Domein "Ter/ Wallen" zie opschrift in de conciërgewoning met blijkbaar later aangebrachte jaarsteen 1906 en volgens bouwplan van 1908 naar ontwerp van W. Vercoutere (Izegem), gebouwd in opdracht van J. Van Naemen in plaats van de historische hoeve zogenaamd "Roode poort". Tijdens de Eerste Wereldoorlog verpacht aan de uit Frankrijk gevluchte zusters ursulinen van Blois. Later verkocht aan borstelfabrikant R. Wybo.

Domein met "kasteeltje" toegankelijk via lange westelijke oprit, gemarkeerd door conciërgewoning en ijzeren hek tussen bakstenen pijlers met lantaarns. Gelegen te midden van park met ten zuidoosten vijver.

Aan de straat gelegen conciërgewoning. Eclectisch dubbelhuis met historiserende regionale inslag; twee traveeën en twee bouwlagen onder pannen zadeldak (nok loodrecht op de straat). Nadruk op de zijgevel aan de straat, heden een verankerde halsgevel met bouwnaad ter hoogte van het zoldervenster en laatste trede voor de afgeronde bekroning en overhoeks topstuk: het bouwplan geeft een anno/ 1908 gedateerde trapgevel aan. Gediversifieerde baksteen; gebruik van natuursteen en simili-natuursteen. Arduinen kruisvensters op doorgetrokken onderdorpels; bovenvensters met boogveld; arduinen gevelstenen met opschrift: Ter-wallen. Rechts doorgang onder lessenaarsdak. Toegang in de sobere langsgevel.

Bakstenen "kasteeltje" in neo-Vlaamse-renaissancestijl; souterrain en twee à drie bouwlagen onder complexe leien bedaking gemarkeerd door geprofileerde schoorstenen. Geelachtige baksteenbouw met rijkelijke verwerking van natuursteen voor portaal, muurbanden, sluitstenen en omlijstingen; sierankers. Grosso modo rechthoekige plattegrond met uitbouwsel en eerder U-vormig uitgewerkte voorgevel. Twee vooruitspringende zijtraveeën; torenachtig uitgewerkte linkertravee onder hoogopgaand schilddak met sierlijke vorstkam; afgeronde bow window op de begane grond en uitstekend arkeltje onder ingesnoerde spits. Linkertravee oplopend in trapgevel met overhoeks topstuk en bolbekroning. Centrale inkompartij met bordes, segmentboogarcade en aansluitend balusterbalkon van arduin voor het terras van de bel-etage; vlaggenmast. Rechthoekige vensters en deur met bolkozijn boven de gebogen tussendorpel; doorgetrokken onderdorpels. Drielicht naar geïnterpreteerd patroon van een serliana in de rechter geveltop. Linker zijgevel geaccentueerd door uitspringend volume met dienstingang; getraliede vensters. Gelijkaardige uitgewerkte achtergevel.



https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/51411

Kasteel Ter Wallen

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Het huidige kasteel is gelegen te midden van een informeel park en is te bereiken via een dreef in het westen en één in het zuiden. De nog deels behouden omwalling ten westen, wordt gevoed door de Kasteelbeek.

De voormalige kasteelsite omvat een zogenaamd "speelhuis" ten zuidwesten, ten westen een oranjerie, ten noordwesten een tuinhuisje en ten noorden, een ijskelder. Het huidige uitzicht is voornamelijk bepaald tijdens de verbouwingen van 1880.

Het kasteel gaat terug op een pachthoeve van de heerlijkheid van Schiervelde, één der belangrijkste Roeselaarse heerlijkheden. Tijdens het ancien régime was de heerlijkheid in het bezit van de familie de Heurne. Vanaf 1807, door huwelijk in handen van de familie de Pélichy en vanaf 1872 van de familie Gillès de Pélichy. Thans is het kasteel ingericht als restaurant.

De pachthoeve wordt voor het eerst vermeld in 1544 als Blauwhuis of Blauwpoorte; de naam verwijst naar de kleur van de leien bedaking. In 1653 vermeld als: "een behuysde hofstede ghenaemt het blaeu huys met wallen rondt". In het vierde kwart van de 17de eeuw wordt de hoeve, in opdracht van J.F. van Heurne verbouwd tot buitenplaats, zie bewaarde nokpan met jaartal 1692. In het "Landt-bouck van François Bal" (1746) afgebeeld met losse bestanddelen, gegroepeerd rondom een binnenplein en omgeven door een omwalling; duidelijk te onderscheiden duiventoren en poortgebouw. Op de Ferrariskaart (1770-1778) aangegeven als "chateau de Heurne", met omwald L-vormig hoofdgebouw met achtergelegen rechthoekig nutsgebouw; ten oosten, aangelegde formele Franse tuin. In 1794 wordt het kasteel zwaar beschadigd door Franse troepen, waarna het hersteld wordt.

In het eerste kwart van de 19de eeuw worden verschillende verbouwingen uitgevoerd, die duren tot 1822: onder meer het leggen van een nieuwe leien bedaking, het doorvoeren van verscheidene wijzigingen aan de rotonde, alsook aan het interieur. In 1804 wordt een nieuwe Engelse tuin aangelegd. Op de Atlas der Buurtwegen (1843) aangeduid als "chateau Blauwhuis"; thans met hoofdgebouw op kruisvormige plattegrond.

In 1880 wordt het kasteel grondig verbouwd in opdracht van Alexandre Gillès de Pélichy zie wapenschild fronton. Het poortgebouw en de zuidvleugel worden afgebroken, gevolgd door de bouw van een nieuw neoclassicistisch portaal; de rotonde krijgt een nieuwe koepel. Tevens wordt de gevel beschilderd. Ook het interieur wordt aangepast aan de eigentijdse noden: plaatsen van badkamer en een centraal verwarmingssysyteem van de firma J.L. Bacon en Co. (Antwerpen). In de westvleugel wordt een nieuwe kapel ingericht in neogotische stijl. In 1907 worden dievenijzers in de benedenvensters geplaatst. Tijdens de Eerste Wereldoorlog wordt het kasteel geconfisqueerd door de Duitse bezetter. In 1918 steken ze bij hun aftocht het munitiedepot in brand waardoor het zogenaamde "boomforeest" (beukenbos), aangeplant begin 19de eeuw, volledig afbrandt, op één boom na waaraan een Mariakapel hangt, deze beuk staat nog steeds in het huidige park. Ook de hoeve wordt volledig vernield door brand. 1986-1988: restauratiewerken aan bedaking en gevels.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/51389

Kasteel Blauwhuis in Izegem

Het Kasteel van Ingelmunster, bevindt zich in het kasteelpark van Ingelmunster op de hoek van de Stationsstraat en het marktplein. De familie Van Honsebrouck is de eigenaar.

Geschiedenis

In de zevende eeuw liet (de later Heilig verklaarde) Amandus een klooster bouwen in Ingelmunster. Omstreeks 1075 liet Robrecht I de Fries, graaf van Vlaanderen, een versterkte burcht bouwen bij de Mandel. Er werd gretig gebruikgemaakt van de ruïnes van het klooster. De gunstige ligging van de burcht bij de Mandel en op de verbindingsweg Kortrijk-Brugge speelden een grote rol bij het kiezen van de plaats van het kasteel. Deze plaats werd weleens de sleutel van Vlaanderen genoemd door het belang van de ligging.

Het kasteel kwam in handen van verschillende families: de families De Rhodes en Van Gistel (1000-1384), de families Bourgondi en Van Kleef (1384-1583), de families Plotho (1583-1825) en de familie de Montblanc (1825-1986).

In 1297 verbleef Filips de Schone, koning van Frankrijk, in het kasteel. Hij was op weg naar Brugge om te onderhandelen met de Bruggelingen. In 1580 werd het kasteel belegerd door de calvinisten onder leiding van François de La Noue en nadien door de Spaanse overheerser bezet. Ondertussen was de burcht al meerdere malen verbouwd tot het luxueuze landgoed dat er nu nog altijd staat.

De rijke brouwersfamilie Van Honsebrouck kocht het kasteel in 1986. Het werd gerestaureerd en opengesteld voor het publiek. Ook het bijhorende kasteeldomein werd vrij toegankelijk.

Brouwerij Van Honsebrouck startte in 1989 met het brouwen van het bekende Kasteelbier, dat zijn naam dankt aan het kasteel van Ingelmunster. Het kasteel staat zowel op het etiket als op de kroonkurk afgebeeld.

Sinds 2012 heeft de familie Van Honsebrouck besloten om het kasteelpark ontoegankelijk te maken voor het publiek wegens grote verbouwingswerken. Deze werken duurden tot juni 2015.

Sinds de plechtige heropening op 17 juni 2015 kan men het Kasteel huren als feestzaal voor huwelijken, feesten en bedrijfsevents.

Het omliggende Kasteelpark van 13 hectare zal enkele dagen per jaar opengesteld worden voor het publiek, onder andere tijdens de Dag van het Park.



Kasteel Ingelmunster

L’existence du château « de Borcht » est mentionnée dans les livres censiers dès le XIVème siècle mais ses origines sont certainement plus anciennes. On ignore qui ordonna sa construction. Certaines sources évoquent le châtelain de Bruxelles qui possédait des terres à Schaerbeek ; d’autres la possibilité d’un seigneur local.

Au XIVème siècle, il est la propriété d’un certain Henri l’Orfèvre et de sa fille Béatrix.

En 1347, il est vendu à Gisbert de Monte pour payer des dettes contractées par Waleram, fils de Guillaume de Monte.

Au XVe siècle, le nom « Borcht » laisse probablement la place au nom « Nieuwen huys » attestant par-là que le château a été remanié pour correspondre davantage aux standards d’une maison de plaisance. La famille Van Waelhem occupe le domaine jusqu’à la fin du XVIIème siècle.

Un plan de 1648 témoigne d’un bâtiment de style mi-gothique, mi-renaissance, toujours entouré de douves.

En 1808, la « Niewen huys » appartient à Zénon Charliers d’Odomont (bourgmestre de Schaerbeek de 1836 à 1844). Celui-ci rase le manoir, comble les douves pour construire une maison de style post-classique et aménage un jardin romantique davantage dans l’air du temps. Il occupe la maison jusqu’à sa mort (1844).

En 1863, le Maelbeek est voûté. Son propriétaire, Alexandre Joseph Watteau, en profite pour étendre les jardins du domaine.

Au début du XXème siècle, les grands travaux d’urbanisation et le réaménagement du quartier Teniers-Josaphat entraîne toutefois la disparition définitive du domaine par expropriation.

https://www.1030.be/fr/culture-loisirs/histoire-tourisme-patrimoine/histoire-de-schaerbeek/lieux-du-passe/chateaux/chateau-de-borcht

Kasteel Ter Borcht

Kasteel van Ardooie, voorheen gekend als Kasteel de Jonghe d'Ardoye. Classicistisch kasteel uit het laatste kwart van de 18de eeuw, met neoclassicistische verbouwingen uit het laatste kwart van de 19de eeuw. Omringend kasteelpark, voor een groot stuk verkocht aan de Provincie West-Vlaanderen. Kasteel met zijvleugels en ijzeren hek beschermd als monument (M.B. 21/06/1984).

Historiek

Vanaf circa 1700 is de heerlijkheid van Ardooie in handen van de Franse markies de Houchin. Uiteindelijk ziet deze zich genoodzaakt wegens geldgebrek de heerlijkheid van Ardooie, toen al verheven tot baronie, in 1773 te verkopen aan de lakenhandelaar burggraaf Theodoor de Jonghe uit Gent. Laatst genoemde laat in de periode 1780-1781 op Ardooie-Veld een nieuw kasteel bouwen dat wordt gebruikt als zomerverblijf. Dit classicistische kasteel bestaat uit een hoofdgebouw met twee lagere zijvleugels die symmetrisch en op een boogvormige plattegrond bij de hoofdvleugel aansluiten. Het oorspronkelijk sobere voorkomen is af te lezen van de lavistekening uit 1813 van Serafijn Vermote (1788-1938) waarop strak classicistische gevels onder schilddak en gebogen zijvleugels achter schermgevel worden afgebeeld. De cour d'honneur is afgesloten door een eenvoudig hekwerk tussen stenen pijlers. In 1794 wordt het kasteel door soldaten van de verbonden legers geplunderd. Sinds 1804 is er in het kasteel een huiskapel ingericht (zuidelijke vleugel, thans verdwenen). Circa 1830 is het kasteeldomein eigendom van Auguste de Jonghe. Het primitief kadasterplan (1817) beeldt het kasteel af als centraal volume met haaks in boogvorm aangebouwde zijvleugels. Parkaanleg te herkennen in stervormig drevenpatroon ten noorden, spiegelvijver ten westen, cour d'honneur ten westen, serpentinevijver met eilandjes, brugjes en follies ten zuiden. Ten noorden van het kasteel staat een langwerpig bijgebouw, ten oosten ligt de kasteelhoeve. Vermelding op primitief kadasterplan: "CHATEAU A MR. LE BARON DE JONGHE". Rond 1840 wordt bij kadaster een deel van de noordelijke zijvleugel afzonderlijk als huis benoemd, vermoedelijk de conciërgerie of koetsierswoning. Vanaf 1857 wordt het achtervoegsel d'Ardoye aan de familienaam de Jonghe toegevoegd.

Na verbouwingswerken in 1876 door de nieuwe eigenaar Ferdinand de Jonghe d'Ardoye krijgt het kasteel zijn huidig uitzicht. In 1877 wordt de verbouwing bij kadaster geregistreerd als "vergroting" en "merkbare verbetering". Het globale volume wordt behouden maar aangekleed met extra stijlelementen zoals de gebogen frontons aan hoofd- en zijvleugels, de rijk gedecoreerde dakkapellen, de siervazen, een nieuwe bepleistering. De aansluitingen met de zijvleugels worden gewijzigd, het grondplan blijft grosso modo gelijk. Ten noorden wordt het landgebouw afgebroken om plaats te maken voor een nieuw landgebouw, oranjerie en broeikas. In de jaren 1880 wordt daar nog een volière aan toegevoegd. In 1890 wordt op de vijver ('t Zeetje) een nieuw paviljoen aangelegd. In 1896 wordt de serre uitgebreid met een haakse vleugel.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog wordt het kasteel bezet door Duitse troepen. Het wordt ingericht als lazaret en als bakkerij. Daarbij worden het kasteel en interieur zwaar beschadigd. In 1925 wordt het kasteel met park geërfd door Theodore de Jonghe d'Ardoye. In 1931 verdwijnt de volière en wordt een gedeelte van de zuidelijke vleugel apart als huis benoemd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt het kasteel geplunderd door de bevolking, waarbij een groot deel van inboedel, schilderijen en meubilair, wordt vernield. In 1957 registreert het kadaster de aanleg van de Veldstraat (huidige Meulebeeksestraat) ten noorden van het kasteel. Vanaf 1966 is het landgoed in handen van Antoine de Jonghe d'Ardoye. In 1969 wordt de broeikas afgebroken en wordt ten noorden van het kasteel een enorme loods opgericht. In 1975 wordt de zuidelijke kasteelvleugel grondig verbouwd. In 1981 wordt het kasteel door de laatste kasteelheer de Jonghe d'Ardoye verkocht aan een nieuwe particuliere eigenaar, een groot gedeelte van het kasteelpark wordt verkocht aan de Provincie West-Vlaanderen, die er een provinciaal domein inricht.

Op de Landschapsatlas wordt het Ardooieveld aangeduid als relictzone, met het kasteel als puntrelict.


https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/200646

Kasteel van Ardooie

Rumbeke Castle is a historical building in Rumbeke in West Flanders, Belgium, one of the oldest Renaissance castles in the country. Rumbeke Castle is situated at an altitude of 25 meters.

Although most of the building was built during the Renaissance period, on the site of a far older fortress, it gained some slightly Neoclassical features after its renovation during the 18th century. During those renovations, the adjacent forest, the Sterrebos or the Star Forest, was added to its grounds. The forest was modelled after the Prater park in Vienna.

According to legend, Baldwin Iron Arm, Count of Flanders, kidnapped Judith, the daughter of Charles the Bald in 862 in Senlis and brought her to the fortress that used to be at the very location where the present castle now stands. With the intervention of the Pope, the two lovers married in Auxerre, which then resulted in the creation of the County of Flanders.

For centuries, the castle was owned by the counts of Thiennes and Limburg Stirum. The castle of Rumbeke suffered damage during the invasion of Flanders by French king Louis XIV, as well as during the French Revolution and in both world wars more than a century later. In fact, during World War I, it was taken over by the Germans and became for a short period of time, the home of Baron Manfred von Richthofen, better known as the Red Baron, who was credited with shooting down 80 enemy aircraft in his brightly painted red airplane.

The castle can be seen in the movie That Lucky Touch, a comedy which was partially shot in Rumbeke in 1975, starring Roger Moore and Shelley Winters.

Rumbeke Castle

Historiek.

Het grondgebied van de huidige deelgemeente Ooigem was versnipperd in diverse heerlijkheden, met als belangrijkste de vrijheerlijkheid van Ooigem, een allodiaal domein dat niet aan het grafelijke gezag was onderworpen en enkel afhankelijk was van "God en de zon". Een eigenkerk werd opgericht in onmiddellijke nabijheid van het adellijke woonhuis. Aangezien de kerk zich op grondgebied van de heerlijkheid van Ooigem bevindt, wordt het allodium ook als dorpsheerlijkheid beschouwd. De site heeft vermoedelijk een geschiedenis als castrale motte met circulaire walgracht. Volgens sommige bronnen wordt al in de 9de eeuw op de plaats van het huidige kasteel een castrum of burcht gebouwd als versterkte mote ter verdediging van Harelbeke, die de hoofdplaats was van de Vlaamse graven (forestiers). De versterking was op de meest strategische plaats gelegen, in de buitenbocht van de Leie aan de Ooigemse zijde, waarbij men een vergezicht had op schepen die stroomopwaarts gevaren komen.

De oudst gekende eigenaars van de heerlijkheid met kasteel zijn Lambertus de Odenghem (1080), gebroeders Boudewijn en Gozewijn van Ooigem (1127), R. de Knesnetum (1248); Hugo, kastelein van Gent en Holten (1251-1252). Rond 1260 komt de heerlijkheid Ooigem in het bezit van de heren van Luxemburg. Vermoedelijk laten zij in de 13de eeuw te Ooigem een stenen kasteel bouwen. Op het einde van de 14de eeuw zou op het kasteel een brand gewoed hebben waarbij een vierde van het kasteel werd verwoest. In de tweede helft van de 15de eeuw vermelden bronnen dat het goed vervallen raakt, tegen het einde van de 15de eeuw is het kasteel van Ooigem in zeer verwaarloosde toestand. De bezitter, de familie van Luxemburg, hield er zelfs geen baljuw meer. Tijdens troebelen tussen de Gentenaars en de grafelijke macht wordt de omgeving geplunderd. Ook het kasteel wordt binnengedrongen.

Vermoedelijk is de kasteelsite als centrum van de vrijheerlijkheid van Ooigem oorspronkelijk ook de plaats van de vierschaar, en de schepenkamer/ bestuurshalle. Volgens de literatuur lagen ooit op domein: gevangenissen, stapelplaatsen voor betalingen in natura (kelders), gerechtzaal en schepenzalen (eerste verdieping).

In 1510 wordt de vrijheerlijkheid verkocht aan het Bourgondische geslacht de Gros. In het begin van de 16de eeuw laat Ferry de Gros, heer van Ooigem, de korenwindmolen (zie Bavikhoofsestraat) volledig vernieuwen en het kasteel bewoonbaar maken. Rond het midden van de 16de eeuw (circa 1559?) zou het gebouw waarin de vierschaar huisde door dorpsheer Jean de Gros al omgevormd zijn tot herenwoning.

Tijdens godsdienstberoerten in de tweede helft van de 16de eeuw gaat de streek gebogen onder economische crisis, plunderingen en verwoestingen. Hoewel reeds maatregelen werden genomen vanaf 1567, wordt het kasteel rond 1576 geplunderd door opstandelingen. Bronnen uit 1594-1596 melden dat het kasteel van Ooigem in puin ligt. Wanneer jonkheer Jean de Gros in 1596 de kasteelhoeve verpacht aan Joos de Smet, wordt deze beschreven als: "nederhof ende gheruyneert pachtgoed t'oyghem".

In het basiswerk Flandria Illustrata van de hand van Antonius Sanderus (1641-1644) wordt de heerlijkheid van Ooigem wel vermeld, maar het kasteel niet afgebeeld. Vermoedelijk laat de familie de Gros in de loop van de 17de eeuw het huidige kasteel in traditionele bak- en zandsteenstijl bouwen op de oude grondvesten, mogelijk onder Charles de Gros, zie kaart bij een processtuk voor de Raad van Vlaanderen. Deze Charles de Gros was de eerste heer die er op regelmatige basis verbleef. "'t Hof van Ooigem" wordt ook voor het eerst in 17de-eeuwse bronnen als "casteel" vermeld, voorheen was sprake van een neerhof en een mote.

In 1693 komt de heerlijkheid via erfenis in handen van de familie de Lens. Priester en kasteelheer Nicolaas-Franciscus de Lens laat op het einde van de 17de eeuw het kasteel uitbreiden met een uitsprong waarin een kapel wordt geïnstalleerd. In het tweede kwart van de 18de eeuw (circa 1729?) worden aan het oude kasteel grote veranderingen uitgevoerd, in opdracht van de zoon Nikolaas-Franciscus de Lens. De onderste verdieping wordt omgebouwd tot kelders, de stenen eretrap in Lodewijk XV-stijl wordt geïnstalleerd, alle kamers worden aangepast en ingericht (huidige toestand), onder meer in één van de salons wordt het alliantieschild de Lens - de Beer in de kooflijst van de schouw geïntegreerd. Op het neerhof worden nieuwe paardenstallen en koetshuizen gebouwd. De walgrachten worden voor makkelijker circulatie gedeeltelijk opgevuld en bij de erftoegang aan de dreef wordt een poortgebouw opgetrokken. De familie De Lens-De Beer betrok het kasteel enkel als zomerresidentie. Vermoedelijk wordt door deze kasteelheren ook een grote tuin- en parkstructuur aangelegd.

Het landboek van Ooigem (1778) geeft een gedetailleerd beeld van het kasteel in het laatste kwart van de 18de eeuw. De site bezit een tweeledige walgracht met opperhof - neerhof verdeling, met een zuidelijke aftakking (buitenwal). Binnen de aparte omwalling van het opperhof ligt het kasteel in zijn huidige vorm. Een brug aan de noordwestzijde verbindt het kasteel met de noordelijker gelegen parktuin. Aan noord- en oostzijde liggen nog twee smallere bruggen, om de verbinding naar de Leie en "den aard" met de veerpont te maken. Een stenen brug met poort verbindt het kasteel met het neerhof. Het omwalde neerhof wordt weergegeven als een grote open ruimte, aan drie zijden ingesloten door bebouwing: aan de noordwestzijde een schuur, duiventoren en stalletje; aan de zuidoostzijde een boerenhuis met aangebouwde zuidwestelijke stal, met kleiner bijgebouw en moestuintje ten zuiden en een houten wagenhuis ten noordoosten; aan de zuidwestzijde langsheen de walgracht staat een langgerekt volume, het neerhof is toegankelijk via een poort in de westelijke hoek. Van daar leidt een dreef noordwaarts naar de kerk. Ten noordwesten van de omwalde site ligt de midden-18de-eeuwse tuin- en parkstructuur, oorspronkelijk begrepen tussen de kasteeldreef (thans Desselgemsestraat) en de noordelijker gelegen Wielsbeeksestraat, over de latere Pontweg heen. Op de Ferrariskaart (1770-1778) wordt op het neerhof dezelfde veelheid aan gebouwen weergegeven, de walgracht wordt weergegeven zonder opperhof-neerhof opdeling.

Na de Franse Revolutie wordt de heerlijkheid verkocht aan jonker Thadeus van Sacegem. Het kasteel wordt al sinds 1803 bewoond door Petrus Verhaeghe, burgemeester van Ooigem. Het neerhof wordt circa 1830 verpacht aan A. Van Casseghem. Het langgerekte volume langs de zuidwestelijke gracht en het wagenhuis ten noordoosten van het boerenhuis worden niet meer weergegeven op het primitief kadasterplan (circa 1830). In de loop van de 19de eeuw vervaagt de feodaal geïnspireerde tuin- en parkaanleg; de toestand circa 1850 (zie Van der Maelen) toont een slechts fragmentair bewaarde hoofdas, moestuingronden, boomgaarden en een langgerekt bouwvolume als mogelijke broeikas.

In 1854 wordt het kasteel door erfenis eigendom van Ghislain de Potter. Diens erfgenamen verkopen het kasteel in 1889 aan de toenmalige bewoner, burgemeester Bernard Verhaeghe. Onder diens zoon Alfons Verhaeghe was onder meer Oscar Wilde enkele malen te gast op het kasteel. In het begin van de 20ste eeuw diende het kasteel zelfs tot inspiratie voor Stijn Streuvels in zijn verhaal "Op het kasteel" (1904). In 1910 wordt het kasteel openbaar verkocht en toegewezen aan Henri De Vos, burgemeester van Kortrijk. Zoon Adolphe Verhaeghe bleef er wonen. In 1919 wordt het goed gekocht door Charles Verhaeghe.

In 1937 wordt bij kadaster de afbraak geregistreerd van de hoevegebouwen aan de noordzijde van het neerhof, met uitzondering van de duiventoren. Het boerenhuis met stallingen aan de zuidzijde wordt verbouwd tot hovenierswoning, daarbij worden twee bestaande volumes aan elkaar gebouwd. Over het neerhof wordt een rechte oprit aangelegd die over een vaste brug rechtstreeks tot het kasteel leidt.

De tuin wordt op bescheiden wijze en in beperktere omvang herwerkt, teruggaand op een afgezwakt concept van de 18de-eeuwse parktuin en slechts reikend tot aan de Pontweg. Ten zuidoosten van de site wordt na het dempen van een kleine buitenwal ook een verlandschappelijkte parkaanleg geïntroduceerd. Bij de bevrijding van Ooigem op 8 september 1944 diende het kasteel als veldhospitaal voor gewonde Duitse militairen.



https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/89548

Kasteel van Ooigem

Het Kasteel van Moorsele is een kasteel in de tot de West-Vlaamse gemeente Wevelgem behorende plaats Moorsele, gelegen aan Sint-Maartensplein 14.

Geschiedenis
Tussen 1418 en 1423 werd een nieuw kasteel gebouwd op de plaats van een ouder kasteel. Dit in opdracht van Guidolph Van der Gracht, kamerheer van Filips de Goede. Het kasteel was de zetel van de heerlijkheden Moorsele en Ter Gracht, welke reeds vanaf 1323 een eenheid vormden door het huwelijk van Beatrijs, vrouwe van Moorsele, met Diederik van der Gracht. Na Guidolph kwam het bezit aan Wouter III Van der Gracht. Hij stierf kinderloos, waarna het bezit kwam aan Filips van Liedekerke. Daarna kwam het aan de families Basta, de Beer en de Lens. In 1803 werd het verkocht aan Baut, daarna P.J. De Clerck en vervolgens aan François Cornillie, dan aan de familie Lowie, vervolgens De Geest en dan R. Theys.

In 1487 werd het kasteel beschreven als: thof, stede ende wonste van Moorsele gezegd dat het wel behuust ende gheedifyert is met mote, walle bewatert, valbrugghe uptreckende ende met eenen nederhove ooc wel behuust, dus een omgracht kasteel met motte, opper- en neerhof. De grote torre, waarvan in 1509 sprake was, is de oorspronkelijke donjon.

In de 16e eeuw werd het kasteel door brand geteisterd. Vanaf de 18e eeuw was het vooral een buitengoed dat vaak langere tijd onbewoond was. In de 18e en 19e eeuw vonden verbouwingen plaats. Het woongedeelte kreeg in 1779 zijn huidige aanzicht.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het kasteel bezet door de Duitsers, en tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het in 1940 zwaar beschadigd. In 1966 werd het gerestaureerd door Jacques Viérin.

Gebouw
Het kasteel heeft een woonvleugel van 1779, in rode baksteen uitgevoerd. Het oudste deel is de donjon, gebouwd omstreeks 1420. De kelder ervan heeft een tongewelf, de gelijkvloerse en eerste verdieping werden in de 18e eeuw gewijzigd. Op de zuidgevel vindt men metselaarstekens.

De bakstenen boogbrug is van het begin van de 19e eeuw. De huidige kapel is waarschijnlijk gesticht door Marie Cornillie. Het is een kerkje met rechthoekige plattegrond.

Kasteel van Moorsele

Gaverkasteel is de benaming voor het kasteel in de Belgische gemeente Deerlijk dat zich bevindt in het sport- en recreatieoord Gaverdomein. Deze benaming is afgeleid van een gebied met vochtige weilanden enige kilometers ten westen van het kasteeldomein, de Gavers (nu natuurgebied De Gavers).

Geschiedenis

In de eerste helft van de 18de eeuw stond hier al een herenboerderij 't Goed ter Plancken. Deze werd begin 19de eeuw ook gebruikt als een schapenhoeve. Rond deze periode kwam de boerderij in handen van de vermogende familie Vercruysse; jonkheer Astère Vercruysse de Solart liet ze op het einde van de 19de eeuw verbouwen tot een kasteel, een zomerverblijf voor hemzelf en zijn gezin.

In de hal prijkt in een brandvenster het wapen van de heer Vercruysse de Solart. Dit wapen bestaat uit een azuren schild met een zilveren tandwiel en 21 gouden kruisjes. De kerkspreuk is: Sub Cruce Labor.

Langs de wanden zijn in bas-reliëf figuren afgebeeld uit de Griekse en de Romeinse tijd. In de eetzaal is er een houten schouw gemaakt van oude kerkmeubelen afkomstig uit de kerk van Ruien. Boven de schouw hangt een koperen kruis met daaronder ook in koper het adellijk wapen gedateerd 1922. Onder de haard is er een tafereel uit het evangelie afgebeeld: Jezus aan de Jacobsbron en de Samaritaanse vrouw. In de vensters staan de wapenschilden van Deerlijk, West- en Oost-Vlaanderen en Henegouwen (woonplaatsen van de familie. Henegouwen, omdat ook het kasteel Méaulne in Celles in hun bezit was). In een ander venster wordt een vrouw met een tandwiel in de ene en een schaal in de andere hand afgebeeld. Deze figuur is omrand met vogels en fruit.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het kasteel opgeëist door Duitse officieren die veel kostbaar meubilair naar Duitsland lieten overbrengen. In 1921 overleed Astère Vercruysse. Het jaar daarop lieten de erfgenamen het interieur van het kasteel restaureren door de bekende Kortrijkse firma Kunstwerkstede Gebroeders De Coene N.V..

Rond 1930 werd het kasteel verkocht. De nieuwe eigenaar en enkele kompanen werden in 1932 gearresteerd omdat ze er heimelijk alcohol stookten en smokkelden. Wat later wisselde het kasteel terug van eigenaar om in 1956 samen met wat aangrenzende gronden aangekocht te worden door de gemeente Deerlijk. In 1957 ontstond in de tuinen van het kasteel het ontspanningsoord Het Gaverkasteel, uitgebreid in 1962. Het omvatte onder meer tennisvelden. In 1971 kwam er een sporthal (met veel later een tweede sporthal) en in 1974 een overdekt zwembad op het domein. In 1991 werd het terrein nog eens vergroot door de aankoop van meer gronden en het heet nu officieel Gaverdomein. Het wordt begrensd door de Vercruysse de Solartstraat, de Schragenstraat, de Stationsstraat en de Ring.

Sinds decennia is het oude koetshuis annex paardenstal in gebruik als restaurant en brasserie. Aan de muren van de sterk verbouwde paardenstal is nog de datum 1772 in ijzeren cijfers te zien. Het kasteel zelf biedt nu onderdak aan het Sociaal Huis en het OCMW.

Het kasteel werd lange tijd aan het oog onttrokken door hoge bomen in de tuinen en omdat het wat afgelegen stond van de weg.



Gaverkasteel

Zogenaamd "Kasteel 't Hooghe" en park. Beschermd als monument bij M.B. van 28.05.2003. Op het onbebouwd perceel wordt volgens de mutatieschets van 1844 een "kasteel" gebouwd, door F. Goethals-Delevigne; E. Van Hoonacker vermeldt als bouwdatum 1835. Volgens P. Debrabandere krijgt weduwe F. Goethals-Delevigne in 1884 de bouwvergunning voor het veranderen van de gevels van haar eigendom. Pas op de mutatieschets van 1958 worden de twee bow windows en het overluifeld terras toegevoegd. In 1962 toevoeging van aanbouwen ten oosten van het kasteel; het gebouw wordt dan omschreven als een recreatiehuis. Op de plaats van rozentuin in 18-19de eeuw molen, het z.g. "Stampkot", nog aangeduid op het primitief kadasterplan.

In oorsprong landhuis van vijf traveeën en twee bouwlagen onder schilddak; sober middenrisaliet van drie traveeën onder driehoekig fronton. Rechthoekige vensters en één rondbogige deuropening, cf. prentbriefkaart.

Heden onderkelderd landhuis van vijf traveeën en twee bouwlagen onder leien mansardedak met dakkapellen, op houten kroonlijst. Geschilderde en bepleisterde lijstgevel met aanduiding van hoekblokken. Arduin voor o.m. sokkel, bordestrappen, doorgetrokken lekdrempels en waterlijsten. Middenrisaliet van drie traveeën. Ter hoogte van het middenrisaliet brede bordestrap met sokkels voorzien van gepolychromeerde, liggende sfinxen; links en rechts bow window. Het middenrisaliet wordt geritmeerd door pilasters met Dorisch kapiteel op de begane grond en Ionisch kapiteel op de bovenverdieping waarop het hoofdgestel rust. Over de breedte van het risaliet balkon met ijzeren hek. De drie centrale dakkapellen zijn gevat in de boven de kroonlijst doorgetrokken gevel. Op de begane grond rondbogige deurvensters (T-model), en korfbogige schuiframen in de bow windows; rechthoekige deurvensters op de bovenverdieping (houten T-model). Geriemde omlijsting voor de rechthoekige bovenvensters. Op achtergevel brede bordestrap die uitgeeft op verhoogd terras -ter hoogte van de drie centrale traveeën- onder luifel met sierlijke lamberkijn en rustend op gietijzeren zuilen.

Interieur. De kelder omvat o.m. ruimten met graatgewelven en met tongewelven. Opmerkelijk is de lambrisering met geglazuurde tegels met een leeuw in reliëf. Behouden lift uit het begin van de 20ste eeuw. Tevens dienstlift. Op de begane grond ten zuiden gang met marmeren vloer. Links en rechts zalen me later toegevoegde bow window en enkele empire-elementen. De middenzaal in eclectische stijl met o.m. empire-elementen behoudt een opmerkelijke aankleding van de wanden: lambrisering waarboven panelen met siermotieven en medaillons met geschilderde taferelen met vogels. Vleugeldeuren bekroond met supraporta verfraaid met bladmotieven. Deurpanelen verfraaid met urnen, lauriertakken en medaillons. Plafond op consoles, fries met rankwerk en menselijk gezicht; grote centrale rozet.

Het park rond het kasteel was oorspronkelijk aangelegd volgens de principes van de Engelse landschapsstijl. Tijdens de heraanleg van het park in het begin van de 20ste eeuw, werd de belevingswaarde van het park vanuit het kasteel terug centraal gesteld. De vista vanuit het kasteel zelf is dan ook bijzonder imposant en wordt vooral geleid door de inplanting van de verschillende boomgroepen. Vanaf het noordelijk bordes van het kasteel kijkt men uit over een brede schelpvormige gazonpartij die overgaat in de dieper gelegen vijver. Gazon en vijver vormen het centrale open geheel dat voorheen volledig omsloten was door een groene gordel met een aantal opvallende parkbomen en bomengroepen tussen het open centrale deel en de groene buitenwanden van het park. Een onverhard wandeltracé biedt een gevarieerde beleving tussen open en gesloten elementen van het park, gazon, solitaire bomen, de vijver en de verschillende bosschages die de buitenrand van het park afsluiten. Ten oosten van de vijver dekt een lichte verhevenheid een ijskelder af, die thans is ingericht als vleermuizenkelder en waarvan de ingang voorheen bezet was met natuursteenblokken. In de onmiddellijke omgeving van het kasteel ondersteunen enkele parkbomen het brede perspectief op de centrale open ruimte. Uitblinker hier is een nog vrij imposante, weliswaar behandelde iep (Ulmus sp.), die ondanks alles blijkbaar de iepenziekte heeft doorstaan. Voorts enkele variëteiten van esdoorn (Acer sp.), een Parrotia persica, een varenbeuk (Fagus sylvatica heterophylla complex), een Japanse noteboom (Ginkgo biloba). Tussen de ijskelder en het kasteel vinden we enkele zeer oude groene beuken en eiken. Tussen drie haagbeuken blijft enkel de sokkel over van een vroeger beeld. In het linker parkdeel resteert nog een deel van de aanleg van het voormalig wandelpark van de 19de-eeuwse aanleg, met verschillende bosquets met aucuba, hulst en taxus in de onderbegroeiing. Langs de oostzijde sluit een restant van de oude beukenhaag het park af. De betegeling rond het kasteel werd aangepast, waarbij de plantvakken naast de bordestrappen tevens met verharding werden opgevuld. Ten zuiden van het kasteel is thans het West-Vlaamse Rozarium ingericht door het Provinciaal Tuinbouwkomitee.




https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/59464

Kasteel 't Hooghe

Het Beukenhof van Vichte is een park met kasteel.

Midden in het park prijkt een neo-renaissancistisch kasteel uit 1876, dat burgemeester Karel Vlieghe in opdracht liet bouwen. Naast de kasteelwoning staat een portiers- en een hovenierswoning. Op het domein bevinden zich verder ook ruime magazijnen en paardenstallen die nu worden gebruikt door jeugdbewegingen uit Vichte (KSA en VKSJ). Na de dood van Karel Vlieghe kocht Gustaaf Moreels, de toenmalige echtgenoot van Vlieghes nicht, het kasteel uit de nalatenschap. Moreels’ dochter liet de eigendom na aan haar dochter, die het op haar beurt dan weer aan het gemeentebestuur van Vichte verkocht. In 1973 valt dit 2,5 ha grote domein – op voorstel van de cultuurraad – onder de bevoegdheid van de Vichtse gemeenteraad. Sindsdien is het domein publiek gemeenschapsgoed. Eind 2005 zorgde een samenwerking tussen het gemeentebestuur en private partners voor een grondige restauratie van het kasteel en werd er een bistro/tea-room in ondergebracht.