Het Kasteel Magis is een kasteel in de Belgische gemeente Voeren in de provincie Limburg. Het kasteel ligt zo'n 2,5 kilometer ten zuidoosten van Sint-Pieters-Voeren aan de T-splitsing van de N608, die daar lokaal Roth en Lobos heet, met de straat Magis. De N608 ligt hier op de provinciegrens met de provincie Luik.

Aan het einde van de 19e eeuw werd het klein kasteel gebouwd door Alfred Magis-Trasenster, op de plaats die van oudsher de benaming Rot draagt. Ze is in neotraditionele stijl opgetrokken in breuksteen, heeft een rechthoekig grondplan, gedekt door een schilddak met leien en dakkapellen en de voorgevel heeft twee torenachtige uitbouwsels onder een tentdak. Uit circa 1957 dateren een lagere gedeelte tegen de achtergevel onder een travee en een ander uitbouwsel uit dezelfde gevel.

Kasteel Magis

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

La commanderie de Fouron-Saint-Pierre ( également connu comme château de la Commanderie) est une résidence seigneuriale de style Renaissance mosan construite à Fouron-Saint-Pierre (Belgique) au début du XVIIe siècle, en remplacement de l’ancien château-monastère de la commanderie de l’Ordre Teutonique qui datait du XIIIe siècle.

Histoire

Commanderie de Fouron

Lorsqu’il entre dans l’Ordre Teutonique en 1242 Daniel de Fouron fait don de tous ses biens à l’Ordre allemand déjà installé dans la région depuis 1220. Jusqu'à la Révolution française le territoire de Fouron-Saint-Pierre restera une seigneurie du Saint-Empire romain germanique, comme dépendant du comté de Dalhem.

En 1320 on parlait déjà d'un commandeur de Bronchorst. Avec onze autres bailliages Fouron-Saint-Pierre est rattaché à la haute commanderie territoriale des Vieux Joncs d’Alden Biesen. Le château de la commanderie était la résidence du commandeur local : 39 d’entre eux se sont succédé à Fouron-Saint-Pierre.

Guillaume Quaest de Beeck, commandeur de 1631 à 1661, est celui qui construisit l’église de Fouron-Saint-Pierre, de 1652 à 1651. Son imposante pierre tombale est adossée au mur extérieur de l’église paroissiale voisine, près de son entrée.

Dans le parc se trouve un petit ‘bâtiment de la source’ construit par le commandeur Von Rolshausen. Par la porte grillagée, millésimée 1633, sortent les eaux de la source de la Voer qui alimentent les viviers du château. Au fronton qui surmonte la porte se trouvent les armes du commandeur Von Rolshausen.

Les étangs sources, à visiter dans le parc de la commanderie, sont aménagés depuis 1885 environ pour l'élevage piscicole (truites et esturgeons).

La commanderie possédait en outre deux grandes fermes sur le territoire de Fouron-Saint-Pierre : la ferme du Brabant (vers 1736) et la ferme de Lo (1771-1773).

Château de la commanderie
En 1798, le régime révolutionnaire français installé à Liège confisque les biens de l'Ordre Teutonique et les met en vente. Au cours du XIXe siècle la commanderie de Fouron-Saint-Pierre passe par les mains de plusieurs propriétaires différents. D’abord acheté par un médecin de Verviers, J.J. Dresse, il passe bientôt entre les mains de la famille Sauvage, également de Verviers, qui l’occupe une quarantaine d’années.

Le domaine est acheté en 1840 par le baron Otton de Loë, gros prioritaire terrien résidant au château de Mheer (dont il est bourgmestre), qui compte faire de l'ancienne commanderie une ferme qui exploitera les quelque 200 hectares de terres qu’il possède à Fouron-Saint-Pierre et Fouron-Saint-Martin.

Mis en vente publique en 1893 le château est acquis par le baron L. de Potesta de Waleffe. S’intéressant à l’histoire du château et à l’Ordre Teutonique le nouveau propriétaire fait faire des recherches à ce sujet et redonne visibilité à l'occupation ancienne des lieux par les chevaliers. Pour les travaux de rénovation il réutilise certains éléments d'origine tout en introduisant des changements profonds dans l’agencement des bâtiments. La démolition des bâtiments sud-est fait perdre au complexe son caractère fermé. Au fronton, sur le côté extérieur, est fixée une plaque portant les armoiries de la famille de Potesta de Waleffe et l'inscription : RESTAURATUM MCMX (soit restauré en 1910). Sous celle-ci se trouve une pierre portant l'inscription: ORDINIS TEUNON.CASTELLUM, ANNO MDCXV AEDIFICATUM (soit Château de l’Ordre Teutonique, construit en 1615).

Par mariage en 1952, le château est entré en possession de la famille Ferretti di Castelferretto. Depuis 1970 il est propriété de Hubert van Rijckevorsel. Appartenant au domaine privé il ne se visite pas.


Commanderij van Sint-Pieters-Voeren

Het Kasteel van Obsinnich is een kasteel gelegen bij het Belgisch dorp Remersdaal, in het uiterste zuidoosten van de Limburgse Voerstreek. Obsinnich (oorspronkelijk in het Nederlands gespeld als Opsinnich) is een locatie van Remersdaal, die zelf naar het kasteel is vernoemd.

Naam

De naam Opsinnich betekent dat deze plaats hoger dan, althans meer stroomopwaarts van, het gehucht Sinnich ligt. Sinnich is een naam met het suffix -ich (van -iacum), die waarschijnlijk al in de Gallo-Romeinse tijd bestond, maar de afleiding is dan verder niet zeker. Zij zou kunnen teruggaan op een vorm als bijvoorbeeld Seniacum, maar er zijn ook andere mogelijkheden.
Opsinnich is de herkomst van de riddergeslachten Rhoe van Opsinnich en Van Eynatten van Opsinnich, die al vanaf de dertiende, respectievelijk vijftiende eeuw het kasteel of de voorloper ervan bewoonden. De locatie gaat terug op een middeleeuwse heerlijkheid, een allodium (dat wil zeggen vrij-eigen goed), voortkomend uit het versterkt huis dat bewoond werd door een lid van de familieclan der Scavedries, die de naam (die) Rode van Sinnich droeg. We weten van hem dat hij als ridder deelnam aan de Slag bij Woeringen (1288).

Ligging

Iets meer stroomopwaarts dan de nabije locatie Sinnich en gelegen aan de rivier de Gulp, staat het later gebouwde kasteel van Opsinnich. Het ligt aan de voet van een heuvelplateau, het Plateau van Crapoel, met uitgestrekte beboste hellingen, het Bos van Opsinnich, onderdeel van het Beusdalbos. Landschappelijk bezien hoort Opsinnich bij het Land van Herve.

Kasteel

Het kasteel van Opsinnich is te kenmerken als van klassieke eenvoud, zonder enige overdaad, geheel anders dan bijvoorbeeld het net buiten de Voerstreek, op het grondgebied van Sippenaken gelegen kasteel van Beusdael. Het is een bijzonder cultuurmonument van het oude hertogdom Limburg. Het kasteel is in eigendom gekomen van een stichting die het kasteel als Castel Notre Dame betitelt. Het kasteel is een verblijfsaccommodatie, ook erkend door Toerisme Vlaanderen.

Kasteel van Obsinnich

Beusdael Castle, locally known as Kasteel Beusdael, is situated west of the village of Sippenaeken, in the province of Liège in the Wallonia region in Belgium, just a short distance south of the Dutch border. The castle is also known as Beusdal or Beusdaal Castle.

The first Lords of Beusdael appear in the 14th century. This Van Beusdaal family seems to have been powerful Lords as they could raise properties to fiefs; as they did with the Dutch castles of Geusselt and Goedenraad. Several marriages and heritages make the property of the castle transfer from the Van Beusdaal family to the Van Eys, De Colyn, De Hoensbroeck, De Méan and De Copis families until the 19th century. Then it became owned by Count Florent d'Oultremont.

From 1882 on he orders major alterations to the castle; building a chapel, a small round tower on the courtyard, a gate building with a new bridge. These works were carried out by the Brussels architect Janlet. When the count dies the castle is sold in 1921 to a Wilhelm Huyzer. He did something macabre; he had his deceased, young wife embalmed and laid out in a coffin with a glass lid in a cellar, beneath a hallway next to the chapel. The coffin stayed there until 1934.

The castle had several other owners until it was bought by the Antoine family in 1976.

According to legend the keep of Beusdael Castle would date back to the times of Charlemagne. More probable is a building date somewhere in the 13th century. Its walls are up to 2 meters thick. There are 4 little corner turrets at the top. One of them was used as a prison (shackles and chains were still present in 1930) and in another there is a spiral staircase. The other square tower and the residential wing date back to the 16th and 17th century. The interior of the castle suffered heavily from military occupation between 1940-1945.

As the castle is private property and lived in, it is not accessible.Beusdael Castle, locally known as Kasteel Beusdael, is situated west of the village of Sippenaeken, in the province of Liège in the Wallonia region in Belgium, just a short distance south of the Dutch border. The castle is also known as Beusdal or Beusdaal Castle.

The first Lords of Beusdael appear in the 14th century. This Van Beusdaal family seems to have been powerful Lords as they could raise properties to fiefs; as they did with the Dutch castles of Geusselt and Goedenraad. Several marriages and heritages make the property of the castle transfer from the Van Beusdaal family to the Van Eys, De Colyn, De Hoensbroeck, De Méan and De Copis families until the 19th century. Then it became owned by Count Florent d'Oultremont.

From 1882 on he orders major alterations to the castle; building a chapel, a small round tower on the courtyard, a gate building with a new bridge. These works were carried out by the Brussels architect Janlet. When the count dies the castle is sold in 1921 to a Wilhelm Huyzer. He did something macabre; he had his deceased, young wife embalmed and laid out in a coffin with a glass lid in a cellar, beneath a hallway next to the chapel. The coffin stayed there until 1934.

The castle had several other owners until it was bought by the Antoine family in 1976.

According to legend the keep of Beusdael Castle would date back to the times of Charlemagne. More probable is a building date somewhere in the 13th century. Its walls are up to 2 meters thick. There are 4 little corner turrets at the top. One of them was used as a prison (shackles and chains were still present in 1930) and in another there is a spiral staircase. The other square tower and the residential wing date back to the 16th and 17th century. The interior of the castle suffered heavily from military occupation between 1940-1945.

As the castle is private property and lived in, it is not accessible.

https://www.castles.nl/beusdael-castle

Kasteel van Beusdael

Altembrouck is located in the middle of the Voerstreek, an area between Liège, Maastricht and Aachen, which has remained unchanged in terms of landscape for centuries. Even though it seems that time has stood still here, historiography is no less fascinating.

Once upon a time, in the early Middle Ages, there was a small kite (the Luigau) in which the main court was located in The Hague. At that time, feeding was a Carolingian crown domain run (managed) by a count. In this former royal estate, an agreement was concluded in 878 concerning the division of Lorraine between the King of France, Lodewijk de Stamelaar and the King of Germany, Lodewijk de Smalle, the respective sons of Charles de Kale and his brother Lodewijk de Duitser, who had the historic meeting in Meerssen in 870.

From a donation from Count Conrad in 1083 we know that the parish Voeren consisted of the present church villages of The Hague, Noorbeek, Mheer and Banholt, Warsage and Aubel, St. Martenvoeren, S. Pietersvoeren, St. Jean-Sart and Slenaken.

Around 1100 Count Thibald was also the lord of Valkenburg. On the childless death of Thibald in 1106, the burial seat of Voeren was moved to the neighbouring Dalhem. To show how closely this region has ever been woven into each other.

In the middle of this historic area there was a "Broeke Beer Feeding" around 1300. Etymologically, "trousers" means drained swamps that have been recreated in meadows. Indeed, over time, drainage works (such as the construction of ponds) have changed some of the trouser soils into hay meadows and meadows. The oldest known gentleman van Broek (anno 1314) is a certain Jan van Voeren, probably still a distant descendant of the graves of Voeren. In his time Altembrouck was a fief of the Counts of Dalhem.

In 1371 Reinier van de Broekke took part in the famous Battle of Baesweiler.

From 1355 to 1511 the castle is owned by the genus Melcops. Through marriage it came into the possession of the Holset family, who lived there until 1624.

In the 16th century, when "us" pants (or Brook like Voerenaars say) became linked to the family of Hoensbroek, the name evolved into "Aldenbroek", the old pants as opposed to the younger Pants of Hoen. The coat of arms of Altenbroek and the coat of arms of Hoensbroek have in fact common quarters. In 1629 Altembrouck became the property of Jan de Berghe, also Lord of Noorbeek.

In 1714 knight de Winckel, lord of Altenbroek and of the seigniory Noorbeek, is still connected to Hoensbroek through his function as adjutant of Antonius van Hoensbroek.

 The best known owner of Altembrouck is the family de Schiervel. She arrived at the castle in 1790 when the lawyer Pierre Joseph de Schiervel married the daughter of the then owner, the Fassin, Marie Claire . Father the Fassin then leaves Altembrouck and gives castle and farm to his son-in-law. This gave rise to the legend that Carolus Waelbers wrote in his poem: 'Op Waterloo' The young de Schiervel personally took control of the management of the farm and when Napoleon closed his borders with England, he introduced sheep farming to the valley of the Noorbeek. As the chief of the Schiervels on Altembrouck, he was an eminent personality. From 1812 to 1827 he was mayor of The Hague and before 1830 he was a member of the Lower House of the States General of the Netherlands. Later he became a knight in the order of the Belgian Lion. He died in Altembrouck on 25 January 1831 at the age of 76. His son Louis de Schiervel became governor of the new Belgian province of Limburg and made himself useful by, among other things, building a new road between Hasselt and Maastricht. Out of gratitude for the services rendered, Hasselt City Council called the boulevard between Kuringen and Luikerpoort the 'Schiervellaan'. His brother, Henri de Schiervel, became mayor of The Hague, just like his father, and lived on Altembrouck until his death. He first experienced Belgium's independence and then had to accept that today's Dutch Limburg was forcibly handed over to the Netherlands. This was a heavy blow to 's-Gravenvoeren because it was closed off from the villages in the Netherlands, such as Mheer, Noorbeek and Slenaken, by the new Belgian-Dutch border, which ran through the Altembrouck estate, with which it used to form an economic unit (which spanned the entire area between Valkenburg and Dalhem).

Henri's son Jacques Gustave de Schiervel, acquires the title of baron from his uncle Louis, the governor, after his marriage to the daughter of the famous Charles Ghislain Vilain XIIII (Vilain quatorze), member of the National Congress (the first Belgian government), later Minister of Foreign Affairs and Vatican Special Minister.

A daughter from this commitment, Marie-Philipine Ghislaine Josephine married in 1878 to Arthur de Behault, the grandfather of Monsieur Jean and Monsieur André, still known to many old Lecturers. Gustave baron de Schiervel was buried in the family tomb next to the parish church of The Hague at the time of his death in 1898. With his passing came a provisional end to the permanent residence of Altembrouck.

The Behaults were housed in Ghent at castle Gend'Hof in Buggenhout. The son of Arthur de Behault, Adrien, born 7 February 1884, was an officer during the war 1914-1918 and married Annette de la Croix, daughter of the Prime Minister de la Croix (after 1914-1918).

It was Adrien de Behault who, together with his wife and three sons, used Altembrouck as a summer residence. In the event of their death, the estate will be divided. Castle and park go to son Jean, farm and farmland to son André.

In 1994 the castle was sold by their heirs to the previous inhabitants. A good year later, farms and estates were also bought, which eventually led to the reunification of the estate. After 100 years the castle is now bustling with activity again.

https://www.kasteelaltembrouck.com/en/history.html

Kasteel Altembrouck

Het Kasteel van Cortils is een kasteel in de tot de Belgische gemeente Blegny behorende plaats Mortier, en wel in de buurtschap Cortils, gelegen aan de Chemin de Cortils. Het kasteel ligt in het dal van de Ruisseau de Loneu, vlak bij de plaats Saint-André

Gebouw

Het betreft een uitgebreid gebouwencomplex, waarvan het hoofdgebouw vier verdiepingen telt en een hoog dak bezit, waar een nog iets hogere schoorsteen uit steekt. Dit hoofdgebouw is van ongeveer 1700. Het is opgetrokken in baksteen, met tufstenen omlijstingen, hoekbanden en horizontale afscheidingen van de verdiepingen. De eerste en een deel van de tweede verdieping zijn opgetrokken in natuursteenblokken.

Aan de achterzijde van het hoofdgebouw bevindt zich een terras, rechts een kapel en links een vierkante toren.

Aan de voorzijde van het kasteel vindt men een vleugel die eindigt bij een wagenpoort van 1853 welke toegang geeft tot de binnenplaats van de naastliggende kasteelboerderij. Hierom liggen drie gebouwen gegroepeerd die deels uit de 18e en deels uit de 19e eeuw stammen.

Ten zuiden van het kasteel liggen enkele tuinen die omringd zijn door paviljoens, kassen en dergelijke. Ten oosten van het kasteel ligt een vijver.

Kasteel Cortils

Bolland Castle is a castle in the municipality of Herve, province of Liège, Belgium.

The square tower or keep remains from the medieval building, and several other parts from the 16th century. Major works were carried out in the 17th century.

The medieval owners were the d'Houffalize and Brandenberg families, followed in the 16th-17th centuries by those of d'Eynatten, Berlo and Groesbeek. The de Lannoys acquired it in the 17th century and retained it until the 19th, when it became the property of the de Berlaymonts. Baron Adhemar de Royer de Dour de Fraula acquired it from them in 1920, and his descendants still live there.

The castle was once surrounded by a moat. Nearby there were also formerly the remains of a convent of Recollects founded in the 17th century by Jean de Berlo, lord of Bolland, and his wife Marguerite d'Eynatten.

Kasteel van Bolland

Kasteel Baelen (of Balen) is een kasteel in Hendrik-Kapelle, dat niet ver van Kasteel Ruyf is gelegen. Het bevindt zich in het voormalige hertogdom Limburg.

Het kasteel, hoewel niet in Baelen gelegen, komt aan zijn naam omdat de heren van dit kasteel vanaf het midden der 17e eeuw ook heren van Baelen waren.

Het gebouw

Kasteel Baelen staat, in tegenstelling tot het nabijgelegen Kasteel Ruyf, op een glooiend plateau dat steeds steiler wordt in de richting van de langgerekte heuvelrug waarover de Marie Thérèseweg, van Luik naar Aken, loopt. Men kan van deze weg af het kasteel binnengaan via een poortgebouw in Lodewijk XIV-stijl.

Het hoofdgebouw heeft een schilddak met aan beide zijden van de nok een schoorsteen. Het is gebouwd in Lodewijk XIII-stijl en sluit een indrukwekkende binnenplaats af, die wordt geflankeerd door de zijvleugels. Het hoofdgebouw heeft een driehoekig fronton met daarop de wapens van de Pirons en de Franquinets. Links en rechts staan twee grote, vierkante torens met indrukwekkende spitsen, die meerdere rondingen vertonen en erg zeldzaam zijn voor deze streek. De torens zijn op het eerste gezicht symmetrisch, maar blijken zeer verschillend van constructie te zijn.

Het interieur kent een prachtige dubbele trap in Lodewijk XIV-stijl die vanuit de centrale hal omhoogloopt. De muren van het gebouw zijn zeer dik, wat doet vermoeden dat aan het 18e-eeuwse gebouw een veel ouder gebouw is voorafgegaan, waarvan nog delen gebruikt zijn. Later zijn er lelijke bijgebouwen neergezet door de paters die uiteindelijk het kasteel gingen bewonen.

De heerlijkheid

De heerlijkheid Baelen-Ruyf was vermoedelijk een 15e-eeuwse afsplitsing van de oudere heerlijkheid Ruyf.

In 1457 liet het echtpaar Jean Krummel van Eynatten en Catherine van Schwartzenberg hun bezittingen verdelen. onder hun twee zonen, Jean en Renard Krummel en één dochter, Agnes Krummel die met Simon de Bertholf gehuwd was. De oude heerlijkheid Ruyf werd aan Jan Krummel toegewezen, terwijl Baelen-Ruyf aan zijn zus Agnes kwam. In 1530 kreeg de zoon van Agnes en Simon, Everard de Belven, het kasteel in bezit. Hij trouwde met Marguerite van Doenraedt, maar stierf in 1561. Daarna was zijn weduwe vrouwe van Baelen, en in 1600 kreeg hun zoon, Jean Bertholf, de heerlijkheid. Hij stierf in 1631, waarna het goed overging op zijn oudste zoon, Jean Bertholf de Belven. Sinds die tijd had het kasteel zijn huidige naam, daar Jean Bertholf ook heer van Baelen was. Hij trouwde met Marie Isabelle de Haultepenne en het echtpaar kreeg twee zoons en een dochter, die in 1666 de bezittingen van hun ouders onder elkaar verdeelden. Kasteel Baelen kwam in 1667 in bezit van Jean-Philippe de Bertholf Ruyff de Belven, die kanunnik was te Aken, door middel van uitkoping van zijn broer en zus. Hij kon echter niet aan zijn verplichtingen voldoen, waarop zijn schoonbroer Jean Nicolas van Schwartzenberg, echtgenoot van Marie Philippine de Bertholf, in 1684 het kasteel verwierf.

In 1690 werd een De Haultepenne, heer van Baelen, ook eigenaar van Kasteel Baelen. In 1722 kwam het kasteel aan Johannes Christophorus de Bertholf Ruyff de Belven, eveneens heer van Baelen en ook heer van Asten. In 1737 moet hij afstand doen van het kasteel en de helft van het grondgebied. Het geheel werd in 1738 overgenomen door de Vervierse industrieel Jacques Antoine de Pirons, die leefde van 1685-1757. Hij verbouwde het kasteel tot het huidige aanzien. Hij trouwde met Marguerite Franquinet en had een zoon, Lambert François de Pirons de Baelen, 1728-1794, die ridder was van het Heilige Roomse Rijk en die in 1758 eigenaar van het landgoed werd. Deze trouwde in 1753 met Maria Adelaïde Henriette de Lavaux des Brassines en hertrouwde met Olympe Christine Couturier de Elötte.

Het landgoed ging na zijn dood over op de oudste dochter uit het eerste huwelijk, Marie Henriette Beatrix de Pirons de Baelen, die geboren was in 1754 en in 1779 getrouwd was met Joseph Henri Lambert Marie d'Othée de Limont, die eveneens ridder was van het Heilige Roomse Rijk. Hij stierf reeds in 1780, enkele dagen na de geboorte van hun zoon Leon Lambert Laurent d'Othée, die de bezittingen van Baelen en Ruyf erfde. Hij stierf echter in 1800 op twintigjarige leeftijd, waarna de voornoemde bezittingen teruggingen op zijn vader, die in 1786 hertrouwd was met Marie Helène Benardine de Baré. Hij liet haar zijn bezittingen na. Na diens overlijden, trouwde zijn weduwe in 1807 met Maximilien Charles Joseph de Villefagne. Omstreeks 1817 verkocht zij het kasteel met landerijen aan M.B.A. Henri Poswick, die echtgenoot was van Marie Thérèse Franck.

Deze verkocht het in 1827 aan hertog Ferdinand de Hamal, waarna het goed een aantal malen werd verkocht om in 1836 over te gaan op Albert de Lognay, die getrouwd was met Maximilienne de Foullon. Vervolgens werd het in 1857 weer doorverkocht aan Agnes Lysens en in 1866 op Ferdinand Mevis uit Geldenaken. In 1872 kwam het in bezit van Ad. Brinckmann en Frederic Semler, zakenlieden uit Dortmund, om in 1875 verkocht te worden aan de paters alexianen, een katholieke congregatie. Deze stichtten hier een tehuis voor verstandelijk gehandicapten. Ook maakten zij het kasteel tot de hoofdzetel van hun orde.

Kasteel Baelen

Le château Eyneburg à Hergenrath (la Calamine) est l'un des principaux bâtiments historiques sur le territoire de la communauté germanophone de Belgique.

Le nom Eyneburg fait référence aux premiers propriétaires du château, la famille von Eyneberghe, au xiiie siècle. Dans la tradition populaire, il porte aussi le nom Emmaburg (« château d'Emma »), qui repose sur une légende du xixe siècle selon laquelle Emma, une fille de Charlemagne, y aurait rencontré son amant Einhard.

Situation

L'Eyneburg est l'un des rares châteaux forts de l'ancien duché de Limbourg qui ait été construit sur une colline, alors que la plupart des bâtiments de ce type étaient construits en plaine et entourés de douves. Le château domine la rive gauche de la Gueule.

Légende

Une légende du xixe siècle associe le château d'Hergenrath avec Emma, une fille de Charlemagne. Emma et Einhard, ami et biographe de Charlemagne résidant au château, auraient été secrètement amants. Pour garder leur amour secret, ils se rencontraient à la nuit tombée. D'après la légende, Emma reconduit un jour son bien-aimé chez lui en le portant sur son dos, car il avait neigé et elle ne voulait pas que ses traces de pas les trahissent. Cependant, Charlemagne observait la scène, et convoqua les amants le lendemain.

La légende a fait l'objet de plusieurs œuvres littéraires, par exemple le roman Eginhard et Emma (1811) de Friedrich de La Motte-Fouqué, un poème épique, ainsi que, plus récemment, une épopée, et le livret d'un opéra. Ces versions ne font cependant pas référence à l'Eyneburg, car une tradition plus courante situe cet épisode à Seligenstadt sur le Main.

La légende de Einhard (Eginhard) et d'Emma (Imma) est peut-être basée sur la liaison entre la fille de Charlemagne, Bertha (* 779-780, † après le 14 janvier 828), et l'érudit Angilbert, dont sont issus Nithard (790; † 844-45) et Hartnid († 813). Einhard, le biographe attitré de Charlemagne, était bien marié avec une Emma; cependant, celle-ci n'était pas la fille de Charlemagne, mais bien la sœur de Bernharius, évêque de Worms.

Un relief en bronze dans la cour du château, réalisé par un artiste de Cologne en 1906, montre la fille de Charlemagne qui porte, sous le regard incrédule de son père, son bien-aimé dans ses appartements.

Histoire

L'Eyneburg est mentionné pour la première fois en 1260. À l'époque, le château, ancien fief du Marienstift d'Aix-la-Chapelle, appartenait aux chevaliers d'Eyneberghe. On trouve dans les annales les noms de Théodoric "de Eyneberghe", chanoine de Saint-Servais à Maastricht, 1260, et Hermann von Eyneberg dans les années 1285, 1333 et 1339, ainsi que son fils, Gerhard 1333/35 et plus tard encore, en 1368, Guillaume et Daniel von Eyneberghe.

En 1371, la petite-fille de Gérard von Eyneburg hérite du château et épouse Daem von den Bongaert. Leur fille, Bela van den Bongaert, épouse Arnold de Tzevel en 1430; suite au mariage de leur fille Johanna avec Johann Dobbelstein zu Donrath, le château devient, pendant les trois siècles qui suivent, la propriété de la famille Dobbelstein.

En 1640, le château est victime d'un incendie, et Johann von Dobbelstein, époux d'Helwige de Horion, le rénove et l'agrandit (1648). Le baron Karl-August Dobbelstein von Donrath, devenu propriétaire en 1778, vend en 1786 "la noble seigneurie d'Eyneburg" à Rainer Joseph Turbet d'Aix-la-chapelle. Au xixe siècle, le bâtiment change de propriétaire à plusieurs reprises. En 1809, il est vendu au banquier liégeois Gérard Nagelmackers, puis, en 1836, au baron Thiriart zu Mützhagen, qui se fait appeler par la suite "zu Mützhagen und Eyneburg". Ensuite, la propriété échoit à son neveu, le baron de la Rousselière-Clouard, jusqu'en 1897, date à laquelle l'industriel du textile d'Aix-la-ChapelleTheodor Nellessen (1842-1926), en fait l'acquisition et fait rénover le château de fond en comble jusqu'en 1900/1901 par l'architecte Ludwig Arntz, le restaurateur de la cathédrale de Strasbourg. La chapelle actuelle, néo-gothique, a été également ajoutée au début du xxe siècle2.

En 1958, la famille Nellessen se sépare du château et de ses dépendances. L'intérieur du château abritait une riche collection d'anciens objets d'art : meubles, sculptures, peintures, pièces d'orfèvrerie et porcelaines. Elle fait désormais partie de la collection de la veuve de Théodore Nellessen à Aix-la-Chapelle; cependant, une partie d'entre elle a été vendue aux enchères à l'hôtel des ventes Lempertz à Cologne. Le château, quant à lui, entre ensuite en possession des Hergenrather Kalkwerke A.G.

Le 18 juillet 1966, l'Eyneburg est classé monument historique1.

En 2001, il est acheté par la Eyne GmbH et un projet intitulé Die Eyneburg soll leben est mis sur pied.


Kasteel Eyneburg

Het Kasteel Libermé (Schloss Libermé) is een kasteel in de tot de Belgische gemeente Eupen behorende plaats Kettenis, gelegen aan de Aachener Straße.

De naam Libermé staat voor het Latijn: Libera me (bevrijd me).

Geschiedenis
Het kasteel werd voor het eerst vermeld in 1334, en het was toen een leen van het Onze-Lieve-Vrouwekapittel te Aken. In 1346 werd ene Arnold von Libermé als eigenaar vermeld. Tot midden 15e eeuw was het kasteel in bezit van deze familie, daarna volgden meerdere eigenaren. Ene Hermann von Batenburg heeft vanaf 1534 het kasteel vernieuwd en voorzien van een voorhof en een boerderij. In 1684 werd het kasteel door Franse troepen verwoest en herbouwd door de familie De Halley. In 1750 werd het kasteel door brand getroffen. Nu werd het herbouwd door de gebroeders De Royer. De ophaalbrug werd hierbij door een stenen brug vervangen. Vanaf 1918 liet Anna Maria Theresia Suermond het kasteel opnieuw renoveren. Het werd toen verhoogd en er kwam een mansardedak. In de jaren '60 van de 20e eeuw kwam er een restaurant in het kasteel, en vanaf 1996 enkele belastingtechnische ondernemingen, terwijl er sindsdien ook kamermuziekconcerten ten gehore werden gebracht.

Gebouw
Het eigenlijke kasteel is een geheel omgracht L-vormig complex, uitgevoerd in breuksteen. De bel-etage wordt bereikt door een buiten aangebrachte stenen trap. Via de stenen brug (1756) wordt de voorhof bereikt, welke bestaat uit twee boerderijen met schuren en stallingen, en een poortgebouw van 1534, dat geflankeerd wordt door twee zware ronde torens en dat uitgevoerd is in breuksteen.

Kasteel Liberme in Eupen

Het Kasteel van Forêt is een kasteel in de tot de Belgische gemeente Trooz behorende plaats Forêt, gelegen aan de Rue Forêt-Village.

Het oorspronkelijke kasteel, in rococostijl, brandde in september 1944 af. Dit kwam omdat de nazi's wraak wilden nemen op een aantal verzetsstrijders die zich in de omgeving schuil hielden. Hierbij werden 57 verzetsstrijders door de zwaarbewapende overmacht vermoord en werd het kasteel in brand geschoten.

Na de Tweede Wereldoorlog werd het kasteel herbouwd. Het bestaat uit een hoofdgebouw met, oostelijk daarvan, een bijna geheel omsloten rechthoekige binnenplaats met een opening naar het hoofdgebouw toe en een toegangspoort aan de noordzijde.

Het complex is gelegen in een park dat in westelijke richting een zichtas heeft.