Kasteel Van Acker, heden gemeentehuis met bijbehorend openbaar park van 5 hectare tegenover de westgevel van de parochiekerk. Minstens sinds de eerste helft van de 19de eeuw bevond zich ter hoogte van het huidige kasteelpark een lusttuin met woning, vermoedelijk een buitenplaats ingeplant aan de steenweg bij de hoek met de Kerkhamstraat (heden verdwenen). In 1898 aangekocht door T. Libbrecht-Soupart, advocaat en van 1900 tot 1924 burgemeester van Destelbergen. T. Libbrecht liet in 1913 het huidige kasteel bouwen. Na de dood van Mevrouw Libbrecht-Soupart (1914) bleef het kasteel onafgewerkt aan de binnenzijde en werd tenslotte in 1923 in die toestand met park verkocht aan M. Van Acker Herry (Sint-Denijs-Westrem) die het als eerste permanent kwam bewonen. Sinds 1974 eigendom van de gemeente Destelbergen.

Kasteel in neo-Lodewijk XVI-stijl met monumentale allure, gebouwd in 1913, naar verluidt naar ontwerp van architect Jozef De Bosscher (Heusden). Het materiaalgebruik, namelijk grote blokken Euvillesteen, draagt bij tot het prestigieuze karakter en versterkt de indruk van beïnvloeding door de klassieke Franse kasteelarchitectuur. Onderkelderd min of meer rechthoekig gebouw van twee verdiepingen met mansardedak. Voorgevel met volledig symmetrische gevelordonnantie: centrale toegangstrap naar het brede vooruitgeschoven terras tussen de uitspringende hoekrisalieten. Gelijkaardige achtergevel doch zuidoostelijk hoekrisaliet verhoogd tot zware torengeleding met koepelvormig dak. Opvallende sculpturale geveldecoratie, op enkele plaatsen voorzien van de initialen L en S van de oorspronkelijke bouwheer. Markerende omlopende gevelbekroning met in de attiek verwerkte balustrades, mansardevensters en accentuerende siervazen.


https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/35657

Kasteel van Acker

Account

by category

Login

Name

by region

Title

Name in English

Voormalige buitenplaats zogenaamd "Kasteel Crabbenburg". Site met samengestelde omgrachting waarover geen historische gegevens bekend zijn voor de 18de eeuw, volgens De Potter en Broeckaert in de 18de eeuw: eigendom van jonkheer Hiëronymus Josephus d'Hane de ter Varent en melding van een leen "grooten Wal te Crobbenburgh". Een kaart van 1771 toont een enkelvoudig omgracht kasteel met de naam "goed te Crabenburg". Op de Ferrariskaart (1771-1778) aangeduid als "campagne Knoppen Veldt". Patroon van de grachten zoals weergegeven op de kaart van Ph. Vander Maelen (circa 1840) bleef tot heden grosso modo bewaard: rechthoekig omgracht deel van het park met kasteel en ten noorden aansluitende site met omgrachting in 8-vorm. In 1821-1823 bouw van een buitenplaats door F. Heynderycx, naar ontwerp van de Gentse architect J.B. van de Cappelle. Licht aangepast en vergroot in 1892 (toevoeging van zijrisalieten en een monumentale trap middenvoor) door baron P. Heynderycx en barones de Saint-Genois des Mottes.

Axiaal gemetste toegangsbrug over de voorste kasteelgracht, geplaveid met bakstenen in visgraatverband. Brugleuningen bestaande uit voor de empireperiode typische zware ijzeren kettingen gehangen over een rij hardstenen pijlers. IJzeren toegangshek voor de brug aan vierkante, hardstenen hekpijlers bekroond met een siervaas.

Oorspronkelijk empire buitenplaats met monumentaal karakter, opgevat als een op het zuiden georiënteerde Griekse tempel van drie verdiepingen en drie traveeën met bepleisterde en witgeschilderde gevels. Benedenverdieping (vroegere oranjerie) vormt in feite de onderbouw met aan weerszij hellende gebogen opritten naar het peristilium en waarin voorheen respectievelijk links paardenstallen en rechts een kapel waren ondergebracht. Bel-etage en derde verdieping schuilgaand achter de zuilenportiek bekroond door een entablement met driehoekig fronton. Daarachter verhief zich een enorme koepel met belvedère. Colonnade van vier zuilen op hardstenen basis met geprofileerd basement en Ionisch kapiteel onder omlopende gelede architraaflijst, vlakke fries en kroonlijst met klossen. Fronton met opvallend halfverheven beeldhouwwerk van de Gentse beeldhouwer C. van Ophem, een mythologisch tafereel voorstellend: Apollo, zoon van Zeus, in zijn zonnewagen getrokken door vier paarden omringd door de uren van de dag, putti en vrouwen die de schaduwen van de nacht afweren. Lijstgevel achter de colonnade verticaal geritmeerd door lisenen. In geprofileerde omlijstingen gevatte, hoge rechthoekige vensters en deurvensters, laatst genoemde verrijkt met rechte kroonlijst op hoekconsoles. Middelste ijzeren balustrade van het terras verwijderd voor de monumentale eretrap met hardstenen balustrade die in 1892 tegen de onderbouw werd toegevoegd. Oorspronkelijke zijgevels met mezzaninovensters in het hoofdgestel. Daartegen toegevoegde zijrisalieten van twee traveeën breed en twee en een halve bouwlaag afgedekt met plat dak. Rechts boven de plint in de voorgevel aangebrachte hardstenen herinneringssteen met opschrift: "Baron P. Heynderycx, Baronne P. Heynderycx née Baronne de Saint Genois des Mottes - Mars 1892". Voorts gekenmerkt door geblokte hoekpilasters, een omlopend hoofdgestel met getande kroonlijst, attiek met balustrade en siervazen op de hoeken. Bij deze aanpassing in neoclassicistische stijl bleef de oorspronkelijke symmetrie gerespecteerd en behield de aanvankelijke bouw zijn dominant karakter. Halfronde uitbouw achteraan echter vervangen in de 20ste eeuw door een rechthoekig uitspringend risaliet bekroond door een hoofdgestel met driehoekig fronton boven de drie traveeën brede pilastergevel. Hoge omlijste rondboogvensters op de bel-etage.

Kasteel Crabbenburg

Het Kasteel de Oude Kluis is een kasteel in de Belgische deelgemeente Gentbrugge aan de Gentbruggekouter, oorspronkelijk een burcht die hoogstwaarschijnlijk in de 12e eeuw werd gebouwd en mogelijk nog eerder. In 1165 werd op het domein een burchtkapel opgericht. Sommige historici zien deze burchtkapel als verklaring voor de naam die deze voormalige gemeente kreeg.

Een document uit het laatste kwart van de 14e eeuw levert het bewijs dat op dit domein ook een kluizenarij aanwezig was. Vanaf 1501 deed ze dienst als pastorij omdat ze niet meer door kluizenaars werd bewoond. Het domein is ook terug te vinden op een plan van de hand van Jacob van Deventer dat wordt bewaard in de Nationale Bibliotheek van Madrid. Hierop is een bouwwerk in twee delen te zien met de burcht met kapel en kluizenarij waar anno 2011 een vijver ligt.

Een tekening van Henricus Hondius uit 1641 toont een kasteel, gebouwd aan een landweg - de latere Gentbruggekouter - terwijl de burcht is verdwenen. Het kasteel wordt aangeduid als Domus Dni Minnaert. Het is dan de woonst van Guillaume Minnaert, baljuw van het burggraafschap Gent. Hij was lid van de Raad van Vlaanderen. Ook bisschop Antonius Triest (1577-1657) gebruikte het als zomerverblijf. Antonius Sanderus maakte in 1641 een gravure van het kasteel waarop een brug is te zien die naar een poort leidt die vlak bij een poortgebouw staat.

Het oude torengebouw met zijn 1,30 m dikke muren en trapgevel is dikwijls herbouwd maar nog steeds prominent aanwezig. De laatste verbouwing gebeurde in het begin van de 20e eeuw onder leiding van de Brugse architect Joseph Viérin. De ronde torens aan de achtergevel en een andere ingangspoort dateren uit dezelfde periode. Het koetshuis verbouwde men in 1949 tot villa. De voorwal en de brug geraakten zwaar beschadigd toen een meer dan zeshonderdjaaroude ceder het begaf terwijl men op 25 januari 1988 de fabriekschouw van de NV Bleu d'Outremer te Sint-Amandsberg neerhaalde.

Het kasteel verwisselde een aantal keren van eigenaar. Het kwam in 1894 in het bezit van ridder Irenée Le Fevere de Ten Hove (1837-1912) die het schonk aan zijn zoon Gustave (1872-1954). Toen Gustave verhuisde werd het de woonst van zijn zuster Adèle (1871-1940) die in 1896 huwde met Jean Cardon de Lichtbuer (1868-1947), zoon van Théophile Cardon de Lichtbuer en Léonie Kramp. Antoine Cardon de Lichtbuer (1897-1966) erfde het dan weer van zijn ouders. Hij was in 1944 gehuwd met een Russische prinses, Maria Borisovna Gagarina. Ze hadden zes zonen en hun enige dochter Tatiana verdronk in 1951 in de kasteelvijver toen ze drie was. De zonen stelden het in 2004 te koop. Sedert 2006 is het kasteel bewoond door een nieuwe eigenaar die het kasteel restaureerde. Het verbouwde koetshuis werd in zijn oorspronkelijk staat hersteld.



Kasteel Oude Kluis

Zogenaamd Braemkasteel, voormalig gemeentehuis (1946-1974), heden muziekacademie. Eerste bouwheer en bouwjaar van het kasteel onbekend. Benaming ontleend aan de oudst bekende bezitters, de Gentse patriciërsfamilie Braem. Het huidige kasteel gaat terug op een burcht die reeds vermeld wordt in een akte van 1387. Strategisch van belang in geval van belegering van de stad Gent, gezien zijn ligging aan de Rietgracht. Midden 15de eeuw, tijdens de strijd tussen de Gentenaars en Filips de Goede in staat van verdediging gesteld, doch gespaard gebleven. In 1619 is Charles Triest, broer van bisschop Antoon Triest, eigenaar van het kasteel (confer plan Horenbault). Na opeenvolgende verschillende eigenaars komt het kasteel in 1801 in bezit van Pierre Maria Regis du Rot, die het park vergrootte en het kasteel geheel liet wederopbouwen zodanig dat het oorspronkelijk rechthoekig slot zijn huidige haast vierkante plattegrond verkreeg. In 1903 liet de toenmalige eigenaar, Robert Groverman, onder leiding van architect S. Mortier nogmaals veranderingen uitvoeren: nieuwe gevelbekleding en sloping der omheiningsmuren van het park. Het zuidelijk gedeelte van het vroeger omwalde park verdween sinds 1967 bij de aanleg van de E3 autosnelweg, voorts bleven de vroegere hovingen van het kasteel behouden in de vorm van een onderhouden openbaar park in landschapsstijl met visvijver.

Onderkelderd vierkant bakstenen gebouw in neoclassicistische stijl met drie bouwlagen en lijstgevels van vier tot zes traveeën, onder snijdende schilddaken (leien) voorzien van kleine dakkapellen en ijzeren nokhek evenwijdig met de straat. Gedateerd 1903 op gevelsteen in benedenvensteromlijsting van de toren. Dakkapel met gebogen fronton midden boven iedere gevel, verrijkt met boogveldversiering en vleugelstukken aan de voorgevelzijde. Rechthoekige vensters in geprofileerde zandstenen omlijstingen met oren en sluitsteen op omlopende kordons, ingangsdeuren en vensters der eerste bovenverdieping onder rechte kroonlijsten op consoles. Hoofdgestel in (afbrokkelend) pleisterwerk bestaande uit gelede architraaf, fries met pseudo-trigliefen en -metopen, gekorniste houten kroonlijst met klossen. Voorgevel (oosten) met inspringend middenrisaliet van drie traveeën waarvoren een breed bordes met trap voorzien van balustrades met lantaarnpaal. Vierkante traptoren op noordoostelijke hoek met klokvormige spits (leien) voorzien van horloge en bekronende lantaarn met windwijzer. Zuidelijke zijgevel midden voorzien van deurrisaliet. Westelijke gevel uitziend op de vijver en het eiland begrensd door licht uitspringende hoekrisalieten, rechts met ander bouwlaagniveau en gekoppelde vensters. Steektrap met bordes tussen stenen balustrades leidt naar de ingang (middentravee).

Mobilair: Ruime, centrale, rechthoekige hal in Lodewijk XVI-stijl voorzien van paneelversiering op wanden, zoldering en deuren; smalle muurdammen onder beide moerbalken versierd met typische Lodewijk XVI-consoles en -motieven: rozetten, guttae, strikken en guirlandes; drie dubbele deuren met in grisaille geschilderde deurstukken van spelende, naakte kinderfiguren.

Links zijsalon, heden balletklas, in Lodewijk XVI-stijl (confer panelen op zoldering, wanden en deuren); fraaie schouw in Lodewijk XVI-stijl: witmarmeren schoorsteenmantel met behouden haardplaat en met geschilderd stucwerk versierde bovenboezem waarin centraal medaillon met profiel vrouwenportret. Geschilderd deurstuk met voorstelling van musicerende jongen.

Rechts voormalig kabinet van de burgemeester, heden bureau van de directie, in empirestijl. Merkwaardige zoldering met gekleurd stucwerk en typische empire-ornamenten: centrale rosas en eierlijsten, zwikken met gevleugelde griffioenen, panelen met zonnewagenmotief en bladerkransen. Grijze marmeren schoorsteenmantel verrijkt met koperwerk en behouden haardplaat.

Voormalige trouwzaal (middenachter) in neo-Vlaamse renaissancestijl (vierde kwart 19de eeuw) met in houten lambriseringen gevatte gobelins (voorstelling van jachttaferelen) en typische houten en marmeren schoorsteenmantel.

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/26442

Braemkasteel

Het kasteel de Pélichy in de Belgische deelgemeente Gentbrugge is een 19e-eeuws kasteel met park en vijver. Het is een van de weinige kastelen die in Gentbrugge nog worden aangetroffen. Ooit telde deze gemeente er meer dan twintig.

De Meulenaere

Octave de Meulenaere (1840-1905) verwierf gronden aan de Oude Brusselseweg te Gentbrugge via zijn huwelijk met Ida Lauwick (1836-1878). Zij was een dochter van het huwelijk tussen Ludovicus Lauwick met een dochter van Bernardus Haemelinck die 52 hectare grond bezat in Gentbrugge. Octave de Meulenaere was eerste voorzitter van het Hof van Beroep en bij het Assisenhof te Gent. In 1883 vatte hij plannen op om een kasteel te bouwen dat in 1885 volledig in neoclassicistische stijl was afgewerkt. Het domein was ommuurd, voorzien van een koelhuis, serres en een volière met een woning voor de hovenier, een wal met een brug en een inrijpoort.

De Pelichy

Na zijn overlijden woonde er zijn dochter Clara (1863-1919) die gehuwd was met Leon Théodore de Pélichy (1863-1936), raadsheer bij het Hof van Beroep in Gent. In 1907 kwam het domein in hun bezit en Théodore de Pélichy woonde er tot zijn dood in 1936. In 1937 erfde zijn zoon François (1891-1962) het kasteel. Hij verkocht een stuk van het domein in 1943 en een woning op het domein in 1946. Immobiliën Bernheim zorgde voor de verkaveling van het domein toen baron François de Pélichy het kasteel met remise, serres en park te koop stelde. Toen werd ook de torenspits verwijderd. Tot 1953 werd het kasteel bewoond door Jean de Cocqéau des Mottes (1909-2001) en zijn echtgenote barones Juliette de Pélichy (1921-1994), enige dochter van François en laatste naamdrager van de familie de Pélichy.

Gemeentebestuur

In de jaren vijftig van de 20e eeuw kocht de gemeente Gentbrugge het kasteel aan om het te renoveren tot cultureel centrum. Uiteindelijk vond het politiecommissariaat er onderdak van 1955 tot 1977 en later een aantal verenigingen.

Anno 2011 stelde de stad Gent het kasteel te koop, met uitzondering van het park.

In mei 2014 werd het kasteel aangekocht voor 1 miljoen euro door de Schoonheidsschool die het kasteel grondig renoveerde.

Kasteel de Pélichy

Kasteel Rozelaar is een 19e-eeuws bouwwerk in Lochristi. Het is, samen met het omliggende park en de bijgebouwen, beschermd als monument. Het enige restant van de gesloopte middeleeuwse waterburcht Rozelaar zijn de twee toegangstorens.

Geschiedenis

Kasteel

Het domein Rozelaar werd gesticht door de Gentse Sint-Baafsabdij in de 12e eeuw. Oorspronkelijk was het een ontginningsgebied, waarin abt Jan Vromand in de tweede helft van de 13e eeuw een waterburcht liet optrekken als zomerresidentie voor de abten. Er was zoals toen gebruikelijk een opperhof en een neerhof. In de 16e eeuw werd het opperhof verfraaid respectievelijk door de abt Boele en de laatste abt Lucas Munich.

In 1525 verbleef de uit zijn land gevluchte koning Christiaan II van Denemarken met zijn echtgenote Isabella van Habsburg en kinderen in Vlaanderen, op zoek naar hulp. Ze logeerden ook een tijdje in kasteel Rozelaar en van daar vertrekken ze op 5 december naar Zwijnaarde waar de zieke Isabella overlijdt.

Het geheel kwam in 1563 na de afschaffing van de Sint-Baafsabdij door keizer Karel V in handen van de bisschoppen van Gent, die het verder als zomeresidentie gebruikten.

Het kasteel werd tijdens de Franse invallen (de Devolutieoorlog) van 1678 geplunderd en in brand gestoken en nadien hersteld, wat een zeer grote indruk maakte op de toenmalige bisschop Frans van Horenbeke.

Rechts boven de plint van het kasteel zien we een steen met jaartal 1755 met het wapenschild en wapenspreuk van bisschop Maximiliaan Antoon van der Noot.

Ferdinand Marie de Lobkowicz, bisschop van Gent, liet in 1782-83 het kasteel herstellen, verfraaien en vergroten. Ten zuiden van het kasteel liet hij een Engelse tuin aanleggen met exotische planten.

In 1783 werd het kasteel afgebrand en vernietigd. In 1797 werden de resten van het kasteel samen met de kapel van Lobos als domaniaal goed aangeslagen en openbaar verkocht.

Sloop

In 1806 werd het domein eigendom van de familie de la Croix die in 1808 het kasteel verder liet slopen. Enkel de onderkelderde versterkte poort van het oude waterkasteel bleef nog gespaard op het vroegere opperhof.

Senator en schepen van Gent Auguste de Cock liet in 1840 de vroegere paardenstallen met oranjerie en serre ombouwen in neoclassicistische stijl volgens de plannen uit 1833 van de Gentse architect Louis Minard tot het nu nog bestaande kasteel.

Ferdinand Vuylsteke, die zich in 1859 in Lichtelare vestigde, onderhield de kasteeltuinen. In 1857 begon zijn zoon Charles Vuylsteke het eerste tuinbouwbedrijf van Lochristi op de gronden van het kasteel.

In 1995 werd Kasteel Rozelaar, met de walgrachten, het schiereiland met versterkte poort en de site van het voormalige waterkasteel, beschermd als monument.

Kasteel Roelaar

Het Kasteel van Laarne is een kasteel in de Belgische gemeente Laarne. Het stamt uit de 11e of 12e eeuw. Het kasteel was van oorsprong een waterburcht. Na een restauratie in 1962 doet het nu dienst als museum.

Van de originele burcht rest nu slechts de vierhoekige donjon-toren. De donjon van Kasteel Laarne is opgetrokken uit Balegemse steen en heeft twee kleine hoektorens met stenen spitsen. De donjon was via muren verbonden met verdedigingstorens. Die laatsten waren rond en hadden ook weer stenen spitsen.

Het spitse dak van de donjon stamt uit de tweede helft van de 17e eeuw. In de loop der tijd verdwenen de kantelen, de valbrug en valhekken. Een vaste brug met drie bogen en een barok voorgebouw kwamen ervoor in de plaats. Daarnaast werden de verbindingsmuren tussen de verdedigingstorens vervangen door woongedeelten. Die worden gekenmerkt door grote ramen met kruiskozijnen.Geschiedenis
Dertiende en veertiende eeuw
Beatrix van Massemen, dochter van Diederik wordt tussen 1213 en 1222 uitdrukkelijk vermeld als vrouwe van Laarne. Zij was getrouwd met Gerard van Zottegem, de tweede zoon van Walter, heer van Zottegem. Zij hadden minstens tien kinderen. Hun zoon, Giselbrecht van Zottegem, overleefde zijn oudere broers en werd heer van Ressegem, Leeuwergem, Massemen, Laarne en Kalken. Naar aanleiding van zijn huwelijk van Mathilde van Bethune, dochter van de heer van Dendermonde, werd hij in 1228-1229 beleend met de heerlijkheden Laarne en Kalken. Volgens E. Balthau liet hij vermoedelijk kort nadien het "hof van Laarne" aanleggen, de voorloper van het kasteel. Van hem zijn verschillende militaire activiteiten bekend. In 1214-1215 was hij, met twee van zijn broers en andere Vlaamse edelen, huurling in dienst van de Engelse koning Jan zonder Land tijdens de opstand van de Engelse edelen. Deze zou leiden tot de Magna Charta in 1215. In 1217-1218 nam hij deel aan de 5de kruistocht in Egypte, die zou leiden tot de nederlaag van het Christelijk leger bij Damiete in 1218.

Een oorkonde met de vermelding “int hof te Laerne” uit 1294 is de eerste verwijzing naar een eigenlijke verblijfplaats ter plaatse. Achtenzestig jaar later is er voor het eerst sprake van een kasteel en wel in een oorkonde tussen Gerard van Ressegem, heer van Laarne, en zijn leenheer de graaf van Vlaanderen. Daarin wordt de graaf in tijden van oorlog of oproer de beschikking over het kasteel toegezegd. Toen 20 jaar later de stede van Gent in opstand kwam tegen het grafelijk gezag werd het Slot belegerd en ingenomen. De brandsporen van 22 september 1382, zijn nog steeds zichtbaar. Pas in 1390 kon Jan van Massemen, zoon van Geraard, opnieuw bezit nemen van zijn burcht.

Vijftiende eeuw

In 1426 ging het domein over in handen Boudewijn III de Vos, zoon van Boudewijn II de Vos en van Elisabeth van Massemen. Hij was tevens heer van Lovendegem, Zomergem en van Pollare. De belasting op het zout uit 1449, leidde tot een nieuwe opstand tegen Filips de Goede, hertog van Bourgondië en graaf van Vlaanderen. De Witte Kaproenen namen Laarne in, samen met Gavere, Poeke en Schendelbeke. De heer van Laarne, Boudewijn IV de Vos, werd te Gent opgesloten. Een poging van de graaf de Saint Pol, om met een troep Bourgondiërs Laarne te ontzetten, mislukte en er vielen 22 zijner mannen onder de muren van Laarne. Een tweede poging op 16 december van datzelfde jaar, door Picardische ruiters had meer succes. Niet lang daarna maakten zwervende onruststokers – bekend onder de naam De Groene Tenters - de streek weerom onveilig. Ze slaagden er zelfs in het slot van Laarne gedurende zes jaar te bezetten.

Zestiende en zeventiende eeuw
In 1505 ging Laarne over naar de familie van der Moere, dan gedurende een korte periode naar de familie van Gavere. Van ca 1570 tot 1656 was de familie de Schoutheete van Zuylen d’Erpe, er de houder van. Tijdens de godsdiensttroebelen - ten tijde van Frans de Schoutheete die baljuw was Kortrijk - werd het slot op 24 juli 1579 “ruyné et bruslé” en was het voor 10 jaar onbewoonbaar.

De uit de streek van Zwolle afkomstige familie van Vilsteren kocht het domein aan in 1656. Geraard van Vilsteren was tevens heer van Aartselaar en van Ter Straten te Belsele en Waasmunster. In 1673 werd Laarne tot baronie verheven. In die jaren kreeg het domein zijn huidig uitzicht: de hoofdingang werd verlegd naar het dorp; de 150 meter lange dreef naar de kerk werd aangelegd; op de erekoer werden vier paviljoenen opgetrokken. Twee jaar later ontsnapte het kasteel ternauwernood aan vernieling: de troepen van Lodewijk XIV staken zowel de huizen als de kerk in brand, maar spaarden het slot omdat de vorst er zou overnachten tijdens zijn inspectiereis.

Na het overlijden van Geraard van Vilsteren, baron van Laarne, in 1683 trad zijn tweede echtgenote, Livina- Maria de Beer, dochter van de baron van Meulebeke, in het huwelijk met Jan van Brouchoven, graaf van Bergeyck. Dit illustere personage was een briljant dienaar van de Spaanse Kroon en thesaurier-generaal der Zuidelijke Nederlanden. De weelderige vormen van zijn moeder, Hélène Fourment - na de dood van Rubens hertrouwd met de graaf van Bergeyck - sierden in die dagen het paleis van Versailles.

Achttiende en negentiende eeuw
Het Slot vererfde nadien achtereenvolgens op Jacques Joseph van Vilsteren en dan diens zonen François, Nicolaes en Théodore die allen kinderloos stierven. Met als gevolg dat het domein in handen kwam van Maria-Theresia van Vilsteren, hun zus die gehuwd was met Libert-François Christijn (1703-1785), telg uit een familie van ambtsadel die door een weloverwogen huwelijkspolitiek een indrukwekkend aantal heerlijkheden en baronieën had verworven, waaronder Ribaucourt in Frankrijk. In 1796 ontsnapte het slot aan de vernieling bij de bezetting door de Sansculotten. Wel werd de klok uit de hoofdtoren neergehaald en werden beschadigingen aangericht in de kapel. De meeste wapenschilden werden toen weggehakt.

Twintigste eeuw
Eén van zijn nakomelingen, Robert-Jean Christyn, graaf de Ribaucourt (1875-1959), die de bedoeling had het goed permanent te bewonen liet het restaureren door de Leuvense architect Pierre Langerock. Maar de Eerste Wereldoorlog en het schielijk overlijden van zijn zoon Maurice (1903-1914) maakten een einde aan die plannen en het kasteel verwerd stilaan tot een ruïne. Van 1923 tot 1927 woonde de volksschrijver en reporter Jef Crick er samen met zijn vrouw in een vleugel. Ook de kunstenaars E. De Buck en H. Broeckaert namen er tijdlang hun intrek.

Om het te redden van de totale ondergang werd het kasteel in erfpacht gegeven aan Charles, baron Gillès de Pelichy, die architect De Tracy aantrok voor een grondige restauratie. Volgens Dr. Patrick Devos “bleek die taak zo groot dat de aangevatte werken stilvielen, zodat het kasteel aan een onherroepelijke overrestauratie ontsnapte.” Sinds 1943 is Kasteel Laarne beschermd als monument. Het kasteel is ingericht als museum.

Vanaf 1943 drong zich een blijvende oplossing op. De vzw Koninklijke Vereniging der Historische Woonsteden van België werd bereid gevonden die aanzienlijke taak op zich te nemen. De laatste privé-eigenaar, Robert-Jean Christyn, graaf de Ribaucourt, schonk de bijna compleet tot ruïne vervallen burcht aan de vereniging in 1953, waarop onmiddellijk enkele dringende werken aangevat werden. Vanaf 1962 ving de nieuwe voorzitter van de vereniging, ridder Joseph de Ghellinck d’Elseghem, onder leiding van architect Paul Eeckhout, grootschalige werken aan en in 1967 kon het slot worden opengesteld voor het publiek. Daartoe had De Ghellinck het gelijkvloers van slot laten herinrichten met veelal 17e-eeuwse meubelen, wandtapijten en schilderijen. Tijdens diens mandaat schonken de heer en mevrouw Claude Dallemagne hun Europees vermaarde collectie zilver aan het Slot. De 446 zilveren siervoorwerpen worden sindsdien tentoongesteld in een speciaal daartoe ingerichte zaal op het eerste verdiep. Het echtpaar betrok er een appartement tot aan het overlijden van Claude in 1986.

Het was de voorzitter van de vzw Historische Woonsteden, prins Alexandre de Merode, die in 1987 jonkheer Paul de Pessemier 's Gravendries en zijn echtgenote aanwees als inwonende beheerders van het Slot. Het oude poortgebouw, de vestibule, de kapel, de loggia, de bedaking, het binnenplein, de omwallingen, de hovingen, de noordelijke vleugel, de paviljoenen en zo meer, werden grondig aangepakt. In 1996 werd aan het Slot de prestigieuze Europa Nostra Prijs toegekend.

In mei 2012 werd de Wapenzaal Robert de Ribaucourt ingericht en opengesteld voor het publiek. De Pessemier 's Gravendries besteedde meerdere jaren aan het opsporen en terugvorderen van alle archiefstukken en landboeken van het Slot van Laarne die overal verspreid zaten. Al deze artefacten, waarvan de oudste uit de 14e eeuw stammen, zijn intussen summier gerestaureerd, geklasseerd en geïnventariseerd. Hij publiceerde op basis van zijn archiefonderzoek, meerdere artikels over de sociale, bouwkunstige en kunsthistorische geschiedenis van het Slot. In 2016 werd hem de titel toegekend van Bestuurder-Conservator van het Slot van Laarne.

Kasteel van Laarne

The Geeraard de Duivelsteen ("Geeraard the Devil Castle") is a 13th century gothic architecture building in Ghent, Belgium. It served as defense of the Portus Ganda, the city's port.

History

The building was built in the 13th century and was named after the knight Geeraard Vilain (1210-1270), second son of the fifteenth viscount of Gent, Zeger III of Ghent. Vilain's nickname was "Geeraard de Duivel" ("Geerard the Devil"), which was based on his dark complexion and hair color.

In the 14th century the building became city property. Over the course of centuries it was used for various functions; gatherings of knights, as an armory, a monastery, a school, the seminary for the diocese of Ghent, an insane asylum and a prison. In 1775 the Rasphuis near the Coupure channel became the new prison. In 1830 the Geeraard de Duivelsteen became a fire station. Near the end of the 19th century it was bought by the Belgian state to serve as a national archive. For this purpose a new wing was built.

Due to the numerous restorations the building has changed a lot since the Middle Ages. Since 2010 it has been for sale, because of its unsuitability for the storing of archives.

Geeraard de Duivelsteen

The Gravensteen (Dutch; literally "Castle of the Counts") is a medieval castle at Ghent, East Flanders in Belgium. The current castle dates from 1180 and was the residence of the Counts of Flanders until 1353. It was subsequently re-purposed as a court, prison, mint, and even as a cotton factory. It was restored over 1893–1903 and is now a museum and a major landmark in the city.

Origins

The origins of the Gravensteen date to the reign of Arnulf I (890–965). The site, which sat between two branches of the Lys river, was first fortified around 1000, initially in wood and later in stone. This was soon transformed into a motte-and-bailey castle which burnt down in around 1176.

The current castle dates to 1180 and was built by Philip of Alsace (1143–1191) on the site of the older fortification.[1] It may have been inspired by crusader castles witnessed by Philip during the Second Crusade. As well a protective citadel, the Gravensteen was intended to intimidate the burghers of Ghent who often challenged the counts' authority. It incorporates a large central donjon, a residence and various smaller buildings. These are surrounded by a fortified, oval-shaped enceinte lined with 24 small échauguettes. It also has a sizeable moat, fed with water from the Lys.

From 1180 until 1353, the Gravensteen was the residence of the Counts of Flanders. The decision to leave was taken by Louis of Male (1330–1384) who transferred the court to the nearby Hof ten Walle.

Subsequent history

After ceasing to be the residence of the counts of Flanders, the castle entered a decline. It was used as a court and prison until the 18th century. From 1353 to 1491, it was the site of Ghent's mint and private buildings were later constructed on or around the Medieval remains. During the Industrial Revolution, the Gravensteen was converted into a cotton mill by an industrialist who purchased the site. It was even scheduled for demolition.

Parts of the castle were bought up gradually by the City of Ghent which began a major restoration in a romanticising Gothic style between 1893 and 1907 under the architect Joseph de Waele.[1] De Waele was inspired the approach of the French architect Eugène Viollet-le-Duc and attempted to restore the castle to its imagined appearance in the 12th century. Many details added during this period, such as the flat roofs and the windows of the eastern outbuilding, are not thought to be historically accurate.

The Gravensteen was the centrepiece of the Ghent World Fair of 1913 during which the city centre was significantly reshaped. It remains open to the public.

Gravensteen

The current inhabitants, Count Renaud and Countess Valérie de Kerchove de Denterghem, do their utmost to preserve the park and buildings. Since 1995, the park has been protected as a monument.

In 1843 Charles, descendant of an old family of large landowners and later second Earl, de Kerchove de Denterghem (1819-1882) married Eugénie de Limon de Steenbrugghe (1824-1899), the eldest daughter of Thérèse de Limon. Thérèse died on 14 May 1872, after which Charles and Eugénie came into possession of extensive farmlands and the dilapidated country residence in Beervelde.

Count Charles and Countess Eugénie had a new and larger castle built next to the dilapidated castle, based on a design by Théophile Bureau (1827-1884). The Brussels landscape architect of German origin Louis Fuchs (1818-1904) was commissioned to transform the fields and woods around the castle into a park. This was not an easy task.

The irregular piece of land that was given to him was squeezed between the village of Beervelde, the road to the neighbouring village of Lochristi, the new paved road to Zaffelare (current Beerveldsebaan) and the railway Ghent-Antwerp. The urgency with which the whole project was set in motion suggests that one had already started planning before the death of Thérèse de Limon. In 1870 the duo Fuchs Bureau worked together on the legendary Ghent winter garden of Count de Kerchove de Denterghem.

It can' t be excluded that the eldest son Oswald (later third Count) de Kerchove de Denterghem (1844-1906) had an important influence in the design of the park. Oswald managed to combine a political career, in the footsteps of his father and grandfather, with extensive botanical activities. All the Kerchoves were and still are plant lovers. Oswald was more. Despite his law studies, he was a true botanist. He wrote articles on numerous subjects, but remains mainly known for his impressive books on palms and orchids.

He admired the parks of Prince Hermann Pückler-Muskau (1785-1871) and was a supporter of his mixed style: symmetrical near the house, irregular in the rest of the domain. A style that met the desire to create flower beds in a landscape park.

Since 1875, members of the family de Kerchove de Denterghem have held, almost continuously, the presidency of the Royal Society for Agriculture and Botany, the founder of the five-yearly Ghent Flower Show. The azalea collection of Charles and Eugénie, later also the collection of Oswald, was famous. The names of late 19th-century varieties of the Ghent pride, the Azalea Indica (now Rhododendron simsii), remind us of the prestige that the family de Kerchove de Denterghem enjoyed among Ghent floriculture growers. Several cultivators won prizes with varieties such as Mademoiselle Louise de Kerchove, Président Comte Oswald de Kerchove, ... Also cultivars of other plants were named after members of the family de Kerchove.

Count Oswald died in 1906. After the death of his widow in 1918, the castle of Beervelde became the property of their only son André (1885-1945), the youngest of the four children.

In Beervelde the castle had survived the Second World War, although damaged. Like many other castles, it would not survive modern times. It had an enormous volume of almost 10,000 m³. Moreover, the picturesque style in which it was built was very expensive to maintain due to its architectural detailing. After the war the castle was demolished and in 1950 a distinguished, more practical country house was built on the foundations. Still under Charles, fifth Count, de Kerchove de Denterghem, the basements of the manor house, in fact remains of the castle of 1873, were decorated by Roger Raveel in 1966-67. Together with some friends, he created an intriguing work of art, in which the garden participates in a remarkable way.

Since the death of Count Charles, his second son, Count Renaud de Kerchove de Denterghem, takes care of the park. It proved impossible to maintain the park without opening it up in an economically responsible manner. Count Renaud found his inspiration in the neighbourhood of Paris, where the Fustier family has been organising the 'Journées des Plantes' on the Courson domain since 1982.

https://www.parkvanbeervelde.be/en/geschiedenis

Kasteel van Beervelde

Het kasteel is al zeker bewoond sinds 1771-'78 doordat het op de Ferraris kaart staat, onder de naam 'Blauwe Poorte'.

Begin de 19de eeuw is het het kasteel in handen gekomen van de familie Lousbergs, en omgevormd naar een buitenverblijf voor tijdens de zomer en hernoemd naar 'Château de Maaltebrugghe'. Het huidige classicistische gedeelte, met de voorkant naar het park, en de achterkant naar de Kortrijksesteenweg is waarschijnlijk gebouwd rond het jaar 1754.

Het classicistische gedeelte is gebouwd in stukwerk, en heeft negen traveeën waarvan de middelste drie uitspringen.

Het kasteel is begin de 19de eeuw in eigendom gekomen van Hubert Lousbergs, een textielfabrikant in Gent. Deze schonk het kasteel aan zijn dochter Henriëtte toen zij trouwde met Felix de Hemptinne in 1815.

Het rechter neogotische gedeelte is gebouwd rond 1860, omdat de zoon van Felix de Hemptinne, graaf Joseph de Hemptinne, te weinig plaats had voor zijn acht kinderen.

De familie de Hemptinne was ook textielfabrikant in Gent. Graaf Joseph de Hemptinne was een geëngageerde gelovige in de Rooms katholieke kerk, die een weeshuis stichtte naast het kasteel, het huidige Don Bosco Instituut.

Het rechter neogotische gedeelte is getekend daar baron J.P. de Bethune. Het is orthodoxe neogotiek, een stroming waar de Bethune achterstond. De Bethune stichtte ook de Sint-Lucasshool in Gent.

De Bethune vestigde zich in Gent in de buurt van het Maaltebruggekasteel, naast de putkapel, waar er een heuse kunstenaarskolonie ontstond.

De kapel van het neogotische gedeelte is een pareltje van de neogotiek, en de brandglazen zijn getekend en vervaardigd door het atelier van de Bethune. De muurschilderingen komen van het kunstatelier Bressers-Blanchaert, die ook in de putkapel gevestigd was. De kapel bevatte een retabel, die ontworpen was door de Bethune, en waar Blanchaert 40 jaar aan bezig is geweest, doordat hij er enkel op zaterdagen die toegewijd waren aan Onze-Lieve-Vrouwe aan werkte. Tijdens WO II werd door graaf Charles de Hemptinne die bij zijn zoon Jacques in het Mariasteen introk omdat het kasteel bezet werd, dit retabel verplaatst naar de kerk van Afsnee, waar het zich nog altijd bevind.

De fontein aan de voorkant van het kasteel was vroeger een sprankelende bron. En is ontstaan nadat het Maaltepark omgevormd werd naar een Engelse landschapstuin.


http://www.maaltebruggekasteel.be/geschiedenis/