"Hof van Roosendael", gelegen in de bocht van de straat tegenover het sportcentrum "De Rode Loop" en omgeven door aanplantingen, park met speeltuigen en sportvelden; enig overblijfsel van een eigendom dat aanvankelijk zou bestaan hebben uit een "stede met huis" zogenaamd "Kyckuyt" en een in de 16de eeuw verdwenen speelhuis zogenaamd "De Helle" met omliggende gronden die het laatste toponiem behielden tot begin 20ste eeuw.

Genoemd naar de Antwerpse grootaalmoezenier Th. van Roosendael die het goed zogenaamd "De Kijckuit" in 1691 zou verkregen hebben. Dit hof, reeds vermeld in het vierde kwart van de 15de eeuw, werd in 1585 bij het beleg van Antwerpen volledig verwoest en begin 17de eeuw (1609 ?) heropgebouwd als huis van plaisantie. Na de familie van Roosendael (vierde kwart van de 17de eeuw tot eerste helft van de 18de eeuw) in het bezit van verschillende families tot het in 1924 aangekocht werd door de gemeente Merksem. Gerestaureerd in 1933-1934 (Jaak Van der Gucht) en in het derde kwart van de 20ste eeuw; achtereenvolgens ingericht als Muziekacademie en tekenschool, heden "Documentatiecentrum van de Kring voor Heemkunde". Omgracht en ommuurd gebouw in traditionele bak- en zandsteenstijl met jaarankers "1632". Hoofdgebouw verdwenen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Bakstenen omheiningsmuur met ronde hoektorentjes onder leien spits, steigergaten (noordoost- en zuidoosthoek); op de zuidwestelijke hoek volledig met klimop begroeide onderbouw bewaard.

Bakstenen boogbrug en sterk gerestaureerd poortgebouw van drie traveeën en twee bouwlagen onder een gebogen overkragend schilddak op houten klossen, middentravee verhoogd met trapgevel (5 trappen + overhoeks topstuk). Zandstenen hoekstenen, negblokken en steigergaten; muurankers. Kruis- en kloosterkozijnen, rechthoekige luiken in top in drielicht geplaatst, wigvormige ontlasting. Korfboogpoort in geprofileerde natuurstenen omlijsting geflankeerd door pilasters met voluutkapiteel onder klassiek hoofdgestel met driehoekig fronton waarin het wapenschild van Roosendael-Courtois (17de eeuw). Nagenoeg identieke achtergevel met brede korfboogpoort waarboven rondboognis met beeld; latere bijgebouwen ten noorden; aan noordzijde van de binnenplaats vier -elders gerecupereerde- gotische zuilen met loofwerkkapitelen.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/11520

Hof van Roosendaal in Merksem

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Het kasteel Bouckenborgh werd gebouwd als buitenverblijf voor de rijkere Antwerpse klasse. Het domein wordt al vanaf 1532 in oude geschriften vernoemd. Het huidige kasteel werd in 1810 gebouwd. In het begin van de 20ste eeuw werd het kasteel ingericht als bejaardentehuis, daarna als school en inmiddels als cultureel centrum. Het bijhorende park is omgevormd tot openbaar park.

De Bredabaan, nu één van de belangrijkste en meest bezochte winkelassen van de stad, was al in de middeleeuwen de belangrijkste verbindingsweg naar het noorden. Aan die verbindingsweg werden er landhuizen gebouwd die als buitenverblijven fungeerden voor de rijkere klasse uit Antwerpen, die zo nu en dan kwam verpozen in het groen. Het kasteel Bouckenborgh is daar een voorbeeld van.

Het domein wordt al vanaf 1532 in oude geschriften vernoemd. In de 15de eeuw was het een hofstede, waarbij in de eerste helft van de 16de eeuw een huis van plaisantie, genaamd het 'Ooievaarsnest' (vermeld in 1561), gebouwd werd. Later werd het 'Hof van Eeckeren' genoemd, naar de 17de-eeuwse eigenaars. Op de kabinetskaart van de Ferraris (1770-1778) wordt het kasteel voorgesteld te midden van een vierkante omgrachting die aansluit op een grotere omgrachting. Ten oosten van het kasteel strekken zich de moestuinen, de vijver en het parkbos uit. Ten zuidwesten van het kasteel liggen een siertuin en een sterrenbos.

Bij de bevolking stond het domein in de 18de en de 19de eeuw ook bekend als het 'Hof van Praet' of 'Hof van Beuckeleers' (eerste helft van de 20ste eeuw), naar de eigenaars vanaf 1739 tot 1953. De huidige naam 'Bouckenborgh' of 'Beukenburg' dateert uit de 19de eeuw en verwijst naar de beukenplantage.

Het huidige kasteel werd in laatclassicistische stijl in 1810 gebouwd. Op de kaart van Vandermaelen (1846-1854) wordt het “Château de Bourkensbourgs” voorgesteld binnen een rechthoekige omgrachting, bereikbaar via een dreef vanaf de Bredabaan. In het begin van de 20ste eeuw werd het kasteel ingericht als bejaardentehuis. In 1971 werd het verkocht aan de toenmalige gemeente Merksem en werd het een school voor buitengewoon onderwijs. Inmiddels doet het gebouw dienst als cultuurcentrum. In mei 1994 ging men van start met de restauratie die tot eind 1995 duurde.

Beschrijving
Het kasteeldomein met omgrachting, grote vijver (1810) en park (18de eeuw) is gelegen tussen Breda- en Deurnebaan. Een brede, gekasseide dreef van opgaande kastanjes leidt via een brug en ijzeren hek tussen geringde natuurstenen pijlers met bekronende siervazen, langs de gerestaureerde dienstgebouwen (1775) naar het laatclassicistisch kasteel.

Het U-vormig kasteel telt zeven traveeën en twee bouwlagen onder een leien schilddak. De bepleisterde en beschilderde lijstgevels worden gemarkeerd door een puilijst, een gelede architraaf, een blinde fries en een houten kroonlijst op klossen. De rechthoekige, eertijds beluikte, vensters zijn voorzien van individuele lekdrempels. De westgevel met achteruitwijkende middentravee wordt geaccentueerd door imitatievoegen, een rondboogdeuren en een steektrap. De oostgevel is voorzien van een latere, halfronde uitbouw met ijzeren zuiltjes.

Ten westen van het kasteel, links en rechts van de toegangsdreef staan symmetrische, beschilderde bakstenen dienstgebouwen, opgericht in 1775 en gerestaureerd in 1980-1983. Ze tellen telkens één + zeven traveeën en één bouwlaag onder een leien schilddak met dakkapellen. Ze worden verder gekenmerkt door gebogen gevellijnen. De midden- en zijtravee zijn geopend met brede rondboogpoorten, verder zijn er rechthoekige vensters.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/11485

Kasteel Bouckenborgh

Motte met slotgracht, waarbinnen aaneengesloten gebouwencomplex -het eigenlijke Bisschoppenhof-(ten noordwesten) en vrijstaand rond gebouw -jeugdhuis van circa 1960- (ten zuidoosten), toegankelijk via witstenen boogbrug (18de eeuw?) aan Suzanne Spanhovenstraat; gelegen in spievormig openbaar park met hardstenen poort en hek (18de eeuw?) aan Oudkasteelplein, waarvan meest oostelijke deel ingenomen door schoolgebouw.

Naamgeving in verband met grondheerlijke rechten (cijnzen en rechtspraak), die de Luikse prins-bisschop hier eertijds bezat; het huidige Bisschoppenhof gaat naar alle waarschijnlijkheid terug op het centrum van de voormalige bisschoppelijke villa, die na de Slag van Woeringen (1288) in handen kwam van de hertog van Brabant; "goet ten Hove", in de eerste helft van de 19de eeuw reeds eigendom van de familie van Deurne, van circa 1450 tot 1595 van de familie de Heelt (mits een korte onderbreking van 1579 tot 1589), van 1595 tot 1631 van Gillis senior en junior du Mont, alias Brialmont, laatstgenoemde sedert 1606 ook eigenaar van Te Couwelaar (zie Lakborslei nummer 202); in 1631 in bezit van Balthazar van Cortbeemde, super-intendant van de Berg van Barmartigheid te Antwerpen, in 1647 van Giacomo Guyot, koopman en in 1649 van het echtpaar Gaspar Antheunis, muntmeester te Antwerpen, en Suzanna Spanhoven.

In 1568 aangeduid als "een oudt steynen vervallen huys, met twee hoeven, stallen, weyden, bosschen, groot 50 bunder", wordt het in de koopakte van 1631 omschreven als "eene motte ofte berch omwaterdt mette steenen toren, bornputte, schuere, poorthuyse ende stallinghe" met acht bunders land; uit deze periode dateren het nog bestaande poortgebouw alsook enkele sporen in de fundering.

In 1647 is er sprake van "een schoon huys van playsentie op nyeuw opgebouwt metten hoven en pleynen tsamen omwatert, met twee boomgaerden ende eenen omloop van buyten oock omwatert wesende, en zo meer altsamen groot wesende 16 bunder"; dit lusthof vinden we terug in het huidige gebouw met witstenen parement; de aansluitende vleugel met bak- en zandsteenparement (17de-eeuwse funderingen) dateert uit het eerste kwart van de 19de eeuw (zie salon met stucwerkplafond en deuren in empirestijl), de haakse vleugel met torenuitbouw in voortgezette stijl werd opgetrokken begin 20ste eeuw (zie foto's 1902 zonder en 1920 met gebouw in kwestie).

In 1956 werd het Bisschoppenhof verkocht aan de Gentse bouwmaatschappij Compagnie Immobilière (16,5 hectare), die het kasteel met tuin, slotgracht en aansluitend park in 1958 afstond aan de gemeente Deurne (samen 6,5 hectare); de omringende gronden werden verkaveld en volgebouwd.

Poortgebouw uit de eerste helft van de 16de eeuw met centrale hoger opgaande doorgang, geflankeerd door haakse vleugels van één tot twee bouwlagen uit zelfde periode; rechtervleugel met toegevoegde tweede bouwlaag en inmiddels gesloopte aanbouw uit het eerste kwart van de 20ste eeuw; geknikte linkervleugel met vernieuwde traptoren aan binnenplaats. Traditionele verankerde bak- en zandsteenbouw met ver doorgedreven gebruik van speklagen; originele kruis- en kloosterkozijnen naast later aangepaste; middenpartij met aan brugzijde witstenen voorbouw + erker en aangepaste rechthoekige poort (constructie verwijzend naar voormalige ophaalbrug), aan binnenplaatszijde originele korfboogpoort, kruiskozijn met slagvensters, laadluik; doorgang met dubbel kruisribgewelf. Iets meer naar rechts, rondboogpoort rustend op kraagsteen (links) en Toscaanse zuil (rechts) uit de eerste helft van de 17de eeuw. Restauratiewerken uitgevoerd in 1990-91 onder leiding van P. Leysen, met onder meer lovenswaardige inrichting der conciërgewoning.

Aanleunend hoofdgebouw uit het tweede kwart van de 17de eeuw; verspringende plattegrond, zie zes traveeën aan grachtkant, vijf aan binnenplaats, wellicht verwijzend naar oudere fundamenten; opbouw met souterrain, twee verdiepingen en attiek onder hoog leien schilddak met dakkapellen. Witstenen lijstgevels, waarin rechthoekige vensters in vlakke arduinen omlijsting met steenmerken uit de eerste helft van de 17de eeuw; behouden luiken aan grachtzijde; binnenplaats met betreurenswaardige verbouwing van inkompartij uit het vierde kwart van de 19de eeuw en corresponderende bovenvensters, waarbij ook de voormalige binnentrap met bordessen verdween; huidig laat-19de-eeuws burgerlijk interieur afkomstig van voormalig Antwerps herenhuis.

Aansluitende uitbreiding uit het eerste kwart van de 19de eeuw van respectievelijk drie en vier traveeën; souterrain uit de eerste helft van de 17de eeuw waarop neotraditionele lijstgevels van twee bouwlagen en leien zadeldak. De in het eerste kwart van de 20ste eeuw bijgebouwde haakse vleugel, respectievelijk vier en vier traveeën, souterrain, twee bouwlagen en leien schilddak, met aan grachtzijde pseudo-donjon onder leien tentdak; voortgezette stijl met witstenen onderbouw passend bij de 17de-eeuwse fundering, lijstgevels van bak- en zandsteen harmoniërend met de 19de-eeuwse vergroting. Trapzaal uit bouwperiode. Heden in gebruik als natuurviendenhuis.

Kasteel Bisschoppenhof

Couwelaar Castle, also known as De Drie Torekens (The Three Turrets), is a castle in the Deurne district of Antwerp. The castle is L-shaped and consists of a main building with wings, as well as several outbuildings including a coach house. The main building is characterized by two round towers at the front and a built-in, square tower at the rear. Over the centuries, the castle has been extensively altered and restored several times and has stylistic elements of the Neo-Renaissance and Rococo, among others. Couwelaar Castle is a historical monument.

History

The first mentions of a Couwelaar estate date to the beginning of the 15th century: in 1402 it is recorded as belonging to Pieter van Immerseel. It later passed to Pieter de Francques, a merchant from Antwerp, and then to his son Raphaël. In 1584, Couwelaar was sold in the Vrijdagmarkt. In any event, in 1606 it was owned by Gilles Du Mont, a cloth merchant who had also recently acquired the nearby castle of Bisschoppenhof. The Du Monts significantly improved the castle by adding six towers and laying out gardens and fish ponds.

Couwelaar changed hands several times in the following years. Pedro de Man, a former schepen (alderman) of Antwerp, had the castle thoroughly restored in 1766, in classical style. Four of the towers were in poor repair and were demolished and a new moat, among other things, was added. In 1848, a pleasure garden in the style of the Italian Neo-Renaissance was commissioned by John della Faille de Leverghem and his wife, who had purchased the castle two years earlier. They also had the castle itself renovated in the style of the Flemish Neo-Renaissance.

The real estate company Crédit Foncier d'Anvers acquired the castle in 1913 and had the moats filled in. In 1927, the castle ultimately became the property of the municipality, which until 1970 used it for administrative services and as a workshop and storage. Repairs were carried out in 1986–88, particularly to the towers and roofs. In the early 21st century the castle was sold to a group of new owners who pledged to restore it without impairing its historic character, and it has been divided into five cohousing apartments.

Couwelaar Castle

Het hof van Schoten werd reeds als hoeve vermeld in 1232. Het betrof op dat moment waarschijnlijk eerder een hoeve dan een kasteel. Het huidige kasteel, dat verschillende malen van eigenaar veranderde (alle eigenaars vanaf het begin van de 16de eeuw zijn gekend), was van 1564 tot aan de Franse Revolutie de zetel van de heren van Schoten.

Het eerste kasteel, vermoedelijk uit de eerste helft van de 16de eeuw (?), waarvan de vierkante aanleg met omwatering, de onderbouw van muren en torens en de Valkentoren bewaard bleven, werd in 1542 door Maarten van Rossem verwoest. Circa 1550 vatte Jan van Crombach, burgemeester van Antwerpen, de bouw van het huidige kasteel aan (zie de typische bak- en zandsteenarchitectuur van buitenmuren en torens). Na 1564 liet Melchior Schets het ‘hof van plaisantie’ omvormen tot de bestuurlijke residentie van de heerlijkheid Schoten. Omstreeks 1750 liet J.B. Cornelissen de Weynsbroeck de voor- en achtergevel verbouwen (zie de lichtere baksteen, de afwezigheid van speklagen en de decoratie van hoofdingang en balkon), de torens met tentdaken afdekken en de bijgebouwen met uitzondering van de Valkentoren afbreken.

De oude beukendreef met aan het eind het omgrachte kasteel is als structuur nog herkenbaar zoals op de kabinetskaart van de Ferraris (1770-1778). Het waterkasteel wordt op deze kaart omgeven door moestuinen, een klein sterrenbos en enkele losstaande gebouwen binnen een nagenoeg rechthoekige omgrachting. Parkbossen en dreven omgeven het kasteel. Op de kaart van Vandermaelen (1846-1854) is de structuur van het kasteeldomein duidelijk herkenbaar.

De neogotische kapel onderaan de noordwesttoren dateert van circa 1900. Op 7 september 1972 brandde de westvleugel af. Herstellings- en restauratiewerken van het hele kasteel werden uitgevoerd in 1974-76 onder leiding van architect Jos Gabriëls.

Sinds 1950 is het domein gemeente-eigendom; in 1955 werd het ingericht als cultureel centrum met een openbaar park van 30 hectare en 5 hectare sportinrichtingen. De overige 25 hectare werden voorbehouden voor woningbouw, voornamelijk villabouw.


https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/14322

Kasteel van Schoten in Schoten

Complex in traditionele bak- en zandsteenstijl, bestaande uit een U-vormig waterkasteel uit de 16de eeuw, gelegen binnen een rechthoekig omgracht landschapspark, en een U-vormig neerhof aan noordzijde met centraal poortgebouw, door een gekasseide lindedreef verbonden met de Veltwijcklaan.

In een akte van 3 november 1545 is er sprake van de gedwongen verkoop van een hoeve op deze plaats. De oudste vermelding van het "Hof van Veltwijck" dateert van 1565. Zo genaamd naar de eerste eigenaar, Aert Van Veltwijck, een Antwerpse poorter die hier een "hof van plaisantie, een omwaterd lusthof", liet oprichten: een gesloten vierkant complex met vier slanke hoektorens te midden van een vijver (zie schilderij trapzaal). Tijdens het beleg van Antwerpen (1584-1585) kwam het complex leeg te staan en raakte het in verval. Eigenaars en verbouwingen volgden elkaar op; onder meer Lucas van Opmeer (circa 1656) die het kasteel een grondige opknapbeurt gaf. Vermoedelijk was het C. De Winter, een Antwerps koopman en eigenaar van 1754 tot 1780, die het kasteel aan de noordzijde liet openbreken en de gracht gedeeltelijk opvullen, zodat een U-vormig complex met binnenhof ontstond; voor de ingang werd in 1759 een beukendreef aangelegd. Circa 1905 werd het hoofdgebouw opgetrokken tot twee bouwlagen, samen met een algemene restauratie naar ontwerp van Blomme. Barones de Borrekens, eigenares vanaf 1902, verkocht het goed in 1929 aan de gemeente: het kasteel werd vanaf 1930 ingericht als gemeentehuis (sedert 1983 districtshuis) naar ontwerp van E. Bilmeyer en H. Claes; het park werd opengesteld voor het publiek (een gedeelte werd in 1931 verkocht als bouwgrond). Naar ontwerp van J. Boeren werd in 1966 een L-vormig paviljoen aansluitend op de dienstgebouwen opgericht. In 1980 restauratie van de funderingen van het hoofdgebouw, waarvoor de slotgracht werd drooggelegd. De tweede fase voorzag in de restauratie der voorgebouwen; goedgekeurd door de gemeente op 27/9/1983 en uitgevoerd naar ontwerp van Rutger Steenmeijer en Wouter Vlaanderen. Hoofdgebouw heden ontruimd wegens bouwvalligheid. Algemene restauratie voorzien.

U-vormig aaneengesloten en vrij gaaf bewaarde dienstgebouwen van één bouwlaag onder leien zadeldaken; centrale ingangstoren op vierkante plattegrond van drie bouwlagen onder peerspits (leien); doorgang met moer- en kinderbalken. Op noordwestelijke hoek nieuw L-vormig paviljoen van één bouwlaag onder schild- en zadeldak (leien). Verankerde baksteenbouw op gecementeerde plinten, gemarkeerd door zandstenen speklagen, negblokken en steigergaten; overkragende daklijsten, bij de toren op houten consoles. Gesloten noordgevel, tot vóór de restauratie met een tweetal rondboogdeuren en sporen van gedichte muuropeningen. Zuidgevel met getrapte dakvensters: houten laadluiken in zandstenen omlijsting met waterlijst op consoles. Rechthoekige muuropeningen, waaronder kruiskozijnen en een bolkozijn (ingangstoren), in zandstenen omlijsting. Rondbogige ingangspoort in zandstenen omlijsting met negblokken, imposten en sluitsteen. Ingangstoren met zandstenen zonnewijzer en uurwerk (17de eeuw), respectievelijk aan zuid- en noordgevel. Haakse vleugel aan oostzijde met zuidelijke trapgevel (7 trappen + overhoeks topstuk). Ten zuiden de oorspronkelijke erven, heden met Franse tuinaanleg.

Een gekasseide weg leidt naar het U-vormige kasteel met vierkante omgrachting, vergroot door een langgerekte vijver aan zuidoostzijde. Het gekasseide statieplein is toegankelijk via een gietijzeren hek tussen arduinen 18de-eeuwse pijlers met bloemmotieven en siervazen (heden één verdwenen), voorafgegaan door een klassieke boogbrug van bak- en zandsteen met gekasseid wegdek, afgezet door een gietijzeren balustrade tussen arduinen postamenten. Kasteel in traditionele bak- en zandsteenstijl: de hoofdvleugel van acht traveeën en twee bouwlagen (verhoogd tot twee bouwlagen circa 1905) ligt ten zuiden van de binnenplaats en is geflankeerd door twee haakse vleugels van één bouwlaag, ten oosten en ten westen. Verankerde bakstenen gebouwen onder licht overkragende schilddaken (leien) met getrapte dakvensters; verwerking van zandsteen voor onderbouw, muurbanden, omlijstingen, waterlijsten en steigergaten. Zandstenen kruis- of bolkozijnen (grotendeels vernieuwd bij de restauratie van het eerste kwart van de 20ste eeuw) en rechthoekige deuren, soms met bolkozijn als bovenlicht. Zuidgevel van de hoofdvleugel geflankeerd door polygonale torentjes van drie bouwlagen onder leien spits; kloosterkozijnen, behalve op de eerste bouwlaag van de westtoren, die spitsboogvensters onder omlopende waterlijst heeft (kapel). Ook de haakse vleugels hebben een gelijkaardige hoektoren doch slechts van één bouwlaag. Zuidvleugel met aan binnenplaatszijde galerij van vier zandstenen rondbogen op arduinen zuilen met polygonale sokkel en Dorisch kapiteel; gedenkplaat van witte hardsteen met bronzen beeld van de schilder F. Pauwels (decoratie Ieperse lakenhal) van de hand van R. Sauter.

In het park achter het kasteel: beschilderd zandstenen parkbeeld van de Romeinse godin Flora (bloei van bloemen en veldgewassen).

De heden gedempte omwatering werd oorspronkelijk gevoed door de Donkse Beek; watertoevoer en afloop werden geregeld door twee kleine sluizen, waarvan er één bewaard bleef op de zuidwestzijde van de omwatering; ze dateert van 1861 en werd gebouwd door E. Moretus, dijkgraaf van Austruweel (zie inscriptie arduinen voetstuk).

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/11391

De Hof van Veltwijck in Ekeren


The Sterckshof castle is in Deurne, Antwerp, Belgium. It houses the Sterckshof silver museum of the Province of Antwerp. Built on the site of a much older castle, or great house, the present building is a reconstruction erected in the 1920s.

History

Sterckshof is about 6 kilometres (3.7 mi) east of the center of Antwerp. It is situated at an altitude of 3 metres (9.8 ft) above sea level. From as early as the 13th century the site of the castle was occupied by the fortified "Hooftvunder" farmhouse, surrounded by a moat. It was probably used to defend a nearby wooden bridge over the Grote Schijn River.

In 1523 it was described as a farm with a house, brewery, moat, ponds, fishery, etc. That year it purchased by Gerard Sterck, who erected up picturesque buildings with a castle, towers and turrets, and called it Sterckhof, a name it retains today. Gerards grandson was Guillaume de Berghes, bishop of Antwerp. In Sterck's monument in Antwerp cathedral he is described as a knight, and lord of Busquoy, Wyneghem, Casterlé and Hooft-Vundere. Sterck was a merchant, banker and secret adviser of the Emperor Charles V. Another owner, Jacob Edelheer, furnished the castle with art collections and scientific collections.

Unlike other castles in Antwerp, the Sterckshof was not destroyed during the wars of the 16th and 17th centuries, but it was neglected during a dispute between the heirs after the owner, Jacob van Lemens, died childless in 1664. From 1693 Sterckshof was owned by the Jesuits of Lier, but the castle was damaged or allowed to deteriorate during the war of the Austrian Succession (1740-1748). After the dissolution of the Jesuit Order, the estate was sold in 1776 to the banker Jan Baptist Cogels, who merged it with his Ter Rivieren estate. By the 1880s the buildings, long uninhabited, were no more than ruins.

Owned by the province

In 1921 the Province of Antwerp bought the Ter Rivieren estate, with the Sterckshof castle, to make it into the current Rivierenhof park. Of the Sterckshof all that was standing was the floor of a tower, the entrance gate and some ramshackle outbuildings. In 1922 the architect JA Van der Gucht submitted plans for reconstruction. Using old pictures and archaeological discoveries, in the 1930s the building rose as an evocative reconstruction. The reconstructed building with its red brick turrets and courtyards is set in formal gardens surrounded by a moat, conveying an impression of the houses of the wealthy in the 16th century.

The municipality of Deurne declined to use the building for their town hall. In 1926 the idea of using it for the province's technical department was explored but rejected since the building was not suitable. The idea of using it for a dairy was also rejected. Eventually, in 1934 an Association was founded to established a Museum of Flemish Civilization. The Sterckshof was transferred to the association on 21 May 1938 and it was immediately opened to the public. Joseph De Beer, the honorary curator, moved into the house and began acquiring what became a huge and disparate collection of archaeological, natural history, ethnology and art and crafts objects.

From 1951 the state began funding the museum. When De Beer died in February 1953 the original association was liquidated and the castle was taken over by the Province of Antwerp. At first it housed the Province's Sterckshof Museum of Art Crafts, and later the Province's Sterckshof silver museum. The museum's displays covered techniques for working the metal and domestic and religious uses. It also included a silversmith's workshop. The museum exhibited Belgian silver and pewter wares from the 16th to 21st centuries, and also some fine antique furnishings. The museum was unable to expand on the site due to planning restrictions,[8] so was closed in 2014 and merged with the Antwerp Diamond Museum to create the DIVA Museum for Diamonds, Jewellery and Silver, located in Antwerp city centre.

After the silver museum moved out, the province put the castle on the market, with an asking price of 4.5 million euros; in 2017 the Flemish government approved 2 million euros in renovation subsidies to sweeten the offer. As of August 2019 a buyer had still not been found.

Sterckshof

Het Steen is a medieval fortress in the old city centre of Antwerp, Belgium, one of Europe's biggest ports. Built after the Viking incursions in the early Middle Ages as the first stone fortress of Antwerp, Het Steen is Antwerp's oldest building and used to be its oldest urban centre.

Previously known as Antwerpen Burcht (fortress), Het Steen gained its current name in around 1520, after significant rebuilding under Charles V. The rebuilding led to its being known first as "'s Heeren Steen" (the King's stone castle), and later simply as "Het Steen" (the stone castle). The Dutch word "steen" means "stone", and used to be used for "fortress" or "palace", as in the "Gravensteen" in Ghent, Belgium.

The fortress made it possible to control the access to the Scheldt, the river on whose bank it stands. It was used as a prison between 1303 and 1827. The largest part of the fortress, including dozens of historic houses and the oldest church of the city, was demolished in the 19th century when the quays were straightened to stop the silting up of the Scheldt. The remaining building, heavily changed, contains a shipping museum, with some old canal barges displayed on the quay outside.

In 1890 Het Steen became the museum of archeology and in 1952 an annex was added to house the museum of Antwerp maritime history, which in 2011 moved to the nearby Museum Aan de Stroom. Here is also a war memorial to the Canadian soldiers in World War II.

At the entrance to Het Steen is a bas-relief of Semini, above the archway, around 2nd century. Semini is the Scandinavian God of youth and fertility (with symbolic phallus). A historical plaque near Het Steen explains that women of the town appealed to Semini when they desired children; the god was reviled by later religious clergy. Inhabitants of Antwerp previously referred to themselves as "children of Semini". An organization concerned with the historic preservation of Het Steen and Semini, Antwerp Komitee Semini in Ere (AKSIE), formed in 1986, holds annual celebrations at Het Steen as cultural events.

At the entrance bridge to the castle is a statue of a giant and two humans. It depicts the giant Lange Wapper who used to terrorise the inhabitants of the city in medieval times.

Het Steen

De eerstgekende eigenaar van het kasteel is Petrus van Hecke. Deze verkocht op 30 december 1648 de hoeve met den speelhuyse Kijkuit aan Aloysius du Bois.

Het goed veranderde geregeld van eigenaar en in 1722 werd het kasteelgoed overgedragen aan kanunnik Christianus Terninck.

Bij testament van 11 oktober 1742 werden de bezittingen overgedragen aan de stichting Terninck.

In de zeventiende eeuw, de periode van de Contrareformatie, ontstonden in de Zuidelijke Nederlanden tal van godvruchtige instellingen. Geestelijken en bemiddelde leken lieten aan het einde van hun leven goederen en bezittingen na aan religieuze instellingen of stichten met hun kapitalen caritatieve werken. Zo deed ook in september 1697 kanunnik Christiaan Terninck ( 1667-1745), thesaurier van de Antwerpse Onze-Lieve-Vrouwekathedraal. De Stichting stond in voor de huisvesting en opvoeding van een aantal weesmeisjes. De bestuurders van de Stichting Terninck verkochten het kasteeldomein De Kijckuytop 12 juni 1750 aan jonkvrouw Anna-Maria du Bois, die de bezittingen op 22 augustus 1753 overdroeg aan E.H. Joannes van Eij, deken van de kathedrale kerk van Antwerpen.

E.H.van Eij schonk het goed op zijn beurt op 22 maart 1762 aan Hermanus-Josephus Botermans, koopman te Antwerpen. Diens kinderen lieten op vrijdag 10 november 1769 het eigendom, groot 8 hectaren, openbaar verkopen op de Antwerpse vrijdagmarkt. De koop werd gesloten door notaris Geeraert Deelen, gezworen roeper was Julianus-Josephus Timmermans, in naam en voor rekening van Jean- Michel-Joseph van Havre en diens echtgenote Catherina Lunden. De koopsom bedroeg 12.528 gulden wisselgeld.

Jean-Michel-Joseph van Havre liet het oude hof van plaisantie afbreken om er een nieuw gebouw op te trekken. Na de aankoop van het kasteelgoed begon hij geleidelijk gronden aan te kopen, zodat hij het eigendom op korte tijd aanzienlijk vergrootte. Toen de heer van Havre overleed in 1804 was het eigendom inclusief landerijen, weiden en bossen uitgegroeid tot een oppervlakte van 55 hectaren. De meeste van deze aankopen gebeurden tussen 1770 en 1775.

Tijdens de Franse overheersing werden de goederen van de gevluchte familie door de Franse staat aangeslagen en openbaar verkocht. Men slaagde er toch in om alle verbeurd verklaarde goederen via tussenpersonen opnieuw te verwerven. Na de dood van Jean-Michel was het zijn zoon Charles-Joseph-Antoine van Havre die het domein in eigendom verkreeg. Charles van Havre liet grote veranderingen aan het kasteel en het domein uitvoeren, het kasteel werd volledig verbouwd naar de heersende bouwtrents. Het Egyptische huis, dat later als jachtpaviljoen dienst deed, werd eveneens door ham opgericht. Dit gebouw werd echter afgebroken midden de jaren zestig. Door zijn toedoen werden ruime vijvers, hovingen en het park achter het kasteel aangelegd. Charles van Havre stierf in 1814, waarna het domein overging naar zijn zoon Constantin.

Constantin-Charles-Marie van Havre werd in 1813 gevraagd lid te worden van het Legion d' Honneur. Deze eenheid werd door Napoleon in 1813 opgericht voor zijn persoonlijke bescherming. In 1851 werd hij senator voor het arrondissement Antwerpen. Het was in datzelfde jaar dat hij aan de gemeente Wijnegem gronden schonk waarop de eerste degelijke schoollokalen werden gebouwd. Deze gronden waren gelegen achter de inmiddels afgebroken kerk aan de Turnhoutsebaan. Constantin was tevens Kolonel-Commandant van de Antwerpse Burgerwacht. Hij bleef in functie tot 1855, het jaar waarin hij stierf.

Na het overlijden van Constantin van Havre werden de onroerende goederen, gelegen onder Schoten en Wijnegem, in opdracht van zijn weduwe, Catharina-Reine-Marie-Josépha della Faille, getaxeerd door architect- schatter E. Van Cuyck. De waarde van gronden en gebouwen werd bepaald op 413.923 Bfr. De totale oppervlakte te Wijnegem bedroeg 66 ha. 86 are, te Schoten: 45 hectaren. 95 are en 37 centiaren.

Gustave-Charles-Antoine-Marie van Havre, zoon van Constantin, werd de volgende eigenaar van het domein. Hij was lid van verscheidene wetenschappelijke genootschappen, organisaties en verenigingen. Ook op politiek gebied was hij zeer actief. Zo was hij burgemeester van Wijnegem (1848-1892), tweemaal senator, lid van de Provincieraad en kapitein van de Antwerpse Burgerwacht. Het was Gustave van Havre die in de huidige Oud- Gasthuisstraat het eerste gasthuis deed bouwen voor besmettelijke ziekten. Zijn kleinzoon, Georges-Charles-Marie-Clément-Raphaël van Havre, werd de tweede burgemeester uit deze familie te Wijnegem (1919-1934). Naast burgemeester was hij ook actief in het Wijnegemse verenigingsleven. Zo was hij erevoorzitter van de fanfara de Wijngaard en de schuttersgilde Sint Sebastiaan. Hij verwierf als ornitholoog wereldfaam en zijn boeken worden nog steeds als belangrijke standaardwerken voor de ornithologie beschouwd.

Het kasteel Kijckuit is nog steeds in het bezit van de familie van Havre.

http://www.belgiumview.com/belgiumview/tl1/view0000482.php4?pictoshow=0000482aa

Kasteel Kijckuit in Wijnegem

The history of castle domain Brasschaat originated in the 18th century, when the original building, the "Helhoeve" a farm, was converted into a court of pleasance. "Armand Reusens", Mayor of Brasschaat in 1872 , built a new and beautiful castle in French neoclassical style. He had acquired the estate from his father and his predecessor "Honoré Guyot". Mayor Reusens also enlarged the surrounding domain and made it into a public park with garden.

After his death, the estate went to his nephew "Albert Octave 't Serclaes de Wommersom". In 1906, the property was sold to a specially made company to preserve the castle and the grounds for the future generations. One of the shareholders of the company, "Eduard Thys" lived in the castle until 1914, the start of the First World War.

In 1923 the company sold the castle to "Rose Gremmingen Anne", the widow of "Georges Born" a rich merchant. In 1949 the castle and grounds with nearly 170 hectares were purchased by the community of Brasschaat. Since 1978, the domain is managed by an organization called "Forest and Green" to preserve the grounds as a public park. The castle itself was transformed into a restaurant.

Today the neoclassical castle and park of Brasschaat are a unique setting for family celebrations, corporate events or weddings surrounded by a beautiful park. 


https://www.amazingbelgium.be/2016/11/the-castle-of-brasschaat.html#:~:text=The%20history%20of%20castle%20domain,castle%20in%20French%20neoclassical%20style.

The castle of Brasschaat


Het Kasteel Boekenberg of Boeckenberg is een kasteel in het gelijknamige Boekenbergpark in het Antwerpse district Deurne.

Geschiedenis
Een eerste nederzetting met huis en hoeve, omgeven door een watergracht, gaat terug tot de eerste helft van de 16e eeuw. Tussen 1751 en 1755 werd het huidige kasteel in rococostijl herbouwd in opdracht van Maria Knyff, weduwe J.C. Bosschaert en J.J. du Bois. Het ontwerp wordt toegeschreven aan architect Van Baurscheit.

In 1798 werd het kasteel met omliggende gronden aangekocht door de handelaar en bankier J.W. Smets. Hij liet een romantisch park aanleggen met serpentinevijver, kunstmatige heuvels, een complex met onderaardse grot en ijskelder (samen het latere Natuurhistorisch Museum Boekenberg), rotsbrug, torenruïne en beeldengroepen. Rond 1800 volgde een vijfledige Chinese pagode. In 1859 werden de geometrische tuinen uit de eerste fase in landschapsstijl getransformeerd, met onder meer een verbinding tussen vijvers en slotgracht, een fraaie gietijzeren Dellafaillebrug en aanplanting van tal van exotische gewassen. Uiteindelijk bedroeg de totale oppervlakte van het domein circa 30 hectare. In 1914 kocht de gemeente het middendeel - circa 10 hectare - van het park; de rest werd verkaveld. Pas in 1926 werd het park opengesteld voor het publiek. De vroegere spiegelvijver werd in 1934 omgevormd tot openluchtzwembad. Het kasteel kreeg verschillende bestemmingen tot het in 1956 eigendom werd van het huidige OCMW. In de jaren na 1980 werd het kasteel gerestaureerd.

Tot 2018 werd het kasteel gebruikt als Centrum voor Bijzondere Jeugdzorg, maar het Zorgbedrijf Antwerpen (voorheen OCMW) besloot het kasteel te koop te stellen.

In 2019 werd voor het kasteel een vergunning aangevraagd om het te herbouwen tot een cohousingproject voor senioren.