankeerd door parterres met padenkruisen – de zuidelijke met een rotonde op het snijpunt. Ten zuiden van deze siertuin lag een groot, omhaagd, bijna driehoekig perceel boomgaard, begrensd door een tweede toegangsweg, die via het pachthof naar het kasteel leidde. Naast het pachthof lag een kleine, omhaagde moestuin, op de Ferrariskaart met een padenkruis afgebeeld. Een rechte, 700 meter lange dreef tussen het kasteel en de Blijkheerstraat (Oetingen), vormde de noordoostelijke grens van het Kesterbos ('Kaesterbosch').

De Primitieve kadasterkaarten uit de jaren 1820 (één uit 1827 opgemaakt door P.J. Motteau en een ongedateerde door J.B. Dupaix) tonen enkele opvallende veranderingen: de parterretuinen langs de toegangsdreef hebben de plaats geruimd voor bouwland (percelen nummers 3 en 5); het kasteel wordt niet meer door water omringd maar staat op een schiereilandje dat ook een ereplein vormt tussen het kasteel en de dienstvleugel; de dijk tussen de ringgracht en de vijver werd weggegraven; het pachthof werd herleid tot één gebouwtje. De siertuin was beperkt tot een perceeltje van nog geen 7 are. Jean-François-Alexandre, baron de Steen­hault, was ook eigenaar van 22 hectare op het aanpalende grondgebied Oetingen, waaronder het grootste gedeelte van het Steenhoutbos. Volgens het kadaster werd de huidige gesloten hoeve pas in de jaren 1860 gebouwd en vergroot in 1919 tot het huidige complex van rozegeschilderde baksteen met zwarte pannendaken. Het woongedeelte met de jaarankers 1654 komt overeen met het gebouw dat op de Primitieve kadasterkaart wordt afgebeeld, de oudste kern. Het oudste gedeelte van het kasteel wordt gevormd door de drie verdiepingen hoge toren met een in een ui uitlopend tentdak, en het vierkante gebouw van twee bouwlagen en vier traveeën, dat ertegen aanleunt, volgens de datumankers uit 1610, in traditionele bak- en zandsteenstijl met speklagen en hoekkettingen – representatief voor de 'huizen van plaisantie' uit die periode. De 17de-eeuwse kruisramen werden vermoedelijk rond 1750 vervangen door de huidige, licht getoogde ramen. De polygonale hoektoren en de uitbouw met een arcade van drie rondbogen aan de noordzijde dateren van 1845, maar het huidige uitzicht (op enkele recente details na) werd bepaald door een verbouwing in de late jaren 1880, toen aan de andere zijde een uitbouw van vier traveeën met een mansardedak werd toegevoegd – eveneens met getoogde vensters, speklagen en hoekkettingen. De mansardedaken en de rondboogarcade aan de binnenzijde van het 'neerhof ' zouden na het openbreken van de oorspronkelijk gesloten hoeve in 1758 zijn aangebracht. Aan de buitenzijde bleef de dwarsvleugel met inrijpoort, twee kruisramen, schietgaten en ronde hoektorens verstoken van elk ornament. De oranjerie met grote, op het zuiden gerichte rondboogvensters, evenwijdig met de zuidelijke dwarsvleugel, werd door het kadaster in 1865 geregistreerd. Aan het einde van de jaren 1880 werden in het verlengde van de poortvleugel aan weerszijden nog volumes bijgebouwd.

De laatste verbouwingen van het kasteel waren het werk van Adhémar-Alexandre-Charles de Steenhault de Waerbeek (1840-1906), burgemeester van Vollezele van 1886 tot aan zijn dood, provincieraadslid en katholiek senator vanaf 1894. Maar de heropbouw van de hoeve, de bouw van de oranjerie en de eerste verbouwingen aan het kasteel werden uitgevoerd in opdracht van zijn vader Ernest-Augustin-Alexandre (1815-1886). Hij verbond ook het Steenhoutbos (circa 17 hectare) met het kasteel via een wandelpad dat in het bos in lussen vertakte. Op de stafkaart van 1864 wordt dit nog bestaande 'landschappelijk' tracé afgebeeld. Het neogotische kapelletje en het als uitkijkpunt bedoelde heuveltje aan de Blijkheerstraat vormden het hoogtepunt (ook letterlijk) van dit wandelcircuit. De rechte toegangsdreef vanaf de Kasteelstraat, nog afgebeeld op de kaart van Vander Maelen (1850), heeft op de stafkaart van 1864 plaats geruimd voor een landschappelijke benadering van het kasteel. Deze weg beschrijft een lichte bocht doorheen een bosje met 18de-eeuwse tamme kastanjes (Castanea sativa); pas na 200 m verschijnt het kasteelcomplex in het gezichtsveld.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/134739



Kasteel van Steenhout

Het Egmontkasteel of Kasteel van Egmont is een kasteel in het Egmontpark in de Belgische stad Zottegem. Het kasteel kent een bewogen geschiedenis die teruggaat tot de 11de eeuw. In de 16de eeuw kwam het kasteel in het bezit van Lamoraal van Egmont, de graaf die in 1568 onder Alva op bevel van Filips II onthoofd werd op de Brusselse Grote Markt. Op het einde van de 18de eeuw raakte het pand in verval en in de 19de eeuw werd het ingrijpend verbouwd. Het wordt sinds 1982 als openbare stadsbibliotheek gebruikt. Na de restauratie van het kasteel aan het einde van de 20ste eeuw worden in de ridderzaal burgerlijke huwelijken voltrokken en gemeenteraadszittingen gehouden. Het Egmontkasteel is een beschermd monument (het noordelijke deel sinds 1964; het zuidelijke deel, de walmuur, de brug en het Egmontpark sinds 1987).

Geschiedenis

Heren van Zottegem
De oorsprong van het kasteel als burchtsite loopt minstens terug tot de 11de eeuw. Men mag veronderstellen dat er reeds ten tijde van de oudst gekende heer van Zottegem, Rothardus, die in een charter van 1083 opduikt, een versterking bestond. Deze versterking had waarschijnlijk de vorm van een mottekasteel, een aarden heuvel met een houten toren en een lager gelegen erf.

Omstreeks 1150 werd er een natuurstenen donjontoren opgetrokken en een natuurstenen zaalkerk (burchtkapel). Van die twaalfde-eeuwse burchtkapel werden tijdens archeologische opgravingen in 1994 de sporen blootgelegd. De middeleeuwse burcht maakte deel uit van een uitgebreide vestinggordel tussen de gebieden behorend aan de Franse kroon en het Duitse keizerrijk. Eind twaalfde eeuw was Walter (Wouter) II heer van de versterking in Zottegem; hij liet de grote zaal herbouwen in baksteen. Walter II stond in dienst van graaf van Vlaanderen Boudewijn IX en nam van 1202 tot 1204 deel aan de Vierde Kruistocht. Hij kreeg een leen van 80 lb. van de Franse koning Filips II August; Boin chevalier Gauthier de Sotenghien Walter II stierf in 1212 bij het beleg van Luik in dienst van Hendrik I van Brabant. In 1214 streden kasteelheren Walter (Wouter) III en Boudewijn van Zottegem (halfbroers van legeraanvoerder Arnulf IV van Oudenaarde) mee tegen de Franse koning in de Slag bij Bouvines; hun kamp verloor echter. In 1215 verging hun schip richting Engeland (om daar Jan zonder Land te verdedigen tegen opstandige baronnen) tijdens een storm op de Noordzee .

Geslacht Edingen
Hun zus (en enig overgebleven erfgenaam) Aleide (Adelheid/Ida) trouwde in 1219 met ridder Zeger I van Edingen, waarop het kasteel in handen kwam van het geslacht Edingen. Het kasteel werd voor het eerst vernoemd in een akte van die Zeger I in 1229. Zeger bouwde een nieuwe grote zaal en omringde het kasteel met een muur. Na zijn dood rond 1246 werd Zeger opgevolgd door Walter I en nadien door Walter II. Diens zoon Geraard II huwde in 1280 met de oudste dochter van de Gentse burggraaf Hugo III en erfde zo het burggraafschap van Gent. In 1286 erkende Geraard II Jan van Avesnes als leenheer en droeg zijn erfgoed (behalve de Vrijheid Zottegem en de 'toren van Zottegem') dus in leen op aan de graaf van Henegouwen. Kasteelheer Geraard van Zottegem (van 1280 tot 1307 burggraaf van Gent) kreeg samen met drie andere edelen na de Guldensporenslag de opdracht in 1304 om te onderhandelen met koning Filips IV van Frankrijk, wat leidde tot het verdrag van Athis-sur-Orge. Hugo V van Zottegem was de laatste effectieve burggraaf van Gent; hij overleed rond 1321.

Geslacht Melun
Hugo V van Zottegem stierf kinderloos; Zottegem, Heusden en het burggraafschap Gent kwamen daardoor in handen van Maria van Zottegem, dochter van Geraard II en tante van Hugo V. Na Maria's dood 1323 in werd het kasteel het bezit van haar dochter Isabella (Isabeau) van Antoing, burggravin van Gent, die in 1327 bij haar derde huwelijk trouwde met groot kamerheer van Frankrijk Jan I van Melun. Zo werd het kasteel verworven door het geslacht Melun. De versterking werd in 1381 ingenomen tijdens de Gentse Opstand tegen de graaf van Vlaanderen Lodewijk van Male, maar de Gentenaren werden al snel verdreven door Lodewijk de Haze. Kasteelheer Hugo van Melun streed mee in de Slag bij Nicopolis maar werd door de Turken gevangen genomen en terechtgesteld. Zijn zoon kasteelheer Jan II van Melun werd kamerheer van Filips de Goede en werd in 1432 benoemd tot ridder in de Orde van het Gulden Vlies.

Geslacht Luxemburg-Fiennes
Het kasteel kwam in de vijftiende eeuw in handen van het huis Luxemburg-Fiennes (een zijtak van het huis Luxemburg). Philipotta, dochter van Jan II van Melun, kreeg immers bij haar huwelijk met Thibaut van Luxemburg de heerlijkheid Zottegem als bruidsschat mee. In 1452 belegerde en plunderde de graaf van Étampes Jan van Bourgondië de burcht tijdens de Gentse opstand tegen Filips de Goede. Jan van Luxemburg herstelde een deel van de vernielde burcht tussen 1477 en 1485. Op 29 mei 1516 ontving Jans broer en opvolger Jacobus II van Luxemburg-Fiennes (Gulden Vliesridder en kamerheer van aartshertog Maximiliaan) de zestienjarige Karel V in het kasteel.

Negentiende en twintigste eeuw
D'Hane de Tervarent had intussen zijn cijnspacht afgestaan aan Jean-Baptiste Depoortere. In 1830 werd het kasteel tot een tweewoonst verbouwd. Depoortere startte een linnen- en lijnwaadhandel, woonde in het zuidelijke deel en verhuurde het noordelijke deel door, vanaf 1849 aan Julien Ceuterick. Op de Vandermaelenkaart (1846-1854) is de omwalling bij het Ancien Château du Comte d’Egmont verdwenen. In 1854 erfden de graven Henri en Camille Duchastel het Egmontkasteel. Toen in 1867 de erfpacht verviel, kwam het in handen van Julien Ceuterick en notaris Charles-Louis Vandemergel, die respectievelijk het zuidelijke en het noordelijke gedeelte kochten. Datzelfde jaar nog liet Ceuterick een traphal met verdieping en een voorgevel in neorenaissance bouwen met Euvillekalksteen naar een ontwerp van de Gentse architect Émile Van Hoecke-Peeters [14]. Na de dood van Charles-Louis Vandemergel kwam het noordelijke deel in 1893 in handen van zijn kinderen Ernest en Sara. Zij verkochten het noordelijke deel in 1904 aan Charles Schockaert, wiens ongehuwde dochter dit gedeelte van het kasteel tot haar overlijden in 1953 zou blijven bewonen. In 1927 werd het zuidelijke deel verkocht aan Jules Bernaeyge, die de resten van de walmuur liet slopen en de wallen voor het grootste deel liet dempen. Langs de zuidzijde werd de huidige Graaf van Egmontstraat boven op de vroegere omwalling aangelegd. In 1945 werd het (niet meer door de eigenaars bewoonde) zuidelijk gedeelte van het Egmontkasteel aangekocht door dokter Jules Gevaert uit Bevere.

In 1957 kocht de stad Zottegem het noordelijke gedeelte van de zus van de laatste bewoonster voor anderhalf miljoen frank en in 1965 het zuidelijke gedeelte van de erfgenamen van Jules Gevaert voor 2,2 miljoen frank. Vooral dat zuidelijke gedeelte van het Egmontkasteel werd in de loop der jaren voor alles en nog wat gebruikt. Van 1938 tot 1948 nam het Sint-Elisabethziekenhuis er zijn start, later kregen een paar klassen van de nabijgelegen scholen er onderdak (van 1948 tot 1951 het Koninklijk Atheneum Zottegem en van 1952 tot 1965 het College Onze-Lieve-Vrouw van Deinsbeke).

In het midden van de jaren 60 gebeurden er forse inspanningen om het kasteel een deel van zijn allure terug te geven. Men ging op zoek naar sporen van de oorspronkelijke burcht en het kasteel werd gedeeltelijk gerestaureerd. Een tijdje bevond het Museum voor Folklore zich in het kasteel en trachtte men een "Museum van de 16de eeuw" uit te bouwen. Hoogtepunt was het "Egmontjaar” in 1968, toen men de vierhonderdste verjaardag van de dood van Lamoraal van Egmont vierde met een tentoonstelling "Lamoraal graaf van Egmont en zijn tijd". Het Egmontkasteel kreeg in dat jaar gedurende een paar maanden opnieuw een zestiende-eeuws kleedje aangemeten.

Het pand werd daarna een tijdje gebruikt als onderkomen voor de Stedelijke Academie voor Beeldende Kunsten, terwijl in de kelders een alternatieve kunstgalerij werd ingericht. Intussen was de bibliotheek er neergestreken en toen het bibliotheekwezen grondig werd gereorganiseerd, verhuisde de Openbare Stadsbibliotheek naar het kasteel. In 1986 werd er ten behoeve van de bibliotheek aan de zuidgevel een nieuwbouw opgetrokken, die in contrast staat met het oude kasteel.

Egmontkasteel


De burcht van Herzele is een ruïne van een waterburcht in de Oost-Vlaamse gemeente Herzele. De waterburcht was de woonplaats van de heren van Herzele en is sinds 1957 een beschermd monument. In 1972 volgden restauratiewerken.

Bouw van de burcht

Donjon

Over de donjon zijn weinig gegevens beschikbaar. De vierkante toren heeft een binnenzijde van zes meter en muren met een dikte van 3,20 meter tot 3,40 meter. Er zijn nog vier treden aanwezig die leiden naar de kelderverdieping. Van de donjon bleef alleen de zware onderbouw bewaard. In de zware muren van de donjon zijn de uitsparingen voor latrines te zien. Vermoedelijk bestond de donjon uit een kelder en verdiepingen. In regel bevat deze een ontvangstruimte op de benedenverdieping en woon- en slaapvertrekken op de bovenverdiepingen. In 1592 stortte de donjon in. Hij werd niet meer herbouwd omdat de militaire strategie inmiddels veranderde.

Geometrisch grondplan

In de 13de-14deeeuw begint men burchten met geometrische grondplannen te bouwen. Dit is het geval in Herzele. Hiertoe behoren het poortgebouw, de (nog opstaande) ronde woontoren met aangebouwde traptoren, de donjon, de keuken, de ridderzaal en de nutsvoorzieningen, weermuren, de schuur en de stal. Er bestaat geen zekerheid of de donjon toen al bestond en men rond de donjon bouwde. Mogelijk werd een nieuw kasteel gebouwd waarvan de donjon een onderdeel uitmaakte.

De funderingsbalken van de burcht lagen op een laag van geschorste en niet geschorste boomstammen. De torens zijn gebouwd in baksteen en omkleed in Lediaanse zandsteen, de weermuren bestonden volledig uit zandsteen.

Het poortgebouw had twee toegangspoorten: een bij de ophaalbrug en een tweede bij het binnenplein. In het poortgebouw bevond zich een kamer en er was een mechanisme van een valbrug. Tegenwoordig zijn er in de kelder van het poortgebouw gemetste treden zichtbaar die naar het gelijkvloers leiden. Vermoedelijk was er in de kelder een gevangenis met een latrine.

In de noordoostelijke hoek van de burcht is er een ronde toren, met bijhorende trap. Deze toren was waarschijnlijk een woontoren. Tegenwoordig is op het gelijkvloers een bakstenen koepelplafond met spiraalmotief aanwezig. Op de eerste en tweede verdieping zijn er haarden en nissen aanwezig en op de tweede verdieping is er een latrine. Op de eerste verdieping zijn twee deuropeningen die toegang gaven tot de noordelijke en de oostelijke weermuur. De woontoren heeft een kelderverdieping, met latrine, deze werd vermoedelijk gebruikt als gevangenis.

De ridderzaal kwam centraal aan de oostelijk muur. Bij de zaal horen de privévertrekken van de heer en zijn dame, de kapel en de keuken. Van de keuken zijn de waterput, de haard en een basis van een raam te zien. Ten noorden en ten zuiden van de zaal en de keuken stond de traptorens met spiltrap, een ervan is redelijk bewaard. In het westen van het binnenplein stonden de paardenstal en de schuur. Regelmatig duiken in de domeinrekeningen van de burcht kosten op voor herstellingen aan de stal en schuur.

Rond het kasteel was een brede gracht. Die had niet alleen een defensieve functie maar ook een economische: het was een kweekvijver voor karpers.

Vernielingen

1380: De troepen van de graaf van Vlaanderen, Lodewijk van Male, steken tijdens de Gentse opstand de burcht in brand omdat de heer van Herzele, Seger van Herzele, de kant koos van Gent. Daken, houtwerk en muren werden vernield. De kerk en alle huizen van het dorp werden platgebrand. De graaf van Vlaanderen confisqueerde de goederen van Seger van Herzele en voegde de heerlijkheid Herzele toe aan het graafschap Vlaanderen. Vanaf 1386 wordt de burcht hersteld.

1483-1485 en 1487-1482: Tijdens de Vlaamse opstand tegen Maximiliaan van Oostenrijk werd het kasteel van Herzele tijdelijk bezet door Gentse troepen. De troepen plunderen en richten vernielingen aan. Vanaf 1512 starten restauratiewerken aan de waterburcht.
1579: Tijdens de Nederlandse opstand wou de toenmalige protestantse heer van Herzele, Peter de Melun, zich niet verzoenen met de katholieke Filips II, Koning van Spanje en heer der Nederlanden. De burcht werd zwaar vernield door de Spanjaarden en hun kanonnen. Het kasteel wordt niet volledig meer herbouwd. Enkel het poortgebouw, de noordoostelijke vleugel (met woontoren en de keuken), de schuur en de stal blijven. In 1616 worden deze gebouwen hersteld. Losse bakstenen en natuurstenen worden verkocht, gebruikt bij de aanleg van wegen of gebruikt voor andere gebouwen.

Restauratie (1970-1977)

Op initiatief van toenmalig burgemeester Maurits De Buysscher beginnen restauratiewerken aan de burcht. Op 6 maart 1970 werd het ontwerp goedgekeurd, op 2 oktober 1972 begon de restauratie aan de burcht en op 30 november 1977 waren ze voltooid. Deze restauratiewerken leidden tot het huidige aanzicht van de burcht; een gerestaureerde toren met geconsolideerd grondplan van de volledige plaats, omsloten door een walgracht.



Herzele Castle

Het kasteel van Heetvelde, in de volksmond “Het Waterkasteel” genoemd, is een oude waterburcht die past als schakel in de verdedigingsgordel van versterkte kastelen die werden opgebouwd door de graven van Henegouwen. De oudste delen van het kasteel, de funderingen en laagste bouwlagen dateren uit circa 1600. Het huidige complex, opgetrokken in Brabantse renaissancestijl, werd gebouwd in opdracht van Pieter Collins, heer van Heetvelde.

Het kasteel bestaat uit een vierkante donjon (woontoren), een ronde toren, een kapel en een ronde verdedigingstoren aan de westkant. De schietgaten duiden op de verdedigingsbestemming die het kasteel vroeger moet gehad hebben. Het omliggend landschap beslaat ongeveer drie hectaren oppervlakte.

Het kasteel en zijn dichte omgeving werd in 1969 als monument en landschap geklasseerd. De familie Claeys-Bouaert uit Gent liet het kasteel restaureren.


https://ontdekpajotzenne.be/listings/kasteel-van-heetvelde/

Kasteel van Heetvelde

Le château de Leeuwergem est un château situé en Belgique sur la commune de Zottegem.

Historique

L’histoire des seigneurs de Leeuwergem remonte à 1000 ans. Depuis le xve siècle, ils habitent le château qui fut reconstruit pour la troisième fois en 1764 sur ordre de Pierre Emmanuel Joseph d’Hane (1726-1786). Étant souvent à la cour de Louis XV, il reçut les plans du château Bellevue à Meudon que le roi avait offert à la marquise de Pompadour. Ces plans avaient été dessinés par l’architecte français Jean Lassurance. Le comte Jean-Baptiste d’Hane-Steenhuyse, fils du précédent, reçut le roi Louis XVIII dans son bel hôtel de la rue des Champs à Gand.

Le roi y résida pendant la campagne des cent jours, du 16 mars 1815 jusqu’à la défaite de Napoléon à Waterloo le 18 juin de la même année. Durant son séjour à Gand le roi se rendit en visite au château de son hôte à Leeuwergem. Après extinction des d’Hane-Steenhuyse, le château a abouti dans la famille des propriétaires actuels par voie de successions.

Architecture

Au bout d’une avenue de près d’un km, on découvre un château presque carré, parfaitement équilibré, se trouvant au milieu de parterres de fleurs, sur un tertre entouré d’eau. Tant à l’extérieur qu’à l’intérieur, son style Louis XV lui donne toute son élégance. La rocaille, la coquille et les lignes cambrées y règnent souveraines. À l’étage, une ravissante petite chapelle dédiée aux 4 Evangélistes se trouve toujours dans l’état du jour de sa bénédiction en 1764.

Les jardins

La réalisation complète des jardins fut ordonnée en 1761 au Gantois, Jean Baptiste Simoens. Il devait les terminer vers 1785. Parmi les étangs, les statues et le canal agrémentant la promenade, se trouve un théâtre de verdure unique en Europe car tout de charme (carpinus betulus) construit. Sa réalisation date de 1764 et peut contenir 800 personnes.