The De Maurissens family was a noble family whose roots lie in Switzerland. The family was part of the Belgian, and until 1883 of the Dutch nobility. In 1883 the Dutch branch formally died out with the death of Johanna Theresia de Maurissens (1801-1883). Her two brothers, Eduardus Godfridus and Alexander, had offspring, but they chose the Belgian nationality in 1839 and therefore belonged to the Belgian nobility.

On August 16, 1914, at the beginning of the First World War, the castle was burned down. In 1916 Edouard had the current castle designed by the architect Chrétien Veraart. After his death, his widow Irma L.M.T. Maurissens-van Eijll live in the family domain until her death in 1948.

In 1949 the castle and its park were sold by their 7 children to the Catholic University of Leuven, initially to serve as a sanatorium. The castle is now a training center of the Lucina Academy.


https://www.amazingbelgium.be/2019/05/the-castle-of-de-maurissens-in.html

Kasteel de Maurissens

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Het Kasteel van Kwabeek ligt aan de Velpe in Vertrijk, een deelgemeente van Boutersem in het uiterste zuiden van het Hageland. De eerste verwijzingen naar het kasteel komen uit de veertiende eeuw. Het was destijds een leengoed van het hertogdom Brabant. In 1980 kwam het in handen van het gemeentebestuur van Boutersem en sindsdien functioneert het als gemeentehuis.

Geschiedenis

Ontstaan

In Vertrijk zijn diverse sporen te vinden van een Romeinse nederzetting met de naam Vertacum. De oude villa’s groeiden vermoedelijk uit tot een aantal hoeves. Het zou kunnen dat een van deze hoeves de basis vormde voor het latere kasteel. Het gebied werd in leen gegeven aan een van de zeven geslachten van Leuven, namelijk de Van Rode’s. Deze kregen de bijnaam ‘Van Verteke’.

Van Montenaken

De broers Jan en Godfried van Montenaken vestigden zich in de buurt. Uit documenten uit 1374 blijkt dat de heren de cijnsgoederen in Vertrijk pachtten. Na aandringen van de abt van Affligem droegen ze het landgoed in 1377 over aan Godfried van Montenaken. In de aktes duikt vanaf dan de officiële naam ‘Ter Sluizen’ op.

Van Tudekem

Philips Van Tudekem (de oude) kocht de cijnsrechten en molenrechten van de Abdij van Affligem. Zijn zoon ridder Philips van Tudekem (de jonge) erfde de rechten van zijn vader en was in 1405 en 1406 alleszins pachter van de molen van Ter Sluizen.

Jan Van Borchoven

In 1428 kwam het kasteel in handen van Jan Van Borchoven. Deze maakte schulden en moest het kasteel doorgeven aan zijn schuldenaar, de heer Bartholomeus Van der Ee.

Van der Ee

Rond 1496 verkreeg Bartholomeus Van der Ee het kasteel van Kwabeek door de schulden van de vorige eigenaar. Het goed bleef vele generaties in handen van de familie Van der Ee. Na Bartholomeus erfde zijn zoon Jan Van der Ee in 1505 het domein.

Vanhouthem

Na de dood van Jan Van der Ee werd het kasteel van Kwabeek eigendom van zijn neef, Jan van Houthem.

Gasparini

De neef van Jan Van Houthem, Octavio Gasparini erfde het kasteel na het overlijden van Jan in 1587. Onder zijn bewind zou het kasteel van Kwabeek in 1630 verheven worden tot een burggraafschap, door zijn strategische ligging en ouderdom. Octavio mocht zich vanaf dan burggraaf van Quebeeck en heer van Vertrijk noemen.

Bosch

In 1668 verkochten de kinderen van Octavio Gasparini het kasteel aan Pierre Bosch om aan een schuld te voldoen.

De Kerpen

Pierre Bosch stierf in 1698. Zijn dochter en schoonzoon, Catherina Bosch en Dominique de Kerpen woonden daarna vermoedelijk tijdelijk in het kasteel.

Goupy

Heer Jozef Goupy kocht het domein in 1710 over van weduwe Catherina Bosch. Jozef was gehuwd met een naaste verwante van de familie de Kerpen. Verschillende familieleden van Goupy speelden een belangrijke rol in het postwezen van die tijd. Jozef Goupy werd in 1731 in de adelstand verheven door keizer Karel VI. Hij overleed ten gevolge van een hartstilstand in 1735. Zijn zoon, Jozef-Jacques Goupy, werd door dezelfde keizer in 1738 in de adelstand verheven tot burggraaf van Quabeck. Deze titel was erfelijk en overdraagbaar op alle afstammelingen. Omstreeks 1750 liet de familie verfraaiingswerken uitvoeren en een Franse parktuin aanleggen. In 1770 is Jozef-Jacques verplicht om een gedeelte van zijn eigendommen te verkopen maar de belangrijkste delen van het domein bleven behouden. François Goupy erfde het kasteel van zijn vader in 1784 en liet in 1789 de feodale attributen zoals de toren en ophaalbrug weghalen. Door de Franse Rrevolutie vluchtte de familie Goupy in 1794 naar Wenen. Het kasteel werd geplunderd door de Franse troepen en wat nog heel bleef, werd openbaar verkocht. Het kasteel zou 16 jaar blijven leegstaan tijdens hun afwezigheid.

De Wouters d’Oplinter Bouchout

Uiteindelijk kocht Alexander Goupy het domein over van zijn ouders in 1810, maar verkocht het in 1813 door aan ridder Philippe de Wouters d’Oplinter Bouchout. Na de dood van zijn vader erfde Ridder Auguste de Wouters d’Oplinter het kasteel. Na enkele jaren wisselde hij het om met zijn broer Leon, die in het bezit was van het kasteel van Roosbeek door zijn huwelijk. Leon kwam wonen in het kasteel van Kwabeek. Bij het overlijden van Leon verkreeg zijn oudste broer Alphonse alle rechten op het domein. Hij kwam hier zelf wonen en bracht verschillende renovaties en verbeteringen aan. Zijn zoon Lambert had echter geen interesse in het kasteel en verkocht het later dan ook door.

De Liedekerke

Graaf Robert de Liedekerke kocht het kasteel in 1893, maar overleed reeds 10 jaar later. In deze tijd liet ook hij een aantal verbeteringen uitvoeren waardoor het kasteel een neo-renaissance-uiterlijk kreeg.

Jacmart

De familie Jacmart kocht het kasteel in 1903. In 1914 plunderden de Duitse troepen het kasteel en het bleef daarna tot 1922 onbewoond.

Ernst de Bunswijck

In 1922 kocht baron Antoine Ernst de Bunswijck, secretaris-generaal van het ministerie van justitie, het kasteel over. Hij liet de nodige herstellingen uitvoeren, bouwde aan de achterzijde een dienstvleugel in dezelfde stijl als de rest van het gebouw en legde een terras aan langs de vijverzijde. Dit is hoe het kasteel er anno 2019 ongeveer uitziet. Zijn dochter, Thérèse, zou de laatste privé-eigenares van het kasteel worden.



Kasteel van Kwabeek

Arenberg Castle is a château in Heverlee close to Leuven in Belgium. It is surrounded by a park.

History

The site had been the castle of the lords of Heverlee since the 12th century, but this family became impoverished and had to sell the site in 1445 to the Croÿ family from Picardy. Antoine I de Croÿ demolished the medieval castle and started works to build the current château in 1455 on the site, of which he destroyed all but one tower. His grandson, William de Croÿ, completed the works on the château in 1515, and founded a monastery on the château grounds for the Benedictine Celestines. The architectural style is in large part traditionally Flemish, with sandstone window frames and brick walls, though it has been structurally altered since 1515 and has elements of Gothic, Renaissance, and Neo Gothic architecture. Its large corner towers are typical, once surmounted by a German eagle.

Charles III of Croy was the 4th and last duke, and after his death in 1612 without issue the château passed to the Arenberg family into which his sister had married, and remained in that family until the First World War.

Even before the First World War, the 8th duke of Arenberg wanted to sell the château and its grounds to the Catholic University of Leuven, for a reasonable price.[citation needed] During the First World War, the château and grounds were occupied by the Germans and Austrians. The château and park were seized by the Belgian government on the outbreak of, and then after the war since the Arenberg family was considered to be German or Austrian due to their close Habsburg connection, monarchs of Austria-Hungary. It took until 1921 for the University to acquire them, becoming an expanded natural sciences and engineering campus in the style of that of an American university. After the partitioning of the university along language lines in 1968, the château and grounds remained with the Dutch speaking half as one of the main campuses for the new, independent Katholieke Universiteit Leuven. The château itself is the main building of the Faculty of Engineering and houses lecture rooms and studios for the Department of Architecture, Urbanism and Urban Planning, including the Post-Graduate Centre Human Settlements and the Raymond Lemaire International Centre for Conservation (named after Raymond M. Lemaire). The building is open to the public. The former Celestine monastery on the château grounds now houses the campus library, and the addresses of many of the science buildings are on the street named Celestijnenlaan (Dutch for "Celestine Street").

Arenberg Castle 

Horst Castle, locally known as Kasteel van Horst, lies near the village of Sint-Pieters-Rode, north-east of the city of Brussels, in the province of Flemish Brabant in the Flemish region in Belgium.

When the first Horst Castle was built isn't known. And however there was a 'castellum Rode' in this area in the 11th century, the name Horst was first mentioned in 1263. Then a Jan van Thunen settled here and called himself Jan van Horst.

Horst Castle was built on a strategic spot in the Winge-valley and was one of the strengths protecting the nearby city of Leuven which was the largest and most important city in the Duchy of Brabant during the 14th century.

In 1369 the castle was bought by an Amelric Boote who rebuilt it. Of his stronghold only the keep, part of the curtain wall and a part of the gate remains.

In 1488/89 the castle was burnt down by the people of Leuven during their war against Maximilian of Austria. Around 1490 the castle was rebuilt to its present appearance by a Lodewijk Pynnock. Before he could finish the castle he had to sell it in 1500, due to financial difficulties.

The new owner was Iwein van Kortenbach which caused the castle to come in the sphere of the town of Mechelen rather than Leuven.

In 1521 the castle was sold again, this time to the Van Buysleyden family. But this family also came into financial difficulties and had to sell the castle in the 17th century. This time it was sold to an Olivier van Schoonhoven who finally finished the rebuilding of the castle.

In 1630 Maria-Anna van den Tympel inherited the castle. She is the one who made the stucco ceilings in the three halls and was the last owner actually residing in the castle.

In the following centuries the ownership of the castle changed several times through inheritance. The new owners however weren't interested in the castle which had gotten out of fashion. The castle was mostly maintained by caretakers.

Nowadays the castle stands empty. During your visit you can walk through its halls and climb the keep all the way to the top through a narrow wall staircase. 


https://www.castles.nl/horst-castle

Kasteel van Horst

Het kasteel van Oorbeek gelegen in een prachtig park van 6 ha met een mooie vijver en een toegangsdreef van lindebomen, is een van de heerlijkste verblijven uit de omgeving.

Toch even verduidelijken dat het kasteel privé bezit is en niet publiek toegankelijk !

Koning Leopold I en de prinsen van Orléans bezochten het in 1831, ter gelegenheid van een troepenschouw te Tienen.

Het werd in 1646 gebouwd door " Rijckel van Oorbeek " (daer op die voors.heere van Oirbeek tegenwoordichlijk syn huys is bouwde, akte van 3 december 1646).

Deze nieuwe eigenaar werd op 27 augustus 1787 Rechter benoemd te Tienen. Gedurende de Brabantse omwenteling van juli 1789, werd zijn huis te Tienen, geplunderd, omdat hij gehecht was aan de regering Jozef II.

In 1791 kende men hem de functie toe van opper-burgemeester, die hij uitoefende tot 1794.

In 1808, werd hij door Napolion I tot burgemeester van Tienen benoemd. Dit ambt nam hij waar tot hij stierf in de nacht van 4 op 5 december 1819.

Na de dood van de erfgenamen Persoens werd het kasteel, per testament eigendom van

Mr Orban de Xivry. Het werd opnieuw verkocht aan de familie Storms.

Een altijd terugkerende vraag is de vraag waar het Hageland begint en eindigt.

Als we ons houden aan de strikt orthodoxe stelling van onze schoolmeester was het Hageland het landsgedeelte gelegen tussen de steden Aarschot, Leuven, Tienen en Diest, en begrensd door Demer, Dijle en Gete. Zo zou men kunnen denken dat Oorbeek er juist buiten valt en ten onrechte vermeld wordt in de inventaris van de Hagelandse Kastelen. In werkelijkheid blijft het een grensgeval. Als we ter gelegenheid van een uitstap of een archeologisch "ontdekkingstocht" deze Brabantse gemeente bezoeken, dan voelen we aan hoe moeilijk het is de geografische grens vast te leggen.

Om deze stille gemeente los te rukken uit de vergetelheid waarin ze sedert eeuwen schijnt gedompeld te zijn, en omdat de geschiedenis van het kasteel van Oorbeek tevens in zòveel opzichten paralel loopt met deze van talrijke andere Hagelandse kastelen, hebben we besloten deze fraai herenwoonst hier eveneens te behandelen.

We bezochten het kasteel van Oorbeek op één der zeldzame zonnige meidagen onder de kundige leiding van Notaris J. Halflaert.

Dit kasteel bevindt zich geïsoleerd in een vlak landschap dat zich uitstrekt tussen de gemeente Oorbeek en de stad Tienen. Het gebouwencomplex is omgeven door een ruim 6 ha groot park. Zoals de meeste Hagelandse kasteelparken is ook dit hier romantisch opgevat. Deze òmwalling is thans grotendeels verdwenen. In het park vinden we daarentegen de bijna onmisbare vijver. De erekoer is aan de Oost- en de Zuidkant omringd met een hekken bestaande uit witstenen kolommen met daartussen een eenvoudig maar niettemin zeer decoratief smeedwerk. Deze omheining zou uit de XVIIIe eeuw dagtekenen.

In de onmiddellijke omgeving van dit romantisch kader kabbelt een beekje, de Méne.

Bouwkundig gezien bestaat het kasteel uit twee delen; het hoofdgebouw dat een massieve constructie is uit de XVIIe eeuw, en de tweede vleugel die opgetrokken werd op het einde der XVIIIe eeuw, in Lodewijk XVIe stijl.

Het hoofdgebouw werd opgericht in 1643 volgens een gebeitelde datum boven de hoofdingang. Het bestaat uit een massieve vierkante blok, welke op drie van de vier hoeken voorzien is van een ronde hoektoren. Op de noorderhoek schijnt er nooit een toren gestaan te hebben. Geen enkele aanwijzing is voorhanden dat het muurvlak zou bijgewerkt of vernieuwd zijn.

De zuidergevel - welke uitgeeft op de erekoer - is terzelfdertijd imposant en aangenaam om naar te kijken. Imposant terwille van zijn bouwkundige opvatting : de gevel geflankeerd door twee hoektorens, de statige eretrap met dubbele omwenteling (1856) welke naar de inkomdeur leidt, en tenslotte als bekroning als bekroning van dit muurvlak, een soort kroonlijst, uitgevoerd met stenen console, welke reeds een maaslandse invloed verraadt.

De Oostergevel is symetrisch verdeeld, nl. twee rijen van vier vensters en daarboven een dakvenster voorzien van een trapgeveltje dat echter in de loop der XIXe eeuw bijgewerkt zou zijn.

We mogen hierbij de vraag stellen of deze torens in de XVIIe eeuw nog een strategische betekenis hadden? Ik meen van niet. Hoogstens vestigden ze de aandacht op de hoge rang van de bezitter, ofwel herinnerden ze aan de torens van het voormalige middeleeuwse slot, dat wellicht verdween tijdens de troebelen van de XVIe eeuw, en misschien verbouwd werd tot het huidige kasteel tijdens de XVIIe eeuw. In beide gevallen hebben deze torens dus een louter decoratief doel, en schijnt de afwezigheid van de vierde toren gerechtvaardigd te zijn, destemeer daar deze praktisch niet zichtbaar is voor de bezoekers welke zich op de erekoer of in het park bevinden. De kelders van sommige van die torens geven trouwens op het park uit.

Aan de westzijde wordt de erekoer beheerst door een zijvleugel opgericht op het einde van de XVIIIe eeuw. Dit gebouw mag aanzien worden als een volwaardig gebouw in Lodewijk XVI stijl. Het gevelvlak is zeer harmonieus verdeeld en de schikkingen getuigen van de goede smaak van de bouwmeester. Op het gelijkvloers treffen we in het midden een drietal rondbogige portieken aan, alsook nog een boog aan ieder uiteinde, terwijl op de verdieping een gelijkmatige verdeling van het gevelvlak toegepast werd. Het gebouw wordt bekroond met een driehoekig fronton met aan beide zijden een paar dakvenstertjes. Witte stenen banden verbinden horizontaal de vensters. Deze vleugel is zeer aangenaam om in te wonen daar de ruime vensters het licht volop laten binnen stromen, waarbij de kamers voorzien zijn van modern comfort zonder hun cachet van weleer te verliezen.

De interieurs in het hoofdgebouw zijn iets statiger van opvatting. De oorspronkelijke indeling is bewaard gebleven. De twee salons, alsook de eetzaal en bibliotheek zijn gelegen rond de centraal gelegen inkomhall.

In de Z.W. hoektoren vinden we nog een houten wenteltrap welke bewaard is gebleven. Dit is alleszins een grote zeldzaamheid.

Deze interieurs zijn zeer smaakvol ingericht. De zolderingen zijn voorzien van lijstwerk , stijlmeubelen tooien de kamers terwijl mooie schilderijen aan de wanden prijken. De meeste van deze schilderijen zijn van de hand van Jules Storms, een voorvader van de huidige eigenaars. Ze vinden hun inspiratie in de geschiedenis en kwamen tot stand tijdens de romantische periode in het midden van de vorige eeuw, (XIXe eeuw).

Bij het bezoek aan het kasteel valt het op dat de centrale binnenmuren waartegen alle schoorstenen opgebouwd werden, merkelijk dikker zijn dan de buitenmuren (0,80 m). deze Deze buitenmuren zijn misschien de overblijfselen van het oude kasteel welke werden ingebouwd in het nieuwe. In één der torens vinden we op een balk de datum 1642. Misschien mogen we hieruit besluiten dat dit jaartal dat we elders vinden, de datum zou zijn dat de bouwcampagne beëindigd werd.

De schoorstenen werden in de loop van XVIIIe of de XIXe eeuw verkleind. Een verschijnsel dat wellicht eigen aan deze periode, ook elders kan worden waargenomen.

De geschiedenis van het kasteel is niet gemakelijk terug samen te stellen, en eens te meer hebben we moeten te rade gaan in het standaardwerk van A.Wauters. Hierin vernemen we dat het "Huis van Oorbeek" aan de familie van Ryckel toekwam ingevolge het huwelijk van Catharina van Oorbeek met Geraard van Ryckel. De van Ryckel's zijn afkomstig uit het land van Borgloon waar hun naam meermaals wordt genoemd in de "kleine geschiedenis" van het Prinsbisdom Luik. Geraard overlijdt in 1466. Zijn afstammelingen zullen hier verblijven tot in 1778, het ogenblik waarop de familie uitsterft in de persoon van Antoine-Eugène van Ryckel.

Deze laatste heer uit dit geslacht werd in het jaar 1742 verheven tot de waardigheid van "Graaf van Oorbeek ". Het ziet er echter naar uit dat zijn erfgenamen ofwel weinig gevoel hebben voor dit mooie verblijf, ofwel onderling niet akkoord geraakt zijn over de verdeling der goederen. Ze verkochten het dan maar aan Jean-Henri Persoens uit Tienen. Deze was eerst zinnens het kasteel te laten afbreken. Gelukkig veranderde hij tijdig van gedachten, en liet hij verschillende restauraties en moderniserrringen uitvoeren welke we hierboven meer uitvoerig behandeld hebben. (Ondermeer de vensteromlijstingen in blauwe steen, het vernieuwen der binnendeuren op het gelijkvloers en het verkleinen van een paar grote XVIIe eeuwse schoorstenen ). Het is tijdens deze bouwcampagne geweest, dat de monumentale schoorsteen, welke het dak bekroonde, heeft moeten plaatsruimen. Anderzijds en ondanks al deze verbouwingen en moderniseringen bleef gelukkig in de Z-W hoektoren de oorspronkelijke houten wenteltrap gespaard, wat eerder een zeldzaamheid is.

Ondertussen zijn we in de XIXe eeuw beland. Bij verscheidene auteurs lezen we dat Leopold I hier op doortocht was en hij hier wellicht resideerde tijdens de veltocht van augustus 1831. De vorst zou vergezeld geweest zijn van de Prinsen van Orleans. Nadere bijzonderheden of bevestiging van dit feit hebben we niet kunnen achterhalen. Op het museum van de Dynastie vernamen we echter dat dit niet onmogelijk was.


http://www.oorbeek.be/documents/kasteel_oorbeek.html

In 1876 wordt Oorbeek aangekocht door Selina Forster, een Engelse dame welke in het huwelijk was getreden met Jules Storms (1817-1856). Deze laatste was een niet onverdienstelijk schilder uit de romantische school. Talrijk zijn dan ook de doeken van zijn hand, welke de verschillende salons tooien.

De familie Storms is afkomstig uit Deurne waar ze het kasteel "Vennenborg" bewoonde.

Na de aankoop van dit kasteel hebben ze zich echter definitief in het Brabantse gevestigd.

Ook deze familie heeft zekere verbouwingen en moderniseringenwerken laten uitvoeren, er meestal op gericht om het comfort te verhogen en het kasteel aangenamer te maken. In 1964 hebben ze andermaal restauratiewerken laten uitvoeren, zodat het bouwwerk momenteel opnieuw in staat is weer en wind te trotseren. We mogen dan ook gerust besluiten dat de familie Storms alles in het werk heeft gesteld om deze schone parel van de Brabantse kroon ongeschonden voor het nageslacht te bewaren.

Kasteel van Oorbeek

The Castle has its roots in the 'Goed ter Ijse". This domain was bought in 1735 by baron Charles-Joseph d'Overschie, descendant of an ancient aristocratic Dutch brewery family. He used the small moated castle as a hunting pavilion. His son Jean-Albert d'Overschie inherits the estate in 1744. He remodels and enlarges the castle and commissioned a beautiful park. The descendents of Baron Jean-Albert would govern the village Neerijse for more than a century. In 1982 the castle and the family possessions were inherited by the great-granddaughter Anne d'Overschie who married Count Auguste de Bethune Hesdigneul. Their son rented the castle to a religious sister congregation who started an orphanage. In 1935 he sold it to Baron Goffinet who in his turn leased the castle to an organization who used it as a clinic. The castle was sold in 1983 and remodelled into a hotel-restaurant. In 2003 NV Barones bought the castle and it has been renovated since into luxurious apartments.



http://www.kasteelvanneerijse.be/GeschiedenisEN.htm

Kasteel van Neerijse

Een blik in het verleden
Wijlen Jozef Terweduwe, in leven ambtenaar van de Burgerlijke Stand van de stad Aarschot en stichtend conservator van het Museum voor Heemkunde en Folklore in dezelfde stad, dient tevens vernoemd als samensteller van een ” Chronologie van Aarschot van de 8ste eeuw tot en met 1963”.

De auteur verwijst daarin naar een verdrag, in 1283 ondertekend, de afbakening bepalend omtrent de onderscheidenlijke rechten en inkomsten van Godfried van Aerschot en Jan van Rivieren. Tot dat jaartal wordt nergens gewag gemaakt van een Heer van Nieuwland. Nochtans had deze, net als van Rivieren, een niet onbelangrijk aandeel in de strijd om macht en bezit. Hierbij dient aangestipt dat het ”Kasteel van Nieuwland” pas midden de 19de eeuw werd opgericht. Over een verder verleden, de eerste bewoners of eigenaars is weinig geweten. Het hoeft evenwel geen betoog dat de heren van Nieuwland en Rivieren al eerder vrede hadden gesloten en mekaar wel wat gunden.

In een van de vele naslagwerken over Aerschot van weleer, verwijst August Paessens naar Nieuwland. Folklore en geschiedenis lagen Paessens, opvolgend conservator, nauw aan het hart. Stavend bewijs hiervan is onder meer de sage ”Achma met de witte geit”. Op de kaft pende hij volgende tekst: Zo ongeveer vertelde grootmoeder toen ik als kind nog kon luisteren over de ”Heikussen”, over Achma en de spookmist die plots op Nieuwland kan opdoemen. In de burchten heersten machtige heren over vette, vruchtbare gronden gelegen langsheen de visrijke Demer die daar te parelmoeren lag. De vriendschap die beide heren onderhielden zou toch plots worden verbroken. Een grootse jachtpartij waaraan hoogedele heren, amazones en ruiters van de Hoven van Brabant deelnamen maakte er een einde aan. Oorzaak van de vete was een jonge edelvrouwe, lief en schoon. De Heer van Nieuwland wilde haar tot bruid en de Heer van Rivieren wenste haar ten altaar te leiden en ze tot zijn kasteelvrouwe uit te roepen. Beiden jaloers, zouden de pretendenten tenslotte om de gunsten van de freule oorlog voeren.

In die onmeedogende strijd sneuvelden Erhard, Bernhard en Wolfhard, drie zonen van een arme weduwe en strijders aan de kant van Rivieren. Toen Reinhard, vierde zoon, eveneens gewond, de dood van zijn broers kwam melden brak een hevig onweer los. Een schuilplaats zoekend, kwam de Heer van Nieuwland in de hut van de treurende vrouw terecht. Hem herkennend, riep zij: ”Vervloekt Nieuwland!”. Net op dit moment doorkliefde een bliksem het luchtruim en stak de brand aan al wat overeind was gebleven. Alleen Achma en haar witte geit bleven gespaard. Later vernam men dat de lieve edelvrouwe inmiddels met een andere ridder in het huwelijk was getreden.

Doch bij hevig onweer vaart Achma nu nog over de gronden van Nieuwland en Rivieren. Telkens doemt plots de mist op. Niemand blijkt ooit Achma, noch haar geit te hebben ontmoet. Waarom zou zij dan de buurt van Kasteel van Nieuwland en Postiljon onveilig maken? Het zal dus maar een sage zijn. En waarom doemt de mist nu nog plots op? Wees gerust; het heeft gewoon met een klimatologische toestand te maken.

Een te vullen leemte...
De tijden zijn veranderd, de ambachten verdwenen. Wat niet wegneemt dat Aarschot op sociaal en economisch vlak nu een niet onbelangrijke rol inneemt. Gelegen in het Hageland, de streek die te lang van plaatselijke werkverschaffing, van degelijk openbaar vervoer en wegennet gespeend bleef, heeft Aarschot toch een flinke stap in de goede richting gezet.

Getuigen daarvan: het druk bezochte handelscentrum dat in 1998 ruim 200 winkels en 149 horecazaken telde, het in 1966 opgerichte industriepark en kort daarop tot stand gekomen ambachtelijke zone. Voegen wij daar de 9 scholen aan toe waar meer dan 8.000 leerlingen terecht kunnen voor klassiek en technisch onderwijs, dan heeft de stad veel om mee te pronken. En toch bleef een leemte op te vullen. Want aan hotel accomodatie was er, straks 30 jaar geleden, totaal een gebrek. Voor spoorwegmannen was aan het station slaapgelegenheid voorzien. Zowel zij die in een bedrijf stage liepen als de toeristen die in Aarschot logement zochten, werden naar Leuven doorverwezen.

Laat ons de klok eens terug zetten. De kaart van de Republiek 1796 vermeldt een plaats met name ”Nieven Landt”. Een kadasterkaart van omstreeks 1830 en door J. De Brouwer getekend, vernoemt ”Chateau Nieuwland”. Doch de door Ph. Vandermaelen in 1831 getekende Carte de Belgique verwijst weer naar ”Nievenlandt”. En zo zijn we beland bij het kasteel dat in 1860 bewoond werd door ene Johannes Henricus Ludovicus Van Bergen, tevens eigenaar van de gelijknamige brouwerij, in de Joseph Tielemansstraat gevestigd en later tot Brouwerij Tielemans omgedoopt. Goed om weten is dat Van Bergen de brouwerij kocht van de erfgenamen Persy, notabene Aarschotse familie. Eind de 20ste eeuw woonde in het kasteel Victor Cortvrindt, van beroep ingenieur-brouwer en in de brouwerijen Tielemans en Valvekens de wort aanmakend. Na enkele jaren te hebben gehuurd, werd Cortvrindt in 1934 eigenaar. Later bleef het kasteel lange tijd onbewoond. Tot de familie Sannen anno 1977 het gebouw en omringend domein kocht.

Daar precies begon voor het Kasteel van Nieuwland een nieuwe tijd. De leemte waarvan sprake, werd doeltreffend omgebogen. In 1987 kocht Luc Sannen de eigendom en bouwde het nieuwe complex ”De Postiljon”.

https://www.kasteel-van-nieuwland.be/kasteel-van-nieuwland/geschiedenis/

Kasteel Nieuwland

Het kasteel van Leefdaal, ook "de Liedekerke", is een renaissancekasteel, met laatmiddeleeuwse resten, in Leefdaal in de Belgische provincie Vlaams-Brabant.

De oorsprong vindt men in de heerlijkheid "Leven dale", vermeld in de 12de eeuw.

Deze heerlijkheid gaat over naar belangrijke geslachten, eerst naar het prinselijk huis Merode en vervolgens het grafelijk huis de Brouchoven; in 1775 verwerft het huis de Liedekerke het kasteel. Graaf Honoré de Liedekerke liet de vijvers aanleggen en graaf François de Liedekerke (overleden in 2014) liet de gevels zorgvuldig restaureren.

Het kasteel is niet toegankelijk voor het publiek.

Kasteel van Leefdaal

A building in the classical style, featuring a number of date stones from the first half of the 18th century, Pastur castle - which takes its name from the notary who owned it in the 19th century - now houses the administrative council offices of Jodoigne. The building in its current state is the result of the radical conversion of a previous building that was reshaped on many occasions over the centuries. The remains of this old building are probably preserved in a wing built at right angles that is part of the truncated U-shape of the current complex. Commissioned by the count of Romrée, the castle which was first known as Château de la Comté, owes its appearance to the architect Verreucken, who also built the old Town Hall in the Grand-Place. Faced in Gobertange stone, like so many other buildings in Jodoigne, the façades are flanked by sturdy turrets with domed roofs. A triangular pediment with round window overlooks the two levels with nine bays of the main façade, decorated with a moulded porch. Enclosed grounds enhance the surrounds of this fine group of buildings.


https://www.cirkwi.com/en/point-interet/179412-pastur-castle

Pastur Castle

Kasteel de Mérode is een kasteel in Everberg, een dorp in de Belgische provincie Vlaams-Brabant.

Voorgeschiedenis

De oudste heren Van Rotselaar van Everberg hadden in de 14de eeuw een waterburcht op de Everberg. Deze werd verlaten, waarschijnlijk omdat het huis afbrandde.

Het huidige kasteel

Sinds 1704 is genoemd kasteel in bezit van de familie van Merode. Daarvoor is het eigendom van andere families, en staat het huis bekend onder verschillende namen. Het oudste deel van het huidige kasteel dateert uit de 16de eeuw.

Hof te Montenaken

Door huwelijken komt het kasteel in handen van de familie van Montenaken, die een nieuw kasteel bouwt, op bijna dezelfde plaats. 'Hof van Montenaken' groeit uit tot een renaissance kasteel met ophaalbrug en allerlei torentjes.

Kasteel de Everberg

In 1686 is het kasteel eigendom van de familie De Rubempré, en krijgt de titel Prins van Rubempré en Everberg. Prins Leopold-Joseph de Rubempré en Everberg laat de Franse architect Neuville het U-vormig renaissancekasteel verbouwen tot een classicistisch gebouw in Lodewijk XVI-stijl. Ook komen er twee zijpaviljoenen; in het linker paviljoen komen stallen, koetsen en ook een kapel. In het rechter paviljoen komt de woning voor de erfprins en de rentmeester.

Kasteel de Mérode

In 1704 trouwt Louise-Brigitte prinses van Rubempré en Everberghe met graaf Philibert François de Mérode Montfort (1669-1742) en zo komt het kasteel in bezit van de familie van Merode. Philibert François wordt ook wel Philip Frans genoemd. Hij was lid van het Gulden Vlies.
Hun enige zoon Maximiliaan Leopold Ghislain (19 april 1710-1773) is rijksgraaf van Mérode en van Montfoort, prins van Rubempré en Eversberg, markies van Trélon en opperjachtmeester in het hertogdom Brabant. Hij trouwt met de eenvoudige Catharina Ocremans en wordt in de citadel van Antwerpen opgesloten in de hoop dat hij het huwelijk zal laten ontbinden. Hij blijft bij zijn besluit en wordt uiteindelijk vrijgelaten.

Op 10 april 1743 krijgen ze een dochter Marie-Catherine, gravin van Merode. Deze trouwt op 31 maart 1759 met Philippe-Maximilien (4 juli 1729 - 25 januari 1773), graaf van Merode en 7de markies van Westerloo, en krijgt twee zonen en een dochter. Uit haar volgende huwelijk met Chrétien Joseph Grégoire de Lannoy, comte de la Motterie, krijgt ze ook nog een dochter. Van Marie-Catherine stamt Albert, prins van Monaco af.

Later bewoont graaf Charles-Guillaume de Mérode (1773-1830) het kasteel. Hij is in 1804 aanwezig als Napoleon tot keizer wordt gekroond. Van 1805-1810 is hij burgemeester van Brussel. Zijn zoon Frederik de Mérode overlijdt op 4 november 1830 als gevolg van verwondingen, opgelopen bij de slag om de herovering van Antwerpen. Zijn andere zoon, Félix (1791-1857), wordt na de Revolutie lid van het Voorlopig Bewind. Ook wordt hij aangezocht de eerste koning van België te worden.

Door de eeuwen is de invloed van de familie Merode op Everberg groot. Zij beheren nog steeds een groot deel van de bossen en de landerijen en nemen rechtstreeks deel aan het kerkelijk en administratief beleid in de gemeente.

Kasteel de Merode te Dilbeek

Kasteel Huldenberg is een kasteel in de gemeente Huldenberg in de Belgische provincie Vlaams-Brabant. Het kasteel ligt ten westen van het dorp en wordt omgeven door een kasteelpark.

Geschiedenis
In de middeleeuwen werd er hier een slot gebouwd dat een vierkant plattegrond had met hoektorens en werd omgeven door een omheiningsmuur met wachttorens. Het geheel was omgeven door brede grachten.

Tussen 1811-1819 werd dit kasteel gesloopt en werd er een nieuw kasteel gebouwd.

In 1848 brandde dit nieuwe kasteel af en werd vervolgens in neoclassicistische stijl opnieuw gebouwd.