Gebouwd in 1872 door Alberic Geelhand de la Bistrate, gehuwd met de kleindochter van Graaf Karel de Marnix; in de literatuur wordt vrij algemeen het jaartal 1831 aangenomen als bouwjaar, doch stijlkritisch en volgens de inplanting op de mutatieschetsen van het kadaster, lijkt het jaartal 1872, aangehaald door J.J. Van Roosbroeck, het juiste; in 1954 aangekocht door de gemeente Bornem en volledig ingericht voor de administratieve diensten van de gemeente, die hierheen verhuisden in 1961. Uitbreiding met nieuwe bouw, ingehuldigd in 1988 (zie gedenkplaat onthaal).

Onregelmatig complex in neo-Vlaamserenaissance-stijl, met trap- en lijstgevels van twee bouwlagen onder leien bedaking; opgetrokken uit baksteen met decoratieve verwerking van witgeschilderde natuursteen (onder meer voor vensteromlijstingen en muurbanden). Rechthoekige en licht getoogde muuropeningen. Aan noordwestzijde, hoger opgaande vierkante toren van drie geledingen onder leien schilddak met nokversiering; bovenaan familiewapens. Octogonale traptoren onder ingesnoerde spits aan zuidoostzijde.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/1883

Kasteel Hemelhof

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Marnix de Sainte Aldegonde Castle, locally known as Kasteel Marnix van Sint-Aldegonde or simply Bornem Castle, lies next to the town of Bornem, in the province of Antwerp in the Flemish region in Belgium.

The first fortification at this site was built somewhere during the 10th or 11th century to defend the area against Viking raids.

In 1587 the Bornem Lands, which were ravaged by the Spanish during the 80 Years' War, were bought by a very wealthy Spanish nobleman, Pedro Coloma, Lord of Bobadilla. He had come here with the Spanish army of Alexander Farnese, Duke of Parma. He had a new castle built on the foundations of the earlier fortification and became Lord of Bornem. He was succeded by his son Alexandre when he died in 1621. In 1658 Philip IV of Spain elevated the Bornem Lands to a county and thus Jean-François Coloma, Pedro's grandson, became the first Count of Bornem.

Bornem castle suffered so much damage during wars in the 17th century that in 1687 the keep had to be torn down.

In 1773 the castle was acquired by the De Marnix family after they had first leased the castle. During the French Revolution the 8th Count of Bornem, Charles de Marnix, fled to the Netherlands. The castle was then confiscated and sold by auction. In 1802 Charles bought back his castle and returned to live there once again.

In 1880 the 16th century Bornem Castle was demolished on the orders of Count Ferdinand de Marnix because he wanted to build a new castle. The new castle was built by the architects Henri Beyaert and E. Janlet in the Renaissance Revival style. This is the castle that we see today. So although this may look like a castle, it is actually a 19th century mansion.

In 1884 Count Ferdinand recieved permission, for himself and his descendants, to add "de Sainte Aldegonde" to his familyname. From then on the castle became known as Marnix de Sainte Aldegonde Castle.

At present Marnix de Sainte Aldegonde Castle is still privately owned and inhabited. A small part of the castle is now used as a museum and can be visited for a fee on a couple of days per year.

https://www.castles.nl/marnix-aldegonde-castle

Bornem Castle


D'Ursel Castle (Dutch: Kasteel van Hingene, also known as the Kasteel d'Ursel) used to be the private summer residence of the Duke of Ursel in Hingene in the municipality of Bornem, province of Antwerp, Belgium. Today it is property of the State, and opened to the public.

History

The first resident was Diederik van de Werve (1519-1598), his descendants sold it to Conrad III Schetz in 1608. The estate became the summer residence of the House of Ursel. The Dukes of Ursel and their family resided for 350 years on the estate. Its original view can be seen in the Flandria Illustrata. A famous resident was Conrard-Albert, first Duke of Ursel (1665-1738). His son, Charles, 2nd Duke d'Ursel asked Giovanni Niccolò Servandoni (1695-1766) to redesign the family estate. The front was made symmetric like a palace.

The duke received important noblemen here, such as Johan von Sinzendorf und Pottendorf (1739-1813) and Joseph de Ferraris. During the 18th century the castle was known for banquets and balls. Marriages in the family were celebrated by the whole village, the dukes usually being well regarded locally. On 10 augusti 1876 the Queen and the Duke and Duchess of Saxony visited the castle and the town of Hignene. In 1894 Prince Albert and his brother in law, the Prince of Hohenzollern visited the castle. 

Around 1960 the castle was sold by Henri, 8th Duke d'Ursel, the furniture, family archives and contents of the library were removed from the castle. The House of Ursel left the town, and chose to reside henceforth in Brussels.

In 1994 the province of Antwerp obtained ownership and restored the estate to its 17th century state. The current Duke of Ursel gave an important part of private ducal Collection in private loan (Commodate), to be put on exhibition in the rooms of the estate.

D'Ursel Castle 

De Graventoren in Rupelmonde is een overblijfsel van de waterburcht uit de 12de eeuw die werd gebouwd door de graven van Vlaanderen ter verdediging van de Schelde en de Rupel.

Geschiedenis

In de 12de eeuw bouwden de graven van Vlaanderen ter verdediging van de Schelde en de Rupel een kolossale vesting omgeven door een brede wal, die rechtstreeks in verbinding stond met de Schelde. Aangezien indertijd bijna alle transport nog via water gebeurde, waren deze rivieren van zeer groot economisch belang.

In 1254 werd het kasteel in opdracht van Margaretha van Vlaanderen aanzienlijk uitgebreid en vond het archief van het graafschap Vlaanderen er een veilig onderkomen. Ook in de volgende eeuw bleven de opeenvolgende graven de burcht regelmatig renoveren. Rond 1330 trachtte graaf Lodewijk I met allerlei voorrechten de urbanisatie van Rupelmonde te stimuleren, maar opeenvolgende conflicten fnuikten haar groei. Een laatste grote renovatiecampagne vond plaats tijdens de Vlaamse Opstand (1379-1385), waarbij het kasteel min of meer haar uitzicht behield tot in de 17de eeuw, zoals te zien is op de gravure van het kasteel in Sanderus' Flandria illustrata. In 1583 werd de burcht door Servaas van Steelant overgedragen aan de Spaanse veldheer Alexander Farnese. Een tegenaanval van Filips van Marnix van Sint-Aldegonde mislukte. De burcht bleef tot in 1647 in gebruik als staatsgevangenis, maar werd in de decennia daarna stelselmatig gesloopt.

Het kasteel vormde de achtergrond van verschillende historische terechtstellingen en gevangenisstraffen. Hier liet Robrecht III van Vlaanderen zijn oudste zoon Lodewijk I van Nevers arresteren op beschuldiging van hoogverraad omdat deze de zijde van de Franse koning had gekozen. Hij zou ternauwernood aan onthoofding zijn ontsnapt door de oplettendheid van kastelein Jean de Verrières. In 1338 werd Zeger van Kortrijk, bondgenoot van Gwijde van Dampierre, er op bevel van de koning van Frankrijk onthoofd en hield Filips de Goede de gemaal van Jacoba van Beieren,Frank van Borssele, in 1432 in hechtenis op het kasteel. Tot slot zat ook Mercator er in 1544 gedurende zeven maanden gevangen op beschuldiging van ketterij.

Door de lange strijd van Spanje en de Verenigde Provinciën tegen Frankrijk, werd het Gravenkasteel in 1678 opnieuw ernstig vernield en werden de nog bruikbare bouwmaterialen gerecupereerd door de plaatselijke bevolking. Zo werd materiaal van de burcht gebruikt bij de bouw van de plaatselijke Onze-Lieve-Vrouw-Bezoekingkerk. Hoewel het middeleeuwse Gravenkasteel nooit werd hersteld, deed het nog tot 1748 dienst als militaire verschansing. In 1817 werden in opdracht van baron Guillaume de Feltz (1744-1820), schoonvader van graaf Philippe Vilain XIIII, de laatste bouwresten van de burchtruïne opgeruimd en werd op de oorspronkelijke torenvoet van Doornikse kalksteen een bakstenen jachtpaviljoen opgetrokken.

Op initiatief van de Antwerpse romancier Lode Baekelmans en de dichter Bert Peleman werd er in 1955 een Schelde- en Mercatormuseum ingericht. De torentinne biedt vandaag de dag aan de bezoekers van het museum een spectaculair zicht op de Scheldevallei.

Burchtruïne Graventoren

The Wissekerke Castle is situated in the village of Bazel of Kruibeke municipality in the East Flanders province of Belgium. Although a castle stood at this site since 10th century, the present castle was largely built in the 15th century with lake, park and a suspension bridge. The suspension bridge by the castle is one of the oldest surviving wrought iron suspension bridges in Europe and was designed in 1824 by Jean-Baptiste Vifquain, an engineer from Brussels.

Many famous people lived at Wissekerke castle, including the influential family of Vilain XIIII. For 139 years the members of this family were the mayors of Bazel. Through the centuries the castle has been rebuilt and renovated. The most important building works were completed in the 19th and 20th centuries. Most of the present architecture recalls 19th century neo-gothic style. The major interior features also date from this period. The castle, the gatehouse, the iron suspension bridge and the pigeon tower were listed as monuments in 1981. In 1989 the castle was purchased by the town of Kruibeke, which has since handled the restoration work. The castle is also venue to many cultural activities, tours and exhibitions.

In spite of the modest span of 23 meters, the bridge is of great industrial archaeological value, because of its historical and structural uniqueness. Since 1981, the bridge at Bazel has been a protected historic monument.

Wissekerke Castle

Beschrijving
Een omgracht geheel, bestaande uit een voorhof met bijgebouwen en het eigenlijke kasteelcomplex met verschillende volumes uit het eerste kwart van de 20ste eeuw, geïnspireerd op neo-Vlaamserenaissance-stijl, teruggaand op een oude site.

Het in de oude documenten voorkomende "Melisheim" bevat een suffix (-heim of -hem) dat verwijst naar een bewoonde plaats (boerderij, dorp,....): bij de oudste vermelding in 1448 is er sprake van een boerderij, leengoed van de heren van Grimbergen, toen toebehorend aan Maria Taye en vervolgens eigendom van verschillende vooraanstaande families. Sinds de 18de eeuw tot op heden bezit van de familie de Beughem de Houtem, waarvan de laatste overleed in 1961. Heden nog bewoond door barones Anne-Marie van Eyll, weduwe van burggraaf en burgemeester Arthur de Beughem die het bij testament schonk aan zijn neef Geoffroy de Pierrefeu.

Het oorspronkelijk complex lag te midden van de Breut- en Kasteelheide (zie oude kaarten); groeide uit tot kasteel van de heerlijkheid Melis met de "Wo(e)l(f)put(te)hoef" (zie Breutheide nummer 20 site met bewaarde omwalling) als afhankelijk pachthof(tot 1977). Volgens een eerste, beknopte beschrijving van 18 januari 1649 zou dit er uit gezien hebben als een versterkte woonst, aan vier zijden gesloten, met toren(s), schietgaten, slotgracht en ophaalbrug. Getuigenissen uit de 19de- en 20ste eeuw spreken van een kapel, een vijver, een prieeltje en ijskelder ("coelcamere") in het bos.

Voortgaande op iconografische bronnen, bestond het complex voor de Eerste Wereldoorlog, uit een voorhof, omgeven met bijgebouwen en met toegang tot een binnenhof, nog volledig omsloten met volumes van twee bouwlagen en vierkante toren met uitgewerkte spits. In 1745 werd het door Lodewijk XV ingenomen als militair hoofdkwartier en voor een tweede keer in mei 1940 door Leopold III. Naar aanleiding van een bezetting door de Duitsers in 1914 werd het domein beschoten vanuit het fort van Bornem. In 1920 startte Edmond-Jules de Beughem met de heropbouw van het eigenlijke kasteel waarbij afgeweken werd van het vroegere grondplan, de bijgebouwen bleven intact.

Het kasteelpark met enkele open zichten (bijvoorbeeld naar de Kasteeldreef) loopt uit in een boslandschap. Het oude Lippelobos, rijk aan verschillende bostypes, omvat twee delen namelijk het "binnenbos" met dreven en met een gracht afgesloten, en het daarrond gelegen uitgestrekt "buitenbos". Van voormelde straat loopt een oprijlaan in schuine richting naar een eerste poortgebouw met uitgewerkt portaal.

Binnen de eerste omgrachting, ommuurd voorhof, bestaande uit een naar Frans model symmetrisch aangelegde voortuin in hoefijzervorm rondom bloemenborders, aan drie zijden omgeven met losstaande bijgebouwen van één bouwlaag onder zadel- en schilddaken (leien), onderling verbonden door ingebogen muurpartijen, eertijds wasplaats, melkerij, koetshuis en schrijnwerkerij.

Bakstenen lijstgevels, gemarkeerd door gecementeerde natuurstenen band- en boogomlijsting, geritmeerd door pilasters en symmetrisch geleed door risalietvormend, vooruitspringend travee met rondboognissen in het midden; zijpuntgevels met aandak.

Vanaf dit voorhof geeft een met leeuwen versierde brug met poortgebouw toegang tot het eigenlijke kasteel binnen de kasteelwal. Combinatie van verankerde lijst- en tuitgevels in navolging van bak- en zandsteenstijl van twee bouwlagen onder complexe leien bedaking (zadel-, tent-, kegel- en schilddaken), doorbroken door twee vierkante traptorens; binnenhof gevormd door L-vormig kasteel en losstaande hoekgebouwen, verbonden door muurpartijen; vooruitspringend korfboogportaal met balkon; kapel met barok portaal; ronde hoektorens; rechthoekige vensters met hoek- en negblokken en ontlastingsbogen. Ijskelder bewaard in binnenbos.

Kasteel Hof te Melis

Cleydael Castle, locally known as Kasteel Cleydael, lies west of the town of Aartselaar, in the province of Antwerp in the Flemish region in Belgium.

Cleydael Castle probably already existed in 1259 when it was owned by the Sanders van Hemessen family. It was first mentioned in 1372 when it was owned by Geeraert van der Elst. Ownership of the castle was disputed between the Sanders and Van der Elst families and in the 15th century the Sanders family retrieved the castle.

During the 16th century the castle had several owners who all adapted it to their liking. One of them was Antonio del Rio in 1556, who was the treasurer of seizures appointed by Fernando Álvarez de Toledo, 3rd Duke of Alba and Governor of the Netherlands. In 1576 the castle was besieged and plundered by the troops of the States General of the Netherlands, led by Philip de Lalaing. This forced Del Rio to flee back to Spain. After that the damaged castle served as a home for vagabonds until 1592.

In 1613 Cleydael Castle was acquired by the Hellemans family who subsequently restored it. During the next centuries a long list of owners followed, until after WW I when it was bought by an Antwerp shipowner. He had the castle restored in the 1950's.

Cleydael Castle is a square and moated castle, with one square and 3 round corner towers. The square tower is the oldest part of the castle. It has a rectangular bailey which was also moated until 1806.

At present the castle is private property and is rented out as a party and dinner location. The domain around the castle is now used as a golf club, which has its clubhouse in the buildings on the bailey. Therefore the castle can not be visited. 


https://www.castles.nl/cleydael-castle

Cleydael Castle

Oorspronkelijk verblijfplaats van de heer van Walburg. Heerlijkheid ontstaan in 1550 door de vereniging der heerlijkheden van der Moeren en Willemaers door ridder Willem van Waelwijck, onder de benaming "Hof van Walburg", naar diens echtgenote Walburgis. Hij sloopte het in puin vallende kasteel en verving het door het huidige. Door erfenissen en verkopingen werd het kasteel in 1618 onder meer ingericht als brouwerij. In 1846 kwam het in handen van J.F.G. van Naemen-Boeye, die het in 1851 volledig herstelde en aan de 19de-eeuwse smaak aanpaste.

Waterburcht in traditionele bak- en zandsteenstijl bestaande uit twee langse vleugels van verschillende lengte, met steil zadeldak (nok parallel aan de straat, leien) gevat tussen trapgevels. In de oksel van noordelijke- en zuidelijke vleugel, polygonale traptoren waartegen rechthoekige slotkapel. Rechts van de noordvleugel, ermee verbonden, doch voor de gevellijn uitspringend, een nagenoeg vierkante woontoren, qua volume en uitzicht gelijk aan de vrijstaande duiventoren links van het kasteel. Voor de zuidelijke gevel, ruim terras met twee prieeltjes.

Noordelijke vleugel (noordgevel) van zes traveeën en twee bouwlagen met hoge rechthoekige vensters (19de eeuw) voorzien van kwarthol geprofileerde zandstenen negblokken en ontlast door een gebogen strek met zandstenen aanzet- en sluitstenen. Boven de tweede en voorlaatste travee een getrapt dakvenster (drie treden en topstuk) met nagenoeg vierkant venster. Houten kroonlijst op modillons. Verankerde zijtrapgevels (dertien treden en topstuk) met rechthoekige vensters op onregelmatige plaatsen aangebracht.

Zuidelijke vleugel (zuidgevel) van negen traveeën en twee bouwlagen. Eenvoudige rechthoekige vensters en deur in de tweede travee, alle voorzien van zonneblinden. Gevel beëindigd op gelede architraaf en houten kroonlijst op modillons. Linkerzijtrapgevel (tien treden en topstuk) van vijf traveeën, evenals de voorgevel voorzien van rechthoekige vensters en deur, sommige nog met zonneblinden; in de geveltop twee nagenoeg vierkante vensters. Rechterzijtrapgevel met in elke bouwlaag twee rechthoekige vensters. Op de middenpenant van de begane grond, ingemetselde gedenkstenen: "Hunne Majesteiten Koning Albert en Koningin Elisabeth van België verbleven in dit kasteel in oktober 1914 na het beleg van Antwerpen", "G.D. Waelwyck, Force n'est droit", "Reaedificavit J. Van Naemen-Boëyé, Anno 1851". Achtergevel met twee zichtbare traveeën en centraal, getrapt dakvenster. Rechthoekige vensters met kwarthol geprofileerde zandstenen negblokken. Korfboogdeur met arduinen waterlijst en diamantkopsluitsteen.

In de oksel van beide vleugels, achtzijdige traptoren op vierkante plattegrond en bekroond door een ingesnoerde helmspits (leien). Baksteenbouw met verwerking van zandsteen voor de hoekblokken en speklagen. Rechthoekige muuropeningen op onregelmatige plaatsen ingeplant. Onderaan, rechthoekige harstenen gedenksteen: "Bezoek van Z.M. Koning Boudewijn inhuldiging 'Heirmanklok' 4 nov. 1956". Tegen de noordzijde van de torenvoet, rechthoekige slotkapel met trapgevel (vijf treden en topstuk) en zadeldak met brede overstek en houten modillons. Verhoogde begane grond met spitsbogig blindvenster met geschilderd traceerwerk. Bovenverdieping met rechthoekige venstertjes.

Nagenoeg vierkante woontoren rechts naast de noordelijke vleugel. Verankerde bak- en zandsteenarchitectuur van twee bouwlagen afgedekt door een zadeldak (nok loodrecht op de straat, leien) tussen twee trapgevels. Per bouwlaag in elke gevel een getralied kloosterkozijn met zandstenen, kwarthol geprofileerde hoekblokken.

Ten westen van het kasteel, vrijstaande duiventoren, identiek aan laatstgenoemde en voorzien van een groot aantal muurankers in de vorm van Sint-Andrieskruis. Naast deze toren, een stenen, gekasseide brug op drie rondbogen en aan de kasteelzijde voorzien van een gietijzeren hek aan bakstenen pijlers met zandstenen dekplaat.

Ruim terras voor de zuidelijke vleugel, uitkijkend over de parkvijver en op de twee vrije hoeken gemarkeerd door prieeltjes. Verankerde bak- en zandsteenbouw op vierkante plattegrond en afgedekt door een tentdak (leien) met dakkapel aan de noordzijde. Elke zijde geopend door een rondboogvenster in vlakke bakstenen omlijsting met imposten en sluitsteen; tot cordon doorgetrokken lekdrempels. Sommige vensters blind gemetseld, met geschilderde imitatieramen. Rondboogdeur volledig analoog aan de vensters, in de naar elkaar gekeerde zijden. Gevel bekroond door zandstenen fries met bakstenen casementen; brede dakoverstek op houten modillons.



https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/15237

Kasteel Walburg

The castle was built in 1594 to replace an older castle that was burned down ten years earlier. In 1878 the so called water castle was restored and enlarged to a design by Antwerp architect Joseph Schadde.

The castle is built up in brick and sandstone. The special style is enlivened by round and eight-edged turrets, cantilevered wall parts and staircases.

At the moment the castle is not protected monument, it was last used as a study and education center by the Catholic order the 'Brothers of Love'. When the last brother left the castle, it was donated to the town of Kruibeke to make it a accessible place for all people of the neighbourhood. The town of Kruibeke also owns the park surrounding the castle. Every year there is a big international festival, free to the public.

https://www.amazingbelgium.be/2017/11/castle-altena-kruibeke.html

Castle Altena (Kruibeke)

Het landgoed Hof Ter Saksen is een openbaar educatief natuurpark met wandelpaden, op de grens van Beveren en Haasdonk. Het domein van 27 hectare groot is sinds 1982 eigendom van de gemeente Beveren. Het landgoed bestaat uit weilanden, akkers, een bosgebied, een arboretum en een kasteelpark. Op het kasteelpark staat een kasteel, een hoeve, en een orangerie. De achterste toren van het kasteel is 36 meter hoog, even hoog als de Sint-Jacobuskerk van Haasdonk. Het kasteel is gebouwd volgens de Neoclassicistische architectuur en toont overeenkomsten met monumenten van de Franse architecten Ange-Jacques Gabriel en François-Joseph Bélanger.

Geschiedenis
Het landgoed werd in de middeleeuwen ‘Het Schaek’ genoemd. Oorspronkelijk stond er een boerderij en een herberg. De herberg was een populaire stopplaats langs de Oude Heerweg die Antwerpen met Gent verbond. In 1781 werd de herberg afgebroken en werd er een kasteel gebouwd.

De oudste eigenaar van het landgoed was Margareta Noethaeckx (1365), dochter van ridder Diederik Noethaeckx, de grafelijke raadsheer en meier van Destelbergen[1]. Later kwam het domein in bezit van de familie Vijd, dezelfde familie die het kasteel van Cortewalle in Beveren bouwde. Gregorio Del Plano (1604) kocht het landgoed in 1594 en het bleef vier generaties in de Del Plano-familie. Uiteindelijk verkocht één van zijn nazaten het aan Pieter-Franciscus Piers, de toenmalige burgemeester van Beveren. In 1699 liet Pieter-Franciscus Piers het domein over aan Matthias van der Burcht.

In 1781 nam de vrijmetselaar Jan-Baptist Vermessen, hoofdschepen van het Land van Waas, het landgoed over. Omstreeks 1804 liet hij de gebouwen afbreken en liet een kasteel bouwen in neoclassicistische stijl. In 1812 bouwde hij de orangerie en de hoeve. Vermessen bouwde de toren even hoog als de kerktoren van Haasdonk en liet aan alle zijden uurwerkplaten zetten. Zo moesten de inwoners niet meer naar de kerktoren kijken om het uur te lezen als een provocatie naar de Katholieke gemeenschap. Het kasteel zelf werd gebruikt als ontmoetingsplaats voor vrijmetselaars.

Tegen 1815 waren de verbouwingen compleet en woonde de familie Schoutheete de Tevarent in het kasteel. Het bleef eigendom van de familie Vermessen. In 1824 werd de zoon van Jan-Baptist, Antoine Versmessen (1777-1837) burgemeester van Haasdonk.

Tenslotte kocht in 1920 de textielfabrikant Edmond Meert het als zomerverblijf. Het landgoed bleef eigendom van de familie en de laatste gekende eigenaar was André Meert, die uitsluitend in de hoeve woonde. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het kasteel zwaar beschadigd door de Duitse bezetter. Duitse officieren woonden in het kasteel en de soldaten waren gestationeerd in de orangerie. Het domein werd toen gebruikt als opslagplaats voor oorlogsmateriaal.



Kasteel Hof ter Saksen

Het kasteeldomein Ortegat omvat een buitenplaats in neoclassicistische stijl met empire-elementen met bijhorend park in landschappelijke stijl uit de eerste decennia van de 19de eeuw. Het landhuis is één van de weinige gekende en bewaarde realisaties uit het architecturale oeuvre van architect Jean-Baptiste Dubois.

Historiek
Kasteel Ortegat, ook gekend als het kasteel van Waasmunster, was voorheen naar de bouwheer kasteel Vermeulen genaamd (confer oude prentkaarten). De naam kasteel De Bulck kwam eveneens voor, ontleend aan het toponiem van de locatie waar het kasteeldomein werd ingeplant. In de volksmond werd de benaming "Engelse hof" gebruikt die verwijst naar het landschapspark in Engelse stijl bij het kasteel. Ook de volkse benaming "De Wal" is een verwijzing naar een aspect van het kasteeldomein.

In 1797 verwierf de gefortuneerde Albertus Livinus Vermeulen uit Lokeren bij openbare verkoop diverse loten grond te Waasmunster afkomstig uit het omvangrijke domein van de afgeschafte abdij van Roosenberg (1238-1797). Eén van de loten betrof zelfs het eigenlijke abdijgebouwencomplex. Deze abdijsite lag ten zuiden tussen de Hoogstraat en de Durme, niet ver van het latere kasteel Vermeulen. De aanvankelijke abdij van Roosenberg werd gesticht in 1238 op initiatief van Walter de Marvis, bisschop van Doornik, op een plaats te Waasmunster genaamd Hoogendonck naast de Durme (ter hoogte van de Abdij van Roosenberglaan). Dit victorinnenklooster evolueerde snel tot een gezaghebbende abdij. Ondanks de noodzakelijke en herhaaldelijke heropbouw kende de Roosenbergabdij nog een grote bloeiperiode in de 17de en 18de eeuw. Het goed van deze monumentale abdij werd in 1797 aangeslagen en openbaar verkocht.

Volgens een figuratieve kaart van 1639 van het kloostergoed was het perceel grond tegenover de toegangsdreef en de "priesteragie" van de abdij van Roosenberg "den bulck" genaamd. Op "den bulck", een deels beboomd groot perceel (confer de kabinetskaart van de Ferraris van 1770-1778), kwam na de openbare verkoop het kasteel Vermeulen als buitenverblijf tot stand. De gebouwen van de abdij Roosenberg I op het Kloosterbroek vervielen in puin en waren in 1825 zo goed als volledig verdwenen.

Albertus Livinus Vermeulen was in 1767 geboren te Lokeren als zoon van Benedictus Jacobus Vermeulen (overleden te Lokeren in 1813) die het ambt van burgemeester van Lokeren heeft bekleed. In de overlijdensakte van de ongehuwde Albertus Livinus Vermeulen, eigenaar te Brussel, is vermeld dat hij 2 januari 1820 overleed te Waasmunster op zijn kasteel. Dit bevestigt de aanwijzing van Albertus Livinus Vermeulen als bouwheer van het kasteel.

Het kasteel kwam nadien in bezit van zijn neef Jean-Baptiste Vermeulen (1788-1872), de enige zoon van zijn broer Pierre-Jacques Vermeulen de Mianoye 1761-1817). Jean-Baptiste Vermeulen huwde in 1819 te Gent met Mélanie-Louise-Agathe Dons. Het buitengoed te Waasmunster bleef ruim een eeuw bezit van de familie Vermeulen.

Het voormalige zomerverblijf van de familie Vermeulen is van een zeldzaam geworden en heel representatief type landhuis dat door welstellende burgers en grootgrondbezitters sinds eind 18de- begin 19de als buitenplaats werd gebouwd. Het kasteel Vermeulen werd begin 19de eeuw uitgevoerd in neoclassicistische stijl met empire elementen, naar ontwerp van architect en beeldhouwer Jean-Baptiste Dubois (Arquennes 1762-Dendermonde 1851). De precieze bouwperiode en het tijdstip van het ontwerp van het zomerverblijf is echter niet met zekerheid gekend. Een aantal auteurs geven 1813 als bouwjaar aan en daarnaast komt, vooral in de lokale literatuur, 1818 als bouwjaar voor. Gezien het jaartal 1813 in een plintsteen bij de linker gevelhoek van het koetshuis voorkomt kan worden aangenomen dat de bouw van het kasteel omstreeks dat tijdstip (of vroeger?) werd gerealiseerd. De jaarsteen draagt tevens de inscriptie: "A.V.M.C", misschien staand voor Albert Vermeulen constru(x)it en in dit geval een aanwijzing van de bouwheer.

Een prent uit 1825 van B. de Loose geeft het kasteel weer met omringend park. Op het primitief kadasterplan (1828) van Waasmunster is het kasteel Vermeulen, met vijvers, walgrachten en bijgebouw aangeduid. In de primitief aanwijzende tabel van het kadaster (van of voor 1834) staat Jan Bt. Vermeulen, rentenier te Gent geregistreerd als eigenaar van verschillende percelen van het kasteeldomein.

Het kasteeldomein werd onder Jean-Baptiste Vermeulen gefaseerd uitgebreid. In 1855 werd in het zuidwesten een wijziging van afhankelijkheden van het kasteel kadastraal genoteerd na samenvoeging van percelen: een stal en twee woningen werden opgericht (voormalige boswachterswoning van het kasteel). Door kadastrale samenvoeging van percelen werd het aanvankelijke park vergroot. In 1856 werd dit perceel aan de noordoostzijde (Belselestraat) vergroot met zeven percelen na afbraak van huizen tot één perceel, toen gekadastreerd als lusttuin. In 1868 werd de sloop genoteerd van een aanpalende hoeve aan de Belselestraat. Na rechttrekking van de Belselestraat volgde nog voor 1892 (confer de topografische kaart) een aanzienlijke vergroting van het lustpark. Door samenvoeging van twee percelen (gekadastreerd als lustbos) was het parkdomein namelijk noordwaarts verlengd. Door verlegging van de perceelgrens westwaarts werd het parkdomein, vanaf ter hoogte van het kasteel verbreed tot één perceel (kadastermutatie 1904).

Naar verluidt werd het kasteel vanaf omstreeks 1900 in gebruik genomen als buitenverblijf door de vooraanstaande Gentse familie Ortegat. Sinds begin 1919 is de buitenplaats van de familie Vermeulen overgegaan in bezit van de familie Ortegat aan wie het kasteel nog zijn huidige gebruikelijke benaming ontleent. Hyppolyte Ortegat kocht het kasteeldomein aan. Zijn zoon Louis Ortegat (1891-1970) verkreeg in 1965 de adellijke titel van ridder die wordt overgedragen op de eerstgeboren mannelijke afstammeling.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/88406