Kasteel, gelegen in een ruim park, door twee eikendreven verbonden met de Tiewinkelstraat.

Laat-classicistisch dubbelhuis van vijf traveeën, een kelderverdieping en twee bouwlagen onder leien schilddak, bekroond door een vierkante dakruiter met naaldspitsje. Te situeren eind 18de begin 19de eeuw. Witgekalkt bakstenen gebouw op mogelijk ouder souterrain met gepikte plint. Noordoost-gerichte voorgevel met verhoogde begane grond. Per travee, rechthoekig getralied keldervenster in kalkstenen omlijsting, en rechthoekig venster in een gecementeerde omlijsting op geprofileerde kalkstenen lekdrempel, opgevangen door gegroefde consooltjes.

Centrale, rechthoekige deur met kalkstenen omlijsting; steektrap en stoep met gesmeed ijzeren hek; deurvenster met gesmeed ijzeren hek met monogram J.L. op de bel-etage. In de achtergevel vertoont het souterrain een centrale, rechthoekige deur gekoppeld aan twee rechthoekige, getraliede vensters (kalkstenen omlijsting). Voorts, rechthoekige vensters zie voorgevel. Tegen de zuidoostelijke zijgevel, bijbouw van één travee en één bouwlaag. Beluikte vensters op de tweede bouwlaag van de noordwestelijke zijgevel.

Ten zuidwesten van het kasteel, twee dienstgebouwen. Ten noorden dienstgebouw: voorheen langgestrekte hoeve van zes traveeën onder zadeldak (cementpannen), uit de 18de eeuw. Ordonnantie: woonhuis - stal - schuur. Stijl- en regelwerk met witgekalkte bakstenen vullingen op lage bakstenen stoel met gepikte plint. Gepikte tussenstijlen (acht), regels (drie) en tussenstijlschoren in de eerste en laatste travee. Een venster, twee deuren en een schuurpoort. Oostelijke en westelijke zijgevels afgewerkt met aandak en vlechtingen. In de oostgevel, centrale rondboogdeur in rechthoekige, geblokte omlijsting van kalksteen; flankerende steekboogvensters; houten kozijn in de top. Achtergevel van vijf traveeën; twee blinde rondboogpoorten (in de tweede en vierde travee) afgewisseld met drie blinde steekboogvensters.

Gelijksoortig zuidelijk dienstgebouw, met halfronde vensters (vier) in de zuidgevel. Ten zuidoosten van het kasteel, monumentaal bakhuis in witgekalkte baksteenbouw (19de eeuw).

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/22566

Kasteel Lagendal

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Kasteel Het Hamel is gelegen bij de Belgisch Limburgse gemeente Lummen.

Het kasteel met bijbehorende kasteelboerderij stamt uit de 18e eeuw. In de Tweede Wereldoorlog is het kasteel grotendeels vernield en later afgebroken. De stallen en de boerderij werden door de familie Moffarts herbouwd tot woning.

Geschiedenis

Het Hamelsgoet duikt voor het eerst in archiefdocumenten op in 1515. Van een kasteel is er dan nog geen sprake. Het landgoed wordt omschreven als 'een huys ende hof, schuere, stallen metten landen, weyden ende andere toebehoorten'. Tot laat in de 18de eeuw blijft het domein in het bezit van notarissen, schepenen, rentmeesters en andere aanzienlijke personen uit de omliggende steden, die het pachthof verhuren.

De aristocratiesering begint eerst in 1789, wanneer het eigendom door het echtpaar Van Henis-Briers als buitenverblijf wordt verworven. Hun dochter huwt met een Zerezo uit Diest. Adèle Zerezo zal een generatie later met senator Van Willigen huwen. Deze laat een plan opmaken voor de aanleg van het park. In dezelfde periode wordt ook een kasteel gebouwd op kort afstand van de oude woning, die tot koetshuis wordt omgebouwd.

In 1947 wordt dit kasteel afgebroken. Jeanne Van Willigen, weduwe van baron Eugène de Moffarts en moeder van Marie-Louise en André, laat in die jaren het huidige landhuis op de grondvesten van de oude woning optrekken door haar schoonzoon ridder Barthélemy de Theux de Meylandt et Montjardin.

Kasteel Het Hamel

Het domein van Obbeek omvat een landhuis met voorhof in kiezel op een omgracht en omhaagd perceel. Landhuis Obbeek is een 18de-eeuws bakstenen dubbelhuis van vijf traveeën en twee bouwlagen op een verhoogde begane grond en onder een kunstleien zadeldak met een klokkenruitertje en een windvaan met eenhoornmotief.

Historiek
Het landhuis Obbeek schijnt halverwege de 18de eeuw als jachtverblijf te zijn gebouwd door Charles-Antoine de Horion. Het gebouw bleef verder familiebezit; in de primitieve kadastrale legger wordt de weduwe van Mathijs-Jacques de Horion nog als eigenares aangehaald. De familie liet haar sporen na in het huidige pand onder de vorm van een terugkerend eenhoornmotief, dat naar het familiewapen verwijst. Het omwald goed bleef ongewijzigd tot 1851, toen een deel van het L-vormig gebouw werd gesloopt. In 1885 werden er percelen samengevoegd, vermoedelijk naar aanleiding van de aanleg van het landschappelijk parkje.

De kabinetskaart van de Ferraris (1770-1778) geeft op de locatie van het huidige landhuis enkele losstaande gebouwen bij een waterpartij weer. Vandermaelen beeldt de “Ferme Obbeek” op zijn topografische kaart (1846-1854) af binnen een nagenoeg vierkante omgrachting. De kaart van het Dépôt de la Guerre (terreinopname 1868, uitgave 1877) stelt het parkje voor binnen de vierkante gracht. Over de gracht loopt een 800 meter lange dreef naar een lustbos ten noordwesten.

Beschrijving
Het landgoed bevindt zich in het gehucht Ubbersel, in de vallei van de Mangelbeek. Het landhuis is een bakstenen dubbelhuis van vijf traveeën en twee bouwlagen op een verhoogde begane grond en onder een kunstleien zadeldak met klokkenruitertje en windvaan met eenhoornmotief. Links en rechts is het gebouw uitgebreid met zijdelingse aanbouwen onder leien lessenaarsdaken. De voorhof wordt links en rechts afgeboord door haakse dienstgebouwen onder pannen zadeldaken. Het linkse gebouw schijnt voorheen als wagenhuis te hebben gefungeerd. Voor het rechtse gebouw prijkt nog een kleine vrijstaande constructie onder pannen zadeldakje (voormalig bakhuis?).

De strak symmetrische façade heeft een centrale toegangsdeur met een kalkstenen latei, waarboven een bovenlicht, het geheel in een vlakke kalkstenen omlijsting op neuten. Het bovenlicht vertoont een elegante roedeverdeling en is ingevuld met een glasraam met centraal heraldisch motief bekroond door een eenhoorn. Over de gevel zijn naast drie keldervensters in vlakke kalkstenen omlijsting negen rechthoekige vensters verspreid, met kalkstenen boven- en onderdorpels en voorzien van luiken. Een driehoekig fronton met oculus bekroont de middentravee. Kroonlijsten op modillons boorden het gevelvlak af. De achtergevel vertoont dezelfde structuur als de voorgevel, maar de twee rechtse gelijkvloerse traveeën gingen verloren door de constructie van een onelegante aanbouw omstreeks 1950. De zijgevels gaan gedeeltelijk schuil achter de zijdelingse aanbouwen, maar vertonen daarboven aandaken en vlechtingen en zijn voorzien van een aantal getoogde vensters.

De zijdelingse aanbouwen, overigens ook met vlechtingen, sluiten vooraan symmetrisch aan bij het hoofdvolume, elk voorzien van een elegante houten enkeldeur met bovenlicht en een bekronend zolderluik. De bovenlichten hebben een elegante roedeverdeling rond een centraal ruitmotief. De dienstgebouwen en het bakhuisje zijn alle in baksteen uitgevoerd, met aandaken, vlechtingen en topstukken. In de koergevel van het rechtse dienstgebouw is de grafsteen ingemetseld van J. Ghysens, zoeaaf van het pauselijk leger, dodelijk gekwetst tijdens de slag van Castelfidardo en te Obbeek overleden op 4 maart 1863.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/22501

Kasteel Obbeek

Le château de Meylandt est situé à Heusden sur le territoire de la commune de Heusden-Zolder, qui fait partie de la province de Limbourg.

Érigé en 1385 par Arnold Fabri van Kuringen, il était en ruines, brûlé par les guerres, lorsque Gaspard de Voorst l'acquit en 1664. Il fut restauré par son gendre, Gilles Bernard de Stier, Bourgmestre de Liège1. Ruiné à nouveau par un incendie, il fut restauré par Arnould-Léon de Theux qui l'avait acquis par mariage. Son arrière-petit-fils, le comte Barthélémy de Theux de Meylandt en hérita en 1842 et le fit reconstruire en lui donnant son aspect actuel.

En 1959, le château de Meylandt est devenu propriété de la commune de Heusden-Zolder.

Meylandt Castle


Het kasteel van Stevoort is een voormalig waterkasteel van de heren van Stevoort, gelegen aan Hasseltse Dreef 115.

Geschiedenis
Vermoedelijk stond hier in de 11e eeuw reeds een kasteel. In de 16e eeuw kwam het aan de familie Salm-de Rougrave. Uit deze tijd stamt de vierkante, zuidoostelijke hoektoren. In 1701 kwam het kasteel aan de familie De Libotton. Deze verbouwde het kasteel ingrijpend en breidde het ook uit.

Het huidige complex is om een binnenplaats opgetrokken. Het herenverblijf is in 1769 eeuw gebouwd op initiatief van Nicolaus Joseph De Libotton. De voorgevel is in Lodewijk XV-stijl. Ook in het interieur is deze stijl te herkennen in de spiegelgang, het Chinese salon, de kapel en het trappenhuis.

De noordoostelijke hoektoren is gebouwd in 1705. Noordelijk hiervan bevinden zich onder meer dienstgebouwen welke eveneens opgetrokken zijn in Lodewijk XV-stijl.

In 1922 werd het kasteel gekocht door de Zusters van Berlaar, welke er een huishoudschool met internaat inrichtten, onder de naam Mariaburcht. Dit groeide uit tot een secundaire beroepsschool.



Kasteel van Stevoort

Het Kasteel de Pierpont is een laatclassicistisch kasteeltje uit de 19de eeuw in de Belgische gemeente Herk-de-Stad en ligt net buiten het centrum aan de Pikkeleerstraat 14, in een parkgebied dat in 1843 doorsneden werd door de St.-Truidersteenweg. Dit landhuis werd gebouwd in 1813 door de boomkweker Joannes Godgaaf Hermans (Herk-de-Stad, 18 juni 1772-Herk-de-Stad, 14 juni 1856) en is omringd door een unieke verzameling exotische bomen, geënt op inlandse onderstammen. Als algemene erfgename voor wat de naakte eigendom van al zijn goederen betrof, stelde hij zijn achternicht Adèle Françoise Adelchine Marie van den Hove(Leuven, 15 januari 1847-Herk-de-Stad, 15 januari 1935) aan. Deze huwde later met de heer François Joseph de Pierpont en zo kwam de hele erfenis van de heer Jan Hermans in het bezit van de familie de Pierpont. Vandaar ook de huidige naam "de Pierpont". Deze oude boomkwekerij ligt aan de basis van bekende families van de Herkse boomkwekers die daar hun opleiding kregen: Tips (zelfstandig in 1875) en Gevers (zelfstandig in 1890) vestigden zich met hun boomkwekerijen langs de Diestsesteenweg in Herk-de-Stad.

Geschiedenis

In de stille periode tussen het vertrek rond 1960 van de laatste stam de Pierpont uit Herk-de-Stad richting Frankrijk - de Pierpont Marie x Jean Stienen du Pré - en de aankoop door de gemeente, werd het domein beheerd door een vzw comité Olmenhof, die vooral gefixeerd was op de vijver (reeds in gebruik door een visclub) en de bijgeplaatste drukbezochte speeltuin. Met dit laatste en een klein café in het leegstaande kasteel werden de eerste recreatieve pijlers voor de toekomst van het domein gezet. Als bestuursleden van deze vzw maakten ooit deel uit de latere burgemeesters Firmin Huygen, Sylvain Minten en Henri Gilbert Ignoul. Hieruit blijkt dan ook duidelijk de blijvende latere gemeentelijke interesse voor dit domein.

Het domein werd, net voor de laatste fusie van Herk-de-Stad met Schulen-Berbroek op 1 januari 1977, door de gemeente Herk-de-Stad aangekocht en gerestaureerd onder impuls van de burgemeester Sylvain Minten schepen Henri Knuts, later ook senator en burgemeester en de Pierpont-bemiddelaar gemeenteraadslid Eugène Thiery. Het kasteel doet nu gedeeltelijk dienst als administratief centrum van het stadhuis. Het naastliggende koetshuis werd eveneens gerestaureerd en doet thans dienst als taverne-café. Ooit was er ook een nu verdwenen kasteelhoeve.

In 2001 verkreeg burgemeester Paul Buekers vanwege de familie Alenus-Strauven een oude burgemeesterssteen uit de tijd van de burgemeesters Alenus en Hermans (Joannes Alenus en Wilibrordus Hermans waren tezamen burgemeester in 1628-1629). Deze werd ingemetseld in de voorgevel van het kasteel uitgevende op het binnenpleintje, gevormd door het kasteel en het koetshuis. Uit erkentelijkheid voor deze schenking werd toen beslist om dit binnenplein voortaan het Alenus-Hermans plein te noemen en werd een dergelijk straatnaambord aangebracht, tezamen met een glazen herdenkingsplaat overheen de burgemeesterssteen. In de plaats van het koetshuis als administratieve uitbreiding te gebruiken, werd achter tegen het kasteel een nieuwbouw geplaatst. Hoe dan ook een blijvende verminking van de historiek van dit oorspronkelijk classicistische gebouw, terwijl de totaalbouw nog steeds te klein blijft om het totale administratief gemeentecentrum te huisvesten.

Rechts voor het kasteel, tussen het gebouwencomplex en de St.-Truidersteenweg, ligt een vijver met twee eilandjes. Deze werd, zuidwaarts enkel bestaande uit weidegebied, met medewerking van de vissersclub die de uitgraafkosten betaalde, tijdens het bestuur van burgemeester Henri Gilbert Ignoul (1977-1982), sterk vergroot. De uitgegraven leemgronden waren welkom op het nog steeds lagergelegen drassige gedeelte voor het kasteel, naast de St.-Tuidersteenweg. Ook Ignoul, die bij zijn burgemeestersaanstelling specifiek deze domeinen Olmenhof-Harlaz onder zijn bevoegdheid vroeg, ruimde de zuidkant volledig op, vooral begroeid met verwilderde wissen in een meestal onder water staande moerasbedding, met op de grens een canada-aanplanting. De strook tussen de vijver(s) en de voetbalterreinen (ooit eigendom Camps) werd uitgebreid met een dierenpark, een tussenparking in natuurstenen voor zowel voetbal én recreatiepark Olmenhof en het binnenplein tussen stadhuis (kasteel) en café (koetshuis) werd met klinkers verhard en voorzien van een fontein. Ook zocht hij een oplossing voor de zuivering en recyclering, met een mogelijk circulerende koppeling aan de vijver, van het grachtwater langs de Pikkeleerstraat en Kleine Hoolstraat. Want vele jaren leefden er heel wat vissen in deze grachten en hield het kikkerkoor de omwonenden uit hun slaapgekwaak. Maar stond bij regelmatige droogtes jaarlijks volledig droog, waarbij ook het leven in het water verdween.

Vanaf 1983 vond in de maand juli steeds het festival Rock Herk plaats in het park aan het kasteel. Nadat dit hier dertig jaar plaatsgevonden heeft, werd onder burgemeester Bart Gruyters beslist dat dit rockfestival hier niet langer op deze plek kon georganiseerd worden en naar een andere locatie diende uit te zien. Deze pil voor het festival werd verguld middels de toekenning van een gemeentelijke subsidie. Helemaal weg uit het gebied ging het festival echter niet, nu Rock Herk vanaf 2013 georganiseerd wordt in het zuidelijk gebiedsdeel waar de sportterreinen gevestigd zijn.

De voorkeur ging en gaat nog steeds naar administratief-recreatief gebruik van het domein. Tenminste aan de westelijke zijde, Olmenhof genoemd. Een blijvende doorn in het oog van de lokale groenverdedigers. Door de aanleg van de St.-Truidersteenweg in 1843, die het domein middendoor sneed, bleef het oostelijke deel, "Harlaz" genoemd, gespaard van grootse aanpassingswerken. Ook al werd er ooit geopteerd om er een verbindingstunnel of -brug onder of over de rijksweg aan te leggen tussen beide parken. Enkel op de zuidelijke hoek van de "Harlaz" werd een bestaande weide tot speelweide gezond gemaakt, afgezoomd met de bestaande beukenhaag en in de uiterst oostelijk gelegen, evenwijdig met de St.-Truidersteenweg, een beukendreef, werd reeds eind jaren zeventig een fit-o-meter aangelegd. Lange tijd zijn, langs deze dreef, de graafgaten van de ingegraven legertanks, oostelijk gericht, tijdens de Tweede Wereldoorlog zichtbaar gebleven. Het uiterste zuidelijke punt van de Harlaz werd, voor de gemeentelijke aankoop, van de familie de Pierpont aangekocht, bebouwd en bewoond door de chirurgenfamilie Claeys of beter bekend als de latere cinemagigant van de "Trioscoopketen".

Kasteel de Pierpont

Vogelsanck Castle is a moated castle in Zolder in the municipality of Heusden-Zolder, province of Limburg, Belgium.

From 1308 to 1795 the castle was the centre of government of the free territory of Vogelsanck, which comprised the present villages of Zolder, Zonhoven, Houthalen, Stokrooie and the southern part of Heusden. Since 1741 the castle has belonged to the de Villenfagne de Vogelsanck family.

The castle is situated to the north of the N72 between Hasselt and Beringen, which cuts the estate in two.

Vogelsanck Castle

Het Kasteel van Wijer is een kasteel, gelegen aan Grotestraat 205 te Wijer.

Geschiedenis
Vanouds was dit de zetel van de heren van de heerlijkheid die Wijer en Kozen omvatte. Van 1365 tot 1423 was deze in bezit van de familie De Vivario (Van de Wijer); van 1423 tot 1485 was ze eigendom van de Heren van Diest; van 1485 tot 1672 van de familie De Kerckhem.

De toren is laatgotisch, vermoedelijk in de eerste helft van de 16e eeuw gebouwd door Teynard de Kerckhem, en in 1657 verbouwd in Maaslandse renaissancestijl door Arnold de Kerckhem. Deze was getrouwd met zijn nicht, Anne-Marie de Kerckhem. De wapenschilden van beiden zijn boven de toegangspoort te vinden. Dezen lieten het poortgebouw, een woonhuis en de kasteelhoeve bouwen. In de tweede helft van de 17e eeuw kwam de familie in geldgebrek en werd het kasteel verkocht aan de Landcommandeur van Alden Biesen, en vanaf 1699 was het in bezit van de familie Van Afferden. In 1830 werd het verkocht aan de familie De Diest, en in 1880 kwam het aan J. Jacquelart, die verantwoordelijk was voor de neogotische verbouwingen. De huidige aanblik van het kasteel is van ongeveer 1910. Het kasteel is tegenwoordig in bezit van de familie Willems.

Gebouw
Het oorspronkelijke kasteel is vrijwel verdwenen, afgezien van de donjon met traptoren (16e eeuw). In de donjon vindt men een gotische schouw en stucwerk uit 1716, in barokstijl, voorzien van wapenschilden van de familie Van Afferden. Het kasteel is geheel omringd door een brede gracht, die gevoed wordt door de Wijerbeek die langs het kasteel stroomt. Het kasteel is toegankelijk via een stenen brug over deze beek. Ooit was dit een ophaalbrug. Aan de overzijde van die brug vindt men de kasteelhoeve. Ook het 18e-eeuwse woonhuis, dat een oudere kern bezit, is nog aanwezig.

Het geheel is sterk verbouwd in het einde van de 19e eeuw. Zo werden op de donjon neogotische kantelen aangebracht. Ook het terras stamt uit die tijd.

Kasteel van Wijer

Kasteel Leva is een kasteeltje in Terkoest, een dorp in de gemeente Alken, gelegen aan de Onze-Lieve-Vrouwstraat 40.

Het gaat hier in principe om een grote witte villa, die in 1938 werd gebouwd op de plaats van een vroeger kasteeltje, het Kasteel Saren. Dit kasteel is vernoemd naar Marie Agnès de Saren, echtgenote van Michel Albert De Grady, kasteelheer en rentenier, reden waarom het kasteel in 1873 verschijnt onder de (foutieve) naam Château de Groidy. In 1859 werd het kasteel verkocht aan Leo van Ham. Uiteindelijk kwam het kasteel, door overerving in de vrouwelijke lijn, in bezit van de familie De Leva, welke het oude kasteel liet slopen en het huidige kasteel, ontworpen door R. Gauthier, liet bouwen. Het is een grillig gevormd gebouwtje, met in- en uitspringende gevels, en tal van koepeltjes.

Rond dit kasteeltje ligt een park dat in 1868 werd aangelegd, maar in 1938 werd gewijzigd. Het kasteeldomein is 15 ha groot, waarvan het park 2 ha beslaat.

Dit kasteel staat op de Ferrariskaart (1771-77) en in de Atlas van de Buurtwegen (1844) afgebeeld als een zeer ruim, gesloten complex. De zuidoostvleugel scheen te dateren van circa 1775, doch mogelijk had het geheel een oudere kern. In 1848 werd het kasteel gekocht door L. van Ham uit Sint-Truiden; door erfenis ging het over naar de familie Leva. In 1938 wordt het kasteel afgebroken en wordt het huidige, kleine kasteel gebouwd naar ontwerp van architect R. Gauthier. Vrijwel vierkant gebouw met torenachtige en erkervormige uitbouwsels aan de verschillende gevels. Verschillende dakvormen, koepelvormig boven de torens. Gecementeerde en witgeschilderde baksteen. Verhoogde begane grond; onderbouw van natuursteen. Muuropeningen van verschillende vormen. Zuilengalerij vóór de zuidwestelijke- en een gedeelte van de zuidoostelijke gevel; glazen luifel boven de ingang. Fraai park in Engelse stijl met enkele merkwaardige bomen, onder meer twee beuken.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/31700

Kasteel Leva

1299

The earliest known reference to the castle dates back to 1299. Known then as the 'Castro de Bece', it served as reinforcements on the Gete river, a part of the eastern line of defence of the duchy of Brabant. Castro de Bece then consisted of a keep—or residential tower—and outer buildings.

1312

In 1312 the name Elsmere (or Elsmeren) made its debut; the like-named family held possession of the caste. In Dutch, Elsmeren means ‘a space enclosed by alder (shrubs)’, while ‘heerlijckyt’ refers to the authority exercised by people within its domain and according to their own rights. Elsmeren was governed as part of a feudal system, subordinate to the Duke of Brabant. The male Elsmeren family members had the right to hunt and fish, and to milling. The keep was later replaced by a Gothic castle, built in white natural stone.

1667

In 1667 the former castle was broken down and replaced with the current construction. The current farming divisions date from the beginning of the 19th century.

1699

In 1699, the castle came into the possession of the de Rijckman de Betz family. They performed thorough restoration works in the 1920s and 1990s.

2004

In 2004 the de Rijckman de Betz passed their love of the domain to new owners. Ever since, it has fulfilled its original goal as a ‘heerlijckyt’ with a modern interpretation.

Recent history

The domain is no longer restricted to agricultural pursuits, but serves more as a centre for learning and meetings: a place where guests can work, have meetings and encounters in a pleasant atmosphere, enriching themselves and others with new experiences and insights.

More can be learned about the history and the socio-economic meaning of this site in ‘Het kasteel van Geetbets – De oude heerlijkheid Elsmeren –  Geschiedenis – Gebouwen – Bewoners’ a publication in Dutch by the Geetbets Geschiedkundige Kring in 2012.
This book is available for purchase at De Heerlijckyt.


https://www.heerlijckyt.org/en/over-ons/historiek#subnavlinks

Kasteel van Bets

Het Kasteel van Nieuwerkerken is een kasteelhoeve, gelegen aan Kerkstraat 160 te Nieuwerkerken.

Gebouw

Het betreft een gesloten en omgrachte bakstenen hoeve, die uit de 17e en de eerste helft van de 18e eeuw stamt. Het geheel wordt bereikt via een oprijlaan, waaraan zich een bakstenen kapel bevindt uit de eerste helft van de 18e eeuw, met rechthoekige plattegrond, voorzien van een tentdak.

De binnenplaats van de hoeve wordt via een brug betreden door een hoog poortgebouw aan de zuidzijde, waarin zich een duiventil bevindt. Dit wordt door een mansardedak gedekt. Links daarvan bevindt zich het woonhuis (1e helft 18e eeuw) en aan de rechterzijde een grote stal. De noordzijde wordt ingenomen door een stal, waarvan de kern, gezien het jaartal, uit 1648 stamt.

De westvleugel wordt ingenomen door een mogelijk voormalig knechtenkwartier, terwijl de oostvleugel een schuur is, en op een sluitsteen het jaartal 1734 draagt.

Het geheel is landschappelijk waardevol gelegen.

Deze kasteelhoeve diende tijdens de beloken tijd tot toevluchtsoord voor de zusters van de Abdij van Nonnenmielen.