Kasteel Groenendaal is een kasteel dat deel uitmaakt van Waltwilder, hoewel het dichter bij Munsterbilzen en Hoelbeek ligt. Het is gelegen aan Groenendaal 1 en 2.

Geschiedenis

Oorspronkelijk heette dit goed Croenendael of Croonendael. Later kreeg het de huidige, feitelijk foutieve, naam. Het was een Loons leen, dat ook Hoelbeek en Jonckholt één leengoed vormde. Dit werd eind 14e eeuw gedeeld en Croenendael kwam in bezit van Aleidis van Jonckholt, die gehuwd was met Godenoel van Elderen, die reeds heer van Elderen was.

In 1477 kwam Croenendael in bezit van de familie Lamboy. Op kerstdag 1693 stierf een niet nader genoemde "villicus in Croonendael"; in mei 1730 had Godefridus Danzel die functie, getrouwd met Joanna Rosseau; in november 1736 was het Egidius Pacquaij, getrouwd met Margareta Iaddoul; in december 1739 was het Joannes Leonardus Du Mont getrouwd met Barbara Broeffaer - - in 1744 geschreven als Lemont en Mouffar - PR Waltwilder.]

In 1757 kwam het aan de familie De Grady. Michel Joseph de Grady, die overleed in 1786, verbouwde het toenmalige 17e-eeuwse kasteel, dat uitgevoerd was in Maaslandse renaissancestijl, omstreeks 1761 tot een classicistisch gebouw. Ook de bijbehorende boerderij werd in deze stijl verbouwd.

In 1861 kwam het landgoed toe aan Emile de Rosen de Borgharen, en het is nog steeds in bezit van particulieren. Er werd een park aangelegd in Engelse landschapsstijl en daarin werden restanten van de vroegere omgrachting verwerkt.

In 1992 werd het verkocht na het overlijden van Pierre de Rosen de Borgharen in 1990.

Gebouwen
Het eigenlijke kasteel bevindt zich aan Groenendaal 1. Nog steeds is hierin de 17e-eeuwse kern aanwezig, waarvan onder meer de muurankers en de mergelstenen speklagen nog getuigen. Vooral de zuidelijke voorgevel en de voorgevel van de oostelijke vleugel tonen deze kenmerken nog. Het interieur werd wel geheel aan de laat-18e-eeuwse smaak aangepast en is uitgevoerd in Lodewijk XV-stijl en Lodewijk XVI-stijl. De centrale salon is versierd met stucwerk, bloemslingers, vazen, tortelduiven en vruchtenkorven in deze stijlen.

Aan Groenendaal 2 bevindt zich de kasteelhoeve. Het is een gesloten hoevecomplex, met nog enkele 17e-eeuwse overblijfselen, maar sterk verbouwd in de 19e eeuw. Enkele dienstgebouwen zijn laat-20e-eeuws.

Het kasteel is niet toegankelijk.

Kasteel Groenendaal

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Midden 19de-eeuwse creatie van een sober landhuis in classicistische stijl met aanhorigheden en park in landschappelijke stijl met vijver, brug en enkele vermeldenswaardige bomen. Het Edelhof, dat ten noordoosten van de dorpskern bij de bebouwing van Munsterbilzen aansluit, is als kasteeldomein een 19e-eeuwse stichting. Behalve tegenover de abdij en op een uitzondering aan de Oude Beekstraat, zijn de terreinen waar het park zal komen tussen deze straat en de weg tussen Bilzen en Zutendaal (de huidige Perron en Waterstraat) volgens de Primitieve kadasterkaart van 1812 grotendeels onbebouwd en eigendom van rentenier Gerard Jacobus De Matthijs.

Het landhuis
De bouw in 1850 van het sobere classicistische landhuis in de zuidelijke punt, mag dan ook aan hem worden toegeschreven. In 1846 (Atlas van de Buurtwegen) bevond er zich reeds een gebouw op deze plaats, doch dit had een andere vorm. Bij de bouw van het huidige gebouw werd gebruik gemaakt van een grote hoeveelheid oud materiaal (midden 18de eeuw), mogelijk afkomstig van de afbraak van één van de vleugels van de abdij.

Het huis telt negen traveeën en twee bouwlagen onder een wolfsdak (kunstleien), de lijstgevels voorzien van houten kroonlijsten op klossen. Het witgekalkt bakstenen gebouw wordt langs de westelijke zijde geaccentueerd door de risalieten in de noordelijke en de zuidelijke gevel, en de westelijke zijgevel die als façade is geordonneerd. De noordelijke gevel, die naar het park was gericht heeft een minder uitspringend risaliet in de derde travee, waar zich de ingang bevindt, voorzien van een vrij diep portaal, het rechthoekige balkon erboven gedragen door twee mooi gedetailleerde neoclassicistische gietijzeren zuilen met versierde sokkel, gecanneleerde schacht, een met margriet versierd astragaal en een composiet kapiteel.

De muuropeningen zijn van hergebruikt kalkstenen materiaal in Lodewijk XV-stijl (1750-1760): getoogde vensters in een rechthoekige omlijsting met sluitsteen; sponningbeloop en duimen op de eerste bouwlaag; de getoogde deur in de zuidelijke gevel in een fraai geprofileerde, rechthoekige omlijsting met neuten, druiplijst en sluitsteen in de vorm van een rocaillemotief, de rechthoekige deur in de westelijke zijgevel in een vlakke kalkstenen omlijsting, met rococo-houtwerk (paneelomlijsting en bovenlicht). Voorheen waren de vensters met achtruiters op de beneden- en zesruiters op de bovenverdieping nog allemaal beluikt, zoals op de oude postkaarten met het Edelhof te zien is.

Het park

Ten noorden van het landhuis werd een park in landschappelijke stijl gecreëerd dat door de Dépotkaart van 1871 werd registreerd. Het langwerpig park ligt achter de bebouwing van de Waterstraat en beslaat de voorheen onbebouwde percelen tussen deze straat en de Oude Beekstraat. De grote vijver heeft de vorm van een boomerang en wordt gevoed door de Munsterbeek die ook de grachten van het ten noordwesten gelegen en nu verdwenen park Hosset voedde en parallel loopt aan de tegenwoordige Oude Beekstraat. Vanuit de hoek met de Zangerheistraat vertrekt er een rondweg rond het huis en rond de vijver.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/729

Kasteel Edelhof

Het Waterkasteel van Schoonbeek ligt in Schoonbeek, een gehucht van Beverst. Sinds de fusie van de gemeenten in 1977 is Beverst een deelgemeente van Bilzen.

Het in U-vorm gebouwde renaissancekasteel heeft een grote tuin. Naast het kasteel ligt een vijver die uitmondt in een gracht, waarover een ophaalbrug naar de toegangspoort leidt.

De oudste kern van het kasteel dateert uit de middeleeuwen: in 1333 behoorde het kasteel toe aan het graafschap Loon.

Herman Typots, drossaard van het Land van Grevenbroek en kastelein van het Prinsenhof in Kuringen, huwde met Margriet van Chiney, dochter van Dirk van Chiney, heer van Schoonbeek en Anna Vandenbosch van Gors-op-Leeuw. In 1573 was hun kleinzoon Hendrik Typots nog heer van het kasteel van Schoonbeek.

De familie Preston uit Ierland kocht het in 1780. De volgende eigenaar was de familie de Renesse.

Graaf Theodore de Renesse was burgemeester van Beverst en gouverneur van de provincie Limburg. Een andere nazaat, Frédéric Alexandre Jean Marie Ghislain, graaf de Renesse, geboren te Brussel op 3 januari 1904, overleed ongehuwd in het kasteel op 18 november 1990. In 1991 werd het kasteel eigendom van graaf Thierry de Hemricourt de Grunne.

Waterkasteel van Schoonbeek

Alden Biesen is a 16th-century castle in Belgium, located in the small village of Rijkhoven in the municipality of Bilzen in the province of Limburg.

Present day

The castle is used today as a cultural centre and conference centre. Festivals such as the Scottish weekend or the International Story Festival are held there. In addition, "European Classes" take place, intended to foster international learning and collaboration between students. The first ever RSPBA Major Pipe Band Championship held outside the UK was the European Pipe Band Championships held there in September 2003.

In addition to the moated castle, the complex contains a church and gardens.

History

The knights of the Teutonic Order founded the Landcommanderij Alden Biesen ("commandery of Alden Biesen") in the 11th century, but the current buildings were constructed between the 16th and 18th centuries.[1] It was the headquarters of a bailiwick or province of the Teutonic Order in the region of the Maas and Rhine. On 8 March 1971 the building burnt down and was acquired by the government and restored.

Alden Biesen Castle

Kasteel de Broukmans is een kasteel in Hoeselt, in de Belgische provincie Limburg.

Het kasteel werd in de eerste helft van de 18e eeuw gebouwd door Lutgardis de Heusch, weduwe van Arnold Moffarts. Vervolgens werd het eigendom van de familie de Broukmans, heren van Werm.

Het kasteel van de Broukmans werd in 1756 grondig verbouwd en aangepast aan de mode van die tijd. De datumsteen boven de poort herinnert hieraan. Martha de Broukmans (1836-1905), de laatste nazaat van dit geslacht die op het kasteel woonde, verkocht het aan de Zusters van de Voorzienigheid. Zij kwamen ten gevolge van de Secularisering vanuit Frankrijk naar België. Zij vertrokken in 2013 naar een nieuw onderkomen in de Bruiloftstraat te Hoeselt.

Het kasteel de Broukmans ligt op het Domein Burghof, waar zich ook het Bethaniakasteel bevindt. Oorspronkelijk was dit domein persoonlijk bezit van de prins-bisschop van Luik.

Kasteel de Brouckmans

Kasteel en burcht Pietersheim waren de zetel van de heerlijkheid Pietersheim. Resten van de 12e-eeuwse waterburcht Pietersheim getuigen van een lange geschiedenis. Net buiten de burchtsite, op de locatie van het voormalig neerhof van de waterburcht, staat 'Kasteel Pietersheim', dat in zijn huidige neoklassieke vorm dateert uit het begin van de 20e eeuw.

Geschiedenis

De oudste archeologische aanwijzingen voor een burcht op deze plaats dateren van het laatste kwart van de 11e eeuw, en het eerste kwart van de 12e eeuw. Pas in 1227 werd de heerlijkheid voor het eerst schriftelijk vermeld en in 1292 was sprake van: ons huis in Pietersheim, met toren, binnen- en buitenvesting. Het betrof een waterburcht van het ringwaltype, die echter in 1378 werd verwoest door troepen uit het prinsbisdom Luik en Tongeren. De burcht bestond uit een veelhoekige buitenmuur, waartegen aan de binnenzijde de gebouwen waren gesitueerd. Uiteindelijk was sprake van drie concentrische grachten welke de burcht omringden, waarbij ook een voorburcht en kapel, en versterkte toegangen.

Verbouwingen vonden regelmatig plaats. De familie Van Merode, die kasteel en heerlijkheid in 1449 verkreeg, bouwde het slot verder uit. Er kwam een corps de logis en een keukenvleugel, maar het kasteel, waarvan het middeleeuws deel tot een ruïne was vervallen, bleef ook een militaire functie behouden, waartoe twee rechthoekige kazematten bij de ruïne werden gebouwd.

Dit bleek nodig, want in 1569 werd het kasteel belegerd door de (Spaansgezinde) Gerard van Groesbeek en in 1579 werd het ingenomen door de hertog van Parma, die er vervolgens zijn hoofdkwartier vestigde tijdens het Beleg van Maastricht (1579). In 1670 moesten alle verdedigingswerken, op bevel van de prins-bisschop van Luik, worden geslecht. Sindsdien raakte het kasteel in verval, en in 1721 stortte zelfs een deel van het corps de logis in, waarbij de kunstschilder Philippe Coclers omkwam.

In 1792 werd een nieuw kasteel gebouwd, op de plaats van de oude kasteelhoeve. In 1836 brandde het oude kasteel af, en daarna werd het afgebroken op de kapel na. Ook het nieuwe kasteel werd, in 1909, door brand verwoest. In 1910 werd, op basis van de resten, een nieuw kasteel gebouwd. Met materialen van de afgebroken kasteelhoeven werden de mergelstenen stallen naast het poortgebouw van de oude burcht gebouwd. Ook het kasteel van 1910 brandde uit, en wel in 1920. Restauratie volgde en werd beëindigd in 1926. In 1971 werd het kasteel, met aanpalend domein, door de gemeente Lanaken aangekocht. In 2017 heeft de gemeente Lanaken het kasteel verkocht aan Gelderburg Estates.

Bouwwerken

Aanwezig is nog de ruïne van een deel van de oude ringburcht. Ook de wal en de binnengracht zijn nog duidelijk te herkennen. Daarnaast is van de oude burcht nog het centrale deel van het poortgebouw aanwezig. Ook is er de kapel uit het laatste kwart van de 14e eeuw. Toen het kasteel in 1836 werd afgebroken, heeft de kapel dienstgedaan als hooischuur.

Het nieuwe, 20e-eeuwse, kasteel is een statig herenhuis waarvan het driehoekig fronton opvalt. Het kasteel is omgeven door een park in Engelse landschapsstijl.

Kasteel Pietersheim

Voorheen "Rendelborn" genoemd, in de Atlas van de Buurtwegen (1846) "Château Rindel-Borne". Gelegen in een laag en moerassig gebied. In aangehaalde Atlas aangeduid als een langgestrekt kasteel met haakse dienstgebouwen achteraan en vooraan een lange dreef in de richting van de huidige Gulmerstraat; deze dreef komt ook al voor op de Ferrariskaart (1771-77).

Reeds in de 14de eeuw vermelding van een leengoed en kasteel "Rendelborn" naar toenmalige eigenaar. Midden 19de eeuw was Théodore-Jean baron de Heusch eigenaar. Na 1900 gewijzigde benaming in "Ridderborn".

In 1976 sloop van de eertijds bijbehorende, voormalige gesloten hoeve, gelegen achter en tegenover het kasteel Ridderborn, confer Ferrariskaart en Atlas van de Buurtwegen; vakwerkbouw deels uit de 17de eeuw. De straat lag op beide kaarten achter die hoeve, sindsdien loopt ze tussen het kasteel en de hoeve. Aan de straat ligt heden bijgevolg de achterkant van het gebouwencomplex. Het goed is aan de straatzijde afgesloten door een gerestaureerde bakstenen muur en een recent hekken tussen bakstenen pijlers. Aan de voormalige voorzijde ligt een landschapspark met vijver en een bos. Van de oorspronkelijke dreef resten nog twee inlandse eiken, meer dan 250 jaar oud.

Ten zuidwesten van het gebouwencomplex: recente geometrische rozentuin met parterres. Kasteel bestaande uit een woonvleugel ten zuidoosten en haakse dienstgebouwen ten noordoosten en zuidwesten, het geheel uit de eerste helft van de 19de eeuw; twee lagere aanbouwsels, aan weerszijden ervan, mogelijk uit eind 19de eeuw.

Bakstenen gebouw van vijf traveeën en twee bouwlagen onder mansardedak (nok parallel aan de straat, leien) met aan de voorzijde vijf, aan de achterzijde vier dakkapellen onder zadeldakjes; dakruitertje. Mergelstenen geprofileerde daklijst en houten kroonlijst. Voorgevel aan parkzijde, meest uitgewerkt en met rijkelijk materiaalgebruik; in het midden een in- en uitgezwenkte mergelstenen bekroning, waarin een rondboogvormig dakvenster op hardstenen lekdrempel. Rechthoekige beluikte midden 19de-eeuwse vensters onder hardstenen latei en op dito lekdrempels. Centrale midden 19de-eeuwse rondboogdeur in een vlakke hardstenen omlijsting op neuten, met sluitsteen en geprofileerde aanzetstenen. Recent terras met balustrade. In de voorgevel waren vroeger twee erkers uitgebouwd, merkbaar in de Atlas van de Buurtwegen.

Eenvoudiger gevel aan straatzijde en dito zijgevels; rechthoekige en getoogde muuropeningen; geen vensteromlijstingen, maar alleen midden 19de-eeuwse lekdrempels; centraal rechthoekig dakvenster waarboven uurwerk met klok; houtwerk op de zolderverdiepingen vernieuwd; achtergevel met einige toegang tot souterrain.

Latere bijgebouwen, confer bouwnaden, mogelijk uit eind 19de eeuw. Ten noordoosten, L-vormig aanbouwsel van twee traveeën en twee bouwlagen, onder geprofileerde mergelstenen daklijst, waarboven een hardstenen waterlijst en dito balustrade, deels van baksteen, rond een origineel terras. Gelijkaardige vensters als bij het hoofdgebouw.

Ten zuidwesten, galerij van drie natuurstenen rondbogen, gedragen door hardstenen zuilen met Toscaanse kapitelen. Overhoekse dubbele muizentandfries, waarboven gelijkaardige lijsten, balustrade en terras als ten noordoosten. Achterzijde met natuurstenen rondboogpoort met negblokken. Aanbouwsel met mergelstenen hoekbanden.


https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/32349

Kasteel Ridderborn

Het Kasteel van Hardelingen is een herenhuis aan Hardelingenstraat 5 te Sint-Huibrechts-Hern.

Oorspronkelijk was dit domein een allodiaal bezit, dat in 1215 door Rodolphus, proost van het kapittel van de Onze-Lieve-Vrouwekerk te Tongeren, aan dit kapittel werd geschonken. Dit kapittel bezat de lage, middelbare en hogere heerlijke rechten.

In de 14e eeuw was de voogdij in handen van ene Karel Marteal, die ook heer was van Werm. Eind 18e eeuw kwam er een einde aan het feodalisme en werd het domein verkocht aan de particuliere familie Schaetzen.

De hoeve van het domein werd in de 19e eeuw sterk verbouwd en in 1927 werd het gebouw nog uitgebreid met een torentje en een haakse vleugel.

Het herenhuis wordt omringd door een Engelse tuin.

Beschrijving

Sedert 1798 uit een hoeve gegroeid landhuis uit de 19de en 20ste eeuw dat een oude kern bewaart in een ongeveer 40 ha groot landgoed met park in landschappelijke stijl uit het laatste kwart van de 19de eeuw, een bospark gekenmerkt door het erg geaccidenteerde reliëf en een oud bomenbestand met enkele kampioenbomen.

Van boerderij tot landhuis
Op het Primitief kadasterplan van 1810 door R. Vandevelde bestaan het kasteel en het landgoed nog niet. Maar in de bocht van de weg van Schalkhoven naar Werm en tegen de straat aan ligt er een gebouw (perceel nr. 44) waarbij twee percelen tuin (nr. 45 en 46) horen en drie percelen lusttuin (nr. 41,42,43) die samen 34 a beslaan. Volgens de legger van 1841 was Louis Ulric Schaetzen, raadsheer aan het hof van beroep in Luik er de eigenaar van. Het zelfde jaar trof een brand dit goed, wat het einde betekende van de boerderij.

Na de wederopbouw bleef enkel het herenkwartier over en die vormt de kern van het huidige landgoed dat tot 1978 in het bezit bleef van de Tongerse familie de Schaetzen, die de stad meerdere burgemeesters en secretarissen schonk. Hun voorvader stadssecretaris Georges Schaetzen had Hardelingen in 1798 als zwartgoed gekocht. Het was een voormalig allodiaal goed van het Tongerse O.-L.-Vrouwekapittel en oorspronkelijk meer dan 100 bunder groot. Er hoorde toen een boerderij bij, waarvan het herenhuis door de familie als buitenhuis werd gebruikt.

Het huidige kasteel ontstond hieruit, tijdens meerdere bouwfasen die men in de kadastrale mutatieschetsen kan volgen. Na de samenvoeging volgens hun grondgebruik van de verschillende kleine Primitieve percelen in 1850, volgt in 1881 een belangrijke ontwikkeling die ook de aanleg van het park inhield: de samenvoeging tot twee grote percelen, de vergroting van het huis en de verlegging van de straat een tiental meter verder van het huis, over de hele lengte van het eigendom. Het perceeltje nr. 40, dat een kleine kapel was, maar in de Primitieve legger als lusttuin staat opgetekend (omdat ze in ruïne was?), duikt in 1860 in de eigenaarslegger opnieuw als kapel op; later verdwijnt ze definitief. Deze evolutie mag op naam geschreven van Oscar-Joseph de Schaetzen (1836-1907), rentenier, volksvertegenwoordiger, en vader van vijf dochters en zes zonen, uit zijn twee huwelijken, eerst met zijn nicht Hortense Schaetzen en dan met Marie-Thérèse de Corswarem (1845-1919). In navolging van hun vader huwden zijn nakomelingen in de lagere adellijke kringen of de welstellende burgerij. Zelf werd Oscar in 1876 ridder de Schaetzen. De kinderen werden in 1879 in het park geportretteerd door kunstschilder Willem Constant Claes (1826-1905) die de kleinzoon was van Guillaume Claes (1752-1841), de bekende Hasseltse opkoper van zwartgoed en eigenaar van Herkenrode en Alden Biesen. In de achtergrond van het schilderij staat het witgeschilderde landhuis met een hoge vierkante toren.

Kasteel van Hardelingen

In de tabel der kadastrale Schatting (1841) wordt het kasteel beschreven als goed in steenen doortimmerd en met schalliën gedekt hebbende zeven beneden en zeven bovenplaetsen, zeer aengenaem bij het dorp gelegen. Het neerhof wordt eveneens vermeld als in steenen gebouwd wel doortimmerde pachthoeve met schalliën gedekt, hebbende (het pachtershuis) beneden twee plaetzen en een kabinetje en eene kamer boven.

Het kasteel dankt zijn huidig interieur en voorkomen aan de aanpassingen uit het einde van de 18de en de eerste helft van de 19de eeuw, doorgevoerd door respectievelijk Jean en Lambertine Barthels, wat de classicistische uitstraling van de gevels verklaart. Volgens de literatuur was het de oom die opdracht gaf voor de vernieuwing van het interieur met de trap, de parketvloeren, de schouwen en de voor het prinsbisdom Luik typische stucdecoratie. Een van deze stucreliëfs stelt de noord- en de zuidgevel van het kasteel voor, zoals hij ze moet hebben gepland. Lambertine voltooide de vernieuwing, liet de grachten dempen en de brug tussen het neerhof en het kasteel slopen. Eén van de muren die de brug verving, werd door Philippe de Corswarem getekend. Dat het kasteel in kern veel ouder is dan de 18de eeuw en aanvankelijk de Maaslandse stijl vertoonde, is nog af te lezen in de muurankers, de hoekkettingen en de paar bewaarde kloosterkozijnen in Maaslandse kalksteen.

Het kasteel heeft een grosso modo rechthoekig grondplan en telt nu twee bouwlagen op een hoge kelderverdieping en heeft een uitspringende hoektoren ten noordoosten en ten noordwesten. De verhoogde begane grond heeft in de noordwestgevel en de torens een hoge plint afgelijnd met een mergelstenen band, ook mergelstenen hoekbanden, mogelijk van hergebruikt materiaal. Aanvankelijk was het baksteenmetselwerk zichtbaar, zoals uit de tekening van de Corswarem blijkt, maar vandaag en vermoedelijk al sedert het midden van de 19de eeuw zijn de gevels gekaleid, wat ze doet oplichten tegen de groene achtergrond van het park. Het zeer hoge leien schilddak met kroonlijst op houten op modillons heeft afgewolfde dakkapellen, topbekroningen en vaantjes en de torendaken lopen uit op hoge, met leien beklede lantaarns. De middelste, inspringende travee van de zuidelijke gevel loopt uit op een vereenvoudigde versie van een fronton, aangebracht in de 19de eeuw: een driehoekige geveltop met een halfradvenster en een klokje in de top. Op het vermelde stucreliëf is dit niet het geval en is ook de begane grond anders en vertoont die een architecturaal sterkere oplossing dankzij een portiek op zuilen met een balkon en balustrade er boven. De bestaande toestand is veel eenvoudiger: een rechte steektrap van hardsteen leidt naar de deur en heeft een uitgespaarde keldertoegang. De mooi uitgewerkte smeedijzeren leuning met gietijzeren stijlen is recenter.

De deur in de noordwestgevel is rechthoekig in een geprofileerde kalkstenen omlijsting met neuten en druiplijst en voorzien van een vrij recente trap. De deur en het deurvenster met smeedijzeren balkon er boven zijn voorzien van een doorlopende omlijsting van geschilderd hout. Rechthoekige vensters in een vlakke, kalkstenen omlijsting met dunne druiplijst, oorspronkelijk beluikt in de zuidwestzijde. De vensters van de drie middentraveeën van de zuidoostgevel hebben geschilderde houten omlijstingen als imitatie van de natuurstenen omlijstingen in de overige gevels. Werden deze houten omlijstingen misschien geplaatst in afwachting van de nooit gerealiseerde portiek van op het reliëf? De gevel aan de parkzijde heeft drie brede traveeën tussen de vooruitspringende hoektorens, rechthoekige vensteromlijstingen van natuursteen en een deur met een verbredende steektrap.



https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/839

Kasteel van Schalkhoven

Le château de Genoels-Elderen, aussi appelé château d'Elderen, est un château de Belgique à Genoelselderen dans la région de Hesbaye près de Tongres.

Historique

Le premier château aurait été construit à la fin du xiiie siècle par un certain sieur Godenoel, qui aurait donné son nom au préfixe du village d'Elderen. Dès sa construction jusqu'au début du xviiie siècle, le château a appartenu à la famille noble d'Elderen, dont le membre le plus célèbre est Jean-Louis d'Elderen, prince-évêque de Liège. Le château a été détruit pendant la révolution française. Le château actuel date de 1859. Il a été, entre autres, propriété de la famille Gilain, industriels tirlemontois, avant d'être vendu par son héritier le vicomte Terlinden.

Son propriétaire actuel y a créé un vignoble depuis 1990 qui produit des vins « Appellation Haspengouw Contrôlée ». Son vignoble est un des plus grands et des plus modernes de Belgique (15 ha) (voir l'article viticulture en Belgique). Le château est devenu un centre touristique régional important.

Le vignoble

La première partie du vignoble a été plantée en février 1991 à l’intérieur des murs d’enceinte du château et les premiers vins ont été produits en l'an 2000. Cette partie constitue 1315 plants de Chardonnay ce qui représente 695 m2. La seconde partie, plantée de pinot noir, se situe sur 555 m2 à l’extérieur du mur d’enceinte et date d’avril 1991, sur une colline exposée au sud, idéale pour le pinot noir. La troisième partie, entre le château et la ferme castrale, créée en 1992 est plantée de pinot blanc, de pinot gris et d’auxerrois. Sur une quatrième partie, l'on fait des essais avec des variétés peu utilisées dans les vignobles nordiques.

Le microclimat exceptionnel du cinquième vignoble de 2 hectares « de Vogelsanck » a été planté en 1993 (et agrandi en 1999) de chardonnay et de pinot noir. Un sixième vignoble de 4 hectares de chardonnay au « Kiezelingenbos » date de 1993. De 1997 à 1998, 5,7 hectares de chardonnay ont été plantés au lieu-dit le « Wijngaardveld ». Ce toponyme réfère à la tradition viticole de la région, perdue sous le régime napoléonien: Wijngaardveld, en néerlandais signifie vignoble. Un huitième vignoble de 1,7 ha de chardonnay, exposé au soleil, a été créé sur le « Hommelberg ». Enfin, en 2000, s'est ajouté le neuvième vignoble d'un demi-hectare de pinot gris donnant des vins blancs très parfumés.

Wijnkasteel Genoels-Elderen

De Rentmeesterij van Alden Biesen, ook genoemd kasteel van Diepenbeek, is een historisch gebouw in Diepenbeek, gelegen aan de huidige Stationsstraat.

De heerlijkheid Diepenbeek was in de 17e eeuw in bezit gekomen van de ridders van de Duitse Orde. In 1663 en 1678 slaagde Edmond Godfried van Bocholtz, landcommandeur van de balije Biesen (1657-1690), erin Diepenbeek aan het balijebezit toe te voegen. De rentmeesterij is een gebouw uit de 17e eeuw, dat van 1743 tot 1795 bewoond werd door een rentmeester van de landcommanderij te Alden Biesen. Ferdinand von Sickingen, eveneens landcommandeur van de balije Biesen (1743-1749), bouwde deze U-vormige rentmeesterwoning. Op het domein bevindt zich nog een ronde hoektoren van de 12e-eeuwse waterburcht van de vrijheer van Tidebachen, dat staat voor 'de beek van Teudo'.

Boven de hoofdingang (nu de achterzijde) bevindt zich het stenen wapenschild van Karel Alexander van Lotharingen, die van 1761 tot 1780 grootmeester was van de Duitse Orde. In het gebouw was anno 2014 een notariaat gevestigd.